PRI en de kunst van bewust leven.

[Aart]

Danique, je bent een TOPPERTJE.

[Danique]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Velen van ons zijn in je geïnteresseerd, je bent ons lief. We leven met je mee en dat alles is onze eigen keus om van je te houden.

We staan er lichter en anders in dan jij, jouw zwaarte nemen we niet mee.

Maak je vooral geen zorgen dat je ons zou hebben belast, we zijn er gewoon voor je.

Toen ik gisteravond schreef te willen proberen toe te laten en te voelen, doelde ik op deze woorden.
Ze raken precies daar, waar alles en niets zich raakt in mij.
Waar pijn en hoop zit, wantrouwen en rust.

Toelaten en wegstoppen.

Angst.


En zo zie ik het nu in mij weer gaan.
Zodra ik een beetje probeer te vertrouwen, is er meteen ook pijn en angst.
Pijn is het besef, denk ik, niet het vertrouwen te hebben gehad/gekregen, vroeger, en het nooit meer te zullen krijgen van diegene waar ik het zo graag van had gehad.
Angst is het diepgewortelde wantrouwen, de overtuiging niet te kunnen vertrouwen en nog een aantal nare overtuigingen die ernaast, er overheen, tegelijkertijd mee, (-)rollen.

Ik kom er al zo heel, heel lang, en vooralsnog nog steeds, niet los van.


Quote van Aart:

Het zijn gevoelens MAAR gevoelens van een klein kind.

Dat te beseffen en beseffen dat er in het NU terwijl die gevoelens van dat kleine kind omhoog komen kan het gemakkelijker maken om die gevoelens van dat kleine kind/oude opgeslagen energie van TOEN, er te laten zijn.

Ik heb het niet over; niet meer voelen en geen besef dat je leeft, dat is heel wat anders.

Het is juist een inzien dat die gevoelens van TOEN zo heftig aanvoelen omdat het lading is van TOEN en die energie van TOEN als levensbedreigend werd ervaren.

Als een mens zich dat echt realiseert/inziet dat wat er gevoeld wordt niets met het NU van doen heeft (want terwijl gevoeld wordt wat er gevoeld wordt is er daadwerkelijk vanuit het NU geen dreiging) dat het is lading van TOEN is die er uit komt, dan je vanuit dat NU de lading er makkelijker laten zijn dan weet je dat je er niet bang voor hoeft te zijn en dat er na de ontlading gewoon weer de volwasse is die met beide benen op de grond staat.

Tuurlijk rolt dit er gemakkelijker uit dan dat het zich in de praktijk zal voordoen maar verstandelijk inzien wat er gaande is en hoe het werkt kan verhelderend werken, althans deed het bij mij wel.

Dit snap ik volledig.
Echt waar.
Compleet heldere taal voor mij.

En het klopt.
Na een ontlading kan ik ook weer even met beide benen op de grond staan.
Meen ik voor even weer 'werkelijkheid' te zien.

Maar het is dag in, dag uit zo hard werken voor mij om in de 'werkelijkheid' te blijven en niet te verliezen van constante 'kleine en grotere 'triggers'', dat ik soms wilde dat ik het allemaal, alllemaal, allemaal gewoon niet wist, niet voelde, totaal onbewust was.
Wellicht dat ik dan meer zou leven, dan ik nu doe met het besef dat ik heb.

Liefs, en dankjewel.

[Hans]

Oorspronkelijk geplaatst door Danique

Maar het is dag in, dag uit zo hard werken voor mij om in de 'werkelijkheid' te blijven en niet te verliezen van constante 'kleine en grotere 'triggers'', dat ik soms wilde dat ik het allemaal, alllemaal, allemaal gewoon niet wist, niet voelde, totaal onbewust was.
Wellicht dat ik dan meer zou leven, dan ik nu doe met het besef dat ik heb.

Erg herkenbaar,...

Nu even niet, maar als ik weer even flink moeilijk zit kan ik erg jaloers zijn op "onbewuste" mensen, lekker anderen de schuld geven, boos omdat een "ander" iets fout doet.
Klinkt raar, maar op die manier dacht ik niet aan mijn eigen pijn en angst, bijna als alcohol of drugs oid.

Ik wil van mijn "verslaving" af, maar het kan soms erg zwaar zijn.


Sterkte gewenst en bedankt voor je openheid.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Danique

Toen ik gisteravond schreef te willen proberen toe te laten en te voelen, doelde ik op deze woorden.
Ze raken precies daar, waar alles en niets zich raakt in mij.
Waar pijn en hoop zit, wantrouwen en rust.

Toelaten en wegstoppen.

Angst.

En zo zie ik het nu in mij weer gaan.
Zodra ik een beetje probeer te vertrouwen, is er meteen ook pijn en angst.
Pijn is het besef, denk ik, niet het vertrouwen te hebben gehad/gekregen, vroeger, en het nooit meer te zullen krijgen van diegene waar ik het zo graag van had gehad.
Angst is het diepgewortelde wantrouwen, de overtuiging niet te kunnen vertrouwen en nog een aantal nare overtuigingen die ernaast, er overheen, tegelijkertijd mee, (-)rollen.

Ik kom er al zo heel, heel lang, en vooralsnog nog steeds, niet los van.

Ik laat Aad even zijn stukje.

Je hebt het nu over vertrouwen maar het mes lijkt aan meerdere kanten te snijden, gisteren ervoer ik je bezwaard gemoed over anderen nadat je een noodkreet had gedaan. Ik wilde dat wegnemen omdat je mij (ons) daarmee helemaal niet belast, wij dragen niet de last die jij wel draagt. Maar wat ik daarmee (dat het mes dat aan twee kanten snijdt) bedoel te zeggen is dat doordat het kennelijk in je aard ligt om naast de moeilijkheid die je al hebt mede voor anderen te denken, voorkomt dat je een hulpvraag doet en daarmee in je isolement komt.

Ik durf niet veel verder te redeneren want ik ben jurist geen psycholoog, maar zo komt het op me over. Ik ken mijn eigen jeugdtrauma en kom nogal eens in contact met mensen die een jeugdtrauma hebben. Het enig wat ik er van weet is dat het tamelijk hardnekkig is hieromtrent iets los te kunnen laten. Het is vaak steeds maar herbeleven en na ieder gebeuren weer moed vatten dat je het dit keer weer hebt overleefd. Je komt altijd weer boven.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Danique

Maar het is dag in, dag uit zo hard werken voor mij om in de 'werkelijkheid' te blijven en niet te verliezen van constante 'kleine en grotere 'triggers'', dat ik soms wilde dat ik het allemaal, alllemaal, allemaal gewoon niet wist, niet voelde, totaal onbewust was.
Wellicht dat ik dan meer zou leven, dan ik nu doe met het besef dat ik heb.

Danique, ik zou willen dat ik zou bewust was geweest als jij in mijn tijd.
Even hoe het bij mij ging.
Ik was in de aanwezigheid van ene Jeru zo helder als de pest, ik snapte precies alle werkzaamheden en voelde/zag duidelijk wat het NU/de werkelijkheid was en wat 'oud zeer/mechanismes/overtuigingen/zelfbeeld/etc, etc' was.
Ik kwam thuis na workshop en er lag al een brief van Jeru op de mat waarop stond; je zult nu wel weer 'in het verleden zitten', gebruik je hulpmiddelen.
Ik voelde dat de helderheid al anders was en heb het halve huis volgehangen met briefjes om me helder te houden/vanuit het Nu te laten reageren.
Ik heb letterlijk 3 maanden lang die briefjes niet gelezen, ze hingen er wel maar omdat ik er ver in zat (in de onhelderheid) zag ik zelfs de briefjes niet.
Wat ik met mijn verhaaltje zeggen wil is dat ik in een fase teveel controle houden wilde, ik wilde enkel in het NU leven.
Maar juist die controle zorgde er voor dat ik dat natuurlijke proces 'onnodig verlengde'.
Zolang er bij jou wat te triggeren is wil dat enkel zeggen dat er nog iets uit moet.
Ik weet niet of je de trigger voor wil zijn, ik wilde dat wel maar in een fase moet je juist niet voor willen zijn omdat het enkel een kwestie is van die energie er te laten zijn, die energie moet eruit.
In latere fases als de energie er praktisch uit is en geen werkelijke kracht meer heeft dan kun je een trigger voor zijn omdat het dan een kwestie van een beetje slijten is.
Ik snap je angst om niet meer op beiden voeten op de grond te belanden en dat je LEVEN wilt vanuit vrijheid (als ik je juist begrepen heb) dat is ook logisch maar het gevaar van die gedachten is dat je het natuurlijk proces (dat wat toch gebeuren moet) het wat lastiger maakt.
M.a.w. laat maar gebeuren wat er gebeurd en je hebt nu verschillende keren de ervaring dat je weer in de werkelijkheid/met beide benen op de grond 'terug keert'.
Als je gaat slapen en gaat dromen dan wordt je toch ook de volgende ochtend weer wakker, toch?
Ik DENK teveel controle bij je te voelen en het alleen willen doen, vergeef me (humor) als ik het mis heb.
Danique, je weet niet half hoe het de 'goede kant' bij je op gaat.
Dikke zoen, van deze oude gek.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Danique

Maar het is dag in, dag uit zo hard werken voor mij om in de 'werkelijkheid' te blijven en niet te verliezen van constante 'kleine en grotere 'triggers'', dat ik soms wilde dat ik het allemaal, alllemaal, allemaal gewoon niet wist, niet voelde, totaal onbewust was.
Wellicht dat ik dan meer zou leven, dan ik nu doe met het besef dat ik heb.

Bewust zijn maakt je gevoeliger dan de doorsnee mens, het is dan de pijn van onwetendheid die je kennelijk hebt te dragen. Dat maakt het er niet luchtiger op maar weet (voorlopig dan maar als kennis) dat alle bewuste mensen die last dragen en hoe meer mensen er bewust worden hoe kleiner het stukje dat jij dan te dragen hebt. Dat verlangen dan maar liever niet bewust te zijn ken ik, maar je kunt niet meer terug, bewustzijn is niet af te leren.

[Danique]

Ik heb even geen woorden.. hier in dit draadje.
Wil jullie wel graag bedanken voor jullie woorden.
KiSs

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

In het draadje 'Zo los je ruzies op' heb ik een tweegesprek (tussen andere door) met Tineke, waar ik zojuist (weer) een reactie heb gegeven.
Het heeft hier overeenkomst met het tekort doen aan ego, dus bij belangstelling zou je daar kunnen lezen hoe ik en Tineke er over denken.
Ik ben nu een beetje forummoe en je twee quotes beantwoorden ervaar ik als een flinke kluif. Ik hoop dat je het me niet kwalijk nemen dat ik deze even laat liggen en mocht ik je tekort doen en niet reageren me er dan nog even aan te helpen herinneren dat ik het heb vergeten?

Dat tweegesprek tussen anderen door met tineke vind ik niet meer terug. Bij welk nummer kan ik dat nog terugvinden?
Ik weet dat ik het reeds gelezen heb en naar tineke gereageerd heb maar nu vind ik daarvan niets meer terug.

[Renoir]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Dat tweegesprek tussen anderen door met tineke vind ik niet meer terug. Bij welk nummer kan ik dat nog terugvinden?
Ik weet dat ik het reeds gelezen heb en naar tineke gereageerd heb maar nu vind ik daarvan niets meer terug.

Hier op het forum staat alles door elkaar, het is een zootje.

Om een beetje orde te scheppen heb ik wat nieuwe forums gemaakt, een er van is Tweegesprekken, te vinden onder Facebook - Fanpagina's, daar is het onder geplaatst.

Met excuses voor het ongemak.

[Lily]

Oorspronkelijk geplaatst door Gargamel

Hier op het forum staat alles door elkaar, het is een zootje.

Om een beetje orde te scheppen heb ik wat nieuwe forums gemaakt, een er van is Tweegesprekken, te vinden onder Facebook - Fanpagina's, daar is het onder geplaatst.

Met excuses voor het ongemak.

Ziet er naar uit dat je zo meer wanorde schept.