Donaties

[Hans]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Renoir probeert te bewijzen dat hij dat nietsontzeggende zelfonderzoek heeft gedaan, zodat daar geen twijfel over hoeft te bestaan. Echter, ego ziet enkel ego en wij zijn dus niet in staat om zijn egoloosheid te herkennen. Eigenlijk hebben we dus enkel het woord van Renoir om hem te geloven dat hij geen ego meer kent. Dood spoor dus. Renoir, je hebt geen werkelijk bewijs. En alle anderen, waarom maakt het uit of Renoir of Aart nu egoloos zijn? Wat maakt ene Renoir of Aart nu überhaupt uit? Waar gaat het allemaal over? Nergens toch...

Mij maakt het in zoverre wat uit dat het dwingende en sturende karakter van hun acties mij doen geloven dat er meer ego is(wat zich wil laten gelden) dan dat ze zelf beweren.
En dat raakt mijn overtuigingen, en de mogelijke onwaarheid daarin, dus om die reden kan ik wat van hen(mezelf) leren.(of niet en dan moet ik betalen)

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Renoir probeert te bewijzen dat hij dat nietsontzeggende zelfonderzoek heeft gedaan, zodat daar geen twijfel over hoeft te bestaan. Echter, ego ziet enkel ego en wij zijn dus niet in staat om zijn egoloosheid te herkennen. Eigenlijk hebben we dus enkel het woord van Renoir om hem te geloven dat hij geen ego meer kent. Dood spoor dus. Renoir, je hebt geen werkelijk bewijs. En alle anderen, waarom maakt het uit of Renoir of Aart nu egoloos zijn? Wat maakt ene Renoir of Aart nu überhaupt uit? Waar gaat het allemaal over? Nergens toch...

Dat ben ik niet met je eens. Het gaat wel degelijk ergens over. Ik vind je vraag aan anderen waarom het uitmaakt of Aart of Renoir (of wie dan ook) egoloos is, een betere. Ik heb niet deze hele topic gelezen en daar begin ik ook niet aan, maar ik geloof nooit dat Renoir probeert te bewijzen dat hij zelfonderzoek heeft gedaan. Voor hem is dat boven alle twijfel verheven.

Die twijfel zit duidelijk bij de anderen. En het zijn ook de anderen die behoefte hebben aan bewijs. En dan ook nog met name bewijs om het tegendeel mee aan te tonen. Maar wie heeft daar uiteindelijk belang bij? Toch enkel degenen die zich (nog) ergens van moeten overtuigen? Renoir is (al/wel) overtuigd (van zichzelf).

Je zegt dat we enkel het woord van Renoir hebben om hem te geloven. Maar is dat wel zo? Kunnen woorden werkelijk overtuigen? Of zit overtuigingskracht ergens anders in? Wanneer geloof jij iets of iemand? Wanneer ben/raak jij ergens van overtuigd? En is dat iets dat in jou plaats vindt of is dat afhankelijk van de ander? Of is het een wisselwerking?

Dat lijken me zinnige vragen die ook zijn toegespitst op het (oorspronkelijke) doel van dit forum, namelijk zelfkennis. Als je het hebt over een dood spoor, dan getuigt dat m.i. niet van bereidheid tot (verder) kijken. In dat geval kunnen we de zitting sluiten en het forum opdoeken. En begrijp ik alle ophef niet.

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Bigbear

Dus doordat je anders bent gaan kijken is er geen geweld meer, geen mensen meer die elkaar iets aan doen, geen mensen meer die de aarde vernietigen, etc. Of bedoel je te zeggen dat dit niet meer gebeurt als anderen het ook zo zouden zien? In dat geval zouden de mensen anders acteren dan voorheen, toch?

Hallo Bigbear, ik praat zomaar even voor mijn beurt. En ik weet ook niet in welke context al deze dingen gezegd zijn (dan moet ik, ik weet niet hoeveel bladzijdes gaan bij lezen en daartoe ontbreekt me de tijd en de zin), dus dat gezegd hebbende, voel ik me toch vrij om op deze quote te reageren. Ik kan uiteraard alleen maar voor mezelf spreken en voor mij geldt dat doordat ik anders ben gaan kijken, het geweld niet is afgenomen, mensen elkaar nog steeds iets aandoen en de aarde vernietigen, maar dat mijn blik, daar niet langer op gericht is.

Ik kijk en zie de mens(elijkheid) achter deze drama's en zie dat die ander in wezen, in niets van mij verschilt. Ik focus me niet (langer meer) op dat wat er niet deugt, niet goed is, en/of anders, cq beter zou moeten zijn/worden. Ik zie mezelf of mijn eigen menselijkheid (inclusief beperkingen en tekortkomingen) in die ander en door mijn blik daarop te richten ontstaat er als vanzelf een gevoel dat zich het beste laat omschrijven als diep mededogen. Het (ver)oordeel(ende) raakt meer en meer naar de achtergrond, alsmede de afwijzing en de behoefte de ander(en) te veranderen. Je wilt (er) alleen maar ZIJN (voor die ander). Omdat is ingezien dat dat uiteindelijk het enige en/of alles (en daarmee het beste als je in die termen wilt spreken) is wat je kunt DOEN.

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ik snap bij God niet waarom je dat steeds moet benoemen en je zo nodig hier resultaat wilt zien en ons allemaal erop beoordeelt of wij wel of niet aan Zelfonderzoek doen. En hoe vruchtbaar dat wel of niet is.

Dat snap ik ook niet. Alles draagt vrucht op de daartoe ge?igende tijd. En wanneer dat is, is niet aan ons. En als we dat mee mogen maken is het mooi en als we dat niet (mee) kunnen of zullen beleven, dan is dat een typisch gevalletje van jammer dan.

Dat wil niet zeggen dat we daarom machteloos langs de kant hoeven te blijven staan. Dat wat vrucht draagt heeft voeding nodig, water, zon, liefde en aandacht. Daar kunnen wij aan bijdragen. Steeds opnieuw. Maar daar houdt de bijdrage wel mee op. Wij kunnen niet afdwingen wanneer de vrucht gerijpt zal zijn. De vrucht afwijzen of veroordelen omdat ie (nog) niet rijp is of niet hard genoeg zijn best doet om te rijpen, is vanzelfsprekend een zinloze bezigheid, die terecht op veel weerstand stuit.

Daarom moeten we ons tegelijkertijd realiseren dat iedere vrucht nu eenmaal zijn eigen specifieke kenmerken draagt en daarop is Renoir geen uitzondering. Bepaalde logische zaken die voor de één zo klaar zijn als een klontje, lijken bij een ander maar niet binnen te komen. Dat te willen snappen/bevatten, is een heilloze missie. Dus dat kunnen we m.i. beter opgeven en geen verdere energie aan besteden/verspillen.

Beter ware het deze energie in onszelf te steken (omdat dat het enige is waarop we werkelijk invloed hebben) en te kijken in hoeverre we in staat zijn dit gegeven, in casu de ander zijn eigen(wijs)heid, te accepteren, te omarmen en zelfs misschien wel lief te hebben. (Ergo, dus te beginnen (en te eindigen en (ook de tijd daartussen in), bij onszelf).

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

Mij maakt het in zoverre wat uit dat het dwingende en sturende karakter van hun acties mij doen geloven dat er meer ego is(wat zich wil laten gelden) dan dat ze zelf beweren.
En dat raakt mijn overtuigingen, en de mogelijke onwaarheid daarin, dus om die reden kan ik wat van hen(mezelf) leren.(of niet en dan moet ik betalen)

Jij ziet meer ego dan dat beweert wordt. Door wie doet er niet zoveel toe. Vooralsnog ben jij degeen die het heeft gezien, want jij schrijft er immers over. Dus heb jij dat gezien.

Jij hebt ego gezien en wat is ego anders dan een bundeltje overtuigingen? De vraag is inderdaad: zijn ze waar? Zijn overtuigingen niet per definitie onwaar? Of zijn er ook ware overtuigingen? Daar moet je jezelf van zien te overtuigen. Heb ik je overtuigd nu? Ik ben ervan overtuigd. Zelfs al het niet zo is. WiNk

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Dat snap ik ook niet. Alles draagt vrucht op de daartoe ge?igende tijd. En wanneer dat is, is niet aan ons. En als we dat mee mogen maken is het mooi en als we dat niet (mee) kunnen of zullen beleven, dan is dat een typisch gevalletje van jammer dan.

Dat wil niet zeggen dat we daarom machteloos langs de kant hoeven te blijven staan. Dat wat vrucht draagt heeft voeding nodig, water, zon, liefde en aandacht. Daar kunnen wij aan bijdragen. Steeds opnieuw. Maar daar houdt de bijdrage wel mee op. Wij kunnen niet afdwingen wanneer de vrucht gerijpt zal zijn. De vrucht afwijzen of veroordelen omdat ie (nog) niet rijp is of niet hard genoeg zijn best doet om te rijpen, is vanzelfsprekend een zinloze bezigheid, die terecht op veel weerstand stuit.

Daarom moeten we ons tegelijkertijd realiseren dat iedere vrucht nu eenmaal zijn eigen specifieke kenmerken draagt en daarop is Renoir geen uitzondering. Bepaalde logische zaken die voor de één zo klaar zijn als een klontje, lijken bij een ander maar niet binnen te komen. Dat te willen snappen/bevatten, is een heilloze missie. Dus dat kunnen we m.i. beter opgeven en geen verdere energie aan besteden/verspillen.

Beter ware het deze energie in onszelf te steken (omdat dat het enige is waarop we werkelijk invloed hebben) en te kijken in hoeverre we in staat zijn dit gegeven, in casu de ander zijn eigen(wijs)heid, te accepteren, te omarmen en zelfs misschien wel lief te hebben. (Ergo, dus te beginnen (en te eindigen en (ook de tijd daartussen in), bij onszelf).

Sluit naadloos aan.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Hallo Bigbear, ik praat zomaar even voor mijn beurt. En ik weet ook niet in welke context al deze dingen gezegd zijn (dan moet ik, ik weet niet hoeveel bladzijdes gaan bij lezen en daartoe ontbreekt me de tijd en de zin), dus dat gezegd hebbende, voel ik me toch vrij om op deze quote te reageren. Ik kan uiteraard alleen maar voor mezelf spreken en voor mij geldt dat doordat ik anders ben gaan kijken, het geweld niet is afgenomen, mensen elkaar nog steeds iets aandoen en de aarde vernietigen, maar dat mijn blik, daar niet langer op gericht is.

Ik kijk en zie de mens(elijkheid) achter deze drama's en zie dat die ander in wezen, in niets van mij verschilt. Ik focus me niet (langer meer) op dat wat er niet deugt, niet goed is, en/of anders, cq beter zou moeten zijn/worden. Ik zie mezelf of mijn eigen menselijkheid (inclusief beperkingen en tekortkomingen) in die ander en door mijn blik daarop te richten ontstaat er als vanzelf een gevoel dat zich het beste laat omschrijven als diep mededogen. Het (ver)oordeel(ende) raakt meer en meer naar de achtergrond, alsmede de afwijzing en de behoefte de ander(en) te veranderen. Je wilt (er) alleen maar ZIJN (voor die ander). Omdat is ingezien dat dat uiteindelijk het enige en/of alles (en daarmee het beste als je in die termen wilt spreken) is wat je kunt DOEN.

Zo is dat. En je anders gerichte blik-je uitstraling-acceptatie doet hierin meer dan je wellicht in de gaten hebt. Onderschat dat niet, verandering begint toch bij jezelf en wat je uitstraalt krijg je terug. Mooi weer en bedankt!

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Zo is dat. En je anders gerichte blik-je uitstraling-acceptatie doet hierin meer dan je wellicht in de gaten hebt. Onderschat dat niet, verandering begint toch bij jezelf en wat je uitstraalt krijg je terug. Mooi weer en bedankt!

Gern geshehen.

[Bigbear]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Hallo Bigbear, ik praat zomaar even voor mijn beurt. En ik weet ook niet in welke context al deze dingen gezegd zijn (dan moet ik, ik weet niet hoeveel bladzijdes gaan bij lezen en daartoe ontbreekt me de tijd en de zin), dus dat gezegd hebbende, voel ik me toch vrij om op deze quote te reageren. Ik kan uiteraard alleen maar voor mezelf spreken en voor mij geldt dat doordat ik anders ben gaan kijken, het geweld niet is afgenomen, mensen elkaar nog steeds iets aandoen en de aarde vernietigen, maar dat mijn blik, daar niet langer op gericht is.

Ik kijk en zie de mens(elijkheid) achter deze drama's en zie dat die ander in wezen, in niets van mij verschilt. Ik focus me niet (langer meer) op dat wat er niet deugt, niet goed is, en/of anders, cq beter zou moeten zijn/worden. Ik zie mezelf of mijn eigen menselijkheid (inclusief beperkingen en tekortkomingen) in die ander en door mijn blik daarop te richten ontstaat er als vanzelf een gevoel dat zich het beste laat omschrijven als diep mededogen. Het (ver)oordeel(ende) raakt meer en meer naar de achtergrond, alsmede de afwijzing en de behoefte de ander(en) te veranderen. Je wilt (er) alleen maar ZIJN (voor die ander). Omdat is ingezien dat dat uiteindelijk het enige en/of alles (en daarmee het beste als je in die termen wilt spreken) is wat je kunt DOEN.

Dan handel je toch anders naar anderen toe dan voorheen? Eerst reageerde je bijvoorbeeld aanvallend of verdedigend en nu met mededogen. Zie je dan dat anderen ook anders (terug) reageren dan voorheen?

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Bigbear

Dan handel je toch anders naar anderen toe dan voorheen? Eerst reageerde je bijvoorbeeld aanvallend of verdedigend en nu met mededogen. Zie je dan dat anderen ook anders (terug) reageren dan voorheen?

Zoals gezegd alles begint bij jezelf. Maar mededogen kan als zeer bedreigend worden ervaren en daardoor worden ontkent.