Meester van je stemming

[vesselin]

Oorspronkelijk geplaatst door blikje

Dat is maar de vraag:
Geef jij er zelf betekenis aan of verschijnt die betekenis voor jou zoals ze verschijnt?

Je zou toch wel helemaal g?k zijn als JIJ vervelende betekenissen aan woorden GEEFT?

Voor mij is dit weer een soort van afgescheiden denken waartoe de mens geneigd is uit pure foutieve programmering.

Betekenis zoals ze aan jou verschijnt, je opgedrongen wordt?
Jij, dan, als tabula rasa, onbezoedelde waarnemer?

Wanneer zijn de betekenissen die je geeft 'vervelend'. Zeg maar: pijnlijk, angstaanjagend?
Als wat je beleeft ervaren wordt als iets wat je niet wil.
En waarom wil je het niet? Omdat het pijn doet. Een mooie vicieuze cirkel.

Je geeft dus geen vervelende betekenissen aan woorden.
Het zijn gebeurtenissen die als vervelend ervaren worden.

En wat als vervelend, angstaanjagend en pijnlijk ervaren wordt, is dat wat je zelf-beeld dreigt te vernietigen.
Je hebt een beeld van hoe het is om je goed te voelen: bvb. Ik voel me goed: Als er iemand om me geeft, als ik geen honger en kou heb en lichamelijk gezond ben en onderdak heb en dingen kan doen die ik graag doe enz. enz. Genoeg geld heb om het allemaal te betalen enz. enz.
Kortom je hebt een beeld van hoe het is om je veilig te voelen.
Als een van die dingen waar je je aan vastklampt om je goed te voelen verdwijnt, je afgepakt wordt, voel je in wezen altijd doodsangst. Je bent geïdentificeerd met het beeld dat je van je zelf hebt. En als dat op een of andere manier bedreigd wordt, besef je dat je sterfelijk bent.
En daar moet ieder voor zich mee in het reine komen. Niemand kan dat in je plaats doen.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Von

M.i. kan zo'n gedachte evengoed pijnlijk zijn, wanneer ik bijvoorbeeld nog steeds verdriet heb. Gedachten en woorden hebben van zichzelf geen betekenis, die geef ik er zelf aan.

Beste Von, dat lijkt mij niet zo te zijn.
Ik neig meer naar de waarde en betekenis van woorden zoals Vesselin ze aanwijst: "Woorden mogen geen lege dozen zijn waar iedereen zo maar zijn eigen lading in stopt! Dat maakt communicatie onmogelijk."

Taal schept mede de werkelijkheid als een complex geheel van feiten en gebeurtenissen.
Woorden op zich zijn misschien neutraal, maar in het gebruik leggen zij ingewikkelde relaties van de persoon met de werkelijkheid. En die ervaring van de werkelijkheid kan zowel pijnlijk zijn of troostvol.
Het hangt er naar vanaf hoe die relatie tot de werkelijkheid is beleefd en welke woorden en gedachten daarin toegelaten worden om die werkelijkheid te beschrijven.

Wittgenstein spreekt van 'taalspellen' waarin een spel te vergelijken is met een familie.
Het woord is de familienaam maar de vele betekenissen en gebruiken van een woord zijn de familieleden.
De naam is dezelfde maar het voorkomen van de leden is telkens weer anders.
Taal is een continu vermengen van meerdere spellen tegelijk tot een 'verslag' van de indrukken en associaties die continu opgedaan worden. Dit 'verslag' staat in voortdurende interactie met de beleving (denken, voelen, willen, waarnemen).

In die zin ga ik volledig mee in je gedachte dat die beleving voor iedereen weer anders is. Wat voor de een troostvol is, kan de ander als pijnlijk ervaren. Misschien is het daarom goed om eerder van de feiten uit te gaan dan van dingen zoals gedachten, objecten, enz.
Feiten dragen altijd iets mee van de interactie die aan de gang is of die er is geweest. In die interactie vind ik begrip en redelijkheid, is er verstandhouding mogelijk.

Looro

[vesselin]

Beste Looro,

Heb je filosofie gestudeerd?
Je formuleert - wat mij betreft - zeer stijlvol en ... wat zeldzaam is... duidelijk.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik neig meer naar de waarde en betekenis van woorden zoals Vesselin ze aanwijst: "Woorden mogen geen lege dozen zijn waar iedereen zo maar zijn eigen lading in stopt! Dat maakt communicatie onmogelijk."

Het "toren-van-Babel"-fenomeen?
Woorden kunnen heel duidelijk zijn wanneer ze bijvoorbeeld materiële "dingen" benoemen. Als het gaat om zaken zoals een stoel, een taart, de zon, geld, een mens, ... "begrijpt" iedereen wat daarmee bedoeld wordt. Echter, van zodra er bijvoeglijke naamwoorden gebruikt worden, of bijwoorden, wordt het al veel gecompliceerder. Een groene stoel ("oh ja? dat is wel blauw hoor"); wat een smaakvolle taart ("bah, met aardbeien"); wat is de zon lekker warm ("lekker warm? Ik zweet mij te pletter"); geld is toch handig hé ("het slijk der aarde is het"); wat een sympathiek mens ("amai, vind jij dát sympathiek?") etc. etc. Je kán toch niet anders dan "een eigen lading" (= een persoonlijke waarde) toekennen aan zoiets als eigenschappen? Zo lang men maar beseft dat er over "smaak" (voorkeuren) niet te twisten valt...

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Taal schept mede de werkelijkheid als een complex geheel van feiten en gebeurtenissen.

Niet de taal "schept" de werkelijkheid; de werkelijkheid dient er immers al te zijn vooraleer men deze kan beschrijven. Het gebruik van woorden is slechts een middel om allerlei interpretaties van die werkelijkheid "vast" te leggen, waarna men deze interpretaties eventueel kan delen.
Er bestaat een innerlijk proces van "vast-leggen" van woorden/gedachten (inprenting van kennis in het eigen geheugen), en een uiterlijk proces (via audiobestanden, kranten, boeken,...). Maar dat laatste zie ik persoonlijk als een typisch menselijke behoefte/wens om "verworven" kennis met de buitenwereld te delen (weer-"geven" van die kennis via spreken en schrijven). Wanneer dat willen delen naar "willen opdringen" neigt (vanuit beter-willen-weten of vanuit angst), ontstaan vaak problemen...

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Woorden op zich zijn misschien neutraal, maar in het gebruik leggen zij ingewikkelde relaties van de persoon met de werkelijkheid. En die ervaring van de werkelijkheid kan zowel pijnlijk zijn of troostvol.
Het hangt er naar vanaf hoe die relatie tot de werkelijkheid is beleefd en welke woorden en gedachten daarin toegelaten worden om die werkelijkheid te beschrijven.

Elke relatie met de (een) werkelijkheid is persoonlijk en dus uniek omdat het om "ervaren van" gaat. Niemand kan een ervaring van iemand anders ervaren, hoe "gelijkend" de ervaringen ook nog mogen zijn. Wat dat betreft leven we allemaal heel alleen op een "eiland", in onze eigen werkelijkheid. En het "delen" (via taal) van ervaringen opgedaan in en met de eigen afzonderlijke werkelijkheid, kan dus voor een ervaring van verbondenheid (met een groter geheel dan het eigen ik, de eigen werkelijkheid) zorgen. Maar evengoed kan dat delen het gevoel van afgescheiden-zijn, nog versterken wanneer men "botst" met het onvermogen van de ander om de gehanteerde woorden (als "middel" om ervaring te beschrijven) op eenzelfde manier te interpreteren.

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Wat voor de een troostvol is, kan de ander als pijnlijk ervaren. Misschien is het daarom goed om eerder van de feiten uit te gaan dan van dingen zoals gedachten, objecten, enz.
Feiten dragen altijd iets mee van de interactie die aan de gang is of die er is geweest. In die interactie vind ik begrip en redelijkheid, is er verstandhouding mogelijk.

Kunnen "gedachten over" (= interpretaties van) feiten los staan van die feiten? Wat voor de een pijnlijk is en voor de ander troostrijk, heeft m.i. niet zozeer met de feiten te maken maar met hoe die feiten door de persoon in kwestie geïnterpreteerd worden. En dan is "kennis" omtrent de ander (voor zover dat al mogelijk is) al een soort "voorwaarde" om tot begrip (of "verstand-houding") te KUNNEN komen.
Zo kan het bijvoorbeeld "gebeuren" dat wanneer iemand een "geliefde" vaas stuk laat vallen, dat "verlies" door die persoon als dramatischer ervaren wordt als wat een ander persoon ervaart bij het verlies van een duim. Of waar bijvoorbeeld -in een gelijkaardige situatie- de één behoefte heeft aan troost, wordt de ander liever "met rust" gelaten. De manier waarop iets ervaren wordt, heeft blijkbaar dus meer met de persoon in kwestie te maken dan met het "feit" op zich.

[Rob]

De mooiste teksten (m.i. natuurlijk ...) worden hier geschreven in de nacht.
Of in de late avond, aan het begin van de nacht of in de vroege ochtend ...

Of zou het zijn: in het donker? Of: in de stilte?

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

De mooiste teksten (m.i. natuurlijk ...) worden hier geschreven in de nacht.
Of in de late avond, aan het begin van de nacht of in de vroege ochtend ...

Of zou het zijn: in het donker? Of: in de stilte?

In het stille donker, dat "zwanger" is van het ochtendlicht...

[sagnaar]

Oorspronkelijk geplaatst door vesselin

Mooi, heel mooi,

Als dit een eerlijk verslag is van wat je beleeft, ben je een begenadigd mens!

(Apropos: CAINE is de afkorting van: Computer Aided INvestigative Environment

Worden wij hier voorgelicht door een computerprogramma?!)

(Apropos: MARC is de afkorting van:
M.A.R.C. | Miami Anatomical Research Center

Worden wij hier gecheckt voor een bodyscan ?!)

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door Von

Ik dacht Blikje dat ik dat wel duidelijk gezegd had in mijn vorige posting. Als een ander mij, vanuit beste bedoeling overigens iets opbeurends wil zeggen, kan dat bij averechts werken. Het heeft dus voor mij een andere betekenis dan de bedoeling is van de ander, omdat ik nog in één of andere emotie zit. Ik voel me dan onbegrepen en daardoor nog eenzamer.

Het zou fijn zijn wanneer er dan iemand met lege handen aanwezig kan zijn, zodat dat wat is bij zijn ware naam genoemd kan worden. (verdriet, pijn, maar ook vreugde). Ik hoop dat je me zo begrijpt.

Ik begreep je wel Von.
Waar het mij om gaat is de peace of mind die er ontstaat wanneer ingezien wordt dat men zichzelf niet bezit.

Maar intussen is het mij gebleken dat er eveneens mensen zijn die dat nou juist helemaal ni?t kunnen accepteren, waarderen en er zelfs heel boos om worden.
Het blijkt dus niet voor iedereen goed te voelen.

So be it.

Als 't je (niet jou persoonlijk bedoeld Von) maar goed voelt.
Als je er maar gelukkig mee bent met hoe je 't voelt.

Of dat nou is door flink controle op jezelf uit te oefenen of juist niet.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Blikje

Ik begreep je wel Von.
Waar het mij om gaat is de peace of mind die er ontstaat wanneer ingezien wordt dat men zichzelf niet bezit.

Maar intussen is het mij gebleken dat er eveneens mensen zijn die dat nou juist helemaal ni?t kunnen accepteren, waarderen en er zelfs heel boos om worden.
Het blijkt dus niet voor iedereen goed te voelen.

So be it.

Als 't je (niet jou persoonlijk bedoeld Von) maar goed voelt.
Als je er maar gelukkig mee bent met hoe je 't voelt.

Of dat nou is door flink controle op jezelf uit te oefenen of juist niet.

Hoi Blikje, dat ik mezelf niet bezit staat m.i. helemaal los van hetgeen dat ik duidelijk probeerde te maken.
Zelfkennis wil m.i. niet zeggen dat je dan niet respectvol en mededogend met anderen om zou "moeten" gaan.

[Looro]

Dag Tineke, ?taal? is voor mij meer en anders dan het louter gebruiken van woorden , beelden, tekens of betekenissen. Taal is bijvoorbeeld met het handelen verweven.
Taal ervaar ik ook als iets van het lichaam ?n de wereld. Dat ?iets? gebruikt het verstand om te denken en te redeneren, zich te verbeelden, zich te voelen, zich te willen, enz. uitdrukken.
Taal is de verbinding van de persoon met de wereld. Taal is de grondverbeteraar waar wij samen in gedijen en groeien in zelfkennis. Aan de woorden die iemand gebruikt herken je ook iemand zijn verstand en hoe hij of zij in relatie is met zijn of haar wereld. Ook dit zien en denken wordt in taal gedragen.

In die zin zegde ik dat taal mede de werkelijkheid schept. Taal roept de werkelijkheid op. De realiteit is daarmee niet beperkt tot deze feiten van de taal. In het lichaam is nog meer aanwezig waardoor de werkelijkheid zich vormt en maakt. Het lichaam is de drager van de werkelijkheid. Het scheppen uit het niets heeft weliswaar een ander conto.
De realiteit is waarschijnlijk de uitdeining van een onmetelijke woordenschat en een geheel van grammaticale regels waarin het leven roept (naam geeft), schept, vormt en maakt. ?In het begin was het Woord?, is die oer-atmosfeer aanraken waarin aarde, hemel en mens gaan geroepen worden en nog niet zijn vervluchtigd in hun natuur van denken en aanvoelen en willen.

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Woorden kunnen heel duidelijk zijn wanneer ze bijvoorbeeld materiële "dingen" benoemen. ? Echter, van zodra er bijvoeglijke naamwoorden gebruikt worden, of bijwoorden, wordt het al veel gecompliceerder.

Dat is wat bedoeld wordt met ?taalspellen?: waar grammaticale regels en verschillende woordbetekenissen en interpretaties zich vermengen tot ?taal? en dagelijks taalgebruik.
?Zorgvuldigheid? en het ?zich laten leiden door de feiten, brengen duidelijkheid en begrip met zich mee. De onduidelijkheid en onzorgvuldigheid komen uit iets anders voort. Maar ook gecompliceerde uitdrukkingen kunnen duidelijk zijn door hun beschrijving.

In gecompliceerde taalspellen als ?wat is het verschil tussen een feit en een gedachte? is het erkennen van het taalspel zinvoller dan het zoeken naar een verklaring ervan. Hoe dichter ik naar de betekenis van iets toe ga, hoe vluchtiger deze wordt en hoe meer ik opdelingen moet maken in weer andere deelbetekenissen.
Wanneer ik het taalspel meespeel dan zoek ik niet naar de verklaring van het spel. Ik zoek in de zorgvuldigheid van het spelen naar voldoening en zinvolheid. Het is dat spelend ervaren waarin de feiten verschijnselen blijven. Dat wat gebeurt, wordt met het noemen ?nieuw? doorgegeven. Maar in wezen zijn het beschouwingen en beschrijvingen uit een oergrond (de werkelijkheid).

Een zorgvuldig gebruik van de taal kent het functioneren van het taalspel, door gebruik van de zintuigen (taal verzamelt kennis). De vorm waarin wij iets zeggen over dat functioneren schept door het denken een soort midden tussen de ervaring en de werkelijkheid. Het is het geloof in dat midden dat beweringen sublimeert tot een voorstelling van de feiten en het geven van verklaringen daarover, oordelen en verwachtingen.
Maar is er daar ?iets? tussen de tekens van de voorstelling en de feiten? ? Bestaat die voorstelling wel? Is er daar zoiets als een tussen? ?

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

? Niet de taal "schept" de werkelijkheid; de werkelijkheid dient er immers al te zijn vooraleer men deze kan beschrijven. Het gebruik van woorden is slechts een middel om allerlei interpretaties van die werkelijkheid "vast" te leggen, waarna men deze interpretaties eventueel kan delen.

Hier ga ik niet mee akkoord. Indien de taal geen deel heeft in het wordingsproces (alleen een vastleggen en delen is), dan zou ik alleen maar in staat zijn om de feiten achterna te hollen. Dan zouden er zelfs geen feiten zijn en is het waarnemen zinloos. En als er iets is waar alles: taal, denken, wereld, persoon, op gericht is, is het zinvolheid.
De wereld is al aan de gang, is al bezig wanneer ik met mijn taal daarop in?speel?. Daarmee is niet gezegd dat de werkelijkheid van de wereld daar al is in de zin van vaststaand feit. Het is door het denken dat ik dat vaststel ? Maar, is de vaststelling van de feiten in het denken wel dat wat er is ?

Dit en het voorgaande over het iets als ?tussen de voorstelling en de feiten?, doen ons in een paradox belanden, namelijk in de vanzelfsprekendheid van het denken. De paradox zegt dat wij kunnen denken dat iets niet het geval is.
Hier een voorbeeld van hoe vanzelfsprekend wij omgaan met die paradox:

Oorspronkelijk geplaatst door Von

M.i. kan zo'n gedachte evengoed pijnlijk zijn, wanneer ik bijvoorbeeld nog steeds verdriet heb. Gedachten en woorden hebben van zichzelf geen betekenis, die geef ik er zelf aan.

Kunnen gedachten pijnlijk zijn, pijn doen? En kunnen wij iets ?van zichzelf? beschouwen, iets van zichzelf betekenen? De voorstelling is hier ?ik geef dat eraan?, die betekenis ?n dat verdriet.
Mijn vraag blijft echter, waaraan geef je dat ? ??? En verder, behoort die 'ik' ook niet tot dit tussengebied ? En nog verder: de taal van het denken, de wereld van het denken, alles van het denken, ? wat is daarmee aan de hand in de werkelijkheid? ?
Alles wordt door de paradox van het denken opgezogen in een illusie, een waan die wij als vanzelfsprekend aanvaarden en waaruit geen ontkomen is: de waan van het ideaal.

Het denkend leven ziet er zo uit, dat er voor alles spellen bestaan maar geen spel om het ?ideale? spel te spelen. Het denken camoufleert dit gebrek door alle andere spellen als door een ideale bril te zien.

Wittgenstein in ?Filosofische Onderzoekingen? nr103 ?Het ideaal zit onwrikbaar vast in onze gedachten. Je kunt er nooit uitstappen; je moet altijd weer terug. Er is helemaal geen buiten; buiten is er geen lucht om te ademen. ? Hoe komen we aan dat denkbeeld? Het staat als het ware als een bril op onze neus, en wat we bekijken, bekijken we door die bril. We komen helemaal niet op het idee hem af te zetten.?

Wat Wittgenstein hier bedoeld gaat over het ?omkeren? van een verklaring in een beschrijving, een omkeren van een uitleggen in een getuigen, een omkeren van het ideale in het gewone dagelijkse leven.
In het dagelijkse leven zijn wij met alles bekend en ervaren zingeving in de verbanden waarin wij leven. Het is die zingeving van het eenvoudige en vertrouwde waarmee de instrumenten van de taal in de werkelijkheid bijdragen aan de feiten. Omkeren is zich losmaken uit de beheksing van het denken om, in de omdraai de zingeving van het dagelijkse leven te ervaren als werkelijkheid.
Looro