Goed van vertrouwen of gewoon naief?

[Mihaela]

Ik zag een tijd geleden een spannende film.
Het ging over een psychopaat.
Aan het einde van de film was hij op het punt om de man, die hem door had, te vermoorden. Ze waren kennissen van elkaar.

De psychopaat onthulde iets heel interessant.
Hij zei dat de meeste mensen die hij vermoord had, een soort wantrouwen voelde naar hem toe toen hij ze benaderde, maar ze kozen ervoor om hun gevoel van wantrouwen niet te volgen.
Uit beleefdheid zeiden ze geen nee tegen hem, toen hij ze bij hem thuis uitnodigde, of toen hij bij hun aan de deur onaangekondigd kwam, of in een soortgelijke situatie.
Hij kende de meeste van zijn slachtoffers ergens van.
Men voelde ongemak, wantrouwen, maar uit beleefdheid durfde ze dat niet te uiten, uit angst dat ze de psychoot zouden kunnen beledigen, als hun argwaan ongegrond zou geweest zijn.
Hun beleefdheid kostte ze hun eigen leven.

Ik merk bij mezelf ook zulke beleefdheden, maar als ik dat ervaar, ga ik heel bewust nu NEE zeggen.
Als men daardoor zich beledigd, of afgewezen voelt, dan is het maar zo.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik zag een tijd geleden een spannende film.
Het ging over een psychopaat.
Aan het einde van de film was hij op het punt om de man, die hem door had, te vermoorden. Ze waren kennissen van elkaar.

De psychopaat onthulde iets heel interessant.
Hij zei dat de meeste mensen die hij vermoord had, een soort wantrouwen voelde naar hem toe toen hij ze benaderde, maar ze kozen ervoor om hun gevoel van wantrouwen niet te volgen.
Uit beleefdheid zeiden ze geen nee tegen hem, toen hij ze bij hem thuis uitnodigde, of toen hij bij hun aan de deur onaangekondigd kwam, of in een soortgelijke situatie.
Hij kende de meeste van zijn slachtoffers ergens van.
Men voelde ongemak, wantrouwen, maar uit beleefdheid durfde ze dat niet te uiten, uit angst dat ze de psychoot zouden kunnen beledigen, als hun argwaan ongegrond zou geweest zijn.
Hun beleefdheid kostte ze hun eigen leven.

Ik merk bij mezelf ook zulke beleefdheden, maar als ik dat ervaar, ga ik heel bewust nu NEE zeggen.
Als men daardoor zich beledigd, of afgewezen voelt, dan is het maar zo.

Vanuit thuis heb ik altijd meegekregen, niets aan de deur kopen enz.
Mijn moeder was daar altijd heel erg stellig in. Zonder uitzondering.
Zij is laatst nog benaderd door een of andere hulpinstantie, die
huisbezoeken bij ouderen wilde afleggen. Later werd duidelijk dat dit niet klopte. Gelukkig maar dat ze er niet in heeft gestemd.

Tegenwoordig gaat het ook over de telefoon en het internet.
Je moet wel, wil je niet in een of andere handel/gevaar trappen.
Ik kan erg "onbeleefd" worden als men mij iets wil opdringen wat ik niet zelf wil.

Al herken ik het gevoel wel, ik ben het liever ook niet.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Vanuit thuis heb ik altijd meegekregen, niets aan de deur kopen enz.
Mijn moeder was daar altijd heel erg stellig in. Zonder uitzondering.
Zij is laatst nog benaderd door een of andere hulpinstantie, die
huisbezoeken bij ouderen wilde afleggen. Later werd duidelijk dat dit niet klopte. Gelukkig maar dat ze er niet in heeft gestemd.

Tegenwoordig gaat het ook over de telefoon en het internet.
Je moet wel, wil je niet in een of andere handel/gevaar trappen.
Ik kan erg "onbeleefd" worden als men mij iets wil opdringen wat ik niet zelf wil.

Al herken ik het gevoel wel, ik ben het liever ook niet.

Wat ik bij mezelf opmerk is dat ik soms een contact aan ga, en heb ik een houding van onvoorwaardelijkheid die ik niet volledig waar kan maken.

Niet hier op dit forum, hier laat ik eerder mijn felheid zien.

Ik heb wat vaker via internet contacten met wie ik mail.
Ik had laatst via internet mailcontact met een jonge vrouw.
Ze vroeg ineens aan mij mijn huisadres zonder dat daar een reden voor was, ik merkte bij mezelf dat ik moeite had om dat aan haar te geven.
Mijn aarzeling om dat aan te geven was duidelijk aanwezig. Tijdens het mailcontact had ik een moederlijke/steunende houding naar haar toe.
Om ineens tegen haar te zeggen dat ik dat eigenlijk niet wil vond ik moeilijk. Het voelde voor mij ook als een soort ontmaskering, mijn onvoorwaardelijkheid was toch zeer voorwaardelijk.
Ik merkte mijn ongemak op, de mogelijkheid dat ik haar de indruk zou kunnen geven dat ik haar niet vertrouw. Eigenlijk was dat ook zo.
Ik vond zo vreemd dat ze dat aan mij vroeg, maar was te soft om haar direct daar mee te confronteren.
Aan het begin gaf ik geen antwoord aan haar mail, tot dat ik besefte dat de situatie voor mij een kans was om gewoon te voelen wat ik voel.
Mijn wantrouwen, mijn ongemak,en niet durven zeggen: ''Nee, ik zie er de nut er niet van in, om jou mijn huis adres te geven, ook al mailen wij al zo lang''. en dat simpel en zonder veel uitleg erbij te doen.

Nadat ik eerst de tijd had genomen om bij mijn gevoelens bewust stil te
staan , bij wat de situatie mij te zeggen had, heb ik alsnog een mail geschreven.
Overdreven beleefd en voorzichtig, en veel te veel uitleg gevend, over mijn behoefte om mijn grenzen aan te geven, en nog zo veel van de overbodige woorden.

Waar ik opgegroeid ben was er een soort onbegrensdheid en vrijheid van beweging, daarin ben ik nu nog steeds te gemakkelijk in, en soms iets te goed van vertrouwen. Daarnaast ben ik wel van mezelf alert en intuïtief, en zulke situaties zijn leuk om mee te oefenen.

Als iemand oprecht en eerlijk is, schrikt niet snel van het woordje NEE.. Integendeel!! Dus heb eigenlijk niets te vrezen..