Hechten.

[Rennie]

Vraag 18: Gehechtheid zorgt voor lijden. Maar ik wil ook een monogame en intense relatie. Hoe breng ik dit in evenwicht ? Op 23 november stond met 56 procent van de stemmen de onderstaande vraag op de eerste plaats van de cybermonnik-poll.

Heeft u zelf een vraag aan de cybermonnik? Stel hem dan hier (de link werkt inmiddels niet meer: noot redactie). '¨'¨De vraag was:'¨ Gehechtheid zorgt voor lijden. Maar ik wil ook een monogame en intense relatie. Hoe breng ik dit in evenwicht?'¨'¨

Het antwoord'¨ De cybermonnik van deze maand, Maurice Knegtel, geeft antwoord: '¨

Mezelf aan een veranderlijk en sterfelijk mens hechten betekent pijn. Dit is een feit. Ik hecht mezelf aan mensen die mijn hart beroeren, mijn kinderen, mijn vrouw, mijn vrienden en vriendinnen, mijn moeder. Ook dit is een feit. De barse, harde pit die het ik is, wordt tussen het onverbiddelijke van deze beide feiten gemangeld tot een platte, plooibare pannenkoek. '¨'¨Door de dood van mijn vader ontwaakt uit de droom dat alles blijft zoals het is, heb ik geruime tijd het vermalen worden tussen bovenstaande feiten uitgesteld, door een van hen te negeren. De pijn van de vergankelijkheid heb ik aan den lijve ondervonden en ik besloot dit niet nog eens te ondergaan. Daarbij, zo overwoog ik, waarom zou ik me aan iemand hechten en me al die pijn en moeite getroosten, als die ander vluchtig is als stuifzand? Zo leidde ik een leven, waarin ik relaties aanging met mensen, maar me niet werkelijk met iemand verbond. Mijn uitweg uit de gehechtheid, vond ik in het aangaan van meerdere liefdesrelaties tegelijkertijd, hetgeen mijn leven hopeloos ingewikkeld maakte, maar wel spannend. En dat vond ik als jonge hond best mooi. Op deze wijze werkte ik gestaag aan mijn onthechting, terwijl mijn hart in stilte hunkerde naar een echt verbinden met een mens van vlees en bloed. '¨'¨Toen ik op mijn zesentwintigste de zoveelste relatie achteloos op de klippen liet lopen en mijn onthechte leven een steeds eenzamer en leger bestaan werd, besloot ik dan eindelijk mijn probleem met de vergankelijkheid niet langer te negeren. Ik begon mijn zen weg met een brandende kwestie: hoe verhoud ik me tot het lijden aan vergankelijkheid? Door in de meditatie de tijdelijkheid van mijn eigen bestaan en van alles wat ik aanraak en waardoor ik word aangeraakt, wakker onder ogen te komen, groeide mijn bereidheid om mijn leven te leiden zoals het is. Een door en door tijdelijk leven, dat kapot gaat aan de pijn van het verlies van die ene, waaraan ik me met lijf en leden verbonden weet.'¨'¨Er zit geen ruimte in het me verbinden aan de ander die me beroert. Ik kan me niet half geven. Ik geef me helemaal, of niet. Daarin is geen compromis mogelijk. Er zit geen ruimte in het lijden aan het verlies van degene waaraan ik me zielsdiep hecht. Ik ga stuk als een van mijn zoons iets overkomt en ik verteer als mijn vrouw me ontvalt. Niet een beetje, maar helemaal, en keer op keer op keer. Ook hierin is geen compromis mogelijk. De vraag is in hoeverre ik mijn leven en mezelf vertrouw om deze waarachtige onthechting aan te gaan? Hoe vrij ben ik om mezelf zonder terughouden aan de ene, die me aanraakt, te verbinden? Hoe vrij ben ik om stuk te gaan aan het lijden als die ene me ontvalt? Die vrijheid, die onthechting die voorbij hechten en onthechten gaat, heeft alles te maken met vertrouwen.'¨'¨Dit vertrouwen wordt meer en meer ontsloten, door wakker aanwezig te zijn in het me werkelijk verbinden en door wakker aanwezig te zijn in de tijdelijkheid van mijn bestaan, en in het lijden daaraan. Meditatie is een voortreffelijk hulpmiddel. Zit en wees aanwezig in het je verbinden aan die ene, die je liefhebt. Zit en wees aanwezig in het onophoudelijk oprijzen en vervliegen van geluiden, visuele waarnemingen, emoties, gedachten, gewaarwordingen. Zit en wees aanwezig in de pijn van het verlies. Iets in jou draagt het. Dit iets noem ik vertrouwen.

Bron (de link werkt dd 13/11/2021 niet meer: noot redactie).

[Maria]

Er zit geen ruimte in het me verbinden aan de ander die me beroert. Ik kan me niet half geven. Ik geef me helemaal, of niet. Daarin is geen compromis mogelijk. Er zit geen ruimte in het lijden aan het verlies van degene waaraan ik me zielsdiep hecht. Ik ga stuk als een van mijn zoons iets overkomt en ik verteer als mijn vrouw me ontvalt. Niet een beetje, maar helemaal, en keer op keer op keer. Ook hierin is geen compromis mogelijk. De vraag is in hoeverre ik mijn leven en mezelf vertrouw om deze waarachtige onthechting aan te gaan? Hoe vrij ben ik om mezelf zonder terughouden aan de ene, die me aanraakt, te verbinden? Hoe vrij ben ik om stuk te gaan aan het lijden als die ene me ontvalt? Die vrijheid, die onthechting die voorbij hechten en onthechten gaat, heeft alles te maken met vertrouwen.

Prachtige tekst!! Gewoon de hechting laten gebeuren, ik zou niet anders willen en kunnen. Inderdaad, geen compromis mogelijk. En dan maar zien wat er gebeurt, of ik, bij verlies, de "draagmoeder" kan blijven.

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Bron (de link werkt dd 13/11/2021 niet meer: noot redactie).

Wow wat een tekst!
Ben er stil van...