marie's 'ik'

[marie]

Ik denk dat de twistappel tussen mij en anderen over de plaats van 'ik' in het geheel ligt in de, door mij als fout geziene, stelling dat het 'ik' niet kan bestaan zonder dat het zichzelf voortdurend invult en heruitdenkt...
'Ik' zou niet kunnen leven zonder de illusie dat 'ik' besta. Zonder die illusie, lees tijdsdoder, komt er mij een verschrikkelijk leegte voor ogen die absoluut ingevuld moet worden om niet mijn verstand te verliezen...
Hewel ik ontken die toestand helemaal niet, en ik ontken zelfs dat die toestand zo afschrikwekkend kan zijn dat het 'ik' zichzelf vanalles en nog wat verbeeldt om maar niet in die leegte meegezogen te worden...
En die waarheid moet inderdaad doorzien worden alvorens men verder kan gaan in zijn onderzoek naar het eigen zijn...
Maar het is, zoals ik het trouwens stel, niet het 'ik' dat de oorzaak is van de problemen, maar wel degelijk de werking van het verstand die geen leegte aankan... Het 'ik' is dus niet de oorzaak maar zelfs het eerste slachtoffer van dat verstand...
Waarom denken jullie dat de mensheid zich zo vervreemd vindt van zichzelf als het juist niet op het niveau van het 'ik' is dat niet meer het 'ik' is...
Denken dat wij het 'Zijn' zonder het 'ik' kunnen leven is dwaasheid, denken dat 'ben' volstaat en het ik niet meer nodig en zelfs overbodig is...
Zo ver gaan in de verdwaling terwijl ieder kind kan zien dat het alleen met zijn eigen longen kan ademen, met zijn eigen mond kan spreken met zijn eigen lichaam en/of ziel pijn kan voelen...

En dat geldt voor alles; zonder 'ik' ben 'ik' niets... en besta 'ik' niet maar bestaat het geheel ook niet...
Ten minste zolang ik niet alle knopen die het 'ik' tot leven hebben gebracht terug ontknoopt heb en alzo één kan zijn geworden met het al...
Maar tot dat al zullen jullie nooit komen zonder jullie 'ik'.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ik denk dat de twistappel tussen mij en anderen over de plaats van 'ik' in het geheel ligt in de, door mij als fout geziene, stelling dat het 'ik' niet kan bestaan zonder dat het zichzelf voortdurend invult en heruitdenkt...
'Ik' zou niet kunnen leven zonder de illusie dat 'ik' besta. Zonder die illusie, lees tijdsdoder, komt er mij een verschrikkelijk leegte voor ogen die absoluut ingevuld moet worden om niet mijn verstand te verliezen...
Hewel ik ontken die toestand helemaal niet, en ik ontken zelfs dat die toestand zo afschrikwekkend kan zijn dat het 'ik' zichzelf vanalles en nog wat verbeeldt om maar niet in die leegte meegezogen te worden...
En die waarheid moet inderdaad doorzien worden alvorens men verder kan gaan in zijn onderzoek naar het eigen zijn...
Maar het is, zoals ik het trouwens stel, niet het 'ik' dat de oorzaak is van de problemen, maar wel degelijk de werking van het verstand die geen leegte aankan... Het 'ik' is dus niet de oorzaak maar zelfs het eerste slachtoffer van dat verstand...

Onderzoek heeft uitgewezen dat het ik niet bestaat, maar dat moet natuurlijk dan nog wel gedaan worden. Wanneer je aan waarheidvinding doet kom je op een gegeven moment in de leegte. Wanneer daar angst voor is ga je dus geen gedegen zelfonderzoek doen en blijven discussies als deze gaande.

Waarom denken jullie dat de mensheid zich zo vervreemd vindt van zichzelf als het juist niet op het niveau van het 'ik' is dat niet meer het 'ik' is...
Denken dat wij het 'Zijn' zonder het 'ik' kunnen leven is dwaasheid, denken dat 'ben' volstaat en het ik niet meer nodig en zelfs overbodig is...
Zo ver gaan in de verdwaling terwijl ieder kind kan zien dat het alleen met zijn eigen longen kan ademen, met zijn eigen mond kan spreken met zijn eigen lichaam en/of ziel pijn kan voelen...

En dat geldt voor alles; zonder 'ik' ben 'ik' niets... en besta 'ik' niet maar bestaat het geheel ook niet...
Ten minste zolang ik niet alle knopen die het 'ik' tot leven hebben gebracht terug ontknoopt heb en alzo één kan zijn geworden met het al...
Maar tot dat al zullen jullie nooit komen zonder jullie 'ik'.

Onderzoek wijst uit dat er geen sprake is van 'eigen' longen, 'eigen' mond, 'eigen' lichaam, niets van dat alles. Je kunt de bewijslast niet omdraaien en van alles dat jouw 'eigen' is uitgaan om het bestaan van 'ik' te bewijzen. Bij mij is geen 'ik' overgebleven en ik reageer toch ook. Alleen is het mijne zonder inhoud, van alle inhoud ontdaan. Er is geen 'ik' die wat doet.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Onderzoek heeft uitgewezen dat het ik niet bestaat, maar dat moet natuurlijk dan nog wel gedaan worden. Wanneer je aan waarheidvinding doet kom je op een gegeven moment in de leegte. Wanneer daar angst voor is ga je dus geen gedegen zelfonderzoek doen en blijven discussies als deze gaande.



Onderzoek wijst uit dat er geen sprake is van 'eigen' longen, 'eigen' mond, 'eigen' lichaam, niets van dat alles. Je kunt de bewijslast niet omdraaien en van alles dat jouw 'eigen' is uitgaan om het bestaan van 'ik' te bewijzen. Bij mij is geen 'ik' overgebleven en ik reageer toch ook. Alleen is het mijne zonder inhoud, van alle inhoud ontdaan. Er is geen 'ik' die wat doet.

En Laurence, welke inhoud, zonder 'ik' blijft er dan over...?
En zeg mij eens hoe jij dat weet als het niet met jouw eigen zijn is???

Oorspronkelijk geplaatst door marie

En Laurence, welke inhoud, zonder 'ik' blijft er dan over...?

In het ballonnetje is geprikt dus het is leeg. Vanuit die leegte wordt er, zoals vanouds weer lustig zin gegeven en gedaan maar niet langer meer door iets dat ik 'me zelf' kan noemen.

En zeg mij eens hoe jij dat weet als het niet met jouw eigen zijn is???

Er is (ook in jou) een 'weten' met daarin een ervaren van 'zijn', maar er bestaat niet zo iets als een 'eigen zijn'. Er is namelijk niet iemand die zich wat dan ook kan toe-eigenen dan wel zeggen dat het iets bezit. In mij ben jij een vermeend iemand die rondloopt met het idee iets te kunnen bezitten.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

In het ballonnetje is geprikt dus het is leeg. Vanuit die leegte wordt er, zoals vanouds weer lustig zin gegeven en gedaan maar niet langer meer door iets dat ik 'me zelf' kan noemen.



Er is (ook in jou) een 'weten' met daarin een ervaren van 'zijn', maar er bestaat niet zo iets als een 'eigen zijn'. Er is namelijk niet iemand die zich wat dan ook kan toe-eigenen dan wel zeggen dat het iets bezit. In mij ben jij een vermeend iemand die rondloopt met het idee iets te kunnen bezitten.

Inderdaad Laurens is er in jou en in mij inderdaad een weten dat onze persoonlijke grenzen overstijgt en ook moeten we iets bezitten om te kunnen geven... Het is moeilijk om te geven wat je niet hebt...
Oké, ik heb besloten om mij eens in jouw advaita wijsheid te onderdompelen want anders blijven we toch maar in het luchtledige langs elkaar doorpraten...
Wil je mij AUB nog eens de directe verwijzing geven naar jouw advaita-uitleg, zodat ik niet terug moet zoeken in al wat al geschreven is want ik weet dat je ze al herhaalde malen gegeven hebt...

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Inderdaad Laurens is er in jou en in mij inderdaad een weten dat onze persoonlijke grenzen overstijgt en ook moeten we iets bezitten om te kunnen geven... Het is moeilijk om te geven wat je niet hebt...
Oké, ik heb besloten om mij eens in jouw advaita wijsheid te onderdompelen want anders blijven we toch maar in het luchtledige langs elkaar doorpraten...
Wil je mij AUB nog eens de directe verwijzing geven naar jouw advaita-uitleg, zodat ik niet terug moet zoeken in al wat al geschreven is want ik weet dat je ze al herhaalde malen gegeven hebt...

Nee Marie ik doe niet aan privélessen, wat ik te zeggen heb is hier overal te vinden. Het is al hoopvol dat je je er nu voor hebt open gesteld maar gedegen zelfonderzoek vraagt het doen van inspanning anders heeft het geen effect. Zelf heb ik met mijn instelling 'koste wat kost te willen weten wat ik ben' naar waarheid gezocht en dat is een individueel proces van naarstig zoeken naar wat er aan (steeds meer op je afkomende) onveranderlijke waarheid weerklank in je vindt. Voordat het zover is moet je je natuurlijk eerst hebben ontdaan van alle subjectief beleefde waarheden door je gedachten op waarheid te onderzoeken en alles te verwerpen waarvan je niet onomstotelijk kunt zeggen dat het blijvende waarheid is. Doe je dat niet dan blijf je je verschuilen in je aannames.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Nee Marie ik doe niet aan privélessen, wat ik te zeggen heb is hier overal te vinden. Het is al hoopvol dat je je er nu voor hebt open gesteld maar gedegen zelfonderzoek vraagt het doen van inspanning anders heeft het geen effect. Zelf heb ik met mijn instelling 'koste wat kost te willen weten wat ik ben' naar waarheid gezocht en dat is een individueel proces van naarstig zoeken naar wat er aan (steeds meer op je afkomende) onveranderlijke waarheid weerklank in je vindt. Voordat het zover is moet je je natuurlijk eerst hebben ontdaan van alle subjectief beleefde waarheden door je gedachten op waarheid te onderzoeken en alles te verwerpen waarvan je niet onomstotelijk kunt zeggen dat het blijvende waarheid is. Doe je dat niet dan blijf je je verschuilen in je aannames.

Heb ik nooit privélessen gevraagd... Jij had zelf een verwijzing gegeven en ik vroeg die verwijzing terug op...
Doet er niet toe ; ben beginnen te lezen op https://hetnlpcollege.nl/
En ben gekomen tot:
Hoe zouden we met elkaar omgaan als we echt voelden dat we allemaal één zijn?

Alles draait om uit te leggen dat alles één is... heb ik nooit ontkend
Dat wij,ik niet bestaan zonder de anderen te zien... Ik heeft de andere nodig om zichzelf te zien en te kunnen zijn... Ik op mijzelf besta dus niet... heb ik nooit ontkend
De taal speelt een belangrijk rol om ons zelf als afgescheiden te zien... Dat heb ik enorm ingezien toen ik het verschil tussen Oosters en Westers denken uitgelegd had gekregen ; in het Westen gaan wij door onze opbouw van onze taal steeds van een beginpunt naar een eindpunt terwijl in het oosten alles in voortdurende transformatie is...
Dus onze vraag van waar gaan we naartoe is zuiver kinderachting voor de Oosterse mens die weet dat er geen begin en geen einde is maar wel een voortdurende verandering...

Tot nu toe neem ik alles, zonder ook maar de minste belemmering aan van wat hij zegt, maar ook als ik goed weet dat ik op mijn eigen niet besta en dat ik de anderen nodig heb om te kunnen zijn blijf ik erbij dat ik, die het heelal ben (en dat wordt hier ook gezegd) dat heelal op de gemakkelijkste en beste wijze, en volgens mij zelfs enige wijze, kan benaderen via mijn 'ik'