Wat is ego?

Oorspronkelijk geplaatst door Eckhart Tolle

... hoewel het ego er vanuit een bepaald perspectief misschien krankzinnig uitziet, vanuit een hoger perspectief is het niet meer dan het evolutieproces van de soort. Het is een fase in de evolutie, en terwijl we de volgende fase in de evolutie naderen, beginnen we te zien dat het ego zijn nut volledig heeft uit geleefd, maar het had zijn nut.

En we beginnen nu pas in te zien dat het krankzinnig is, omdat we de volgende fase in de menselijke evolutie naderen.

Vroeger kon niemand zien dat het ego krankzinnig was, hoewel behalve de zeer zeldzame, zoals de grote meesters. De Boeddha zei al “het is een illusie”. Jezus zei “verloochen uzelf”, wat betekent: erken de onwerkelijkheid van het ego.

Maar niet veel mensen begrepen wat ze zeiden. Ze waren een soort voorlopers van de volgende stap, ze wezen erop voordat het daadwerkelijk een echt ontwaken op de planeet werd.
Dus vanuit ons huidige perspectief, omdat we aan het einde van een evolutionair stadium zijn, ziet het ego er volkomen absurd uit - als je eenmaal ziet wat het is en hoeveel verwoesting het heeft aangericht - maar vanuit een hoger perspectief maakt het deel uit van de evolutie van de mensheid.
zonder het ego zou er uiteindelijk geen verlichting of ontwaken kunnen zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=bImdyQn43s8

Zo zou je het kunnen zien...
Waar je althans niet het onderscheid maakt tussen ik en ego.
Ego is de reactionaire en defensieve kant van 'ik' dat genoemde verwoesting heeft aangericht. Overigens denk ik niet dat de rol van ego al is uitgespeeld.

De laatste zin is eigenlijk hilarisch en dramatisch tegelijk. Kort door de bocht, zonder 'ik' (hier 'ego' genoemd) ben je datgene 'wat' je werkelijk bent maar je hebt het 'ik' nodig om de uitgang te vinden. De dramatiek is dat 'ik' zich daarbij moet opsouperen en dat aan zichzelf verliezen uiteraard niet wil. De vrijwel onmogelijkheid is om met behulp van het 'ik' te proberen het 'ik' te omzeilen (laat staan het te ondermijnen of liquideren) dat uiteraard niet voornemens is aan zichzelf te tornen.

Die onmogelijkheid zou je kunnen typeren met 'no way out'. Althans uitgaande van een gegeven dat er geen 'ik' bestaat is er bij gebrek aan een doener 'no way out'. Waar er geloof is in een bestaan van 'ik' is er wel degelijk een 'way out' en wel een 'way out' uit dat 'ik'. Opgemerkt zei dat aan uitgaan van een gegeven ont'dekt door anderen je absoluut helemaal niks brengt dan kennis.

De uitspraak van Jezus 'uw geloof heeft u gered' doet zijn intrede in mijn gedachten. Hoe waar dat is, alles bestaat gewoon uit geloof er in, geloof maakt de vermeende wereld waar.

Hoe gaan we dat dan oplossen?
Wat we hier doen is met wederzijds goedvinden (anders gaat je ego toch maar weer stuiteren) aantonen hoe ego werkt. Zodra je zijn ontwijkende truckjes door krijgt kun je die kennis aanwenden om het ego op een zijspoor gezet te krijgen. Geen sinecure hoor. Kijk maar op fora, overal is de weerstand en het gesputter van ego om de kritische blik op zich gericht te krijgen waarneembaar.

Het ego gaat zich, als een ware strateeg, als slachtoffer gedragen, zijn geweldige functionaliteit breed uitmeten of in het verweer dat het onmogelijk is om zich zonder 'ik' te handhaven. Dan wel dat het hebben van ego niet half zo desastreus is als wordt voorgesteld.

Niet zelden ook bevestigd ego zijn positie door machtskennis uit te oefenen waar andere ego's dan weer antiautoritair op reageren. Het is 'n intrigerend schouwspel dat spelende ego, sommigen krijgen er niet genoeg van. Dus ga het nou niet onderschatten, het is een onnoemelijk krachtig fenomeen.