Trauma

[Laurens]

Mensen komen vaak niet aan gedegen zelfonderzoek toe vanwege andere zaken die spelen. Het is niet zo dat je met een in het verleden opgedaan trauma geen gedegen zelfonderzoek zou kunnen doen en ont'dekken wat je bent maar een trauma is iets van het zenuwstelsel en kan parten blijven spelen.
In dat kader wil ik een interview aanbevelen te bekijken.
Jan Bommerez over trauma, transitie, flow en heling.

Ik citeer hier en daar wat relevante stukjes.

Oorspronkelijk geplaatst door Bommerez

Over intuïtie.

Het hele proces van intuïtie, je traint ze niet je bevrijd ze. Want die intuïtie is deel van je wezen. Intuïtie is eigenlijk de universal mind die door je komt, maar dan moet je een geleider zijn en naarmate je een grotere geleider bent komt er ook meer door je. Dat is ook wat Tesla zei, hij zei ik ben een geleider voor het universum, dingen komen tot mij. het heeft met de mind te maken hoeveel intuïtie er door je kan komen. Het komt niet van de hersenen die intuïtie.

Ik ben een geleider van het universum, de flow die door je lichaam gaat is je normale staat, voordat je trauma's en conditioneringen hebt opgelopen. En dan rond het tweede levensjaar krijg je een ego en dan begin je ik te zeggen en dan wil je niet meer zoals het is. Dat is ook weer een evolutieproces, dat het ego eigenlijk een evolutionaire fase is.

Dus het ego is niet iets wat je moet bestrijden, het is een evolutionaire fase van de rups voor de vlinder. Dus dat ego heb je nodig om te kunnen functioneren in de wereld. Dus je moet ook je ego niet verliezen, ego moet een beetje een andere visie krijgen op de dingen, maar op een keer dat het ego rijp genoeg is kan het ook aan de kant stappen.

Wat Krishnamurti ook zegt op een keer begrijpen de hersenen hun eigen limiet en dan kan intuïtie echt vrijelijk door je stromen.

P.s. er wordt hier vaak gesuggereerd als zou er hier aan 'ego' bestrijding worden gedaan. Dat is weer een misinterpretatie van de mind nu ego in het blikveld staat vanwege de omstandigheid dat het ego het doen van 'gedegen zelfonderzoek' in de weg staat. Om die reden moet je de werking van ego 'doorzien', de weerstand van ego 'kennen', dus wordt die opgeroepen zich te tonen.

Ook de documentaire 'the wisdom of trauma' van Gabor Maté is zeer bekijkenswaardig.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Bommerez

Preverbaal trauma.

In de relatie tussen jeugd en gezondheid daar begon men patronen in te zien. en dat is nog veel te onbekend in de zorg. Die hele ontwikkelings trauma thematiek is zo ontzettend belangrijk. Toen ik dat zag kon ik niet begrijpen dat dat niet aan dokters gedoceerd wordt. Preverbaal trauma heeft geen context en daarom wordt het zo moeilijk gezien omdat het in het impliciet geheugen zit dus men heeft in principe een impliciet en een expliciet geheugen, impliciet word ook anekdotisch genoemd. Van de pre verbale periode weet je niks maar je lichaam weet het wel. Dat impliciet geheugen heeft ook geen tijdstempel. Dus als het verschijnt, verschijnt het als een sensatie of een emotie en omdat wij niet weten dat dat van vroeger komt denken wij wat is er gebeurd in mijn leven of ik heb spijsverteringsklachten. Maar heel veel van die dingen komen later uit bijvoorbeeld als spijsverteringsklachten. Dus in het begin kan je lichaam heel veel compenseren en heb je nog veel meer energie om dat allemaal ondanks je 'freeze' te doen, maar naarmate je ouder wordt willen die dingen ook gezien worden en heb je ook niet meer de energie om zo snel te recupereren enzovoort. En ook als je vroeg trauma hebt is je immuunsysteem ook vaak gecompromitteerd. Dus naarmate je je leven voortdoet wordt je ook steeds gevoeliger aan een aantal dingen.

Maar die ontwikkelingstrauma is niet iets wat niet te helen valt, je moet alleen begrijpen wat het is. De ontwikkelingstrauma heeft als kenmerk dat het de groei van je zenuwstelsel verstoord, maar dankzij de nieuwe wetenschappen weten wij dat het zenuwstelsel toch nog kan getraind worden om te veranderen. Dat we nieuwe neuropaden kunnen aanleggen en dat wij oude paden kunnen ontkrachten en nieuwe paden creëren. De neuroplasticiteit is een geweldig inzicht en ook de polyvagaaltheorie is een doorbraak geweest.

Onveilig gevoel.

Mensen met een ontwikkelingstrauma hebben een onveilig gevoel dat ze niet kunnen benoemen, vaak ook schaamte van de .....

Herstellen van trauma.

Maar goed Porges, Porges deed onderzoek met kinderen en hij stelde vast dat als een trauma voorbij is, in principe volgens de oude school, die wordt geactiveerd door je sympathicus en dan kan de parasympaticus terug gerust brengen, en wat hij dus zag dat er kinderen waren die herstelden en kinderen die niet herstelden van de schok of van de trauma, dus hij vroeg zich af wat missen die kinderen en daardoor heeft hij dus een nieuwe tak van het zenuwstelsel ontdekt en dat is dus de ventralevagis.

Resumé.

Dus om het even zo kort mogelijk te vertellen, we hebben 12 paar hersenzenuwen en rond de 32 paar ruggenmerg zenuwen, dat is wat heet het perifere zenuwstelsel. Het centrale zenuwstelsel zijn hersenen en ruggenmerg, het perifere zenuwstelsel zijn hersenzenuwen en ruggemergszenuwen en wat hij dus ontdekte is dat het parasympatische zenuwstelsel eigenlijk twee takken heeft. Dat er dus niet twee takken zijn, sympathisch en parasympatisch, maar dat er dus sympathisch is en wat hij dan genoemd heeft ventraal vergaal en dorsaal vergaal.

Vervolg.

De dorsale vagus is de oudste, die loopt van je hersenstam naar alle organen en als die ontspannen is dan regelt die de spijsvertering, je bloeddruk, je uitscheiding enzovoort. En omdat die de oudste is is hij ook in al het primitief leven al aanwezig en omdat die primitief is gebeurt daar ook het 'freez' reflex. In de dorsale, dus die primitieve wezens konden nog niet vluchten die konden alleen bevriezen. Dat gaat terug evolutionair dat de dorsale vagus zowel alles regelt als die ontspannen is maar ook dat al die bevriest ook je hele systeem ontregelt. En wat is het verschil met de ventrale vagus, de ventrale vagus gaat van het hart naar het gezicht maar verbindt ook je hart met de voorste hersenen en het fysiologische verschil is de dorsale vagus heeft geen Myeline en de centrale vagus heeft wel Myeline. En dan moet je nog weten wat Myeline is.

Myeline is een vetachtige stof die rond de axones zit en de axones zijn de zenuwuiteinden. Dus als er isolatie is dan gaat het signaal sneller. Dus dit stuk van het parasympatische reageert veel sneller dan het dorsale en dat is heel belangrijk op het moment dat je in groepen gaat leven. Om verschillende redenen, de eerste reden is dat je zenuwstelsel leert signalen op te vangen van veiligheid in de relaties of onveiligheid in de relaties. Ze heeft dat social engagement systeem genoemd. Dat is dus een zenuwstelsel wat een capaciteit die neuroseptie heet, dus je zenuwstelsel pakt constant signalen op uit de omgeving en stuurt dat door naar de hersenen en de hersenen gaan daarop reageren.

(38:18)

Zo gaandeweg komt het inzicht waar het bij trauma aan gaat mankeren.

Dus de Myeline zorgt dus voor snellere signaal doorgeving, dus als ik weet dat ik onveilige ben dan ga ik beter opletten. Dus die neuroseptie doet me kijken naar de signalen, maar de positieve kant van dat verhaal is dat ik je niet meteen op je gezicht sla als ik boos ben omdat het doel, evolutionair ook van het centrale systeem is om de freeze en de fight and fly uit te stellen tenzij er echt gevaar is. Dus dankzij de centrale vagus die mijn voorste hersenen ook verbindt kan ik denken van 'ja ik voel me onveilig maar eigenlijk is er niks aan de hand'.

Ik kan nog redeneren maar zodra die anderen in actie komen zoals de sympathicus kan ik niet meer reageren. Dus er is een tijdje dat je nog kunt redeneren totdat de ander signalen komen. Dus in een sociale relatie kan ik beslissen geen ruzie met je te maken terwijl ik wel boosheid voel is dankzij de centrale vagus. Een gezonde vagus is dat ik blij ben om mensen te ontmoeten, dat ik blij ben om dingen te proberen. het is eigenlijk onze normale staat.

Maar die wordt verstoort door trauma want dit is een regulerend mechanisme, maar als dat niet goed gegroeid is ga je veel sneller reageren op prikkels. In plaats van uit te stellen zit je meteen in drama. Het probleem van ontwikkelingstrauma is dat deze zenuw (wijzend van hart naar hoofd) want deze ontwikkeld in een relatie. Wat het is is dat je onvoldoende signalen van veiligheid leert herkennen en helemaal gefocust bent op onveiligheid dus blijf je maar cortisol in je bloed hebben en dat op termijn voor al die chronische ziekten zorgt.

40:35

Wat in de therapie (weer) belangrijk lijkt te zijn is 'het doen'. Er worden oefeningen gedaan om het zenuwstelsel weer in oorspronkelijke (bedoelde) staat terug te krijgen. Wereldwijd wordt steeds meer duidelijk dat het simpele aanhoren en er kennis van nemen niet (altijd) tot een oplossing leidt. Trauma zit 'geworteld' in het systeem en vraagt een andere benadering dan een 'rationele'.

Het raakvlak met het doen van gedegen zelfonderzoek is dan ook niet ver te zoeken. Er zijn immers ingewortelde patronen in de manier van denken als je ze 20 tot 60 jaar onveranderlijk doet.