Anne Vogy

[Laurens]

Ik had op de homepage altijd een link naar de site 'De Verlichte Borderliner' maar die was ineens weg. Nu ik hem weer terug gevonden heb wil ik je deze niet onthouden.

Oorspronkelijk geplaatst door De Verlichte Borderliner

woensdag 15 december 2021
december 2021 UPDATE

Lieve schatten,

Hier zit je dan. Naarstig op zoek naar de waarheid rondom dit leven. De waarheid. Wie ben je? Wie ben ik? What The Fuck.

Ik weet het ook niet, weet je.

Er is één ding te doen: Wees. Be. Ben.

Ooit dacht ik dat ik het allemaal begreep. Eigenlijk is dat nog steeds zo, maar niet op het niveau van waar ik nu in lijk te leven.

Het idee van 'iets begrijpen' is een eigenschap van het wezen "mens". Er valt niks te begrijpen, maar het kan geen kwaad om een poging te doen tot.

Waar het om gaat is bewustzijn. Bewust zijn van het zijn. Van zijn. Van wat of wie je bent.

Dat begint in eerste instantie met het kijken naar jouw eigen emoties en gedachten. Wat zijn nou eigenlijk je emoties, hoe werken die, wanneer ben je nou emotioneel, wat gebeurt er nou precies ?

Het lijkt een hele analytisch gebeuren, als je zo te werk gaat. En dat kan een enorme valkuil zijn. Want analytisch kijken naar je eigen emoties kan alleen als je er afstand van neemt. Je voelt wel een emotie (bv boos, of verdriet), maar als je daar afstand van neemt, dan is er een scheiding. Namelijk de aanschouwer en de emotie zelf. Dat is raar, toch.

Het gaat eigenlijk om die aanschouwer. Dat is het bewust zijn van die emoties. Het is een heel vreemd gewaarzijn. Alsof je buiten 'jezelf' staat. je kijkt naar jezelf, je kijkt naar je emoties.

Maar pas op. Dit is het ding. Het punt is dat als je je identificeert met die aanschouwer, datgene wat naar je eigen emoties kijkt, dat je dan de kans loopt uiteindelijk je emoties te ontwijken. Je kijkt er naar en je ziet dat je je emoties niet bént. Eigenlijk heb je dan gelijk. Maar zo werkt het uiteindelijk niet. Je bent namelijk wél je emoties. En tevens ben je je eigen getuige zijn, je eigen aanschouwen van die emoties. Het is beiden. Het is allebei tegelijkertijd. Dat is het punt.

Na mijn scheiding van de vader van mijn dochters viel ik in een diepe kuil. Ik ben er ook nog steeds niet helemaal uitgeklommen. Tegelijkertijd zag ik als toeschouwer wat er gebeurde met me.

Maar dat maakt niet uit. De pijn en emoties van traumatische gebeurtenissen MOET gezien worden. En dat kan alleen gezien worden door het te BELEVEN. Door ERVAREN.

Verlichting, die zo fel begeerde verlichting is geen concept. Het is is niet iets wat je kunt bereiken door technische vaardigheden. Verlichting is niets anders dan INZICHT. Inzicht in hoe jij gebouwd bent, hoe jij functioneert, hoe jij geconditioneerd bent zonder dat jij daar iets aan kan doen, het enige wat er te doen valt is er bewust van te zijn.

Het is het doorleven van je gevoelens en je daar bewust van zijn.

Het bewust zijn, het bewust zijn van je ervaringen, nu, op dit moment. Het is een diepe meditatie, een constante aanwezig zijn van wat IS. Van wat er op dit moment gaande is.

En ja... dat gaat eindeloos door. En je bereikt er nooit iets mee. Geen rust, geen verlichting, geen plezier of succes.

Maar wat het wel oplevert is een mededogen voor jezelf . Een forgiveness. Een goed zijn voor jezelf. En daarmee voor een ander. Dat is het.

En het goed zijn voor jezelf maakt je leven goed. Dat je een okay leven hebt. Voor jezelf en dus dan ook voor een ander. Zo simpel is het eigenlijk.

En het diepere inzicht dat jouw leven en alles wat er omheen hangt een illusionair gebeuren lijkt te zijn is eigenlijk niet zo heel interessant of belangrijk.

Dat is mogelijk alleen belangrijk als je je vaak vervreemd voelt van de wereld om je heen en je voelt dat er in het algemeen iets niet lijkt te kloppen. Dan kun je dat uitzoeken.

Maar in de meeste gevallen gaat het om gezien, gehoord en zich geliefd te voelen. Het ordinaire van het menselijke bestaan.

Bron

Maar dit is veel interessanter (!): De vraag die ik steeds stel is: wie ben ik?
Ben ik werkelijk die of datgene wat ik denk te zijn?
Waar geloof ik in?
Wat is werkelijkheid?
What The F* is Going On?

Anne

[Laurens]

Verlichting?

Als ik van mezelf beweer dat ik verlicht ben dan móet het wel zo zijn dat jij ook verlicht bent. Dan móet het zo zijn dat de hele wereld verlicht is, dan móet het zo zijn dat ik gelijk ben aan de ander, mijn omgeving. Ik ben gelijk aan alles wat ik kan waarnemen. Ik ben de waarnemer en wat ik waarneem (het waargenomene). Verlichting houdt namelijk in dat er geen ik bestaat, dat er geen scheiding is tussen mij en de wereld.
Ik ben onafgescheiden van jou, ik ben DAT waarin jij en ik verschijnen en verdwijnen.
Ik ben DAT wat niet gezien kan worden, DAT wat geen enkele eigenschap heeft.
Er is geen tegenstelling tussen : ‘ ik weet en jij weet niet’. Er is geen tegenstelling tussen:’ ik ben wakker en jij slaapt’. Het hele idee van ‘iets’ weten of ‘ontwaken’ zijn schijntegenstellingen om je lijden in stand te houden!
Een leraar wordt als verlicht gebombardeerd door jou, die zich afgescheiden ervaart en op zoek is naar tegenstellingen, door jou, jij die op zoek bent naar TROOST en verlichting van je persoonlijke bestaan.
Een leraar houdt deze schijntegenstellingen in stand door zijn leraarschap, tegelijkertijd kan hij niet anders omdat hij MOET leraren, hij MOET wijzen naar zichzelf – en dus naar jou.

Omdat ik ervaar dat jij en de hele wereld net zo verlicht zijn als ik, kan ik net zo goed beweren dat de term ‘verlichting’ een bedenksel is. Er bestaat geen tegendeel van verlichting. Het komt er dus op neer dat het er niet toe doet, het is niet relevant me af te vragen of verlichting bestaat en of een bepaalde leraar of goeroe al of niet verlicht zou kunnen zijn.

Heeft verlichting effect op je handelen, je doen en laten? Als je ziet dat jij de wereld zelf bent, dat jij je eigen wereld verzint, ter plekke, in het hier en nu, dat jij die ander bent,dan lijkt het logisch dat dat ‘zien’ effect heeft op je handelen en op je gevoelsleven. Want alles wat je doet, doe je immers met jezelf (en tégen jezelf), alles wat je waarneemt, ben je zelf. En zo lijkt er liefde te verschijnen, er lijkt geweld te verschijnen. Maar dat ben je zélf.
Dan zou je toch logischerwijs voor de rest van je leven lief zijn voor jezelf die ook de ander is? Of zou je jezelf dan nog steeds pijn willen doen? Als je geweld waarneemt als zijnde jezelf dan herken je de ware aard van geweld: je bent zowel de dader als het slachtoffer.
Ik ga echter een stap verder: daders en slachtoffers zijn beiden illusionair. Zij verschijnen als denkbeelden buiten jezelf, maar er is geen ‘buiten’. Als je werkelijk ziet dat daders en slachtoffers niets anders zijn dan concepten waarmee je jezelf om de oren slaat, waarmee je jezelf pijnigt, kan deze pijn uiteindelijk niet meer boeien. De fascinatie verdwijnt. Je kunt jezelf er niet meer mee vereenzelvigen, de identificatie ermee wordt losgelaten. ( Dat is iets anders dan ontkennen! )
Dat betekent dat je lijden niet meer definieert als ‘lijden’. Geweld wordt niet meer herkend als geweld. Er wordt een beweging gezien maar alleen liefde herkend. Het lijden is opgelost.
De vraag of verlichting effect heeft op handelen is dus eigenlijk een irrelevante vraag.
Handelen, het doen (doenerschap) , het willen (de vrije wil), het vragen en antwoorden (weten), het ‘de liefde bedrijven’ met als tegenstelling ‘pijn lijden’, ongeluk versus gelukzaligheid, etc etc , zijn concepten die als illusionair gezien worden.

Een goede leraar zal altijd beweren: er is NIEMAND om verlicht te zijn en er is NIEMAND om verlicht te doen.

Bron

Nog een gevonden artikel.

[Laurens]

Anne Als je dan gaat zeggen 'tja ik besta niet en jij bestaat niet' wat moet je daar verder mee, weet je.

Bron

Indien je iets met zoiets 'moet' dan komt de mededeelzaamheid in het gedrang, het is niet te verkopen. Je kunt er niks mee.. want het zit zo, 'dat' (het altijd tegenwoordige) wil namelijk ont'dekt zijn en dat is een individuele zoektocht, geen collectieve.

Ieder mens heeft de intrinsieke drang te weten te komen wat hij is en de vraag is alleen of er aan die drang gehoor wordt gegeven of dat je je verliest in de verschijnselen.

Anne Als je ziet, eigenlijk... euh.. dat jij zelf de wereld bent, is het dan zo dat het effect zou hebben op het dagelijks bestaan. Dat zien zou dat effect hebben op je dagelijks functioneren? Wat denk jij?

Interviewer kan op mensen die hiermee bezig zijn geen leeftijd plakken en vraagt 'is Anne nog net zo neurotisch als 10 jaar geleden, is Anne verandert daarin?'.

Anne Dat is de vraag.
Te zien dat je 'ik' niet bestaat dat is zo iets raars, want echt alles valt dan weg. Dan vraag je je waarom zou ik dan nog zoveel aandacht besteden aan mijn angsten. Het gaat allemaal wat makkelijker, het is letterlijk een verlichting, de verlichting van het bestaan. Dat je jezelf vanuit een ander perspectief kunt beschouwen, zou je dat inderdaad verlichting kunnen noemen. Tja en dat je dan mensen tegenkomt waarvan jij zegt die zijn verlicht die dan een bepaalde rust of kalmte uitstralen dan denk ik van ja dat zou ik ook hebben als ik rustig in de natuur kan zitten en ik hebt geen 25 kinderen om me heen en 50 ouders die iets van me willen. Dan zou ik ook de rust zelve zijn.

Interviewer ziet toch iets van rust.

Anne Tja het is toch jouw waarneming jij pikt er iets uit dat bij jou past.

Interviewer Dus het zegt niks over jou, het is iets wat ik op jou plak.

(noot redactie: let op, ego komt hier in de gevarenzone)

Anne Zo zou je het kunnen zien ja.

Dan gaat Interviewer liever verder over de trots (ook weer zo'n egodingetje) van het hebben van geschreven boeken (en is verder niet relevant). De gemiste kans hier is of het zijn van gerealiseerd invloed heeft op het dagelijks leven.

Maar Anne komt terug op de vraag of ze nog altijd zo neurotisch is.

Anne Ja
(noot redactie hoe kan het ook anders, verlichting, oftewel het 'weten' wat je bent heeft niks met de aard van het beestje te maken en ook trauma dat zich nestelt in het zenuwstelsel zal gewoon optreden totdat het 'verwerkt' is en zo niet dan niet)

Afijn beluister het interview zelf maar op Youtube.

[Renoir]

Waarheid gaat voorbij het persoonlijke.
Op een gegeven moment kon ik inzien dat vragen over een persoonlijk leven van een spiritueel leraar erg afleidend kunnen zijn van de kern waar het om gaat. Het punt is namelijk dat het idee van een persoonlijkheid een onbelangrijk detail is als het om universele waarheid gaat. Dit is lastig te passeren als je erg gehecht bent aan je eigen persoonlijke ervaringen, je verleden, je familiaire afkomst, je identiteit. In onze westerse maatschappij wordt individualiteit gezien als een belangrijk aspect van persoonlijke ontwikkeling, een belangrijk aspect van je ZIJN.

Bron

....