Over ouders en kinderen.

[Esradha]

Oei, wat had ik hier een mooi verhaal waarom die confrontatie niet nodig zou zijn. Een verhaal uit noodzaak geboren, dat wel. Het eerste dat mijn therapeute voorstelde, jawel... was om mijn moeder mee te nemen. Ik moest nog aan ons gesprek hier denken, Rob. Ik kon nu wel openstaan voor de meerwaarde van dat voorstel. Het werd echter ook pijnlijk duidelijk dat ze er niet voor open staat. Ook al blijft het mijn verantwoordelijkheid nu, het is ook eenzaam er niet in gesteund te kunnen worden door mijn ouders. Nu is het aan mij om te besluiten dat ik mezelf niet langer opzij hoef te zetten in de zorg voor mijn moeder en ik mijn eigen leven mag gaan leiden. Als volwassene voel ik mij gesterkt in dat besluit, het gekwetste kind in mij is zover nog niet. Nu mag ik mijn eigen ouder gaan zijn... zoiets?