Veiligheid

[Mars]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Opzicht is dat een beetje jammer

Dat weet ik niet.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Wat ik zelf kies. Maar ja, dat biedt hier op dit forum weer een heel ander issue, heb je keuze?

Voor mij is het ongetwijfeld dat ik de keuze heb. Waar ik alsnog aan twijfelde de laatste maanden, was of 'ik' in staat was de keuze te maken.
Om daar aan te durven twijfelen was voor mij vrij makend, daarnaast kwam ik in een diepe treurnis en teleurstellende gevoel bij het besef dat ik misschien niet in staat zou zijn om de keuze die er is te maken.

Vandaag was ik op mijn werk en een kleinigheid deed zich voor, het gevoel van onveiligheid was er weer, ik koos op dat moment om dat wat ik voelde niet uit de weg te gaan. Het was een bewuste keuze. De keuze was er, en ik koos.
Wat vervolgens gebeurde is dat ik gevuld werd met warmte. Innerlijke tintelingen en een soort van blijdschap vermengd met ontroering namen plaats in mij. Omdat ik op mijn werk was wilde ik aan de ene kant dat wat zich voordeed niet onderdrukken, maar daarnaast had ik de indruk dat mijn gezicht allerlei belevingen liet blijken die ik voor mezelf koos te houden.
Ik schoof mijn computer zodanig dat ik me even kon afzonderen en stond de beleving volledig toe.
Het was zo bijzonder en het voelde alsof ik weer een stukje dieper kwam, en dichterbij, bij dat wat altijd daar is. Verschillende emoties en belevingen deden zich voor, van blijdschap tot diepe smart.
Het was zelfs een moment dat ik me afvroeg: Ik ga toch niet klaarkomen? .. maar zelfs dat besloot ik me toe te staan als het zich zou voordoen, zoals ik me ook de aarzeling toe stond toen ik even dacht dat ik zou gaan huilen.
Gevoelens, belevingen, en alles passeerde even voorbij.. ik vroeg me oprecht af wat dat was, en wist het antwoord bijna tegelijkertijd : 'Gewoon een geschenk'!
Dus ja, ik stond me toe om weer met je vraag te stoeien en het kwam voor mij een duidelijke antwoord tevoorschijn: Ja, ik heb de keuze, en ja ik kan de keuze maken!

Bedankt voor je verhelderende vragen Esradha.

[Esradha]

Bedankt voor je verhelderende vragen Esradha.

You're welcome.

Ik ben zelf ook niet altijd een vragensteller, maar heb er wel vaker op gewezen dat ik denk dat we elkaar met vragen stellen verder kunnen brengen dan met oordelen, verwijten, adviezen en je eigen inzichten over de ander uitstrooien.

Vandaag zag ik ook de uitspraak: the best teachers are those who tell you where to look, but don't tell you what to see.

Jij dank je wel voor je openheid jezelf te laten zien en wat je ermee doet.
Het is verhelderend om geen theorie te lezen, maar een stukje van jou.

[Mihaela]

Hey Ulla, ik zie er naar uit om ook iets van je te lezen op dit draadje...

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Hey Ulla, ik zie er naar uit om ook iets van je te lezen op dit draadje...

Ik kom van ver weg .......en moet me nog inlezen, weet dus ff niet wat je bedoelt. Over veiligheid kan ik alvast kort zijn.

Ik voel mij in onze wereld niet altijd veilig, maar zit er nog maar zelden over in. Af en toe kan ik nog wel eens een buitje hebben maar is niets vergeleken bij waar ik vandaan kom. Wat ik toen niet eens door had.

Ik ben vrij realistisch en nuchter maar ook erg hoog gevoelig en kan derhalve simpele "onveilige" situaties als "onnodig" onrealistisch en overbodig spannend ervaren. Uiten en niet wegstoppen laat deze energie dan veilig wegvloeien. En kijken waar dat dan (nog) vandaan komt.

Het gaat mij overigens minder om mezelf dan om de mensen waar ik (nog) voor zorg en/of mee leef. (Ik weet nu al op het moment dat dat eventueel ophoud, het mij minder zal gaan schelen. Veel minder zelfs.) En als het enig sinds kan, neem ik rust. En ga in bezinning op in de verbinding met al wat is. En op zijn laatst als ik daar rust en ruimte voor heb. En daarmee wacht ik niet altijd tot ik thuis ben maar bij elke gelegenheid doe ik dat. Ook al is er niets bijzonders aan de hand.

In mijn basis ben ik dusdanig vol van wezenlijk noem het van mijn part gods vertrouwen dat ik weet als het niet anders meer kan ik mij over zal geven en zelfs vol Liefde sterven en/of loslaten als er niets meer anders op zit. En dat laatste is ook al gebeurd. Het gaat uiteindelijk alleen maar om de angst om dood te gaan. En dat terwijl ik niet eens het gevoel heb bang te zijn voor de dood en er altijd zelf nieuwsgierig en belangstellend naar was en ben.

Ik heb dat in jonge jaren gehad maar vertaald naar een bepaalde angst vorm en ben daar zonder hulp vanaf gekomen.

Ik weet al sinds vanaf kind zijnde dat ik niet die angst ben waarvan ik soms nog restjes wel kan hebben. En ik weet waar deze vandaan kwam het is niets meer vergeleken waar ik ooit doorheen ben gewandeld of beter gezegd gestrompeld. Maar altijd vooruit en nooit achteruit. Al moest ik kruipen, de slachtofferol ligt mij nu werkelijk niet.

Er is m.i. maar een weg en dat is die naar en vooral in het licht, welke steeds mooier en helderder wordt. Zelfs al voel ik mij onveilig, weet ik dat gewoon.

Wat je dan weer kort noemt......Ulla