Hardnekkige conditioneringen..

[Hans]

Oorspronkelijk geplaatst door Virgo

Van onze ouders en door onze ouders: ik denk beiden.
Ik ben het met je eens dat het daardoor aangenomen zelfbeeld heel diep zit zodat we het ons bijna niet bewust zijn.
Daarom geloof ik er ook in om ZELF-onderzoek te doen: om te onderzoeken of de conditioneringen/overtuigen waar we last van hebben wel echt waar zijn.

Toch blijf je vaak nog wel hetzelfde handelen, terwijl je zegt te weten dat je overtuigingen niet waar zijn,.....

[Virgo]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Al denk ik ook dat jezelf ook nog wel inbreng hebt in die zin hoe je zelf bent aangelegd. In verschillende gezinnen heb ik duidelijke verschillen waargenomen binnen hetzelfde klimaat. Een veilige basis is ook geen garantie, dat het goed gaat.

Dat denk ik ook Ulla. Naast ons aangeleerde gedrag door opvoeding en cultuur hebben we als mens ook een karakter meegekregen. Het is mijzelf ook opgevallen dat ik alle drie mijn kinderen ook niet exact hetzelfde benader, omdat er naast de kernwaarden van liefde en vertrouwen, altijd een wisselwerking is (interactie) door de verschillen in karakter.

[Virgo]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

Toch blijf je vaak nog wel hetzelfde handelen, terwijl je zegt te weten dat je overtuigingen niet waar zijn,.....

Dat is wat ik bij mezelf dus ook heel frustrerend kan vinden... Maar ik ben mij bewust dat ik net zolang m'n kop blijf stoten (in feite dus tegen mijn eigen gedachten) totdat ik het wel door heb.

Vertrouwen in mijzelf dat het niet vanzelf, maar wel steeds opnieuw goedkomt, en wie weet komt er nog eens een dag dat ik niet meer mijn kop stoot ;)

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

Ik denk dat dit de grootste denkfout is in "kindwerk"
Als je over goede en foute ouders gaat praten bedoel ik,....
Niet hoe en waarom ouders iets wel of niet doen, maar hoe heb je het als kind opgevat of gevormd in een bepaalde conditionering.
Conditioneringen die heel sneaky als karakter of "zo ben/was ik nu eenmaal" worden neer gezet, en zodoende ook niet onderzocht hoeven te worden, of als "blijven hangen" word beschouwd als er in gewroet word.

Door zelf als ouder in goed of fout te denken laat je denk ik te weinig ruimte over hoe een kind het in zijn/haar beleving ervaart en "uitlegd" naar zich zelf.
Voorbeeld:
Een moeder heeft een jong kindje en ook een heel zieke moeder, en regelmatig moet de moeder naar haar zieke moeder toe om haar te helpen.
Het jonge kind word bij de buurvrouw gebracht, en moet erg huilen.
De moeder kan wel zeggen dat ze in een uur weer terug is, maar het jonge kind, wat nog weinig benul heeft van tijd snapt dat niet, en ziet alleen maar zijn moeder vertrekken.(komt misschien wel nooit meer terug!!!!!)
Daar word het kind heel erg in aanraking gebracht met zijn afhankelijkheid, en de "levensbedreigende angst" dat de moeder voor altijd weg is.

Dit laat sporen na, en die sporen worden dieper als er geen of weinig ruimte is voor uiting van die frustratie, het kind moet vaak genoeg niet zeuren, of "normaal" doen.
"Want mama komt toch terug had ze gezegd?" maar dan gaat ze voorbij aan de interpretatie van het kind, die nog weinig ratio kent en vooral emotie.

Als mijn stiefdochter wat laat vallen en dan hard gaat huilen, en ik vraag waarom ze moet huilen, zegt ze, "ik was bang dat je boos zou worden"
Ik zeg dan niet "natuurlijk word ik niet boos, hoe kom je daar nu bij?" want daarmee negeer ik haar gevoel en stel alleen mezelf daarmee "veilig"
Haar op schoot nemend en alleen al vast houden vind ik vaak al genoeg, en soms erover praten waar dat gevoel zit, maar niet weg willen praten.
Ik geloof dat hierdoor de verwachting dat man/vader figuren boos worden deels gecompenseerd word, en tegelijkertijd fijn dat ik geleerd heb veel rustiger te reageren op situaties.

Dus in mijn ogen "ontkom" je niet aan "beschadiging" van je kinderen, die trouwens uiteindelijk ook weer nodig zijn om later zich weer te ontdoen van de zelfverzonnen waarheid daarover.

Zonder kou kan je geen warmte ervaren.

Volgens mij is de enige "fout" die je kan maken als ouder, is te denken/vinden dat je kind het niet als "fout" mag ervaren wat je wel of niet doet, hoe je het ook bedoeld.
Een wond waarover niet gehuild mag worden heelt niet en voelt na jaren alleen maar zwaarder aan.(ook of vooral in symbolische zin)

Jonge ouders doen tegenwoordig heel erg hun best om dus wel goede ouders te zijn, terwijl het lijkt alsof onze ouders daar niet eens bij stilstonden. Dat bedoelde ik eigenlijk te zeggen.

Houden van je kinderen en zo goed mogelijk voor ze zorgen was voldoende. Tegenwoordig komt daar veel meer bij kijken en wordt daar ook veel meer bij stilgestaan.

Opvoeden is mensenwerk. Als je van jezelf verwacht alles altijd maar perfect te moeten doen zet je jezelf onnodig onder druk. En in een relatie waarin je zelf wel evenwichtig bent en je niet druk maakt over onbenullige dingen breng je dat ook over op je kinderen.

En andersom werkt dat natuurlijk ook zo. Het is ook bevorderlijk dat frustraties geuit mogen worden van beide kanten en dat je jezelf toestaat te laten zien dat je als ouder ook niet perfect bent en indien nodig ook excuses maakt. Als de situatie dat wenselijk maakt. En iedere ouder kent ook zo zijn mindere momenten. Dat moet gewoon kunnen.

Een in de basis veilig gehechte ouder- kind relatie kan dat gewoon allemaal hebben.

[Hans]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Jonge ouders doen tegenwoordig heel erg hun best om dus wel goede ouders te zijn, terwijl het lijkt alsof onze ouders daar niet eens bij stilstonden. .

Misschien dat daarom ouders van nu heel erg(te erg?) hun best willen doen,....omdat ze graag ouders hadden gehad die ergens bij stil konden staan?
Niet stil staan in "natuurlijk" of in "niet willen/kunnen zien" waar ze vast voor in de omstandigheden zouden gezeten hebben.

Ik heb het ook niet over perfect willen zijn, maar je eigen eventueel onevenwichtige rol en mogelijke invloed op kinderen daarin te zien.
Mogelijk zit ik in een heel andere denkwereld, maar het evenwichtige in relaties en ook naar kinderen toe kom ik niet al te vaak tegen.

Een in de basis veilig gehechte ouder- kind relatie,.....is dat gezien vanuit de ouder of vanuit het kind.
Is het het ontkennen van de ouder, of het "geleuter" van het innerlijk kind wat verzonnen word om lekker te blijven hangen,....of is er werkelijk iets in te doen,....tja

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

Misschien dat daarom ouders van nu heel erg(te erg?) hun best willen doen,....omdat ze graag ouders hadden gehad die ergens bij stil konden staan?
Niet stil staan in "natuurlijk" of in "niet willen/kunnen zien" waar ze vast voor in de omstandigheden zouden gezeten hebben.

Ik heb het ook niet over perfect willen zijn, maar je eigen eventueel onevenwichtige rol en mogelijke invloed op kinderen daarin te zien.
Mogelijk zit ik in een heel andere denkwereld, maar het evenwichtige in relaties en ook naar kinderen toe kom ik niet al te vaak tegen.

Een in de basis veilig gehechte ouder- kind relatie,.....is dat gezien vanuit de ouder of vanuit het kind.
Is het het ontkennen van de ouder, of het "geleuter" van het innerlijk kind wat verzonnen word om lekker te blijven hangen,....of is er werkelijk iets in te doen,....tja

Vanuit het kind gezien. En wat ik bedoel met stilstaan heeft in dit geval vooral ook te maken met details van de opvoeding die hun weerslag vinden in de hedendaagse algemene eisen en verwachtingen. Ouders van nu zullen het daarom vaker anders doen dan hun eigen ouders het hebben gedaan.

Niet omdat ze per definitie vinden dat het anders had moeten gaan maar gewoon omdat er andere eisen worden gesteld aan het ouderschap. Maar ook aan het kind zijn.