Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Virgo
Bij een plotselinge gebeurtenis reageer je over het algemeen reflexmatig. En het klopt wel wat je zegt, dat dan soms pas achteraf de angst wordt gevoeld. Die letterlijke bibbers die je dan hebt ontstaan door een overdosis adrenaline die aangemaakt worden door je lijf.
Maar toen mijn kinderen kleiner waren en we bv op een pad liepen langs een diepe afgrond, moesten ze van mij op veilige afstand van de rand weg blijven. Uit angst dat ze uit zouden glijden en het ravijn in zouden storten.
Verder heb ik met de middelste als baby tot 3x toe meegemaakt dat hij door het oog van de naald is gegaan: ik ben achteraf blij dat ik mijn angsten wel degelijk serieus heb genomen en er ook naar heb gehandeld, m?t nadenken.
Dat angst een slechte raadgever is om vanuit te Leven ben ik wel met je eens. Je kunt niet elk risico uitsluiten. Overwegend leef ik dus ook liever vanuit passie.
|
Ik snap het. Maar was je angst met de middelste niet ook vooral een gevoel een ingeving dat er iets niet klopte? En dat met die afgrond is in eerste instantie ook instinct, de angst zit erbij als je je voorstelt wat er allemaal kan gebeuren. Op de boot krijg ik soms de kriebels en wordt ik echt niet goed als ik zie hoe kinderen daar bij de reling klimmen. En ouders dat toelaten. Als ik ik het echt niet meer vertrouw zeg ik er ook wat van. Tenminste als de kapitein dan niet al iets heeft omgeroepen en er naar geluisterd is.