Het technische verhaal

[Sterre]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

We hopen altijd...

We hopen altijd dat een ander het antwoord heeft,
Dat het op een andere plek beter zal zijn,
Dat ooit alles duidelijk zal zijn.

Maar dit is wat het is.

Niemand heeft het antwoord.
Luister naar je hart en weet dat het enige wat je te doen staat,
is Zijn.

Mooi gedicht ... Thnx voor het plaatsen....

Ik kan het hier als zeer 'vermoeiend' ervaren zo nu en dan hoe een ieder elke keer een ander meent te 'moeten' veranderen onder het mom van de beste bedoelingen.... En ik weet dat dat dan weer alles over mij zegt .....

Daarom spreekt dit gedicht me ook zo aan: luister naar je hart, niemand anders heeft het antwoord.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Tsja Ulla.....daar vraag je zowat. Ik kan jouw vragen niet voor jou beantwoorden. Ik kan alleen zeggen hoe het voor mij werkt. Je gebruikt de term los worstelen. Dat riekt naar strijd en zo werkt het niet. Je moet zaken wel eerst echt goed doorleven denk ik. De ene overtuiging inruilen voor een ander, schiet natuurlijk niet op. Het gaat er dan ook niet om het leven leefbaar te maken. Het leven leeft zichzelf. En hoe minder je je daarmee bemoeit, in de zin van hoe het eruit zou moeten zien, hoe meer je ziet hoe het leven als vanzelf stroomt en doordat je je er minder mee bemoeit steeds meer in de richting die jij wenst. Althans , dat is mijn ervaring. Alles doet zich nog steeds voor als voorheen, maar de lading is eraf. Als er sprake is van frustratie of boosheid heeft dat meestal met bovenstaande te maken en voor mij werkt het dan om even weer op mezelf af te stemmen. En waar je aan vast zit? Volgens mij nergens aan, misschien is dat juist wel de illusie?

Met worstelen is bedoeld dat ik mij soms nog mee bezig houd. Meer niet.
Maar ik laat je antwoord even zakken, ben laat vanavond. Druk met vakantie vieren, maar morgen heb ik een werkklus en moet nu naar bed. Ik herken overigens wat je beschrijft, dat de lading eraf is. Ik merk alleen soms dat er soms nog kleine dingen zijn die ik wel weet maar nog niet helemaal doordrongen zijn van het echte weten. Alsof restjes er toch nog kunnen knellen ondanks dat de lading eraf is. Dat de lading toch eraf is merk ik dan nog steeds in die zin dat geen reactie meer nodig is. Die vroeger wel heel erg fel kon zijn en nu niet eens meer nodig. Voor mijn gevoel is dat dan nog niet helemaal opgelost in dat weten.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Ik kan het hier als zeer 'vermoeiend' ervaren zo nu en dan hoe een ieder elke keer een ander meent te 'moeten' veranderen onder het mom van de beste bedoelingen.... En ik weet dat dat dan weer alles over mij zegt .....

Nu je toch met oordelen bezig bent, waarom ga je de oordeelvorming van dat 'anderen te menen moeten veranderen' niet in positieve zin ombuigen in 'iemand helpen inzicht te krijgen in z'n functioneren', in z'n manier zoals die iemand overkomt? Hoewel het, althans wat mij betreft, de intentie heeft te helpen bij het doen van zelfonderzoek naar de verschijnselen om tot de conclusie te komen dat je die verschijnselen niet bent. Dat helaas altijd op grote weerstand stuit om zelfonderzoek te doen, zelfs maar even met het geziene mee te kijken.

De voorkeur geven het te zien als de ander willen veranderen is die weerstand. Dat het hier, zoals altijd weer, de moeizame praktische kant van zelfonderzoek gaat is vanwege de onwil het langs de aloude beproefde advaita, de technische kant van het verhaal, kant te doen.

[Sterre]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Nu je toch met oordelen bezig bent, waarom ga je de oordeelvorming van dat 'anderen te menen moeten veranderen' niet in positieve zin ombuigen in 'iemand helpen inzicht te krijgen in z'n functioneren', in z'n manier zoals die iemand overkomt?

Waar zie jij een oordeel in? Ik geef slechts mijn gevoel weer. Voor mij is het positief genoeg als ik iets als vermoeiend ervaar om 'rust' te nemen. Afstand in de zin van helikopterview of gewoon een goede nacht slapen.

Hoewel het, althans wat mij betreft, de intentie heeft te helpen bij het doen van zelfonderzoek naar de verschijnselen om tot de conclusie te komen dat je die verschijnselen niet bent.

Een mens is ook niet zijn gevoel of zijn mening (verschijnselen): dat is zo ik het zie slechts een momentopname, waarbij we ons laten sturen door de omstandigheden.

Dat helaas altijd op grote weerstand stuit om zelfonderzoek te doen, zelfs maar even met het geziene mee te kijken.

Als ik met Marietje meekijk zie ik weer heel wat anders dan wanneer ik met Pietje meekijk. Tis maar net waar men de blik op (wil) richt(en).

De voorkeur geven het te zien als de ander willen veranderen is die weerstand.

Ik heb weerstand tegen wereldverbeteraars die alleen met woorden en niet met hun daden de wereld trachten te verbeteren. Practice like you preach en Leven en Laten Leven probeer ik zoveel mogelijk als leidraad te nemen .... Al geef ik toe dat ik menselijk en dus feilbaar ben.

Dat het hier, zoals altijd weer, de moeizame praktische kant van zelfonderzoek gaat is vanwege de onwil het langs de aloude beproefde advaita, de technische kant van het verhaal, kant te doen.

Weet je (absoluut) zeker dat advaita de enige beproefde methode is? Wat doet dat met je? Wie of wat zou je zijn zonder die gedachte(n)?

Nu ik inhoudelijk heb gereageerd op je post: back on topic genoeg naar je zin zo?

[Mahziri]

Oorspronkelijk geplaatst door Gargamel

Wat ben ik?

Het hele stuk heb ik gelezen en het leuke is dat tijdens het lezen het zo enorm helder is. Onveranderlijk bewustzijn en "de rest". En de "rest" heeft eigenlijk alleen met het mens zijn te maken.
En als ik daar helemaal in weg zak komt de vraag Waarom?? in me op.
Maar ja, dat is dan vanuit het mens-zijn / ego geredeneerd.
Waarom zo'n hele mens-reis om te gaan onderzoeken, als je al met zelfrealisatie in aanraking komt, dat je bent wat je al bent.

Gisteren vertelde Alexander Smit in een interview over de vis die op zoek was naar de oceaan. Ik ben (wij zijn) op zoek naar Onveranderlijk bewustzijn maar dat is net zo onvindbaar.

Het maakt wel dat er bij mij overgave ontstaat. Niet in de zin van "laat maar zitten", maar het zicht op iets wat zo groot is dat het heerlijk is om daaraan over te geven.

In het zelfde interview was een prachtig antwoord op de vraag: "wat is de zin van het leven": Dat je er ZIN in hebt. En dat vond ik zo kort en krachtig samengevat. Zin, geluk, liefde. Het is er allemaal. Voor al het andere moet je je best doen.

Dank je wel voor het plaatsen Renoir. Dit keer op keer lezen geeft steeds meer verdieping.