Rob Ek

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Wat alsmaar blijft discussiëren en wil begrijpen is het verzet om van een dwaling uit te gaan en het zijn, de wereld, het fysieke, het materiële als uitgangspunt van vermeendheid aan te nemen. Wat wil begrijpen is het begrip voor het redelijke, het gewillige, het gevoelige, het verstandelijke, het gelovige, .... er is zoveel waarvoor begrip is.
Dat alles komt samen in de persoon die een identiteit heeft maar ook een individualiteit die de achtergrond is van ik ben, de laatste grond van het ik-zijn. De individualiteit wordt algemeen herkend als het eigen zelf.

Vraag je vervolgens bij ieder oponthoud wat er de oorzaak van is Looro, in casu wat het is dat kan dwalen. Naarmate het aan inhoud verliest zijn daar ook geen valkuilen meer voor.

Evenwel vertoef je (als gebruikelijk) in je uitgangspunt, zijnde in de vermeende wereld, dan kan er van geen dwaling sprake zijn wanneer je niet gevraagd wordt een aanname te doen. Gevraagd is toch zelfonderzoek en eliminatie van niet op waarheid berustende gedachten te doen, hoe kan daar nou een dwaling optreden ?

Wat wil begrijpen, zo moet je ontdekken, is weerstand van het ego. Het, de persoon die een identiteit heeft en een individualiteit die zich met hand en tand verzet, is in doodsangst aan zichzelf te zullen verliezen. Het legt een bewonderenswaardige weerstand aan de dag.

[habbuthabnot]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Methode, traditie, vuistregel, ... zijn er om waar niemand is toch verder te kunnen en de identificatie af te leggen. (Ik duw een beetje om te zien of we elkaar begrijpen.)
Ik kan het ook zo zeggen: het ik is niet zijn ervaring maar de beleving ervan en door in die beleving het onechte, de identificatie te elimineren moet tenslotte het onechte wegvallen en het ware verschijnen. Ik ben ook niet dat wat elimineert maar de getuige.
Het feit dat je de eeuwige getuige aanhaalt wil zeggen dat het zich telkens in dit ogenblik voordoet.

Mijn probleem is niet tegen die methode en traditie gericht maar tegen het onderscheidingsvermogen dat het tot gevolg heeft: dat er illusie is en het ware naast het onechte voorkomt.
Hoe kan er sprake zijn van een vermeende wereld wanneer jij en ik verschillende opvattingen kunnen hebben over hetzelfde?
Neem het voorbeeld van de suiker. De eigenschap van suiker is een zoete smaak. Het feit dat wij beiden verschillende individuen zijn en een verschillende opvatting kunnen bezigen om wat zoet is aan te duiden, wijst er toch op dat het bewustzijn altijd iets anders heeft dan waartoe het herleid kan worden.
Dat andere vergezellend aspect kan er evengoed op wijzen dat ik niet mijn ervaring ben maar de beleving ervan. Dan kom ik op geheel andere wijze tot de achtergrond van wat ik ben. In dit geval maak ik geen onderscheid tussen het onechte en het ware. Beide verschijnen in het bewustzijn als aspecten die elkaar vergezellen in de veelheid van beleving.
Dan ben ik geen getuige maar diegene die uiting geeft aan die veelheid.

Looro

Beleving, ervaring, echt, onecht.........

Je maakt het te ingewikkeld.
Ik kan je SCHRIFTELIJK niet verder helpen.

Het principe is uiterst eenvoudig en ik zal het nog een keer herhalen:

DAT WAT JE KUNT ZIEN BEN JE BIJGEVOLG NIET


HAB

[Mars]

Oorspronkelijk geplaatst door habbuthabnot

Looro


DAT WAT JE KUNT ZIEN BEN JE BIJGEVOLG NIET


HAB

Hier zit een luchtje aan.
Ach jee, ik ben t zelf.