De allerbelangrijkste vraag

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik ben hier kennelijk toe aangezet dat te doen wat ik doe. Ik ga niet tegen de wil van God in en zeggen laat de mensen het maar bekijken, ik vervul zijn aan mij toebedeelde rol. Het is niet iets wat ik voor mezelf heb uitgedacht.

Ik wil jou niet tegenhouden in datgene wat jij als jouw "toebedeelde rol" ervaart Renoir. Maar persoonlijk ervaar ik het uitvoeren van de wil van God niet als frustrerend, het ontneemt mij niet de "lust" om te doen wat ik doe, zelfs integendeel. Terwijl jij al aangegeven hebt dat je dit wél zo ervaart en ik dit spijtig vind voor jou.

Ik zie jou (maar kan daar fout in zijn) als iemand die "plichtsgevoel" blijkbaar boven gelukkig zijn stelt en tegelijk ook wilt dat IEDEREEN dat zou doen (iets wat ik dus heel goed zélf ken) in functie van een betere wereld of zo. Al wie dat niet doet, al wie het belang van "een betere wereld" niet nastreeft, beschouw jij blijkbaar als "gemakzuchtig" of eigenwijs (betweterig) of egoïstisch (het eigenbelang laten primeren).
Ik ga er ondertussen van uit dat God niet van mij verlangt dat ik de wereld "red" of verbeter. Het gaat er m.i. om dat iedereen zichzelf "redt". Ik doe dat door me te focussen op al wat goed en mooi en rechtvaardig en vreugdevol is (= datgene wat voor mij God is) omdat ik ondervonden heb dat datgene waaraan je aandacht geeft, datgene waarop je je focus richt, ook datgene is wat "groeit".
Ik neem aan dat God, méér dan wat ook, gewoon gelukkige kinderen wil zien... En de weg daarnaar toe ligt voor iedereen open...

Ben jij -zoals ik- misschien ook kind van ouders die het met "plicht" niet zo nauw namen, of die een loopje namen met (jouw) waarheid en weten en ervaarde je jezelf als compleet machteloos om daar ook maar iets aan te doen?

Wat je ook doet of niet doet, je kan niet iemand anders gelukkig m?ken, of plichtbewust, of "helder" of wetend. Je kan niet via je wil (hoe sterk die ook is) blinden in "zieners" veranderen. Je hebt alleen de macht (kracht) om eventueel iets aan jezelf te veranderen, om een voorbeeld te zijn.

- Wanneer wie en wat je bent door anderen "gezien" en ervaren wordt als een na te streven voorbeeld, komen ze vanzelf om "raad en advies" om eenzelfde doel te bereiken.
- Wanneer datgene wat je wilt doen (anderen "bewust" maken) daarentegen vanuit een streven (angst) vertrekt, gaat het volgens mij niet om "de wil van God".

De blinde en de lamme kwamen uit zichzelf naar Jezus; Jezus zocht hen niet op, drong zijn waarheid, zijn weten, zijn "zijn" niet aan anderen op. Zijn "wonderen" werden gezien en als dusdanig erkend...

Tijdens mijn zoektocht naar datgene wat ik als "de rol die mij is toebedeeld" beschouw, hanteerde ik mijn emoties als richtingaanwijzers.
Mijn emotioneel lichaam ervaar ik ondertussen als een Godsgeschenk, als hét instrument bij uitstek om mijn pad te kunnen volgen. Het geeft mij aan wanneer ik stroomafwaarts (in Gods richting) of stroomopwaarts (weg van God) bezig ben...
Velen beschouwen het stroomafwaarts gaan niet als het volgen van de juiste richting omdat ze ervan uitgaan dat het water (de levensstroom) UIT De Bron vertrekt. Ik ga ervan uit dat het water naar De Bron toevloeit. We zijn sowieso op weg naar huis...

Take care of yourself...KiSs

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Hoe bedoel je dat?
Bedoel je hiermee misschien een soort van 'overgave' ?

Dat is alleszins hoe ik het heb ervaren Lyme. Ik kon niets anders meer dan effectief overgave ZIJN. Ik gaf mezelf over aan een allesoverheersende, ontzettende angst, aan het niets (meer) weten, omdat er geen andere keuze (meer) was. Ik w?rd niets (weten), ik had geen enkel houvast en in die leegte van het niets (meer weten), beleefde ik de angst, w?rd ik die angst...
Pas nadien kon ik "zien" dat ik al die tijd als het ware "gedragen" werd, en dat mijn angst dus onterecht was. Ik was bang voor de angst terwijl juist het overgeven aan en ervaren van die angst de voedingsbodem bleek voor vertrouwen...

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Wat gebeurd er (gevoel?) als je God ervaart? Hoe weet je dat Hij er is?

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken Lyme. Het voelt aan als datgene wat ik onvoorwaardelijk vertrouwen/liefde noem. Het is alsof ik in Gods ogen kijk en de ene keer zie ik daarin mededogen, de andere keer een ontzettend warm aanvoelend begrip, soms een twinkelende humor. In mijn ogen is God zo ontzettend mooi en goed dat ik er tot tranen toe bewogen kan door worden...
Ik kán in Hem niets meer zien waar ik niet van houd... Is dat "weten", is dat God kennen? Ik weet het niet en hoef dat ook niet te weten...

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Dat is alleszins hoe ik het heb ervaren Lyme. Ik kon niets anders meer dan effectief overgave ZIJN.

... Het voelt aan als datgene wat ik onvoorwaardelijk vertrouwen/liefde noem.

H?! Heet jij ook Lyme? WiNk


Waarmee ik aan wil geven dat zowel je 'God' ervaren als de overgave herkenbaar is.
Ik leg het alleen in andere woorden uit, geef het een andere benaming.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Tineke, mag ik je tussendoor iets vragen? Wat versta jij onder "God willen zijn"?

Bij de wetenschap dat ik God ben, of Bewustzijn, voel ik geen frustratie. Ik voel dr eigenlijk niks bij. Ik denk dat de crux zit in dat "willen". Daar zit al iets in van niet-zijn.

Ik ervaar mezelf niet als "ik ben God" en kan dus evenmin weten hoe dat voelt, of zou moeten voelen. Het willen God zijn vertrekt m.i. inderdaad van een geen genoegen kunnen/willen nemen met, onzekerheid omtrent, angst voor de eigen menselijkheid.
Ik "voel" (de aanwezigheid van) God juist door de acceptatie van het gegeven dat ik een mens ben. In het God zijn, kan ik God niet ervaren. In het mens-zijn juist wél...

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Ik ervaar mezelf niet als "ik ben God" en kan dus evenmin weten hoe dat voelt, of zou moeten voelen. Het willen God zijn vertrekt m.i. inderdaad van een geen genoegen kunnen/willen nemen met, onzekerheid omtrent, angst voor de eigen menselijkheid.

Okay. Dit laat dan wel ruimte voor de mogelijkheid dat je wél God/Bewustzijn bent, zonder dat specifiek te willen of te niet-willen, en zonder ongenoegen, onzekerheid of angst als uitgangspunt?

Ik "voel" (de aanwezigheid van) God juist door de acceptatie van het gegeven dat ik een mens ben. In het God zijn, kan ik God niet ervaren. In het mens-zijn juist wél...

Ik kan het hier met gemak mee eens zijn, maar toch ook zou ik daarnaast kunnen zetten dat ik in het mens-zijn God/Bewustzijn niet kan ervaren, maar dat God/Bewustzijn mij als mens ervaart, dat God/Bewustzijn het ervaren zelf is. Ik kan dit als mens niet vatten, toch is dit wat ik lijk te weten als ik voorbij het weten en het niet-weten ben.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

H?! Heet jij ook Lyme? WiNk

Alle letters van Lyme zitten ook in "Realy me", dus is mijn antwoord "ja"

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door tineke

Ik wil jou niet tegenhouden in datgene wat jij als jouw "toebedeelde rol" ervaart Renoir. Maar persoonlijk ervaar ik het uitvoeren van de wil van God niet als frustrerend, het ontneemt mij niet de "lust" om te doen wat ik doe, zelfs integendeel. Terwijl jij al aangegeven hebt dat je dit wél zo ervaart en ik dit spijtig vind voor jou.

Ik zie jou (maar kan daar fout in zijn) als iemand die "plichtsgevoel" blijkbaar boven gelukkig zijn stelt en tegelijk ook wilt dat IEDEREEN dat zou doen (iets wat ik dus heel goed zélf ken) in functie van een betere wereld of zo. Al wie dat niet doet, al wie het belang van "een betere wereld" niet nastreeft, beschouw jij blijkbaar als "gemakzuchtig" of eigenwijs (betweterig) of egoïstisch (het eigenbelang laten primeren).
Ik ga er ondertussen van uit dat God niet van mij verlangt dat ik de wereld "red" of verbeter. Het gaat er m.i. om dat iedereen zichzelf "redt". Ik doe dat door me te focussen op al wat goed en mooi en rechtvaardig en vreugdevol is (= datgene wat voor mij God is) omdat ik ondervonden heb dat datgene waaraan je aandacht geeft, datgene waarop je je focus richt, ook datgene is wat "groeit".
Ik neem aan dat God, méér dan wat ook, gewoon gelukkige kinderen wil zien... En de weg daarnaar toe ligt voor iedereen open...

Je vlecht hetgeen ik kennelijk doe met zoveel nadruk om 'persoonlijk willen' en ook het 'gefrustreerd raken' zie je als het niet blijmoedig de wil van God doen, alsof het plichtmatig zou zijn. Het ziet er van mijn kant in zoverre anders uit dat er sprake kan zijn van frustratie maar dat dat ook gewoon maar iets is wat zich voordoet en ik zie ook wel waarom dat is.

Ik vlak daarnaast mijn karakter niet uit, de aard van het beestje en dat doet hetgeen wat het doet met de voor mij zo bekende en voor anderen kenmerkende inzet en volharding. Dat zie je dus correct alleen het persoonlijk handelende 'ik' zoals je er van gemaakt hebt die ervaar ik niet. Ik ben ook niet de maker van mijn geluk en daaropvolgend laat je meer zaken uit 'mijn' vingers komen waarin ik me niet meer kan vinden.

Ik ga dan ook niet in op je suggestie als 'zou God van mij niet verlangen... en dergelijken', ik zie geen god dingen van mij verlangen, ik zie mij dingen doen en veronderstel daarin Gods bedoeling met mij. Vervolgens ga je nog meer vreemde dingen veronderstellen waarin je voor mij in je fantasie lijkt door te draven. God is niet goed, mooi rechtvaardig en vreugdevol. Waarom zou God maar een deel van het spectrum bedrijven (die jou toevallig bevalt) wanneer hij 'alles' is. Hoe kan hij zichzelf ervaren als moordenaar wanneer alles zo mooi lief en aardig is ?

Mijn drive is heel simpel Tineke, het bestaat niet dat ik in staat ben m'n intrinsieke opdracht te vervullen wanneer ik geen idee heb wat ik ben, mijn allereerste opdracht is weten 'wat' ik ben. Nu ik dat weet ben ik niet in staat om op een oneigenlijke, niet voor mij bedoelde, manier aan de wereld te trekken en zie ik welk leed er door onbewustheid in de wereld gaande is. Het is voor mij niet mogelijk nog veel persoonlijk geluk te vinden in zo'n van onbenul vergeven wereld. Het leed dat door onbewustheid wordt geleden is immens.

Ik ben niet bezig om anderen te vormen naar mijn beeld en gelijkenis, ik ben bezig met de onbewustheid van de wereld, verwondering uitspreken waarom je genoegen neemt met je fake bestaan en niet allereerst in de hoogste versnelling gaat uitzoeken wat je bent. Daarvoor is het nodig je ideeën belachelijk te maken waarin je zo heilig geloofd waaronder het idee van je 'ik' bestaan.

Ik begrijp niet waarom ik dit allemaal nog weer eens een keer schrijf, al m'n teksten zijn ervan vergeven en er is niemand die werkelijk onderzoek gaat doen.

Ze vinden het wel best zo, lekker vrijblijvend leuteren.

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik begrijp niet waarom ik dit allemaal nog weer eens een keer schrijf, al m'n teksten zijn ervan vergeven en er is niemand die werkelijk onderzoek gaat doen.

Wie ziet al die ellende dan in een van onbenul vergeven wereld?
Wie is zich bewust van de onbewustheid van een ander?
Wie vraagt zich af waarom een ander niet meteen in de hoogste versnelling gaat uitzoeken wie hij is?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Wie ziet al die ellende dan in een van onbenul vergeven wereld?
Wie is zich bewust van de onbewustheid van een ander?
Wie vraagt zich af waarom een ander niet meteen in de hoogste versnelling gaat uitzoeken wie hij is?

Ik heb het advaita klasje ook gevolgd, er staat hierboven dat ik weet wat ik ben, de verdere invulling wat dat inhoudt is aan eenieder om zelf te ont-dekken.

[Lyme]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik heb het advaita klasje ook gevolgd, er staat hierboven dat ik weet wat ik ben, de verdere invulling wat dat inhoudt is aan eenieder om zelf te ont-dekken.

Uiteraard.
Heeft het je iets opgeleverd? Dat Advaita klasje?