Duister en Licht in gesprek

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ik ben verschenen in deze wereld en heb Waarheid gezien omtrent de verschijning Bassie. Bassie bleek onwaar te zijn als verschijnsel. Wat resteerde was 'dat'. Met 'dat' bedoel ik dat de waargenomen vorm niet langer tegenover waarnemendheid stond. Waardoor 'deze twee' verenigd bleken. Het diepste geheim wat een mens kan bevinden.

Bassie is onwaar als verschijnsel omdat Bassie zijn unieke persoon als eenheid ontkend. De werkelijkheid, de waarheid zo je wilt, is dat Bassie de gehele duur van zijn bestaan een bezield lichaam is die zijn eigen zelf uitdrukt als eenheid.
De waargenomen vorm (lichaam, materie, enz.) staat niet tegenover waarnemendheid (denken, gemoed, geest). Het zou een projectie zijn als lichaam tegenover geest zou staan. En dat is in werkelijkheid niet zo. In de werkelijkheid is er lichaam, materie als materiële uitdrukking van het gemoed. Lichaam en gemoed zijn totaal verschillende zijnswijzen van hetzelfde zijn.

Dit is geen geheim maar de werkelijkheid zoals deze is. Maak er een geheim van en dan heb je voor alles een hoofdlettertje nodig als codewoord.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dit dienen we goed te begrijpen. Het zelf is oorzakelijk aan zichzelf.

Dit is inderdaad een heikel punt dat tot verregaande dwalingen kan leiden als je het zelf als oorzaak of als in zichzelf bestaand beschouwd.

Iets is oorzaak van zichzelf wanneer het geen externe inwerkingen kan ondergaan.
Ikzelf ben een mens en onderga constant de externe inwerking van anderen. Maw ik ben voor de duur van mijn bestaan volledig afhankelijk van externe inwerkingen om te kunnen bestaan. Dit niet alleen, mijn zelf is in staat op deze contacten in te grijpen en deze te schikken naar het welzijn van het bestaan.

Waar jij op reageert is het ik en de vele ikken die ik kan spiegelen uit mijn zelfbeeld en wereldbeeld.
Wanneer je het zelf verwart met het ik komt je tot die vreemde uitspraken die nergens naar verwijzen.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

De verklaring ligt in het feit dat je er bent...
Nooit opgemerkt dat je zoekt naar het hoe en waarom van waarom je er bent, als je je verveelt, als je eerder ongelukkig bent... Maar als je gelukkig bent, vooral als je dronken bent van het leven... Hewel dan volstaat het feit dat je leeft ten volle om te verklaren waarom je er bent...
Dieren vragen zich niet af waarom ze bestaan; ze bestaan...
Voor mij heeft zich een enorme klik voorgedaan toen ik ergens las dat wij Westerlingen alles bekijken van een begin tot een einde en dus dat wij altijd zoeken naar de oorzaak, het begin van alles...
Voor Oosterlingen geldt dat alles steeds in transformatie is... Dus geen zoeken naar een eerste begin, want Leven is voortdurende verandering...
Als je dan beseft dat gewoon al de opbouw van onze taal ons verdoemt tot een eindeloze vraagstelling naar het zogenaamde hoe en waarom van alles???
Overstijg het verstand... Kijk verder dan het uiterlijke; maar kom niet af dat dat niet zou bestaan, want het bestaat allemaal wel degelijk...
Schuif het opstaan niet opzij, schuif het 'ik' niet opzij want het zijn de enige hefbomen die je hebt om te zijn...

Wijze woorden Marie. De verklaring ligt inderdaad in het feit dat ik er ben. ...

Zoals je zegt: "Maar als je gelukkig bent, vooral als je dronken bent van het leven... Hewel dan volstaat het feit dat je leeft ten volle om te verklaren waarom je er bent..." Dat is voor mij de kern van het bestaan.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

......
Kinderlijke onschuld.

[Darsho]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dieren vragen zich niet af waarom ze bestaan; ze bestaan...

Dieren zijn dan ook geen mensen. Het ontstaan van een ego of zelfbeeld is kennelijk een noodzakelijke stap in de ontwikkeling van mensen, en pas daarna kan eventueel een spirituele ontplooiing voorbij het ego plaatsvinden.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Dit is inderdaad een heikel punt dat tot verregaande dwalingen kan leiden als je het zelf als oorzaak of als in zichzelf bestaand beschouwd.

Iets is oorzaak van zichzelf wanneer het geen externe inwerkingen kan ondergaan.
Ikzelf ben een mens en onderga constant de externe inwerking van anderen. Maw ik ben voor de duur van mijn bestaan volledig afhankelijk van externe inwerkingen om te kunnen bestaan. Dit niet alleen, mijn zelf is in staat op deze contacten in te grijpen en deze te schikken naar het welzijn van het bestaan.

Waar jij op reageert is het ik en de vele ikken die ik kan spiegelen uit mijn zelfbeeld en wereldbeeld.
Wanneer je het zelf verwart met het ik komt je tot die vreemde uitspraken die nergens naar verwijzen.

Zelf en ik is hetzelfde begrip. Het 'zelf' schept zich-zelf en het 'zelf' is de enige die het zelf ook weer kan ont-scheppen. Dat haalt het 'ik' weg uit het ik-ben en doet alleen 'ben' overblijven. Onbepaald in zichzelf-zijnd bewustzijn. Enkelvoudigheid.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Zelf en ik is hetzelfde begrip. Het 'zelf' schept zich-zelf en het 'zelf' is de enige die het zelf ook weer kan ont-scheppen. Dat haalt het 'ik' weg uit het ik-ben en doet alleen 'ben' overblijven. Onbepaald in zichzelf-zijnd bewustzijn. Enkelvoudigheid.

Probeer dat maar eens in taal om te zetten 'zelf en ik is het zetzelfde begrip'. Ha ha wat een gestuntel. ...
"Zelf ben hier", zeg jij als je wilt zeggen "ik ben hier".
Er is een reden waarom er twee begrippen zijn als ik en zelf. Ik twijfel er aan of je dit fundamenteel detail wel kent.

Ik en zelf zijn twee begrippen voor hetzelfde ZIJN. Het zelf is het werkelijke zijn en het ik is het spiegelbeeld van het zelf. Die twee begrippen zijn er opdat het denken noodzakelijk de essentie van wat het is moet kunnen reflecteren. Beide begrippen zijn noodzakelijk om het standpunt van het zelf te bepalen in de werkelijkheid van het bestaan in de wereld. Het ik is het kompas voor het zelf om zichzelf te zijn in de werkelijkheid.

Het zelf schept zichzelf NIET maar schept zelfbeelden die het ik (het spiegelbeeld) voorhoudt. Op juist dezelfde wijze maak ik beelden van de anderen en de wereld. Die scheppingen van beelden als je het zo wilt noemen, zijn REFLECTIES.
Je kan het ik niet wegnemen omdat je jezelf daarmee bewusteloos maakt. Bewusteloosheid is een deprivatie van het bewustzijn, een ontberen van bewustzijn.
Proficiat als dit je deugdelijk onderzoek is. Waarom niet gewoon je eigen zelf omarmen en gelukkig zijn?

[Darsho]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

... Dat haalt het 'ik' weg uit het ik-ben en doet alleen 'ben' overblijven. Onbepaald in zichzelf-zijnd bewustzijn.

Wauw! Hoe spiritueel!
Laat ons nu je het 'ik' weggehaald hebt uit het ik-ben, dat wat resteert "bennendheid" noemen.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Enkelvoudigheid.

Enkelvoudigheid, Kennendheid, benheid.
Moest je niet weten wie 'kennendheid' uitgevonden heeft, deze poedel-neuker was de verzinner ervan.
We maken vorderingen op het forum dames en heren!
Nu nog een individueel lijdende op het forum aantrekken die koste wat het kost wil te weten komen 'wat' hij is en dus deugdelijk gedegen zelfonderzoek wil doen en we kunnen één van de miljoen depressieve Nederlanders schrappen.
Al is het er maar één die wijs geworden is, dan hebben we ons steentje toch bijgedragen.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Ik en zelf zijn twee begrippen voor hetzelfde ZIJN.

Deze notie is onwaar gebleken. Het zelf bleek in relatie te staan met andere zelven. Het zelf bleek niet "op zich zelf" te kunnen bestaan, maar verhield zich voortdurend met andere zelven. De oorzaak bleek te liggen in het zintuigelijk waarnemen van andere zelven.

M.a.w. , omdat het verschijnsel Bassie in staat was om met de zintuigen van verschijnsel Bassie andere zelven waar te nemen, had het verschijnsel Bassie zich een 'zelf' geschapen.

Een zelf wat zich af meet aan de andere zelven. Wat een lachwekkend en trieste creatie had ik geschapen...... Een 'zelf' die andere zelven nodig had om te kunnen bestaan. Een zelf die andere zelven nodig had om zich superieur te kunnen voelen. En die zich soms ook inferieur voelde omdat hij zich minder waard voelde dan andere zelven.......

En helemaal mijn eigen werk! Geen andere schuldige dan het zelf wat ik zelf had geschapen.

Waarom niet gewoon je eigen zelf omarmen en gelukkig zijn?

Er is een moment geweest dat ik besloten heb om op pad te gaan. Wat zou mijn geluk voor waarde hebben als een ander ongelukkig is? Niets anders dan de deugd was mijn drijfveer. Ik gooide alles weg inclusief geluk.