Het 2e misverstand uit de nondualiteit.

[Hans]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Hans, ik ga me nu bezig houden met een inhoudelijke vraag, en dat is :Wat ben ik?!! de rest is simpelweg de aanleiding naar dit levensvraag toe voor mij geweest...

Dat is een goed idee Mihaela, ik verwacht je dan ook niet meer in mijn gestartte onderwerp.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

Binnenkort in Theater Renoir,...

[glans]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans

Niet om die reden geplaatst, maar mooi dat je er wat mee kon,....

De vorm van mijn vragen waren misschien verschillend, maar de essentie voor mij hetzelfde.

hierover verschillen we van mening.

Al snel word er (aangevallen) gedacht dat ik bedoel "eigen schuld, dikke bult, je verdient het!"

Maar er is nu eenmaal een fenomeen dat zwakkeren worden aangevallen, en meestal door nog zwakkeren die zich "sterk" op willen stellen.
Simpel voorbeeld:
* de rest even geknipt *

dankjewel voor de genomen moeite om een stukje van jouw verhaal hier te schrijven.
het spijt me, maar ik begrijp er niet veel van.
behalve dan dat ik het gevoel heb dat je een persoonlijk inzicht naar een bepaalde uitkomst toeschrijft.

[glans]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Zelf heb ik een man gekend die in de oorlog in een werkkamp in Duitsland had gezeten. Die kon zich niet bevrijden van zijn trauma. Hij reed liever 1000 km om dan 1 km in Duitsland te rijden. Die man is nu dood, maar hij heeft een klote leven gehad. Hij bleef gefixeerd op alles wat Duits was.

Wat wil je met dit voorbeeld vertellen/ laten zien?

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door glans

Wat wil je met dit voorbeeld vertellen/ laten zien?

Wat ik hier geleerd heb is dat een trauma voor afgescheidenheid blijft zorgen.
We lopen allemaal traumaatjes en ook hele grote trauma's op. Ik kan nooit in iemands anders hoofd treden, maar als ik mij verplaats in de man, dan zou ik getracht hebben de afgescheidenheid op te heffen. (tussen mij en "de Duitsers" dus of "Duitsland")

Door je inlevingsvermogen te laten werken op situaties die anderen hebben meegemaakt kan je leren. Je kan beter leren van de fouten van anderen dan die van je zelf. Mijn voorbeeld (die ik leerde kennen 50 jaar na de oorlog) had zich een klein beetje op Duits grondgebied kunnen wagen, desnoods op de Belgische oostkantons. Hij had een Duitser kunnen groeten, er zijn er zat aan de kust. Hij had een Duitse Krimi kunnen volgen op TV.

Maar wat deed hij? Een Duitse serie wilde hij niet kijken. Als hij over Duitsers sprak had hij het over "moffen". Enzovoorts. Zo bleef hij tientallen jaren zijn eigen trauma (en afgescheidenheid) voeden.

Later ben ik zelf in een trauma beland en kon deze kennis goed gebruiken. Als je een trauma oploopt wil je helemaal niet geconfronteerd worden met de pijn.
Toch moet dit om tot verlossing te komen. Omdat ik inzicht had wist ik ook dat een onmiddelijke confrontatie averechts kon uitwerken. Maar op mn lauweren rusten kon ook geen uitkomst brengen. Behoedzaam doch vastberaden ben ik het trauma te lijf gegaan. En op die tocht heb ik onmetelijke rijkdommen gevonden, welke ik helemaal niet verwacht had.

[Freerider]

Niet wat ons wordt aangedaan
doet ons op- of ondergaan

maar onze wijze van ernaar kijken
zal ons verarmen of verrijken.

[glans]

ik begrijp wat je probeert te vertellen Niets.
dankjewel voor je toelichting.

maar (vergeef me) het komt zo oordelend over naar de man die een oorlogstrauma had.
jij/ik kan niet weten hoe deze man misschien op zijn heel eigen manier hier een weg in probeerde te vinden.
misschien kon hij alleen op deze manier nog enigszins het leven aan.
vergis je niet in de aard van zulke trauma's.
hier kan je als buitenstaander eigenlijk alleen maar op gepaste afstand deelgenoot zijn/worden.
zo'n trauma is toch echt even iets anders dan als bruggertje gepest worden (sorry Hans)

jij (of ik) ben(t) niet degene die voor hem bepaalt hoe hij ermee om had kunnen gaan.
dat voelde ik in je eerste bericht ook al wat, vandaar dat ik de vraag stelde.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door glans

ik begrijp wat je probeert te vertellen Niets.
dankjewel voor je toelichting.

maar (vergeef me) het komt zo oordelend over naar de man die een oorlogstrauma had.
jij/ik kan niet weten hoe deze man misschien op zijn heel eigen manier hier een weg in probeerde te vinden.
misschien kon hij alleen op deze manier nog enigszins het leven aan.
vergis je niet in de aard van zulke trauma's.
hier kan je als buitenstaander eigenlijk alleen maar op gepaste afstand deelgenoot zijn/worden.
zo'n trauma is toch echt even iets anders dan als bruggertje gepest worden (sorry Hans)

jij (of ik) ben(t) niet degene die voor hem bepaalt hoe hij ermee om had kunnen gaan.
dat voelde ik in je eerste bericht ook al wat, vandaar dat ik de vraag stelde.

Glans, ik heb hem nooit veroordeelt. Ik heb nooit in een Duits werkkamp gezeten en kan daar derhalve ook geen emotioneel oordeel over hebben.
Wat ik gedaan heb is analyseren vanuit mijn ratio. En ook alle mensen zijn verschillend, staan in een verschillende ontwikkeling enz.

Ik heb het alleen gadegeslaan, niet proberen te voeden en er neutraal in gebleven. Ik heb alleen geprobeerd me in te leven en hoe IK dat zou doen.

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Glans, ik heb hem nooit veroordeelt. Ik heb nooit in een Duits werkkamp gezeten en kan daar derhalve ook geen emotioneel oordeel over hebben.
Wat ik gedaan heb is analyseren vanuit mijn ratio. En ook alle mensen zijn verschillend, staan in een verschillende ontwikkeling enz.

Ik heb het alleen gadegeslaan, niet proberen te voeden en er neutraal in gebleven. Ik heb alleen geprobeerd me in te leven en hoe IK dat zou doen.

Hier lijkt me van enige tegenstrijdigheid sprake te zijn. Inleven in een ander impliceert dat je in de schoenen van die ander gaat staan en meekijkt vanuit zijn perspectief. Dat is totaal iets anders dan kijken naar wat jij zelf zou doen in een soortgelijke situatie. Dat heeft ook weinig zin, want jij zit niet in die situatie. Je kunt er hooguit een slag naar slaan, maar uiteindelijk weet je pas wat je zelf zou doen op het moment dat die situatie zich aandient.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Hier lijkt me van enige tegenstrijdigheid sprake te zijn. Inleven in een ander impliceert dat je in de schoenen van die ander gaat staan en meekijkt vanuit zijn perspectief. Dat is totaal iets anders dan kijken naar wat jij zelf zou doen in een soortgelijke situatie. Dat heeft ook weinig zin, want jij zit niet in die situatie. Je kunt er hooguit een slag naar slaan, maar uiteindelijk weet je pas wat je zelf zou doen op het moment dat die situatie zich aandient.

Het leven zit vol tegenstrijdigheden. Je slaat er idd een slag naar. Maar als die slag een beetje in de goede richting zit helpt het je toch.

Ik kan nooit 100% weten hoe het is om een trauma te ervaren die een ander beleeft. Het blijft gissen. Wat ik wel kan overdenken is hoe IK dat aan zou pakken en dat is ook de lering.