Renoir's korte lontje

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Tuurlijk maar nu borduur je weer door op wat er anders is, terwijl ik aangaf wat overeenkomt.

Misschien begrijp ik niet goed wat je bedoelt, maar volgens mij zag je als overeenkomst 'de moed'. Daar ga ik op door met aan te geven dat er geen wezenlijk verschil is tussen moed en niet-moed, als de basis in angst is gelegen. Er is dus geen wezenlijk verschil tussen aanpassen en veranderen, tussen status quo en revolutie, tussen binnen en buiten de box denken (etc.) als de basis daarvan in angst (of zoals ik hierboven probeer uit te leggen in 'ik - belang') is gelegen. En daarmee komen we dan op het punt van de doelstelling van het forum.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Misschien begrijp ik niet goed wat je bedoelt, maar volgens mij zag je als overeenkomst 'de moed'. Daar ga ik op door met aan te geven dat er geen wezenlijk verschil is tussen moed en niet-moed, als de basis in angst is gelegen. Er is dus geen wezenlijk verschil tussen aanpassen en veranderen, tussen status quo en revolutie, tussen binnen en buiten de box denken (etc.) als de basis daarvan in angst (of zoals ik hierboven probeer uit te leggen in 'ik - belang') is gelegen. En daarmee komen we dan op het punt van de doelstelling van het forum.

OK hoor Rob

[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Moed heeft verschillende betekenissen. Soms hebben we het over 'moed verzamelen', dat is dan vooraf b.v. 'ik ben moed aan het verzamelen om naar de tandarts te gaan voor die pijnlijke behandeling'. Dan staat 'moed' voor 'de angst overwinnen om tot een daad te komen'. Het is m.i. makkelijk te achterhalen dat je dan in feite gewoon bang bent en een aanloop aan het nemen ben om die angst te trotseren.

Er zijn ook andere gedragingen die we 'moedig' noemen, maar dan meestal in retroperspectief. Zo las ik gisteren een verhaal van iemand die zag dat een paard in een mestput dreigde te verdrinken en die er bij in sprong om het paard te redden. Dat is een actie die we achteraf als moedig omschrijven. Maar er was waarschijnlijk helemaal geen overweging voorafgaand aan de actie. Er was geen angst die overwonnen moest worden. Misschien was het meer een impuls. In een impuls, die we achteraf moedig of altruïstisch noemen, is geen ik - belang (en dus geen angst) aanwezig.

Angst is altijd gerelateerd aan een ik - belang, dat ik in het kader van het forum telkens 'het geloof in het bestaan van een persoon als zelfstandige grootheid' noem.

Ja Rob, verschillende intepretaties en levels wat betreft moed en angst. Bij het zoeken naar verlichting gaat de fundamentele denkgeest aan de slag met zichzelf, het betrokken individu mag dan letterlijk doodsangsten doorstaan. Een welgemeende en liefdevolle waarschuwing is gepast voor wie dat overwegen wil, zelfonderzoek is net wat meer een leuke hobby.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

OK hoor Rob

Mooi, dan kunnen we nu weer over tot de orde van de dag ...

[Rennie]

Ik wil graag voorop stellen dat er mij niets aan is gelegen om gerealiseerd te zijn of te willen dat ik daarvoor wordt aangezien. Verder is het zo dat ik ontwikkeld ben in het scherp waarnemen maar wel in het volledige besef de plank volkomen mis te kunnen slaan. Daarom noem ik het meekijken en neemt degene wie het aangaat de beslissing te kijken of het geziene voor hem/haar waarheid bevat. Ik spreek dus geen waarheid maar vertel wat ik zie. Daar gaan we dan..

We hebben dan kennelijk verschillende ontwikkelingen doorgemaakt, voor mij kan het niet zo zijn dat Waarheid Waarheid niet herkent en toch is dat soms het geval. Wat mij betreft zou ik dan aan dat wat ik ben moeten gaan twijfelen maar het waarheidvinding onderzoek dat ik heb afgerond en alles in twijfel trok is inmiddels afgerond en 'weten' geworden. Intrinsiek is er een sterke zekerheid gevonden.

Nou is een ding me in mijn ontwikkeling wel heel erg duidelijk geworden en dat is dat ego gigantisch in de weg zit om zelfs maar aan zelfonderzoek te beginnen, laat staan te kunnen zijn wat je bent. Dat duidelijk worden is alleen nog maar versterkt met mijn deelname op fora, het is wat je zou kunnen noemen een tegenstander van formaat. Het is niet overdreven te stellen dat ego de gehele wereld beheerst met deze puinhoop als resultaat en het fnuikende is dat ego zichzelf niet doorziet maar zich zelfs niet wil doorzien.

En mijn onderzoek wees nota bene uit dat het ego een opgeblazen luchtballon is dat geen enkel fundament heeft maar sinds ik me er mee bezig ben gaan houden merk ik hoe moeilijk het is deze eenvoudige dunwandige luchtballon door te prikken. Hij wordt namelijk door ons allen collectief in ere gehouden en beschermd en owee als je niet meedoet.

Wordt je ego daarentegen aangevallen dan krijg je onmiddellijk van alle kanten hulp door omstanders. Als ego onder vuur komt is het meestal maar marginaal en helpt er wel weer iemand om je uit de gevarenzone te laten ontsnappen. Het is zoals in de politiek dat daarom ook zo populair is.

Maar wat is dat ego nou werkelijk? In feite ben je als NIETS geboren maar niemand wil jou als niets laten opgroeien en ze hebben je volgepompt met eigenschappen die je niet bent maar waarvan ze graag zien dat jij die bent. Al dat moois heb je voor je zelf nog wat aangevuld en verfraaid. Maar bij onderzoek is al dat moois helemaal niet te vinden, dus wat moet het anders zijn dan aannames. En gelukkig zijn die te onderzoeken.

Ik vrees voor eenieder dat ie nog geen Waarheid geworden is als hij/zij Waarheid niet herkent en meestal blijkt men dan ook nog in de ego ziet ego fase te zitten. Waarheidvinding helpt Waarheid van waarheid te onderscheiden en gaandeweg krijg je er vanzelf de nodige feeling voor maar uiteindelijk is het onverbiddelijk.

[Rob]

Duidelijk verhaal, Renoir.

Als aanvulling een paar opmerkingen die geen wet van meden en perzen is, maar iets wat ik vaak zie gebeuren op de weg van zelfonderzoek.

Om te beginnen (1) lijkt er vaak een crisis aan ten grondslag te liggen voordat het echt kan gaan gebeuren. Een crisis in de vorm dat alle verworven afweermechanismen van de egostructuur niet meer voldoen en er geen snelle alternatieven voor handen zijn.

Verder lijkt het zo te zijn dat (2) vasthoudendheid en discipline nodig zijn om zelfonderzoek vol te houden en af te ronden. Dat kan door een vorm van meditatie te beoefenen of door bij het herhaling bepaalde teksten te bestuderen of een ander voortdurend patroon waardoor het bekende egopatroon doorbroken wordt.

En als laatste (3) ben ik geneigd te zeggen dat het onmogelijk is om Dat te gaan realiseren wat men is zonder de persoonlijke ontmoeting met iemand die Dat al gerealiseerd heeft. De woordeloze overdracht van Dat te Zijn is minimaal nodig om de herkenning ook Dat te zijn in gang te zetten.

Om het kort samen te vatten: 1. men moet een keer meegemaakt hebben dat de poten onder het bestaan zijn weggevallen en 2. er moet voortdurend aan de poten gezaagd worden wil men er van verlost raken en 3. er moet een herkenning zijn dat er Bestaan is zonder een poot om op te staan.

[Looro]

@ Rob en Renoir,

Dank voor dit getuigen en verklaren van wat waarheidsvinding inhoud. Het is een zeldzaam pad naar de werkelijkheid.
Bij punt 3 in de aanvulling van Rob ben ik gehecht aan Christus omdat ik voor mijzelf geen poot heb om op te staan. Het is met Christus dat ik opgestaan ben.
Bij punt 2 is een combinatie van gebed en meditatie (maar in de eerste plaats het gebed) een afdoend middel voor het afzagen van de poten waarop het ego gevestigd is.
Bij punt 1 is het wellicht voor iedereen duidelijk geworden dat er een wereldwijde crisis is die geheel onafhankelijk van de mens, deze mens elke leefgemeenschap bedreigt in het voortbestaan ervan. Er zijn geen alternatieven meer tenzij het romantisch escapisme. In deze totale nutteloosheid ben ik in Hem verbonden en verenig mij met de verdrukten.
Geluk voor dit weekend aan allen.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Bij punt 1 is het wellicht voor iedereen duidelijk geworden dat er een wereldwijde crisis is die geheel onafhankelijk van de mens, deze mens elke leefgemeenschap bedreigt in het voortbestaan ervan. Er zijn geen alternatieven meer tenzij het romantisch escapisme. In deze totale nutteloosheid ben ik in Hem verbonden en verenig mij met de verdrukten.
Geluk voor dit weekend aan allen.

Dat er een wereldwijde crisis is daarvan kunnen we nog steeds vanaf onze chesterfield bankstel op ons breed-beeld tv scherm met een biertje en een zak borrelnootjes kennis nemen. Een persoonlijke crisis raakt dichter bij huis.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Dat er een wereldwijde crisis is daarvan kunnen we nog steeds vanaf onze chesterfield bankstel op ons breed-beeld tv scherm met een biertje en een zak borrelnootjes kennis nemen. Een persoonlijke crisis raakt dichter bij huis.

Die werldcrises zal heel vlug voor velen een persoonlijke crises gaan worden.
In crisestijd kan dikwijls alleen een sterke persoonlijkheid er zich doorheen slaan; maar ja als er geen uitkomsten meer zijn dan kan ook een sterke persoonlijkheid niets meer beginnen.

Is het jouw nog niet opgevallen dat die zogezegde sterke persoonlijkheden die het gemaakt hebben in deze wereld in feiten dikwijls eerder zwakke personen zijn die wel een enorm goed verdedigingsschild rondom zichzelf hebben opgetrokken?
Alle lastige vragen en alle vervelende kantjes van hun houding om er te komen, worden genegeerd of afgewend op derden; henzelf treft geen enkele schuld; zij zijn in tegendeel de redders van de maatschappij.
Maar vraag hen soms niet om de meest eenvoudige dingen te doen want daar zijn zij totaal niet toe in staat, daarvoor hebben ze een leger ondergeschikten nodig.

Wat ikzelf eerder als een valkuil ervaar, is de verveling en meer dan de verveling op het actieve vlak is het de verveling in mijn gedachtenstroom. Als ik niets meer ben; als ik niet zou bestaan, met wat moet ik dan mijn hersenen ledig houden? Denkspelletjes, suduku e.a. kunnen tijdelijk rust geven; me heel goed, zalig in mijn vel voelen en wegdromen geeft ook rust; maar geen enkel van de twee wordt gezien als waarheidvinding.

Ik denk dat die leegte wordt gezien als 'ego' dat zichzelf terug wil opvullen; maar ik zie daarin geen werking van mijn ego, ik zie daarin eerder een werking van mijn verstand dat niet weet te stoppen met zijn werkingsactiviteiten en dan maar begint te verzinnen, ook al weet het dat het verzonnene niet bestaat.

[moi]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Duidelijk verhaal, Renoir.

Als aanvulling een paar opmerkingen die geen wet van meden en perzen is, maar iets wat ik vaak zie gebeuren op de weg van zelfonderzoek.

Om te beginnen (1) lijkt er vaak een crisis aan ten grondslag te liggen voordat het echt kan gaan gebeuren. Een crisis in de vorm dat alle verworven afweermechanismen van de egostructuur niet meer voldoen en er geen snelle alternatieven voor handen zijn.

Verder lijkt het zo te zijn dat (2) vasthoudendheid en discipline nodig zijn om zelfonderzoek vol te houden en af te ronden. Dat kan door een vorm van meditatie te beoefenen of door bij het herhaling bepaalde teksten te bestuderen of een ander voortdurend patroon waardoor het bekende egopatroon doorbroken wordt.

En als laatste (3) ben ik geneigd te zeggen dat het onmogelijk is om Dat te gaan realiseren wat men is zonder de persoonlijke ontmoeting met iemand die Dat al gerealiseerd heeft. De woordeloze overdracht van Dat te Zijn is minimaal nodig om de herkenning ook Dat te zijn in gang te zetten.

Om het kort samen te vatten: 1. men moet een keer meegemaakt hebben dat de poten onder het bestaan zijn weggevallen en 2. er moet voortdurend aan de poten gezaagd worden wil men er van verlost raken en 3. er moet een herkenning zijn dat er Bestaan is zonder een poot om op te staan.

Hier sluit ik mij volledig bij aan.