Wat zie jij als je in de spiegel kijkt?

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

"Eenbeeld" in de spiegel.
Oftewel een van de vele beelden opgelost maar nog herkenbaar in de spiegel. (ene).

De rationele beleving ga ik steeds meer voorbij. Voor een groot gedeelte was dat al zo maar het voelt alsof het nu los komt. Als een druppel water die mee zwemt in de oceaan en zich steeds minder af te vragen wat ik hier doe en met welke zin. En meegaat met de stroom. En zich steeds meer bewust wordt, hey ik ben zelf de oceaan, i.p.v. dat alleen maar te denken.

Waar bewust of onbewust nog niet voel ik ook nog de knelling. Maar ik maak mij daar geen zorgen meer over, omdat het op een gegeven moment dat punt ook voorbij zal gaan. Al weet ik verder niks, dit is wat ik zeker weet en altijd heb geweten. En wat nu gebeurt. Wel apart. Het alomvattende zal er altijd doorheensijpelen totdat het in volle glorie zal verschijnen in heel je leven. Het dringt steeds meer door en maakt dat ik steeds meer ben zonder te moeten weten hoe of wat.

Momenteel vind er bij mij een zuivering n.a.v. een laatste gebeurtenis, die de emoties laten opkomen en dan in het niets verdwijnen. Dat proces zal doorgaan, al was het begin er al heel lang geleden in gang gezet. Een tijd(je) zal het nog duren, ondanks dat het lijkt alsof alles is opgelost. Of het dat is zal blijken, ik laat het allemaal toe. De enige wrijving die k nu nog voel is met mijn eigen gedachte en het gevoel wat het geeft. Juist een situatie welke volledig ontspant werkt in de hand dat ik daarvoor nu wel de ruimte durf te nemen. En neemt gelijktijdig ook alles andere mee wat er nog wel zit. Gaandeweg los je op zonder ook nog maar iets te moeten. Of te moeten verdoezelen. Een bijzondere gewaarwording.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Maar natuurlijk wil je weten hoe ik als kind van acht de kunst van dromen meemaak waar ik naar school langsheen een veldje loop en plots ben ingehaald door een schittering, een stralend en uitbundig licht zowaar. Het eerste wat ik zie is een gedaante die verdwijnt in licht. Een licht waarin alles levend is, ja, zelfs elk grassprietje uitblinkt van levende schittering ... En hoe in dat licht alles met elkaar verbonden wordt als lange draden licht ... En hoe die draden levend licht adem geven aan een geluid, een klank ? En hoe, waar ik ook langs kom dat levende blijft leven, zelfs midden in de klas waar zelfs de muren getuigen van leven of later thuis tot aan het zinken van het avondlicht in die meimaand en ik alleen kan kijken, kijken naar wat leven is.
Met bidden vind ik een uitweg en wordt de wereld weer gewoon, een wereld voor elke dag.
Maar de ervaring van verbond(enheid) verdwijnt niet en keert weer in dromen en in zien, elk moment.
Of wil je weten waar de kunst van het verdraaien mij pijn doet en doet lijden? Hoe die misselijk makende twijfel en het niet begrijpen mij achterlaat in een venijnige woede en frustratie ? ? Het is er allemaal maar het is ook voorbij gegaan en kalmte is gebleven.
De lusten en de lasten draag ik nu, blij als in een verbond van levend licht. Er is geen toen om te ervaren, er is het nu om te beleven.

Graag gelezen, erg mooi

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

De rationele beleving ga ik steeds meer voorbij. Voor een groot gedeelte was dat al zo maar het voelt alsof het nu los komt. Als een druppel water die mee zwemt in de oceaan en zich steeds minder af te vragen wat ik hier doe en met welke zin. En meegaat met de stroom. En zich steeds meer bewust wordt, hey ik ben zelf de oceaan, i.p.v. dat alleen maar te denken.

Waar bewust of onbewust nog niet voel ik ook nog de knelling. Maar ik maak mij daar geen zorgen meer over, omdat het op een gegeven moment dat punt ook voorbij zal gaan. Al weet ik verder niks, dit is wat ik zeker weet en altijd heb geweten. En wat nu gebeurt. Wel apart. Het alomvattende zal er altijd doorheensijpelen totdat het in volle glorie zal verschijnen in heel je leven. Het dringt steeds meer door en maakt dat ik steeds meer ben zonder te moeten weten hoe of wat.

Momenteel vind er bij mij een zuivering n.a.v. een laatste gebeurtenis, die de emoties laten opkomen en dan in het niets verdwijnen. Dat proces zal doorgaan, al was het begin er al heel lang geleden in gang gezet. Een tijd(je) zal het nog duren, ondanks dat het lijkt alsof alles is opgelost. Of het dat is zal blijken, ik laat het allemaal toe. De enige wrijving die k nu nog voel is met mijn eigen gedachte en het gevoel wat het geeft. Juist een situatie welke volledig ontspant werkt in de hand dat ik daarvoor nu wel de ruimte durf te nemen. En neemt gelijktijdig ook alles andere mee wat er nog wel zit. Gaandeweg los je op zonder ook nog maar iets te moeten. Of te moeten verdoezelen. Een bijzondere gewaarwording.

Deze bijzondere gewaarwording is voor mij ook een steeds minder verdoezelen zoals je zegt. Ik ervaar het zo dat de gedachten en gevoelens er wel zijn en daarbij de instemming om volledig op te gaan in dit alles met gevoel en idee.
Wat je noemt 'Gaandeweg los je op zonder ook nog iets te moeten' is een compacte uitdrukking voor wat ik ervaar als meditatie. Het is voor mij een gelegenheid van bewustzijn om in het 'onbewuste' (daar waar geen moeten is) bewustzijn te brengen. Gaandeweg wordt mediteren een ontvangen van genade waardoor het moeten een mogen wordt.
Die ontvankelijkheid moet ik zelf maken en wat erin ontvangen wordt is genade, een graag mogen.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door sagnaar

Duidelijkheid' kan zich niet verhullen...anders zou het geen Duidelijkheid' zijn.
Het enigste wat zich verhult is de ervaring en beleving....omdat het niet anders kan dan verhullen en camaufleren.

Duidelijkheid is de ultieme camouflage, het verhullen. De ervaring en de beleving ervan zijn een begin, een uitdaging om van het zelf een zender van Duidelijkheid te maken.
Alles wat leeft ontvangt dezelfde Duidelijkheid en is verbonden in dezelfde Duidelijkheid. Ervaring en beleving maken echter het verschil om van dat ontvangen ook een zenden te maken.
Een mens beschikt over zelfbewustzijn en kan uit zichzelf zenden. Doe ik dat als ik dan verstop ik Duidelijkheid. Draag ik Duidelijkheid als een idee van ultiem bestaan dan doe ik Duidelijkheid geen recht en plaats macht in de plaats. Zend ik Duidelijkheid uit in alles wat ik doe dan bereikt Duidelijkheid haar volkomenheid en is de verhulling weggevallen.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Deze bijzondere gewaarwording is voor mij ook een steeds minder verdoezelen zoals je zegt. Ik ervaar het zo dat de gedachten en gevoelens er wel zijn en daarbij de instemming om volledig op te gaan in dit alles met gevoel en idee.
Wat je noemt 'Gaandeweg los je op zonder ook nog iets te moeten' is een compacte uitdrukking voor wat ik ervaar als meditatie. Het is voor mij een gelegenheid van bewustzijn om in het 'onbewuste' (daar waar geen moeten is) bewustzijn te brengen. Gaandeweg wordt mediteren een ontvangen van genade waardoor het moeten een mogen wordt.
Die ontvankelijkheid moet ik zelf maken en wat erin ontvangen wordt is genade, een graag mogen.

Looro wat bedoel je hierin met meditatie? Is dat iets wat je ingebed in je dag ervaart en dan zo noemt. Of cre?er je daarvoor een speciaal moment/uur?

[Cagliostro]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

ingebed

Everything is embedded !
That is the impersonal meditation.

[Aart]

Als ik in de spiegel kijk.

[Aart]

WAAROM FLUISTER IK JOU NAAM NOG....

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Looro wat bedoel je hierin met meditatie? Is dat iets wat je ingebed in je dag ervaart en dan zo noemt. Of cre?er je daarvoor een speciaal moment/uur?

Het is voor mij allebei: ervaring en creatie van wat ik versta onder 'verheffen'. Meditatie is voor mij aan de achtergrond reiken van wat ik ben en van wat ik kan. Het is voor mij met alles wat ik kan 'mij (?)' verheffen in het hogere, in wat boven mij is.
Ik spreek toch van een ?mij?, een persoonlijk ervaren omdat ikzelf die ruimte maak om mij te verheffen en waarbij ik uitga van ademhaling en klank.
Ik zie en ervaar elke ademhaling waarin bewust de innerlijke klank uitgesproken wordt als een bouwsteen van ontvankelijkheid. Alles wat leeft klinkt in een eigen vibratie in wat klinkt doorheen het universum als ?om?.
Mijn eigen vibratie adem ik uit en adem ik in als één lang en onophoudelijk bidden. Soms besteed ik daar concrete uren per dag aan en het is ook volkomen ingebed in al mijn bezigheden als concrete aanwezigheid.

In deze link zie ik uitgelegd wat ik bedoel, al ben ik langs een geheel andere weg dan nada-yoga tot dit bewustzijn gekomen. Merk ook de vanzelfsprekendheid van dromen op als een gelegenheid om het geheel van ervaren te zien en te beleven.
Meditatie is voor mij een ?nieuwe? gelegenheid van bewustzijn gewaar worden om in het onbewuste het geheel toe te laten als vereniging, eenheid, ? als genade.
Sedert een lange tijd gebruik ik een persoonlijke mantra, een persoonlijk (Jezus-)gebed dat ik in elke ademhaling als mijn eigen hartslag hoor klinken in die ruimte die meditatie is.

Voor mij is bewustzijn een geheel dat in opeenvolgende gelegenheden de aandacht voor dat geheel duidelijk maakt. De ene keer is dat door logica en rationaliteit, een andere keer door instemming en tenslotte ook door genade. Dat geheel waaruit elke gelegenheid zich voordoet, is voor mij een platform, een samenvatting zoals in het woordje 'Amen' wordt uitgedrukt.
In dat Amen is mijn zelf volkomen ingebed (Amen - Om - Zelf - Amen) en kan het zich verheffen in wat geen naam kan uitdrukken.

[Mihaela]

Als ik in de spiegel kijk.

WAAROM FLUISTER IK JOUW NAAM NOG....

Had zo een beeld bij:als God in de spiegel kijkt, in ons dus, fluistert hij zachtjes onze naam.. Om ons, liefdevol, te wekken...

Zag mezelf in de spiegel kijken, en zachtjes de naam van mijn moeder, mijn vader, mijn broertje fluisteren.. zonder worden.. met open hart.


Ja, ook met pijn, want als mijn hart open gaat, doet het bij mij pijn..
Groeipijn