Helder begaafd?

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Wat herken jij in mij van jezelf Ulla?

Je doorzettingsvermogen, voor jezelf gaan, je gevoeligheid, en je liefde die je hebt voor mensen. Je gebulder, je drammerigheid, (sorry). Als je iets ziet waarvan je overtuigd bent dat het zo is als je het ziet. Al heb ik zelf ook wel geleerd dingen te laten zijn....

Je stijfkoppigheid. En het bevalt mij wel. Ik vind het fijn om te zien als mensen zich niet op hun kop laten zitten en zich niet afhankelijk maken van anderen. Te vaak gezien. Je rebels heid daar houd ik zelfs van. Ik weet niet hoe je in je dagelijkse leven bent, maar als je zo bent als je bent hoef ik mij om jou geen zorgen te maken.......want dat ben ik dan ook weer. In zorg voor de ander. Joost mag weten waar dat toch vandaan komt.

Intussen weet ik het wel. Heeft te maken met mijn ouders, die hadden mij nodig. En de rest hoort denk ik gewoon bij mij. Ik vertroetel graag mensen die bv. ziek zijn. Op de bank met een deken en voor ze zorgen.
(als het niet te lang duurt, dan vind ik het wel weer welletjes).

Dan wil ik mijn eigen gang weer gaan. Want vrijheidslievend dat ben ik ook heel erg. Alhoewel zou ik wel een goede mantelzorger zijn. Al leef ik liever vrij en onafhankelijk en doe elke dag wat ik zelf wil.

Genoeg gezorgd. Nu ben ik echt zelf aan de beurt.

En de rest moet ik even nadenken. Genoeg voor het begin zou ik zeggen.

[Mihaela]

Leuk, het komt spontaan over wat je schrijft, en je enthousiasme weerklinkt erdoorheen..
Moet hier echt om lachen.
Ik las en dacht: misschien lijken wij toch meer op elkaar dan dat ik dacht. Al moet ik wel toegeven dat het me niet echt verrast..

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Je doorzettingsvermogen, voor jezelf gaan, je gevoeligheid, en je liefde die je hebt voor mensen.

Ja, en weer ja.. herkenbaar de eerste drie...
Ik weet het niet, met dat liefde voor de mensen merk ik dat ik heel erg open kan zijn, en empathisch, en dan ineens me totaal voor afsluiten. Liefde is iets wat ik (nog) niet echt als vanzelfsprekend ervaar.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Je gebulder, je drammerigheid, (sorry). Als je iets ziet waarvan je overtuigd bent dat het zo is als je het ziet. Al heb ik zelf ook wel geleerd dingen te laten zijn....

Ja, geen sorry nodig, het is gewoon zo
Ik heb nog niet geleerd om de dingen te laten zijn, wel ben ik juist in deze fase ermee bezig. In deze tijd besef ik meer en meer de noodzaak om het te laten, en vooral naar mezelf te kijken. Ook al meende ik al jaren dat te doen, het ontstaat ieder keer weer een lichte verandering in, en zie ik het weer hoe slecht ik kan laten.
Iets beseffen is iets, en iets werkelijk ook toepassen in praktijk is iets anders. ..

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Je stijfkoppigheid. En het bevalt mij wel. Ik vind het fijn om te zien als mensen zich niet op hun kop laten zitten en zich niet afhankelijk maken van anderen. Te vaak gezien. Je rebels heid daar houd ik zelfs van. Ik weet niet hoe je in je dagelijkse leven bent, maar als je zo bent als je bent hoef ik mij om jou geen zorgen te maken.......want dat ben ik dan ook weer. In zorg voor de ander. Joost mag weten waar dat toch vandaan komt.

Dat is zeker zo dat men zich geen zorgen om mij hoeft te maken, ik maak me ook niet echt zorgen om, ik kom altijd daar waar ik hoor te zijn.
Ik zie bij mezelf wel een neiging tot afhankelijkheid, maar als het niet meer leefbaar is, breek ik altijd door.. Een eigenschap dat ik mogelijk op ander niveau ook als Roemeense mee gekregen heb. Zit zo diep in de geschiedenis van het land. Gek hoe dat soms werkt..
In zorg voor anderen heb ik zeker een sterke neiging, maar bij mij is het alleen op geestelijk niveau, ik ben iets te gemakkelijk in, dus mensen fysiek verzorgen ligt me niet echt.
Morgen komt een jong meisje bij mij tekenen. Gevoeligheid speels met kleuren weergeven is de thema. Ze ervaart bij mij onvoorwaardelijkheid zei ze, dan voel ik wel liefde stromen hoor, als zij met haar prachtige blauwe ogen zo vol overgave naar me kijkt.. Is niet eens liefde, maar meer een vorm van gezag, alsof iets in mij buigt.. Dankbaarheid? Genade? .. iets bijbels iig.
Uiteindelijk weet ik dat ik het meisje in mezelf verzorg, maar ach.. ik geloof niet echt dat ik iets echt volledig onvoorwaardelijk doe. Het schenkt mij vreugde, en laat mij zien dat veiligheid in mij zit.
Ik zie het meer als een gave dat zich naar buiten duidelijker vormt.
Kon het niet laten om het zo te noemen Ulla, maar ik ervaar het echt als een gave.
Wat betekent het woord gave eigenlijk? Wanneer is iets voor jou een gave?

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

(als het niet te lang duurt, dan vind ik het wel weer welletjes).

Dit is zeker herkenbaar, als bij mij de grens bereikt is,
dan sta ik op en zeg: Ik ga!..
Vrijheid is voor mij zeker belangrijk, ben ik de laatste jaren achter gekomen. Vooral als ik het gevoel krijg dat ik opge?ist word,.. dan kan ik me echt fel los van maken.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Genoeg gezorgd. Nu ben ik echt zelf aan de beurt.

Dit is weer herkenbaar. Wat mij opvalt is dat ik snel de moederlijke rol in een vriendschap neem. Naar zussen en vriendinnen. Het vleit me, vooral als men zegt hoe wijs ik maar niet ben, en scherp in mijn observaties, en al dat ego-streling. Ik zie het nu in dat ik soms niet echt het contact aan ga daardoor. Aandacht-punt voor mij om mezelf meer te durven laten zien, en wat rollen los te laten...

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

En de rest moet ik even nadenken. Genoeg voor het begin zou ik zeggen.

Veel herkenbaare dingen, al merk ik in onze energie ook duidelijke verschillen.
Maar daar ga ik nu niet op in, dit was leuk/speels.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Leuk, het komt spontaan over wat je schrijft, en je enthousiasme weerklinkt erdoorheen..
Moet hier echt om lachen.
Ik las en dacht: misschien lijken wij toch meer op elkaar dan dat ik dacht. Al moet ik wel toegeven dat het me niet echt verrast..

Ja, en weer ja.. herkenbaar de eerste drie...
Ik weet het niet, met dat liefde voor de mensen merk ik dat ik heel erg open kan zijn, en empathisch, en dan ineens me totaal voor afsluiten. Liefde is iets wat ik (nog) niet echt als vanzelfsprekend ervaar.

Ja, geen sorry nodig, het is gewoon zo
Ik heb nog niet geleerd om de dingen te laten zijn, wel ben ik juist in deze fase ermee bezig. In deze tijd besef ik meer en meer de noodzaak om het te laten, en vooral naar mezelf te kijken. Ook al meende ik al jaren dat te doen, het ontstaat ieder keer weer een lichte verandering in, en zie ik het weer hoe slecht ik kan laten.
Iets beseffen is iets, en iets werkelijk ook toepassen in praktijk is iets anders. ..


Dat is zeker zo dat men zich geen zorgen om mij hoeft te maken, ik maak me ook niet echt zorgen om, ik kom altijd daar waar ik hoor te zijn.
Ik zie bij mezelf wel een neiging tot afhankelijkheid, maar als het niet meer leefbaar is, breek ik altijd door.. Een eigenschap dat ik mogelijk op ander niveau ook als Roemeense mee gekregen heb. Zit zo diep in de geschiedenis van het land. Gek hoe dat soms werkt..
In zorg voor anderen heb ik zeker een sterke neiging, maar bij mij is het alleen op geestelijk niveau, ik ben iets te gemakkelijk in, dus mensen fysiek verzorgen ligt me niet echt.
Morgen komt een jong meisje bij mij tekenen. Gevoeligheid speels met kleuren weergeven is de thema. Ze ervaart bij mij onvoorwaardelijkheid zei ze, dan voel ik wel liefde stromen hoor, als zij met haar prachtige blauwe ogen zo vol overgave naar me kijkt.. Is niet eens liefde, maar meer een vorm van gezag, alsof iets in mij buigt.. Dankbaarheid? Genade? .. iets bijbels iig.
Uiteindelijk weet ik dat ik het meisje in mezelf verzorg, maar ach.. ik geloof niet echt dat ik iets echt volledig onvoorwaardelijk doe. Het schenkt mij vreugde, en laat mij zien dat veiligheid in mij zit.
Ik zie het meer als een gave dat zich naar buiten duidelijker vormt.
Kon het niet laten om het zo te noemen Ulla, maar ik ervaar het echt als een gave.
Wat betekent het woord gave eigenlijk? Wanneer is iets voor jou een gave?


Dit is zeker herkenbaar, als bij mij de grens bereikt is,
dan sta ik op en zeg: Ik ga!..
Vrijheid is voor mij zeker belangrijk, ben ik de laatste jaren achter gekomen. Vooral als ik het gevoel krijg dat ik opge?ist word,.. dan kan ik me echt fel los van maken.


Dit is weer herkenbaar. Wat mij opvalt is dat ik snel de moederlijke rol in een vriendschap neem. Naar zussen en vriendinnen. Het vleit me, vooral als men zegt hoe wijs ik maar niet ben, en scherp in mijn observaties, en al dat ego-streling. Ik zie het nu in dat ik soms niet echt het contact aan ga daardoor. Aandacht-punt voor mij om mezelf meer te durven laten zien, en wat rollen los te laten...

Veel herkenbaare dingen, al merk ik in onze energie ook duidelijke verschillen.
Maar daar ga ik nu niet op in, dit was leuk/speels.

Ja dat zorgen zag ik in die zin ook niet zo. dat kwam voort uit wat ik bij jou opmerkte dat ik dat heb. Met je woordje gave heb ik mij verzoend, het maakt ook geen ruk uit hoe je het noemt. Wat ik toen al zei het was een vorm van deformatie omdat ik daar zelf zo veel mee bezig ben. En als jij dat zo voelt, dan is dat zo. Ik uit mij altijd op alle mogelijk manieren, ik kan en wil niet "opgekropt" leven. En als het een keer niet kan vind ik wel een andere manier.

Wat de liefde betreft, je was anders al lang weggeweest voor mijn gevoel.
Je hebt je ook best wat aan moeten horen hier, dunkt mij zo.
Het afsluiten heb ik jaren lang gedaan, als het niet veilig voelde, dat is steeds meer open gebroken. Eerst bij mijn dierbaren en nu ook steeds meer bij Jan en alleman. Het kan mij steeds minder schelen. Ik ben gek en voel me ook zo en of ik kan heel erg enthousiast en open zijn, ik houd ook niets achter in die zin. Jou voorzichtigheid daarin was me wel opgevallen, maar daarom voel ik het wel. Het is niet weg omdat je wat voorzichtiger daarin bent dan ik het ben.

Een recente ontknoping vorig jaar heeft mij nog veel meer losgemaakt en n.a.v. deze heb ik nu echt het gevoel mij kan niets meer gebeuren. Dit was zo bijzonder en wonderbaarlijk, nooit meer op gerekend ( al voelde ik het wel aankomen) dat er voor mijn gevoel alles wat nog wel af en toe knelde weg is.
Ik ben erg gevoelig voor energie op alle mogelijke manieren. En toch kan ik heel goed in mezelf gaan en alle rust en stilte opzoeken.

En qua karakter hebben we denk ik meer gemeen dan we eerst doorhadden. En dat is logisch dat ook dat kan botsen. Ik was zelf altijd een geboren rebel, dat ben ik nog als ik ergens misstanden bespeur. Maar intussen wel heel erg gematigd. Want het is niet altijd wijs om meteen op de barricaden te springen. Maar als ik weet dat het helpt doe ik het zo weer. Het liefst gisteren nog.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Met je woordje gave heb ik mij verzoend, het maakt ook geen ruk uit hoe je het noemt. Wat ik toen al zei het was een vorm van deformatie omdat ik daar zelf zo veel mee bezig ben. En als jij dat zo voelt, dan is dat zo.

Wat prettig dat je dat noemt, want ik kwam in opstand tegen jouw benadering. Ik voelde me ook een beetje schuldig dat ik zo fel en resoluut was, maar als ik het gesprek toen zou aangegaan zijn , had het voor mij niet goed gevoeld.
De laatste jaren neem ik de risico om alles te verliezen, maar ik blijf bij mezelf, ook al heb ik ongelijk. Oefenen, oefenen, en weer oefenen..

Nadat ik ''uitviel'', en tegen jou zei dat ik niets meer met je te maken wilde hebben, opende je je , en gaf aan dat het onderwerp je wel aansprak, ook al bleek dat niet uit je benadering. Dat voelde direct goed voor mij. Ik nam wel de tijd om bij te komen, en nu, voorzichtig ga ik het aan..

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ik uit mij altijd op alle mogelijk manieren, ik kan en wil niet "opgekropt" leven. En als het een keer niet kan vind ik wel een andere manier.

Ik heb me voor veel mensen afgesloten de laatste jaren. Heel abrupt heb ik dat gedaan, afstand van bijna iedereen genomen. Zonder ruzie of zo, als ik die mensen tegen kom is er alleen een nette afstand, maar ook acceptatie. Ik heb ook geen smoesjes verzonnen, gewoon zo eerlijk mogelijk geprobeerd te benoemen dat ik het gewoon niet meer aan kon/wilde.
Ik had er té veel vrienden en kennissen. Sociaal, aan de oppervlakte, ben ik zeer spontaan en gemakkelijk in contact leggen. Maar heel snel voel ik me ''opgeslokt'' in het contact, en hoeveel ik aan de buitenkant heel sterk en bekwaam ben in communicatie, van binnen voel ik me pril en broos, een een beetje schichtig.
Ik heb gewoon tijd om me van alle vormen te ontdoen, en dat heeft voor mij nu voorrang.

Nu open ik me voorzichtig weer voor contacten zie ik aan mezelf, maar van binnen sluit ik me nog steeds heel snel, en uiteraard niet altijd terecht.
Iets te ''alles of niets'' zie ik in mijn beweging, maar zelfs daarin zie ik, dat ik nu ook compromissen heb leren maken, van binnenuit dan bedoel ik. Dat mijn hart echt opent, en niet alleen maar als geste.
Vroeger als ik mijn hart sloot, kon me er niet meer voor openen.. Ik maakte aan de oppervlaak altijd snel de geste van verzoening, leek ik heel gemakkelijk in, maar mijn hart bleef schichtig, wantrouwend, en gesloten.
Nu kijk ik naar mijn absoluutheid, geef ik toe, mijn trots buigt ietwat (inflexibel ding bij me hoor), en kan ik helemaal opnieuw beginnen. Vind ik heel leuk om dat bij mezelf te zien.
Wat ik heel bijzonder vind is om te zien hoe met de mensen met wie ik in het verleden een oprechte klik had, de band weer ontstaat. De andere contacten die ik aanging, omdat ik graag een interessant gevuld leven wilde hebben, zijn nu ook niet meer in mijn leven. Zonder ruzie zonder spanning, is het leven gewoon verder gegaan..

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Het afsluiten heb ik jaren lang gedaan, als het niet veilig voelde, dat is steeds meer open gebroken. Eerst bij mijn dierbaren en nu ook steeds meer bij Jan en alleman. Het kan mij steeds minder schelen. Ik ben gek en voel me ook zo en of ik kan heel erg enthousiast en open zijn, ik houd ook niets achter in die zin. Jou voorzichtigheid daarin was me wel opgevallen, maar daarom voel ik het wel. Het is niet weg omdat je wat voorzichtiger daarin bent dan ik het ben.

Ja, het klopt dat ik voorzichtig ben. Het is ook een gebied dat bij mij meer en meer naar boven komt, en ik merk dat ik me innerlijk heel snel ziek voel als ik me té snel open stel voor iemand. Als ik me open stel, en iemand naar binnen stampt met zijn irritaties, en boosheid, en allerlei frustraties, en mij naar zijn beeld wilt vormen, merk ik dat ik van binnen gelijk verschrik. Om mezelf te beschermen zie ik hoe boosheid ontstaat. Ik oefen nog gerust mee, met mijn innerlijke beweging. Hoe helderder ik me er van ben, van mijn '' innerlijke rumoerigheid'' hoe lichter het wordt valt me op. Ook speelsheid is het nu ontstaan, dus heb het niet echt meer zwaar eigenlijk.
Ik ben verder zeer alert en bewust van wat er gebeurt, ga ik dan wandelen of me er voor afsluiten, maar de gevoeligheid is bij mij op dit moment mijn ''zorg''. Iets wat tot mijn 30ste zich veilig opgeborgen heeft, kan ik niet in 19 jaar mijn eigen maken heb ik ontdekt. Alsnog, op mijn werk, of in andere gelegenheden, heb ik in de laatste jaren me thuis weten te voelen.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Een recente ontknoping vorig jaar heeft mij nog veel meer losgemaakt en n.a.v. deze heb ik nu echt het gevoel mij kan niets meer gebeuren. Dit was zo bijzonder en wonderbaarlijk, nooit meer op gerekend ( al voelde ik het wel aankomen) dat er voor mijn gevoel alles wat nog wel af en toe knelde weg is.

Je noemde dat vorige jaar ook, ik was er naar benieuwd maar ik vroeg niets over, gezien het feit dat ik ietwat fel en afgesloten naar je opstelde de laatste tijd.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ik ben erg gevoelig voor energie op alle mogelijke manieren. En toch kan ik heel goed in mezelf gaan en alle rust en stilte opzoeken.

Ja, ik ben ook heel erg gevoelig. Daarnaast weet ik dat voor mij nog steeds verstrengeld loopt met mijn ''vertroebelingen''. Voor mij heeft Zelfkennis voorrang, en mijn gevoeligheid maakt er deel van het pakket Mihaela, die ook onder ogen gezien wordt.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

En qua karakter hebben we denk ik meer gemeen dan we eerst doorhadden. En dat is logisch dat ook dat kan botsen. Ik was zelf altijd een geboren rebel, dat ben ik nog als ik ergens misstanden bespeur. Maar intussen wel heel erg gematigd. Want het is niet altijd wijs om meteen op de barricaden te springen. Maar als ik weet dat het helpt doe ik het zo weer. Het liefst gisteren nog.

Leuk Ulla. Zie je met je krullen in de wind springen op de barricaden..
Ik zie mijn rebellie als iets goed, maar ook als iets waarbij ik vraagtekens heb..
Fijn het gesprek..

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Wat prettig dat je dat noemt, want ik kwam in opstand tegen jouw benadering. Ik voelde me ook een beetje schuldig dat ik zo fel en resoluut was, maar als ik het gesprek toen zou aangegaan zijn , had het voor mij niet goed gevoeld.
De laatste jaren neem ik de risico om alles te verliezen, maar ik blijf bij mezelf, ook al heb ik ongelijk. Oefenen, oefenen, en weer oefenen..

Nadat ik ''uitviel'', en tegen jou zei dat ik niets meer met je te maken wilde hebben, opende je je , en gaf aan dat het onderwerp je wel aansprak, ook al bleek dat niet uit je benadering. Dat voelde direct goed voor mij. Ik nam wel de tijd om bij te komen, en nu, voorzichtig ga ik het aan..

Ik heb me voor veel mensen afgesloten de laatste jaren. Heel abrupt heb ik dat gedaan, afstand van bijna iedereen genomen. Zonder ruzie of zo, als ik die mensen tegen kom is er alleen een nette afstand, maar ook acceptatie. Ik heb ook geen smoesjes verzonnen, gewoon zo eerlijk mogelijk geprobeerd te benoemen dat ik het gewoon niet meer aan kon/wilde.
Ik had er té veel vrienden en kennissen. Sociaal, aan de oppervlakte, ben ik zeer spontaan en gemakkelijk in contact leggen. Maar heel snel voel ik me ''opgeslokt'' in het contact, en hoeveel ik aan de buitenkant heel sterk en bekwaam ben in communicatie, van binnen voel ik me pril en broos, een een beetje schichtig.
Ik heb gewoon tijd om me van alle vormen te ontdoen, en dat heeft voor mij nu voorrang.

Nu open ik me voorzichtig weer voor contacten zie ik aan mezelf, maar van binnen sluit ik me nog steeds heel snel, en uiteraard niet altijd terecht.
Iets te ''alles of niets'' zie ik in mijn beweging, maar zelfs daarin zie ik, dat ik nu ook compromissen heb leren maken, van binnenuit dan bedoel ik. Dat mijn hart echt opent, en niet alleen maar als geste.
Vroeger als ik mijn hart sloot, kon me er niet meer voor openen.. Ik maakte aan de oppervlaak altijd snel de geste van verzoening, leek ik heel gemakkelijk in, maar mijn hart bleef schichtig, wantrouwend, en gesloten.
Nu kijk ik naar mijn absoluutheid, geef ik toe, mijn trots buigt ietwat (inflexibel ding bij me hoor), en kan ik helemaal opnieuw beginnen. Vind ik heel leuk om dat bij mezelf te zien.
Wat ik heel bijzonder vind is om te zien hoe met de mensen met wie ik in het verleden een oprechte klik had, de band weer ontstaat. De andere contacten die ik aanging, omdat ik graag een interessant gevuld leven wilde hebben, zijn nu ook niet meer in mijn leven. Zonder ruzie zonder spanning, is het leven gewoon verder gegaan..



Ja, het klopt dat ik voorzichtig ben. Het is ook een gebied dat bij mij meer en meer naar boven komt, en ik merk dat ik me innerlijk heel snel ziek voel als ik me té snel open stel voor iemand. Als ik me open stel, en iemand naar binnen stampt met zijn irritaties, en boosheid, en allerlei frustraties, en mij naar zijn beeld wilt vormen, merk ik dat ik van binnen gelijk verschrik. Om mezelf te beschermen zie ik hoe boosheid ontstaat. Ik oefen nog gerust mee, met mijn innerlijke beweging. Hoe helderder ik me er van ben, van mijn '' innerlijke rumoerigheid'' hoe lichter het wordt valt me op. Ook speelsheid is het nu ontstaan, dus heb het niet echt meer zwaar eigenlijk.
Ik ben verder zeer alert en bewust van wat er gebeurt, ga ik dan wandelen of me er voor afsluiten, maar de gevoeligheid is bij mij op dit moment mijn ''zorg''. Iets wat tot mijn 30ste zich veilig opgeborgen heeft, kan ik niet in 19 jaar mijn eigen maken heb ik ontdekt. Alsnog, op mijn werk, of in andere gelegenheden, heb ik in de laatste jaren me thuis weten te voelen.


Je noemde dat vorige jaar ook, ik was er naar benieuwd maar ik vroeg niets over, gezien het feit dat ik ietwat fel en afgesloten naar je opstelde de laatste tijd.

Ja, ik ben ook heel erg gevoelig. Daarnaast weet ik dat voor mij nog steeds verstrengeld loopt met mijn ''vertroebelingen''. Voor mij heeft Zelfkennis voorrang, en mijn gevoeligheid maakt er deel van het pakket Mihaela, die ook onder ogen gezien wordt.


Leuk Ulla. Zie je met je krullen in de wind springen op de barricaden..
Ik zie mijn rebellie als iets goed, maar ook als iets waarbij ik vraagtekens heb..
Fijn het gesprek..

Lieve Mihaela, ik antwoordt je later nog uitgebreider, ben er helemaal geroerd van. Van je openheid, zo heb ik je niet eerder gevoeld.
Althans niet zo direct.
Fijn hoor! Bedankt en liefs van mij !

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Wat prettig dat je dat noemt, want ik kwam in opstand tegen jouw benadering. Ik voelde me ook een beetje schuldig dat ik zo fel en resoluut was, maar als ik het gesprek toen zou aangegaan zijn , had het voor mij niet goed gevoeld.
De laatste jaren neem ik de risico om alles te verliezen, maar ik blijf bij mezelf, ook al heb ik ongelijk. Oefenen, oefenen, en weer oefenen..

Een van mijn zonen plaatste vandaag een spreuk van Rumi, als je licht hebt in je hart vind je de weg naar huis. En uitvallen doet mijn kater ook als ik hem per ongeluk ergens heb geraakt waar hij dat niet fijn vind. Bedoelt hij ook als zelfbescherming. Niet elke uitval is ook kwaadaardig.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Nadat ik ''uitviel'', en tegen jou zei dat ik niets meer met je te maken wilde hebben, opende je je , en gaf aan dat het onderwerp je wel aansprak, ook al bleek dat niet uit je benadering. Dat voelde direct goed voor mij. Ik nam wel de tijd om bij te komen, en nu, voorzichtig ga ik het aan..

Mijn benadering is vrij erg direct, dat klopt. Alle gevoelens uiten is voor mij belangrijk omdat mijn lichaam anders opspeelt als de energie niet goed kan stromen. Het zorgzame gaat opspelen in die zin van moet ik iets nu diplomatisch brengen of wanneer kan ik direct zijn. Wanner moet ik wel rekening houde met gevoelens en wanneer niet. Hierbij probeer ik te leren onderscheid te maken tussen wat mij raakt en en wat de ander raakt en dat het wel genoemd zou mogen worden. Wil je je gedachten patronen niet laten bestaan of weer opnieuw vormen.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik heb me voor veel mensen afgesloten de laatste jaren. Heel abrupt heb ik dat gedaan, afstand van bijna iedereen genomen. Zonder ruzie of zo, als ik die mensen tegen kom is er alleen een nette afstand, maar ook acceptatie. Ik heb ook geen smoesjes verzonnen, gewoon zo eerlijk mogelijk geprobeerd te benoemen dat ik het gewoon niet meer aan kon/wilde.
Ik had er té veel vrienden en kennissen. Sociaal, aan de oppervlakte, ben ik zeer spontaan en gemakkelijk in contact leggen. Maar heel snel voel ik me ''opgeslokt'' in het contact, en hoeveel ik aan de buitenkant heel sterk en bekwaam ben in communicatie, van binnen voel ik me pril en broos, een een beetje schichtig. Ik heb gewoon tijd om me van alle vormen te ontdoen, en dat heeft voor mij nu voorrang.

Contact leggen is voor mij geen enkel probleem (meer). Vroeger vond ik dat niet altijd even prettig. Maar ook dat zag je niet aan de buitenkant. Dat opgeslokte herken ik. Maar pas van de laatste jaren en heb daarin balans in gevonden. Ging altijd al graag mijn eigen gang, ben graag alleen maar een goed gesprek of een feestje en uit mijn dak gaan en me uitleven ( houd van dansen) sla ik ook niet af. En soms doe ik dat allemaal ook thuis.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Nu open ik me voorzichtig weer voor contacten zie ik aan mezelf, maar van binnen sluit ik me nog steeds heel snel, en uiteraard niet altijd terecht.
Iets te ''alles of niets'' zie ik in mijn beweging, maar zelfs daarin zie ik, dat ik nu ook compromissen heb leren maken, van binnenuit dan bedoel ik. Dat mijn hart echt opent, en niet alleen maar als geste.
Vroeger als ik mijn hart sloot, kon me er niet meer voor openen.. Ik maakte aan de oppervlaak altijd snel de geste van verzoening, leek ik heel gemakkelijk in, maar mijn hart bleef schichtig, wantrouwend, en gesloten.
Nu kijk ik naar mijn absoluutheid, geef ik toe, mijn trots buigt ietwat (inflexibel ding bij me hoor), en kan ik helemaal opnieuw beginnen. Vind ik heel leuk om dat bij mezelf te zien.
Wat ik heel bijzonder vind is om te zien hoe met de mensen met wie ik in het verleden een oprechte klik had, de band weer ontstaat. De andere contacten die ik aanging, omdat ik graag een interessant gevuld leven wilde hebben, zijn nu ook niet meer in mijn leven. Zonder ruzie zonder spanning, is het leven gewoon verder gegaan..

Ja herken ik ook. Niet dat schichtige, dat niet. Ik ga op mensen af en als ik er geen zin in heb zie je mij niet. Moet zeggen ik ben in een soort van flower power tijd groot geworden, we hingen altijd samen ergens rond, in een park, in een jeugdtref. Een totaal andere tijd dan nu. En hadden veel vrijheden. Het jeugdige en spontane hebben wij ons bewaard, dat zit er nog steeds in.
En wat niet (meer) klikt verwaterd. Meestal ben ik alleen of met ons tweetjes. En af en toe nog met de kinderen.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ja, het klopt dat ik voorzichtig ben. Het is ook een gebied dat bij mij meer en meer naar boven komt, en ik merk dat ik me innerlijk heel snel ziek voel als ik me té snel open stel voor iemand. Als ik me open stel, en iemand naar binnen stampt met zijn irritaties, en boosheid, en allerlei frustraties, en mij naar zijn beeld wilt vormen, merk ik dat ik van binnen gelijk verschrik. Om mezelf te beschermen zie ik hoe boosheid ontstaat. Ik oefen nog gerust mee, met mijn innerlijke beweging. Hoe helderder ik me er van ben, van mijn '' innerlijke rumoerigheid'' hoe lichter het wordt valt me op. Ook speelsheid is het nu ontstaan, dus heb het niet echt meer zwaar eigenlijk.
Ik ben verder zeer alert en bewust van wat er gebeurt, ga ik dan wandelen of me er voor afsluiten, maar de gevoeligheid is bij mij op dit moment mijn ''zorg''. Iets wat tot mijn 30ste zich veilig opgeborgen heeft, kan ik niet in 19 jaar mijn eigen maken heb ik ontdekt. Alsnog, op mijn werk, of in andere gelegenheden, heb ik in de laatste jaren me thuis weten te voelen.

Het terugtrekken in stilte en gevoelig zijn wat er om me heen gebeurt is voor mij herkenbaar. Het maakt dat ik heel zorgvuldig kies wie of wat goed voelt.
Zo niet zoek ik uit waarom en dan lost het vaak ook op of het knelt nog even en laat ik het liggen tot de volgende keer, en zo ontknopen dingen op eens moeiteloos.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Je noemde dat vorige jaar ook, ik was er naar benieuwd maar ik vroeg niets over, gezien het feit dat ik ietwat fel en afgesloten naar je opstelde de laatste tijd.

Waar ben je benieuwd na?

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ja, ik ben ook heel erg gevoelig. Daarnaast weet ik dat voor mij nog steeds verstrengeld loopt met mijn ''vertroebelingen''. Voor mij heeft Zelfkennis voorrang, en mijn gevoeligheid maakt er deel van het pakket Mihaela, die ook onder ogen gezien wordt.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Leuk Ulla. Zie je met je krullen in de wind springen op de barricaden..
Ik zie mijn rebellie als iets goed, maar ook als iets waarbij ik vraagtekens heb..
Fijn het gesprek..

Vind ik ook. En zo zie ik mezelf soms ook als ik aan mezelf denk.
Ik gebruik het nu bewust als een soort van wakker schudden, gedachten en normen en patronen van mezelf en mijn omgeving niet als vanzelfsprekend te zien. Vroeger ging dat in heftig verweer en rebellie als iemand iets van mij verwachtte waar ik geen zin in had of zag als clich?.

Dat heb ik grotendeels achter mij gelaten. Toch af en toe kom in nog in situaties waarin ik merk aha, dat speelt dus nog steeds. En dan breek ik er bewust door heen door mij er niets van aan te trekken en doe toch iets binnen het clich?. Niet omdat het moet. Maar ik blijf het lastig vinden.

En dat terwijl in mijn omgeving niemand meer is die iets van mij verwacht of zo denkt. Dat is dus duidelijk nog iets wat knelt. Maar niet alleen vanwege persoonlijke dingen. Ook omdat ik het beeld wat mensen hebben juist niet wil voeden maar wil helpen doorbreken. In zekere zin voelt dat als een roeping. En dat was als klein kind al zo. Hierin moet ik dus af en toe nog filteren, wat hoort nog bij mij en wat heeft te maken met de functie van mijn rebellie.

Mijn op de barricaden springen vertaalt zich tegenwoordig in schrijven en mijn activiteiten op alle mogelijke manieren.

Het gesprek met jou ervaar ook als fijn. Het helpt mij om mijn dingen aan hand wat jou vertelt terug te koppelen en geeft mij al dan niet nieuwe inzichten die ik op een rijtje kan zetten. Precies dat wat ik nu nodig heb in betrekking tot ontrafelen van het Zelf en mijn persoonlijke perikelen.

Wat mij betreft is het niet nodig je bescherming,maar ik begrijp het nu veel beter. Omdat je het zo open uitlegt. Daar kan ik wat mee en ben ik blij mee.
En ik geef nooit op....ik kan verdomde lastig zijn wat dat betreft.

Ik voel serieus de verbinding die liefde heet en dat alles andere maar schijn is. En ons alleen maar tegenhoud om lief te hebben zonder acht te slaan op onze wederzijdse "nukken". Als je weet dat die ooit verdwenen zijn, kunnen we net zo goed nu er al mee beginnen toch?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Mijn benadering is vrij erg direct, dat klopt.

Ik merk dat jouw zin hier boven, mij gelijk triggert, en mijn houding naar jou toe direct veranderd. Ik probeer nu om alleen het gevoel te aanschouwen, en vervolgens weer uit openheid, naar jou toe, te schrijven. Het is voor mij moeilijk om te scheiden wat van mij is nu, en wat ik bij jou meen te zien als misvatting over jouzelf.
Ik ga nu gelijk gebruik maken van de situatie, om te verwoorden wat met mij gebeurt, en vervolgens wil ik ook op de inhoud ingaan.
Wat gebeurt er met mij? Ik merk mijn aarzeling om je tegen te spreken. Blijkbaar ben ik bang om je gevoelens te kwetsten. Uit voorzichtigheid tracht ik je mijn tegensprak te besparen, maar vervolgens voel ik boosheid groeien als ik het niet doe. Normaal gesproken zal ik ook met een soort felheid dan mijn mening alsnog geven.
Ik ga nu eerst het gevoel toelaten, en ..

het gevoel los laten..

zo.. nu kan ik gewoon uitleggen zonder felheid (hoop ik...)
Ik vind je uitleg vaak niet echt direct, maar het komt op mij over als om heen draaien.
Ik weet dat ik dat ook doe, en nu zie ik het in dat dat komt door de dubbele signalen die ik mezelf geef. Aan de ene kant wil ik de ander besparen, maar tegelijkertijd leeft bij mij sterk de behoefte om me te uiten, en daar geef ik ook gehoor aan. De boosheid dat ik naar de ander voel, is eigenlijk boosheid naar mijn eigen onmacht.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Alle gevoelens uiten is voor mij belangrijk omdat mijn lichaam anders opspeelt als de energie niet goed kan stromen.

Ja, nu dat je dat zo zegt begrijp ik waarom je allen kanten wilt belichten. Voor mij is dat vaak overspoelend, alsnog herken ik ook mijn eigen manier in. Eigenlijk is het niet anders dan wat ik ook hierboven beleefde volgens mij.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Het zorgzame gaat opspelen in die zin van moet ik iets nu diplomatisch brengen of wanneer kan ik direct zijn. Wanner moet ik wel rekening houde met gevoelens en wanneer niet. Hierbij probeer ik te leren onderscheid te maken tussen wat mij raakt en en wat de ander raakt en dat het wel genoemd zou mogen worden. Wil je je gedachten patronen niet laten bestaan of weer opnieuw vormen.

Mooi, dus bij mij is dat ook net zo. Door mijn voorzichtigheid, je kan het ook het zorgzame noemen, word ik ietwat onduidelijk in mijn uitleg en draai ik er omheen, maar door mijn rebellie, behoefte aan uiten, word ik vervolgens fel.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Maar pas van de laatste jaren en heb daarin balans in gevonden. Ging altijd al graag mijn eigen gang, ben graag alleen maar een goed gesprek of een feestje en uit mijn dak gaan en me uitleven ( houd van dansen) sla ik ook niet af. En soms doe ik dat allemaal ook thuis.

Mooi zo Ulla..

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Waar ben je benieuwd na?

Wat heeft het je gebracht? De situatie waarmee je vorige jaar mee geconfronteerd werd?

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Toch af en toe kom in nog in situaties waarin ik merk aha, dat speelt dus nog steeds. En dan breek ik er bewust door heen door mij er niets van aan te trekken en doe toch iets binnen het clich?. Niet omdat het moet. Maar ik blijf het lastig vinden.

Bedoel je dat je toch meegaand bent? En voelt voor jou alsof je niet trouw aan jezelf bent? Ik weet het niet of ik dit goed begrijp?

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Het gesprek met jou ervaar ook als fijn. Het helpt mij om mijn dingen aan hand wat jou vertelt terug te koppelen en geeft mij al dan niet nieuwe inzichten die ik op een rijtje kan zetten. Precies dat wat ik nu nodig heb in betrekking tot ontrafelen van het Zelf en mijn persoonlijke perikelen.

Op dit moment, voelt voor mij spannend omdat ik iets aan ging. Alsnog, na je antwoord zal voor mij ook precies zo voelen zoals je daar boven omschrijft. Het voelt voor mij nu als bewust en veilig oefenen, maar ik voel ook spanning bij.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Wat mij betreft is het niet nodig je bescherming, maar ik begrijp het nu veel beter. Omdat je het zo open uitlegt. Daar kan ik wat mee en ben ik blij mee.

Zeker is het niet nodig mijn bescherming. Ook al weet ik dat in theorie, blijkbaar leeft bij mij nog steeds de illusie dat het leven niet veilig is.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

En ik geef nooit op....ik kan verdomde lastig zijn wat dat betreft.

Dit kan ik niet helemaal plaatsen. Hoe bedoel je Ulla?
Hier merk ik ook wat spanning bij mezelf als ik dit boven lees, blijkbaar wordt mijn trots ietwat ''geprikkeld'' door iets, maar ik laat het ook gelijk los, ik ben een beetje moe, en een oefening is voor mij genoeg nu.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ik voel serieus de verbinding die liefde heet en dat alles andere maar schijn is. En ons alleen maar tegenhoud om lief te hebben zonder acht te slaan op onze wederzijdse "nukken".

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Als je weet dat die ooit verdwenen zijn, kunnen we net zo goed nu er al mee beginnen toch?

In theorie wel, maar als je middenin een situatie zit dat knelt is het vaak de wijsheid afwezig, en overheerst de kramp. Zo is het bij mij iig.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik merk dat jouw zin hier boven, mij gelijk triggert, en mijn houding naar jou toe direct veranderd. Ik probeer nu om alleen het gevoel te aanschouwen, en vervolgens weer uit openheid, naar jou toe, te schrijven. Het is voor mij moeilijk om te scheiden wat van mij is nu, en wat ik bij jou meen te zien als misvatting over jouzelf. Ik ga nu gelijk gebruik maken van de situatie, om te verwoorden wat met mij gebeurt, en vervolgens wil ik ook op de inhoud ingaan.Wat gebeurt er met mij? Ik merk mijn aarzeling om je tegen te spreken. Blijkbaar ben ik bang om je gevoelens te kwetsten. Uit voorzichtigheid tracht ik je mijn tegensprak te besparen, maar vervolgens voel ik boosheid groeien als ik het niet doe. Normaal gesproken zal ik ook met een soort felheid dan mijn mening alsnog geven.
Ik ga nu eerst het gevoel toelaten, en ..

het gevoel los laten..

zo.. nu kan ik gewoon uitleggen zonder felheid (hoop ik...)
Ik vind je uitleg vaak niet echt direct, maar het komt op mij over als om heen draaien.
Ik weet dat ik dat ook doe, en nu zie ik het in dat dat komt door de dubbele signalen die ik mezelf geef. Aan de ene kant wil ik de ander besparen, maar tegelijkertijd leeft bij mij sterk de behoefte om me te uiten, en daar geef ik ook gehoor aan. De boosheid dat ik naar de ander voel, is eigenlijk boosheid naar mijn eigen onmacht.

Mooi verwoordt.
Je hebt het in die zin goed gezien dat ik de laatste tijd minder direct was. Het voelde voor mij op een gegeven moment ook als omheen draaien. Het is wel altijd mijn insteek. En dat gedraai heeft dus ook te maken met geen
gevoelens willen kwetsen en te zorgzaam willen zijn. Ik had ook geen zin in gedoe, als ik op een fora zit wil ik direct en inhoudelijk schrijven zonder veel uitleg eromheen. Ik ben van nature niet geduldig. Ik wordt er zelden boos over maar vooral moe van. Daarom wil ik weer spontaan reageren zoals ik het ook in het dagelijks leven doe.

Geduld heb ik mij wel aangeleerd, het kost mij soms wel moeite. En ik heb veel behoefte aan rust en mijn dingen aanschouwen zonder al te veel gekakel om me heen en al te veel uitleg. Ik snap dat dat op een fora niet werkt en ik verwacht het ook niet van de mensen zelf.

Maar wil zelf wel ervaren wat het met me doet als ik geen zin heb in antwoorden en ik mensen toch voel trekken. Of dat van de mensen zelf komt wat ik voel of ik gewoon mijn eigen patroon erin opmerk. Ook dat heeft weer te maken met niet aan verwachtingen te moeten voldoen. Wat in dit forum toch ook wel aan de orde is, want die worden soms wel geuit wat hier van je verwacht wordt. ( wat je overigens ook op elk ander forum hebt).

Er zijn altijd voorwaarden waar je aan moet voldoen. En daar heb ik dus niets mee, weer een oefenplaats voor mij om de patronen bloot te leggen en te ervaren. (dan heb ik het even niet over de gangbare en geschreven forumregels).

Directheid wordt vaak ook gezien als boosheid en ik ben het beu om altijd maar uit te leggen dat dat geen boosheid is maar gewoon uiten, wat ik dus nodig heb. We zijn dat niet altijd gewend in onze maatschappij, alles moet gezegd worden met een sausje eroverheen.

Ik kan nu bv. even boos/everontwaardigd zijn en een minuut later is dat weer over. Het is niet meer dan mijn territorium verdedigen net zoals mijn kat dat doet. Ik merk het altijd als ik wel met onverwerkte dingen zit, die gaan dan niet meer uit mijn hart en hoofd. Daar krijg ik last van, het voordeel als je zo gevoelig bent. Je kunt echt niets wegstoppen, althans ik kan dat niet meer. Nooit gekund ook, of niet gewild. Wat ik al zei ik heb wel een manier gevonden als dat niet zo goed kan.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ja, nu dat je dat zo zegt begrijp ik waarom je allen kanten wilt belichten. Voor mij is dat vaak overspoelend, alsnog herken ik ook mijn eigen manier in. Eigenlijk is het niet anders dan wat ik ook hierboven beleefde volgens mij.

haha moet je voor de lol eens het sterrenbeeld weegschaal lezen. Die belichten altijd alle kanten en het lijkt alsof ze heel chaotisch daarin zijn.
En niet kunnen kiezen. Weegschaal is mijn ascendant. Ik zie in alle tegenstellingen het geheel, ik kan er bijna een plaatje van schilderen. Daar komt dat vandaan.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Wat heeft het je gebracht? De situatie waarmee je vorige jaar mee geconfronteerd werd?

Mijn hart stond 3/4 open en is nu helemaal open gegaan. De hele familie was erbij betrokken, niemand kon het ook afsluiten door de omstandigheden. De sleutelfiguur in dit alles is dit anders gaan zien en heeft vorig het roer omgegooid. Wat ik ook al maanden lang voelde aankomen. Ik heb nooit opgegeven. Aparte hierin was dat daaraan een aangekondigde en min of meer volledige breuk voorafging, die totaal andersom heeft uitgepakt.

Wat ik nu ervaar is bevrijding en liefde zonder beperkingen. Het voelt alsof wij het licht hebben gezien en daarin baden.
Had net gister nog contact en mijn liefde ook gewoon geuit en mijn blijheid. Het is nu echt goed alsof het nooit anders is geweest.
Voor mijn gevoel was het dat ook niet, ondanks die afstandelijkheid en problemen met elkaar. Deze toestand heeft 15 jaar geduurd en het heeft mij ook praktisch het inzicht gebracht dat al dit soort afstanden gewoon illusie zijn.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Bedoel je dat je toch meegaand bent? En voelt voor jou alsof je niet trouw aan jezelf bent? Ik weet het niet of ik dit goed begrijp?

Goede vraag overigens. Ik ben zelf graag meegaand ook. Ik heb beide in mij meegaand en heel erg rebels. Op het moment dat ik iets doe wat conform de clich? normen zijn, voel ik heel soms nog de verontwaardiging over allerlei patronen weer die ik al als 16 jarige had. Die mensen beperken in hun doen en laten op grond van allerlei normen, gedachtepatronen enz. rollen enz.

Ik had er persoonlijk weinig last van maar mensen in mijn familie wel.
En toch mocht ik zelf wel zo leven als ik wilde, maar zelf deed men het niet. Aan de andere kant zag ik ook de afhankelijkheid, die men ook als veilig zag. Ik heb niets met deze veiligheid, ik ga zo in een ander land wonen en denk daar nu ook al weer over na. Voor mijn gevoel heeft het te maken met de angst om de patronen weer te voeden bij anderen die zien dat ik er ook aan meedoe. Want daarvoor ben ik niet op deze wereld. Voor mij is het vooral de balans vinden tussen wat ik zelf wil , losstaand van elk patroon. wat daarin mijn invloed is op de wereld en wat nog met persoonlijke verwerking te maken heeft.

[QUOTE=Mihaela;46264]
Op dit moment, voelt voor mij spannend omdat ik iets aan ging. Alsnog, na je antwoord zal voor mij ook precies zo voelen zoals je daar boven omschrijft. Het voelt voor mij nu als bewust en veilig oefenen, maar ik voel ook spanning bij.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Zeker is het niet nodig mijn bescherming. Ook al weet ik dat in theorie, blijkbaar leeft bij mij nog steeds de illusie dat het leven niet veilig is.

Voor jou is het blijkbaar wel nodig, wat ik bedoelde dat het wat mij betreft niet hoeft, ik wil je niet echt niet kwetsen, dat is wel het laatste wat ik wil.
Maar ik snap dat het niets met mij te maken heeft in deze.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Dit kan ik niet helemaal plaatsen. Hoe bedoel je Ulla?
Hier merk ik ook wat spanning bij mezelf als ik dit boven lees, blijkbaar wordt mijn trots ietwat ''geprikkeld'' door iets, maar ik laat het ook gelijk los, ik ben een beetje moe, en een oefening is voor mij genoeg nu.

Ja het klinkt wat vreemd. Ik bedoel ermee niet dat ik iets vasthoud, maar wel dat ik gewoon steeds weer voel en meemaak dat ondanks alle
tegenstanden en weerstanden de liefde tussen mensen altijd weer overheerst. En ik leef in deze wetenschap. Ik had beter kunnen zeggen, dat het toch altijd goedkomt, ook al lijkt het in de verste verte niet op. Want als mensen elkaar kunnen raken is dat toch het beste bewijs van deze verbinding? Als wij elkaar niets kunnen schelen hebben we ook niets met elkaar te maken. En dat is niet zo. Wij zijn een en hetzelfde met een verschillend jasje aan. Het verschil wat je voelt is dat jasje.

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

In theorie wel, maar als je middenin een situatie zit dat knelt is het vaak de wijsheid afwezig, en overheerst de kramp. Zo is het bij mij iig.

Klopt en het heeft geen zin het weg te beredeneren. Ik ken dat gevoel als ik mij zorgen maak over iets. Dan moet ik er midden doorheen. Het uiten en miin angst onder ogen zien. Op een gegeven moment ebt het dan wel weg. En soms heeft dat meerdere keren nodig voordat het volledig oplost. Ik heb gemerkt de laatste jaren dat er heel wat wegge?bd is.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Je hebt het in die zin goed gezien dat ik de laatste tijd minder direct was. Het voelde voor mij op een gegeven moment ook als omheen draaien. Het is wel altijd mijn insteek. En dat gedraai heeft dus ook te maken met geen
gevoelens willen kwetsen en te zorgzaam willen zijn. Ik had ook geen zin in gedoe, als ik op een fora zit wil ik direct en inhoudelijk schrijven zonder veel uitleg eromheen. Ik ben van nature niet geduldig. Ik wordt er zelden boos over maar vooral moe van. Daarom wil ik weer spontaan reageren zoals ik het ook in het dagelijks leven doe.

Ik heb de indruk over jou dat het bij jou niet de laatste tijd zo is, maar dat bij jou zo je persoonlijkheid gevormd is, en mogelijk altijd zo geweest is.
Bij mij is het door de dubbelheid dat ik noemde, het zorgzame en de felheid dat er ontstaat uit behoeft om me te uiten, om vrij te kunnen voelen, dat ik nu inzie dat ik omheen draai. Ik beschouwde mezelf ook als een persoon die direct is, maar ik zie het nu in dat ik dat beeld over mezelf los moet laten. Ik ben helemaal niet direct, ik ben voorzichtig maar op het doel afkomend. Voelt goed om dit voor mezelf zo te noemen..
Zo kom je ook vanaf het begin op mij over, dat ik je op het ander forum las, als wollig en omheen draaien, en in de misvatting verkeren dat je direct bent, of dat je ooit direct bent geweest.
Het knelde altijd iets bij me als ik jou las, blijkbaar was dat jouw beeld over jezelf dat jij direct bent, die ik niet vind kloppen.
Nu voel ik juist tederheid voor dat stuk dat ik in jou meen te zien, dat ontkennende naar jezelf,ook al zal jij je mogelijk niet eens vergissen in je beeld over jezelf. Het ''triggerde'' mij omdat ik zelf met de verkeerde beeld over mezelf rond huppelde. Ik ben verre van direct... joeppie.. lalala.. even vieren.. ik ben een voorzichtige, schichtige, zachtaardige mens, die bang en moedig voor zichzelf opkomt. Zo, dat voelt goed!.. Ik ben benieuwd of ik nu los kan laten, hoe jij jezelf ziet, of al zie ik het anders...

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Geduld heb ik mij wel aangeleerd, het kost mij soms wel moeite. En ik heb veel behoefte aan rust en mijn dingen aanschouwen zonder al te veel gekakel om me heen en al te veel uitleg. Ik snap dat dat op een fora niet werkt en ik verwacht het ook niet van de mensen zelf.

Maar wil zelf wel ervaren wat het met me doet als ik geen zin heb in antwoorden en ik mensen toch voel trekken. Of dat van de mensen zelf komt wat ik voel of ik gewoon mijn eigen patroon erin opmerk. Ook dat heeft weer te maken met niet aan verwachtingen te moeten voldoen. Wat in dit forum toch ook wel aan de orde is, want die worden soms wel geuit wat hier van je verwacht wordt. ( wat je overigens ook op elk ander forum hebt).

Ik herken dat heel sterk Ulla, met willen reageren in mijn tempo, en zelfs soms even geen antwoord willen geven, of zelfs zomaar stoppen met een gesprek als het voor mij te veel is. Ik zie het nu heel duidelijk in dat het puur mijn voorzichtigheid is, of mijn spanning.
Volgens mij klopt wel dat de ander ook zijn verwachtingen heeft en behoeften die ik meen te voelen, maar het ongemak, en er niet mee om kunnen gaan is het van mij.
Een voorbeeld: Ik FaceBook met mijn zus, en soms trekken wij echt aan elkaar. Dat doen wij als grapjes, maar wij zijn heel erg afhankelijk in uiting naar elkaar toe. Gisteren zei ze Pa, dat betekent Dag, en ik was al weg, en toen ging ze ''gillen'': ''zeg toch Pa NU! NU! NU!''.. ze doet dat als grap, maar later deed ik ook bij haar, ook als grap. Dan dompel ik me in mijn afhankelijkheid, en mijn gehechtheid, en onderga ik zo goed als ik kan. In het contact met haar is het duidelijk aanwezig dat gedrag/beleving, en er is geen lading bij ons geen van beide, want die afhankelijkheden zijn gedompeld in onze liefde voor elkaar. Alsnog keek ik ernaar, en zeker voelt het ook als kramp, en gebrek aan vrijheid, dus er is werkelijk lading bij, en ik herken dat bij mezelf in ieder contact eigenlijk, wel in lichtere maten dan dat met mijn zus.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Er zijn altijd voorwaarden waar je aan moet voldoen. En daar heb ik dus niets mee, weer een oefenplaats voor mij om de patronen bloot te leggen en te ervaren. (dan heb ik het even niet over de gangbare en geschreven forumregels).

Wij moeten nergens aan voldoen, dat druk zetten wij ook zelf op onszelf. Ik zie het nu in dat het mijn angst is, mijn kramp, mijn voorzichtigheid, en vooral mijn beeld dat liefde voorwaardelijk is. Lekker mee oefenen verder, zit er niets anders op voor mij, want gevangen blijven in mijn illusies is geen optie voor mij.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Directheid wordt vaak ook gezien als boosheid en ik ben het beu om altijd maar uit te leggen dat dat geen boosheid is maar gewoon uiten, wat ik dus nodig heb. We zijn dat niet altijd gewend in onze maatschappij, alles moet gezegd worden met een sausje eroverheen.

Hier heb ik ook weer een beetje mijn vragen over. Ongeacht hoe de maatschappij is, ik ben degene die wel ietwat boos is als ik mijn mening aangeef omdat ik niet direct en vrij durf te uiten, en ik ben degene die voorzichtig doet.. Als de maatschappij zo is, So What?
Laatst in een gesprek met Rob stelde hij me de vraag :so what?. Ik heb een paar dagen bewust mee gestoeid met de vraag, en dringt dat tot me door.
Kan ik gerust blijven schuilen achter de verwachtingen van de ander, en achter hoe de maatschappij is en doe.. Maar hoe doe ik het???

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ik kan nu bv. even boos/everontwaardigd zijn en een minuut later is dat weer over. Het is niet meer dan mijn territorium verdedigen net zoals mijn kat dat doet. Ik merk het altijd als ik wel met onverwerkte dingen zit, die gaan dan niet meer uit mijn hart en hoofd. Daar krijg ik last van, het voordeel als je zo gevoelig bent. Je kunt echt niets wegstoppen, althans ik kan dat niet meer. Nooit gekund ook, of niet gewild. Wat ik al zei ik heb wel een manier gevonden als dat niet zo goed kan.

Ik heb weer de neiging om eromheen te draaien wat betreft dit onderwerp, omdat ik je niet weer wil tegen spreken. Volgens mij is het boosheid een vernauwing mits als het uit vrijheid uitkomt, en dat hoef niet als negatief gezien te worden. Ik heb de indruk dat jij dit eigenschap bij jezelf goed wilt praten. Laatst zei je dat soms rook uit je oren komt, volgens mij ben je spontaan, en uit je je snel en hevig. Het komt op mij over alsof je het goed wilt praten, alsof je nog steeds een beetje mee zit met je felle reactie.
Is het driftigheid, wat nog steeds uit vernauwing voortkomt, of is het een natuurlijke beweging van vrij uiten, en de energie stromend te laten zijn?
Bij mij is het driftigheid, ik kan ook best fel en woest worden, vervolgens voel ik me schuldig over. Dus bij mij is nog steeds een issue met impulsiviteit/geduld/drift/felheid/onredelijk zijn. Ook merk ik dat door de oordeel dat ik erover heb, me schuldig voel.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Mijn hart stond 3/4 open en is nu helemaal open gegaan. De hele familie was erbij betrokken, niemand kon het ook afsluiten door de omstandigheden. De sleutelfiguur in dit alles is dit anders gaan zien en heeft vorig het roer omgegooid. Wat ik ook al maanden lang voelde aankomen. Ik heb nooit opgegeven. Aparte hierin was dat daaraan een aangekondigde en min of meer volledige breuk voorafging, die totaal andersom heeft uitgepakt.Wat ik nu ervaar is bevrijding en liefde zonder beperkingen. Het voelt alsof wij het licht hebben gezien en daarin baden.

Mooi om te lezen Ulla, klinkt als verzoening.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ik had er persoonlijk weinig last van maar mensen in mijn familie wel.
En toch mocht ik zelf wel zo leven als ik wilde, maar zelf deed men het niet. Aan de andere kant zag ik ook de afhankelijkheid, die men ook als veilig zag. Ik heb niets met deze veiligheid, ik ga zo in een ander land wonen en denk daar nu ook al weer over na. Voor mijn gevoel heeft het te maken met de angst om de patronen weer te voeden bij anderen die zien dat ik er ook aan meedoe. Want daarvoor ben ik niet op deze wereld. Voor mij is het vooral de balans vinden tussen wat ik zelf wil , losstaand van elk patroon. wat daarin mijn invloed is op de wereld en wat nog met persoonlijke verwerking te maken heeft.

Het komt op mij als een oordeel over hun over, ook al zal dat wat je zegt kloppen. Mogelijk oordelen ze ook over jou, en zien ze het bij jou als onvermogen, dat wat jij als vrijheid ziet bij jezelf.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Voor jou is het blijkbaar wel nodig, wat ik bedoelde dat het wat mij betreft niet hoeft, ik wil je niet echt niet kwetsen, dat is wel het laatste wat ik wil.
Maar ik snap dat het niets met mij te maken heeft in deze.

Dat klopt Ulla.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Wij zijn een en hetzelfde met een verschillend jasje aan. Het verschil wat je voelt is dat jasje.

Helemaal er mee eens. Vaak zien wij niet eens meer dat het jasje niet eens zo verschilt van de jas dat wij zelf ook dragen, maar bij een ander valt altijd sneller op dan bij onszelf. Zoals ik nu de hele tijd met jou, ongeacht hoe jij bent, en hoe jij in je jasje zit, mijn jas zit bij mij té krap, en daar mag ik gerust er naar kijken.

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

En soms heeft dat meerdere keren nodig voordat het volledig oplost. Ik heb gemerkt de laatste jaren dat er heel wat wegge?bd is.

Zeker fijn en vruchtbaar om dit gesprek met jou aangegaan te zijn Ulla.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Zeker fijn en vruchtbaar om dit gesprek met jou aangegaan te zijn Ulla.

Beste Ulla en Mihaela,

Ik zit vol spanning te wachten tot jullie elkaar weer eens ouderwets in de haren vliegen. Kan dat geregeld worden?