Marie's perikelen

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

De aardse stilte die je zoekt bij afscheiding of afzondering wordt dan wel een soort van voorwaarde die je dan nodig hebt. Toch als middel om dieper te gelangen en te oefenen kan deze aardse stilte wel behulpzaam zijn om in dat te geraken wat veel dieper gaat en eigenlijk ook niets meer te maken heeft met verlicht of gerealiseerd te willen zijn. Dat blijft dan toch ook een definitie/voorwaarde wat in een toestand van het diepere besef niet meer van belang is.

Volg gedeeltelijk, kan mij wel niet voorstellen dat er nog meer is dan dieper besef, inzicht.
Ik aanvaard het idee van het opgeven van mijn Eigen zijn alleen in die zin dat ik in een groter geheel overga.
Maar dat groter geheel steunt, nu toch nog altijd voor mij, op besef, inzicht; al is het dan misschien cosmisch besef of inzicht.
U kunt mij misschien uitleggen waar ik het daar verkeerd zie?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ik moet je dan vragen wat je onder verlichting verstaat. De weg naar realisatie behelst dat je heel ver gaat in het onderzoeken van je aannames en het zijn er maar weinig die daar de belangstelling voor hebben, dus een partner met wie je dat wil delen kan een tegenwerkende kracht zijn. Ik ken ook je motivatie niet, als je pers? en ten koste van alles te weten wilt komen 'wat' (het onpersoonlijke dat) je bent, verlies je aan je ideeën over jezelf en ook daarin kunnen naast jou levenden nauwelijks of niet meekomen. Het is dus terugkomende op je vraag eerder noodzakelijk dat alleen zijn om de weg naar verlichting te bewandelen.

Waarom werden we geboren, waarom zitten we met zoveel draden vast in deze aardse wereld, draden waar er vele van naar onze medemensen lopen?
We moeten waarschijnlijk die draden doen oplossen; maar een gezegde uit een boek 'Dialogue avec l'ange' van Gitta Mallash, zegt dat van elke draad die ons vastkinkt aan de aarde de andere richting de hemel ingaat.
Dus het gewoon willen doorknippen van die draden die ons vastkluisteren aan de aarde zou wel eens tegelijker tijd het doorknippen van de linken met de hemel kunnen zijn.
Dat bedoel ik daar waar ik laat verstaan dat het misschien niet in complete afzondering gaat.


Moet nu weg, op de rest antwoord ik later.
Groetjes
Marie

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

De diepste waarheid noem ik de waarheid die men vindt wanneer men alle indoctrinatie van zich afgezet heeft.
Een leeuw is een leeuw en twijfelt er ook niet aan.
Een mens is een mens, maar die mens twijfelt aan veel en eerst en vooral weet die mens niet meer wat een mens in feiten is.

Zonder verstand geen inzicht, want men heeft het verstand nodig om te weten dat men weet.
Het probleem is dat de mens te vroeg tot verstand gekomen is; hij was nog niet rijp genoeg en dat hij daarom alle contr?le over dat verstand verloren heeft.
In plaats van het verstand te zien als een machtig werktuig in zijn handen is hij zichzelf volledig gaan vereenzelvigen met zijn verstand en heeft hij de teugels verloren en overgelaten aan het verstand.
Een grotere twijfelaar, bedrieger, rond de pot draaier... dan het verstand is er niet, want het verstand op zich is geen haar wijzer dan zijn bezitter; een nog niet tot volledige volwassenheid gekomen Mens.
Dus alle gevolgen van de dwalingen van het verstand door de menselijke evolutie heen moeten opgeruimd worden opdat wij terug tot ons Eigen zijn kunnen doordringen, en dat Eigen zijn en het weten wat het is noem ik de diepere wijsheid, of de diepere waarheid.
Van dat punt af, met het verstand als een machtig werktuig in onze handen, werktuig dat de dierenwereld mist, kunnen we onze verdere evolutie in versneld tempo terug opstarten en verder uitwerken.

Het klinkt op zich logisch, je verstand te leren gebruiken in het verlengde van ontwakend Bewustzijn. Maar toch klinkt het ook weer als een soort geloof of overtuiging. En cre?er je voor mijn gevoel ook weer voorwaarden aan het kunnen "ontwaken". Een boom, een dier maar ook een mens met beperkte verstandelijke vermogens lijken mij veel dichter en wetend bij de waarheid te leven. Juist omdat ze niet (meer) gehinderd worden door allerlei beperkingen door verstand. De natuur bv. laat zich gewoon leiden door dat wat weten is. De natuurlijke intelligentie die weet wat te doen valt om te kunnen (over) leven.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Mijn overtuiging is dat 'wat' ik ben enkel naar boven kan komen nadat ik 'wie' ik ben tot op de grond heb doorboord zodat alles wat er door de evolutie heen persoonlijk aan die 'wie' is blijven hangen opgelost is geraakt en 'geen in de weg staat' meer is op de verdere weg.

Overtuigingen behoren tot het domein van de 'wie' en zijn eveneens onderwerp van gedegen zelfonderzoek naar het waarheid gehalte er van.
Maar waarschijnlijk bedoel je te zeggen dat je zelf ervaren hebt dat de 'wat ik ben' vanzelf overblijft nadat je aspecten van de 'wie ik ben' tot op de grond hebt doorboord. In je geschriften herken ik namelijk dat je bekend bent met het 'wat ik ben' alleen druk je je soms wat onhandig uit waar het de scheidslijn waar de 'wat' begint en de 'wie' eindigt betreft.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Waarom werden we geboren, waarom zitten we met zoveel draden vast in deze aardse wereld, draden waar er vele van naar onze medemensen lopen?
We moeten waarschijnlijk die draden doen oplossen; maar een gezegde uit een boek 'Dialogue avec l'ange' van Gitta Mallash, zegt dat van elke draad die ons vastkinkt aan de aarde de andere richting de hemel ingaat.
Dus het gewoon willen doorknippen van die draden die ons vastkluisteren aan de aarde zou wel eens tegelijker tijd het doorknippen van de linken met de hemel kunnen zijn.
Dat bedoel ik daar waar ik laat verstaan dat het misschien niet in complete afzondering gaat.

Omdat je middels het 'wat ik ben' daarmee verbonden bent. Het zijn niet echt de individuele kenmerken van de 'wie ik ben' dat je verbonden bent. Het is eerder de aard van iemand die de aantrekking veroorzaakt. Je kunt nu zelf middels je man ont'dekken dat er verschillend en geen gemeenschappelijk ervaren is maar dat je hem ont'moet in het zijn oftewel in een opgelost 'wie ik ben'. Door die vergetelheid vallen alle tegenstellingen weg en ervaar je in het samenzijn het zo felbegeerde geluk, de hemel.
Mogelijk wil de metafoor van de draden je iets anders, je gehechtheid laten zien?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Het klinkt op zich logisch, je verstand te leren gebruiken in het verlengde van ontwakend Bewustzijn. Maar toch klinkt het ook weer als een soort geloof of overtuiging. En cre?er je voor mijn gevoel ook weer voorwaarden aan het kunnen "ontwaken". Een boom, een dier maar ook een mens met beperkte verstandelijke vermogens lijken mij veel dichter en wetend bij de waarheid te leven. Juist omdat ze niet (meer) gehinderd worden door allerlei beperkingen door verstand. De natuur bv. laat zich gewoon leiden door dat wat weten is. De natuurlijke intelligentie die weet wat te doen valt om te kunnen (over) leven.

Akkoord met wat je zegt over de natuurlijke intelligentie, zowel bij dier als bij mens.
Maar voor mij is de stap van dier-mens naar Mens (met een hoofdletter) het bewust-zijn en daarvoor hebben we, volgens mij het verstand nodig. De mens eens gekomen tot dat inzicht kan zich dan actief inschakelen aan de kant van de creatie; de kloof tussen schepsel en schepper is dan overbrugd.
Dialogues avec l'ange - Gitta Mallasz, aubier.

Ik denk dat het de moeite is, wanneer ik wat meer tijd heb om een draad over dat boek te openen.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Overtuigingen behoren tot het domein van de 'wie' en zijn eveneens onderwerp van gedegen zelfonderzoek naar het waarheid gehalte er van.
Maar waarschijnlijk bedoel je te zeggen dat je zelf ervaren hebt dat de 'wat ik ben' vanzelf overblijft nadat je aspecten van de 'wie ik ben' tot op de grond hebt doorboord. In je geschriften herken ik namelijk dat je bekend bent met het 'wat ik ben' alleen druk je je soms wat onhandig uit waar het de scheidslijn waar de 'wat' begint en de 'wie' eindigt betreft.

Ik denk dat ik daarmee akkoord kan gaan.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Omdat je middels het 'wat ik ben' daarmee verbonden bent. Het zijn niet echt de individuele kenmerken van de 'wie ik ben' dat je verbonden bent. Het is eerder de aard van iemand die de aantrekking veroorzaakt. Je kunt nu zelf middels je man ont'dekken dat er verschillend en geen gemeenschappelijk ervaren is maar dat je hem ont'moet in het zijn oftewel in een opgelost 'wie ik ben'. Door die vergetelheid vallen alle tegenstellingen weg en ervaar je in het samenzijn het zo felbegeerde geluk, de hemel.
Mogelijk wil de metafoor van de draden je iets anders, je gehechtheid laten zien?

Neen, ik denk dat de metafoor van de draden mij wil doen inzien dat ik die draden niet zo maar gratuit moet doorhakken omdat ze mij tegensteken, maar dat ik ze moet omvormen tot iets positiefs wat mij richting hemel doet opstijgen.
In het boek, waar ik nu voor de derde keer naar verwijs, nl 'dialogue avec l'ange' de Gitta Mallasz wordt uitgelegd dat 'Adam', de eerste mensen tot een zeker bewustzijn gekomen zich wouden losrukken van de draden, de beperkingen, die hen aan de aarde bonden maar tegelijker tijd verbroken ze zo hun banden met God en sloten ze zichzelf, uit schaamte voor zichzelf uit uit het Aards Paradijs. Zij verborgen zichzelf voor het aangezicht van God; zij veroordeelden zichzelf. Zij sloten zichzelf uit van hun diepste zijn.

In feiten zij aanvaarden zichzelf niet meer en dachten dat ze met hun verstand het beter wisten en ze de schepping zouden kunnen verbeteren, buiten God (of buiten hun eigenlijke zelf).

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Oke. Geleide meditatie wordt je door een stem geleid door de meditatie. Ze worden bv. ook gebruikt voor bepaalde doelen te bereiken zoals afvallen.Maar dan worden dus je onbewuste vaak wel hinderlijke gedachten bespeeld om bv. gezonder te gaan eten/leven enz. Dit kan wel goed uitpakken. Mijn zus is er door afgevallen.

In het algemeen is het wel oppassen dat er niet weer een of andere dogma gevoed wordt. Al heb ik zelf gemerkt dat dat eigenlijk niet lukt als je zelf niet gelooft of ergens aan hecht. Het meest geschikt zijn die die alleen gaan over in de natuur vertoeven om je tot rust te brengen in bv. heel erg spannende tijden. Maar ook door dieper te geraken in wat niet meer hindert. Stilte.

De beste manier om uit die vizieuze cirkel van een in het rond draaiend verstand, of een verstand dat van de hak op de tak springt te geraken is het verstand bezig houden met oppervlakkige spelletjes zoals mahjong, mijnenvegen, subucu e.a.
Het was voor mij een hele openbaring toen wij onze eerste computer hadden waar ik uren dwaas op kon spelletjes spelen te ontdekken dat mijn onderbewustzijn al spelenderwijze naar de oppervlakte kwam en mij op korte tijd enorm veel bijgebracht heeft.

Ook nu nog hou ik van die spelletjes om tot rust en tot meditatie en inzicht te komen.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Neen, ik denk dat de metafoor van de draden mij wil doen inzien dat ik die draden niet zo maar gratuit moet doorhakken omdat ze mij tegensteken, maar dat ik ze moet omvormen tot iets positiefs wat mij richting hemel doet opstijgen.
In het boek, waar ik nu voor de derde keer naar verwijs, nl 'dialogue avec l'ange' de Gitta Mallasz wordt uitgelegd dat 'Adam', de eerste mensen tot een zeker bewustzijn gekomen zich wouden losrukken van de draden, de beperkingen, die hen aan de aarde bonden maar tegelijker tijd verbroken ze zo hun banden met God en sloten ze zichzelf, uit schaamte voor zichzelf uit uit het Aards Paradijs. Zij verborgen zichzelf voor het aangezicht van God; zij veroordeelden zichzelf. Zij sloten zichzelf uit van hun diepste zijn.

In feiten zij aanvaarden zichzelf niet meer en dachten dat ze met hun verstand het beter wisten en ze de schepping zouden kunnen verbeteren, buiten God (of buiten hun eigenlijke zelf).

Als ik het goed begrepen heb zijn alle draden die met de aarde verbonden zijn ook verbonden met de hemel. Het is in die metafoor zo dat je met het doorsnijden van de aarddraden ook de draden naar de hemel klieft. Het kan zijn dat je deze metafoor gebruikt om de aarddraden niet door te knippen omdat je anders de hemel mist. Echter de mogelijkheid van inzicht is de insteek dat je daarmee, dus het excuus de hemel te missen, je gehechtheid aan de aarde tracht te verdoezelen en de vraag is of dat het geval is.

Het verhaal van Adam vertaal ik in die zin, dat god in ieder van ons vertegenwoordig is en het losrukken het niet meer ondervinden van god in elkaar maar overgegaan in het aanbidden van de god in ons zelf en de vereenzelviging daarmee is.

Die vereenzelviging staat, voor mij, voor het tot god verheffen van het almachtige ego en het daardoor niet langer meer bij machte zijn van het herkennen van god in elkaar, dan wel het Bijbelse aanbidden van het gouden kalf.

De vraag is nu wat ons te doen staat, waarvan jij zegt een voorkeur te hebben voor de weg van het omvormen tot iets positiefs wat jou richting hemel doet opstijgen. Hetgeen bij mij de vraag oproept wat je je daarbij voorstelt te doen.