Het zwatelen heeft weer een vervolg gekregen

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Je zou kunnen zeggen dat het een buffer is.

Het persoonlijk gemoed is idd een buffer, een afweer. Een bescherming van de 'iemand'.

Een van de mogelijkheden om er aan te ontsnappen is om allerlei gemoedstoestanden te 'laten zijn'. Maar de valkuil van de beginnende onderzoeker is zijn strijd tegen het ego, dus dan mag zoiets als bv afgunst zich niet voordoen, want dat is dan 'ego' .

Strijden tegen het ego is dan ook niet aanbevelenswaardig. Mocht iemand van mening zijn dat er een 'ego' aanwezig is, gewoon dat ego 'laten zijn'.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

En men moet zo ver komen dat het niet meer het 'ik' is dat het verhaal speelt maar dat het het ZIJN is dat via jouw 'ik' is...

Er is sowieso altijd een 'geadresseerde' zoals Guido dat noemt. Er is sowieso een empirische 'ik' : de verzameling van opgedane ervaringen in je leven.

Bepaalde ervaringen heb 'ik' nu eenmaal ervaren. Zelfkennis echter is weten dat die ervaringen niet in de actualiteit kunnen bestaan, het zijn herinneringen.

Daadwerkelijk 'zijn' bestaat niet eens in de tijd. Niet in verleden tijd, niet in toekomstige tijd. Dát weten, is weten het egoloze 'zijn'. En dan is het toch weer 'ik' die weet heeft van het egoloze 'zijn'.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dat het zijn IS, dat schrijft iedereen hier zo'n beetje. Inhoudsloos geblaat. En dat onveranderlijk is, dat schrijft iedereen ook al 10 jaar. Niet alleen op dit forum, maar overal op internet. (En waarschijnlijk ook op satsang)

Het wonderlijke is dat als ik over dat 'zijn' schrijf dat velen hier dan weet niet herkennen. Je kunt het 'zijn' niet waarnemen, je kunt het alleen gewaar zijn. Het kan niet anders dan een buiten-lichamelijk 'zijn' zijn, want de meeste mensen menen dat ze het veranderlijke (hun lichaam) zijn.

Het 'stoffelijk' lichaam heeft er geen weet/besef van dat het zoiets als een lichaam is. Zijn is een massieve onmiddellijkheid die niet bepaald wordt door stoffelijke constructies.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dorje, wat jij hier beschrijft is het wel degelijk de indringende, opdringende... dictatoriale werking van het verstand dat weigert zijn mond te houden; dat weigert zich op de achtergrond terug te trekken omdat het als een kind doodsbang is om aan de kant geschoven te worden wat in zijn ogen de dood betekent...

Zo zou je het ook kunnen zeggen, ware het niet dat ik het nooit zo zou zeggen omdat het enkel maar de rigide gedachtengang van het gecrumpteerde verstand die je al hebt nog meer zou bevestigen.

Verstand is iets dat er is, niets mis mee, niets gecorumpteerd aan, het is een natuurlijk gegeven. Het is maar als er identificatie mee is (ik denk dus ik ben) dat het een zootje wordt.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Jullie zeggen dat het ik niet bestaat en dat de ik de spelbreker zou zijn... Hewel het is niet de 'ik' maar het is het verstand die zich meester gemaakt heeft van je 'IK'.... die de grote misleider is...

Niet julliën a.u.b... Ieder heeft zijn eigen manier van uitdrukken.

De mijne is: het ik is een creatie van dat verstand, daarom bestaat het niet. Dit wordt gecreerd middels het verstand door een identificatie met dat verstand (ik ben het die denkt). Vergelijkbaar met een auto die geparkeerd staat in de Brusselse straat en waarvan je zegt: "Ik sta geparkeerd in de Brusselsle straat". De auto hoef je niet te ontkennen, dat je dat bent ("ik ben een auto") kan je beter wel eens grondig onderzoeken. Voor de rest kan de auto gewoon auto zijn, een gebruiksvoorwerp, niets gecorumpteerd aan, ook niet als je er door de straten mee rijdt en oude mensjes om ver gaat rijden, dan treedt er gewoon een te grote identificatie op met die auto, waardoor het agressieve kenmerken gaat krijgen. Heeft niets met de auto zelf vandoen.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Het 'stoffelijk' lichaam heeft er geen weet/besef van dat het zoiets als een lichaam is. Zijn is een massieve onmiddellijkheid die niet bepaald wordt door stoffelijke constructies.

De 'eigenaar' van het stoffelijke lichaam denkt abusievelijk dat hij het lichaam is, omdat het lichaam zich op een locatie bevindt en zintuigelijk zijn omgeving waar neemt.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Voor zover er sprake is van onderzoeken kan dat alleen met de wijsheid achteraf gebeuren. We leven voorwaarts en leren achterwaarts. Een voorwaarts gericht onderzoek (actief) doet verwachtingen oproepen. Dat waar we het over hebben (het egoloze 'zijn' wat zich daar ook van bewust is) kan nooit actief gevonden worden door het 'ik'.

Het is geen kwestie van jezelf niet kunnen vinden. Dat is allemaal nog te intellectueel.

Je hebt gelijk, dat was niet zo zorgvuldig verwoord. Het 'ik' is het niet dat zichzelf niet vindt. Het 'ik' vindt altijd zichzelf als subject. Mentaal kan er nooit geen 'ik' gevonden worden. Als het dat wel doet, dan is het gewoon een mentaal spelletje.

Het gaat om de merkwaardige kortsluiting. Het ik dat zijn onderzoek gaat richten op zichzelf komt er mentaal niet uit en raakt daardoor
kortgesloten op dat ik en dat mentale. Als de kortstluiting toegelaten wordt in plaats van het ik dat nog sterker gaat vasthouden aan zijn kringredenering, dan kan er iets merkwaardig gebeuren: wat dan overblijft is geen ik meer die kijkt, maar het zien dat ziet, direct, zonder omweg van het zien. De rest is wel beter uitgedrukt, lijkt mij:

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Dit zien is er altijd al, ook als een ik maar doordendert, maar zonder de kortsluiting komt het zien nooit op de voorgrond, blijft het gedender dus maar op de voorgrond, de grootspraak, de verwijten, het "bemoei je niet met mijn gedender", en zo blijft dat verder denderen maar eeuwig doorgaan en het zien maar op de achtergrond.

Het moet dus wel tot een niet-mentale kortsluiting komen, en dit komt niet vanzelf aanwaaien, maar door ik terug te koppelen op zichzelf. Alleen de kortsluiting wordt vermeden door de ergens opgevangen aanname dat er niets moet teruggekoppeld worden, het niet meer kijken naar dit ik en hoe het maar door blijft denderen. Dit houdt de mentale kringredenering gewoon eindeloos in stand, wel of niet in een mentaal filosofisch "er valt niets te onderzoeken" jasje.

Maar je hebt gelijk, louter met dat ik blijven kijken gaat ook niets veranderen.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Onderwijl blijft het bij ieder mens zo dat hij tot zijn dood blijft verschijnen en die verschijning 'ik' noemt.

Zorgvuldiger verwoord is misschien dat het subjectieve gevoel 'ik ben' blijft verschijnen tot de dood, maar dat door de kortsluiting, het directe zien, de niet werkelijkheid hiervan is gezien en wat onvermijdelijk blijft verschijnen, niet steeds meer op de voorgrond blijft hangen. Het doet dan wat dingen doen die verschijnen en verder met rust worden gelaten (niet aangehaald, bevestigd, noch afgestoten): weer verdwijnen.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Maar middels onthechting is er geen gehechtheid meer aan het verschijnen in deze wereld.

Het is dan geen kwestie van onthechten meer, onthechting verondersteld een subject dat gehecht is. Indien gezien dat er geen subject is, dat zoiets wel verschijnen kan en weer verdwijnt als het als verschijnend wordt gelaten, dan is er geen enkele sprake van hechting en dus ook niet van onthechting.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Volgens Laurens komt die gehechtheid weer terug, maar dat verwijst slechts naar onwetendheid.

Zo heb ik dat niet begrepen. Eerder als er een subject is dat gehecht is aan iets en zich gaat onthechten, dat dit als water dragen naar de zee is. Het heeft geen zin iets dat al niet bestaat te onthechten. Dat houdt het iets juist in stand, wat op zich ook al een gehechtheid is. Dit geldt evengoed voor de subjctievering van het egoloze zijn. Er is zo niets, ook niets dat ergens bewust van is, dat zijn beschrijvingen, beschrijvingen maken altijd iets tot subject (ik ben dat egoloze bewustzijn). Die beschrijvingen kunnen opkomen en weer weg vallen, niet waard om ze te verdedigen als waarheid.
Dichter bij waarheid is dat er bewustzijn is, en dat dit geen subjectieve beleving is als iets dat bewust is van iets anders, gewoon bewustzijn, subjectloos, egoloos, niet gehecht, noch onthecht. Daarin doet zich subject voor dat zich bewust lijkt van iets anders (object) en als dat met rust gelaten wordt, dan verdwijnt dat ook weer. En ook dat is geen waarheid, maar nog steeds een onvermijdelijk onvolkomen beschrijving ervan.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Egoloosheid is bewuste kennendheid in de leegte, waarmee ik zeg dat het 'zijn' an sich geen ego kent en daarmee leeg is.

Dat is nog steeds een subjectivering van het 'zijn', van 'bewust-zijn'. Zolang je dat maar weet en niet verdedigen gaat als waarheid en wat een ander beschrijft als onwaarheid/onwetendheid, dan is er geen enkel probleem.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het is juist de ontologische verandering van verschijnsel naar 'bewuste kennendheid' hetgeen de mens nooit meer aan het verschijnsel doet hechten.

Ja, dat bedoelde Laurens volgens mij. Als je meent dat het de mens is dat zich aan iets moet onthechten, dan is dit als water dragen naar de zee. Laat de mens maar gehecht zijn aan zijn verschijnen als mens, het is geprogrammeerd om dat zo te doen, dat heet overleven, en dat gaat helemaal vanzelf. Het wordt gewoon een soep van jewelste als er de gedachte opkomt en blijft: "ik ben die mens". Het is niet de mens die onthecht moet geraken van iets, het is bewust-zijn dat gezien kan zijn als geen mens te zijn. Die mens gaat dan gewoon verder met overleven, maar gaat dan niet meer zijn gedachten verdedigen verdedigen als waarheid (en daar maar op door blijven denderen), dat is helemaal niet nodig om te overleven, dat dit nodig zou zijn is de illusie die ontstaat bij de identificatie van die mens te zijn en met zijn gedachten, die dus moeten verdedigd worden alsof het leven er van afhangt.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

En de tweeledigheid van onze wereld is aan zo een mens ook helder. Zonder verschijnende mensen heeft 'bewuste kennendheid' niks te kennen.

Dus, volgens jou is het zaak niet onthechte mens te zijn om 'bewuste kennenheid' te laten kennen? Onderzoek beter eens wat dieper wat je bent...

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Zijn (bewuste kennendheid) en niet-zijn (de verschijning) bestaan uit elkaar. Zijn en niet-zijn gaan samen in één mens het verhaal aan in deze wereld. Ik ben en ik ben niet.

Dat is een mooi verhaal.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het 'verhaal' is dan ook niet vermeend, dat wordt gespeeld door de acterende verschijningen. En gekend door de inwendige kenner welke daadwerkelijk het 'zijn' is. Weten de kenner is tevens het 'zijn' gewaar worden.

Ook dat verhaal is vermeend. Je gaat toch niet beweren dat een gespeeld verhaal echt is? Wel dan...

En als toetje: het subject (kenner) is nog steeds verhaal.
Er is geen subject... sluit kort op het subject en het directe zien kan dit eens en voor altijd ophelderen.

Of blijf ongehinderd doordenderen...

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

De 'eigenaar' van het stoffelijke lichaam denkt abusievelijk dat hij het lichaam is, omdat het lichaam zich op een locatie bevindt en zintuigelijk zijn omgeving waar neemt.

Eigenaar?

Er is geen eigenaar... sluit kort op die eigenaar en het directe zien kan dit eens en voor altijd verhelderen.

Maar je moet het wel doen hee... anders blijft het maar doordenderen zonder einde.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Dat is nog steeds een subjectivering van het 'zijn', van 'bewust-zijn'. Zolang je dat maar weet en niet verdedigen gaat als waarheid en wat een ander beschrijft als onwaarheid/onwetendheid, dan is er geen enkel probleem.

Er zal altijd een subjectivering van 'zijn' zijn. Anders is het onmogelijk dat ik (Bassie) anno 2022 weet heb van (egoloos) 'zijn'. Anno 2000 wist ik dit niet.

Er is dus een verschil in 'weten' gerealiseerd binnen de tijd over iets (feitelijk niets) wat zich juist niet in de tijd bevindt.

Daarom hanteer ik ook binnen mijn spreken de term 'deelachtig' zijn aan 'zijn'.
Juist omdat het 'zijn' helemaal niets bevat ligt die mogelijkheid er voor iedereen.

2 x niets blijft niets en 1 miljard x niets blijft ook niets. Juist vanwege die nietsheid kan 'zijn' (niet bewustzijn) zich oneindig delen en toch één blijven.

Ik zie dat jij 'zijn' en 'bewustzijn' nog als synoniem beschouwt. Dat is niet het geval.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Er zal altijd een subjectivering van 'zijn' zijn. Anders is het onmogelijk dat ik (Bassie) anno 2022 weet heb van (egoloos) 'zijn'. Anno 2000 wist ik dit niet.

De subjectivering is iets dat komt en gaat, de identificatie met Bassie ook, als dit niet helder is, dan gaat Bassie/subject geloven dat het er werkelijk is en iets weet en dan gaat Bassie/subject dat verdedigen alsof zijn leven er van afhangt en andere objecten verwijten dat ze niet weten, onwetend zijn. Dat is nog steeds het spel, op een ander niveau gespeeld, maar nog niet uitgespeeld.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Er is dus een verschil in 'weten' gerealiseerd binnen de tijd over iets (feitelijk niets) wat zich juist niet in de tijd bevindt.

Ik begrijp deze beweging, deze bevestiging van het subject Bassie. "Het ben ik, Bassie, die weet...", daar blijft dan alles rond draaien. Er is een diepere vastelling mogelijk, eentje die de centrifugerende kracht rond het subject doorbreekt.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ik zie dat jij 'zijn' en 'bewustzijn' nog als synoniem beschouwt. Dat is niet het geval.

Jij ziet hoe dat ik mij uitdruk, en je houdt hoe dat jij dat uitdrukt voor waarheid. Het zijn allemaal maar uitdrukkingen, dan kan gezien zijn. Maar er is geen 'ik' die dat kan zien.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Maar er is geen 'ik' die dat kan zien.

Waar er hier geen zelfonderzoek wordt gedaan, alleen maar gelezen en verondersteld, is er gewoon nog een 'ik' in ieder hier aanwezig werkzaam. Dus er kan hier gewoon nog als zijnde een 'ik' worden gezien. Want zolang niet doorzien is het geloof werkzaam. Wordt ie (dat ikje) betweterig, arrogant, verwijtend, laatdunkend en wat dies meer zei, hebben we ook nog met 'ego' van doen.

Als je kunt doorzien doorzie je de werkzaamheid van ik, ego alsmede de opgehangen praatjes.