Mihaela's arena

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sterre

Twijfel is het begin van ALLE wetenschap Renoir. Begin dus eens aan het ontkennen van je eigen ego te twijfelen en aan hoe waar advaita is ..... Er zijn meerdere religies en leren. Welke is nu de ware?

Zoals ook al tegen Rob gezegd: later weer nieuwe discussie. Nu eerst me richten op zaken die van invloed zijn op mijn toekomst (en daarmee ook op die van mijn kinderen). Lukt het me niet, dan is het maar zo en komt het ook wel weer goed. Maar dan heb ik er iig aan gedaan wat ik wil en wat ik kan...

Jammer dat je je zekerheid ontleent aan niet onderzochte omstandigheden, twijfel is namelijk het begin van loslaten en dat is op z'n beurt aanleiding tot weer méér twijfel en meer loslaten. Wetenschap is op z'n beurt een schromelijk overgewaardeerde onwaarheid, het wordt zo vaak achterhaald door nieuwe feiten dat er geen zekerheid aan is te ontlenen.

Het is sceptisch onderzoek dat de basis vormt omtrent meer zekerheid aangaande aannames en dus meer dan iets anders, zoals religies en leren, waarheid aan het licht brengt. Je hoeft daarbij alleen maar zelfonderzoek te doen en niks aan te hangen of te geloven zoals religies en geloven dat van je verwachten of verlangen. Bij advaita is er ont'dekken, hetgeen je per definitie al zelf doet in plaats van op gezag van een ander die om je persoonlijke bereidheid vraagt om te geloven of iets te leren.

Bij advaita hoeft je niet eerst overtuigd te worden dat het goed voor je is, je kunt er zomaar uit eigen beweging aan beginnen, al verzint ego, het ego eigen, wel weer nieuwe bedenkingen dat niet te doen. Wellicht een nieuwe studie, het belang van de toekomst, de materiële zekerheid voor kinderen. Als het belang van welstand, een auto, een vrijstaand huis de meest elementaire vraag in ieder mens, het 'weten wat je bent', verdrongen heeft houdt het onderzoek vanzelf op te bestaan en ga je zoals de rest consumerend door het leven.

Ik wilde met m'n vorige quote alleen maar wijzen dat de selectieve eisen van ego de toegang tot je verhinderd hetgeen bewustzijn je altijd als van nature zal toestaan omdat het geen bescherming behoeft. Je dus laten zien dat een ego belemmerend werkt voor iedere vrije ontplooiing en ontwikkeling.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

ik vroeg me af: Geloof ik in engelen? Die vraag was een paar dagen geleden. Ik merkte weer een soort van opstandigheid bij mezelf. Het leven is een ervaring die ervaren dient te worden, waar zijn dan de engelen voor nodig? Die bieden troost en hulp, maar dat is ook afhankelijkheid. Daarnaast, mag het leven in haar hevigheid, en de mens in zijn zoektocht gesteund worden, en getroost worden of niet, is dat niet vluchten voor de pijn?
Ik weet het niet hoor, ik snap er niets meer van..

De laatste paar dagen waren gevoelsmatig voor mij heel zwaar. Het gevoel van depressie, en zinloosheid was aanwezig. Zoals gewoonlijk besloot ik om voluit te voelen, verzuipen in het gevoel zoals gewoonlijk..
Ben ik te streng en hard voor mezelf? Het zou wel kunnen.. Eigenlijk, Ja!

Ik ben weer een paar dagen alleen, ik overwoog om bij vrienden te gaan, maar het ontbreekt me het impuls om dat te regelen.
Ik heb gekozen om thuis te blijven, ook al weet ik dat een bezoek bij vrienden mij goed zou doen, maar het ontbreekt me de kracht om moeite te doen.
Voelen, voelen, voelen.. is wat ik mezelf vertel. Moedig, en vastbesloten ga ik weer in dompelen, in het gevoel dat aanwezig is: eenzaamheid, depressie, pijn, en een gevoel van zinloosheid.
Wat nu aan de oppervlak is, en wat ik intens onderzoek, is het gevoel van hebzucht. Er zijn er zo veel kleine dingen waarin dat zich bij mij voordoet.
Een mengsel van gretigheid, pijn en genot gaan door elkaar.
Het is subtiel zoeken, voor mij dan, waar het ene is, en waar het andere eindigt begint een andere weer.
Ik zie ook hoe ik het ene oordeel, en wil onderdrukken, met het gevoel dat droogte, en leegte en eenzaamheid veroorzaak.

Vanmorgen overwoog ik om weer hulp te vragen, aan de voorzienigheid, wat dat moge zijn.
Ik keek naar de foto van mijn broertje, en vroeg me af of hij nu meer weet, en me daarin kon loodsen.. Ik vroeg me af of ik mezelf energie van troost en verzachting kon toelaten, en alsnog mijn weg blijven volgen.
Ja, ik ben streng en hard voor mezelf, niet dat het helpt, maar de gewoonte is er.

Ik kwam beneden vanmorgen, en wilde iets achter de computer doen. Voorin in mijn tuin heb ik enorme prachtige zonnebloemen. Het gordijntje was half open, dus kon ik ze maar een klein beetje zien. Het gevoel van rijkdom en karigheid tegelijk overweldigde me, en voelde me heel zielig en bezwaard.
Ik heb rijkdom voor mijn raam, en sta mezelf niet toe om volledig te aanschouwen, want er is een beetje een rommeltje op de aanrecht, en mensen die langs lopen zouden kunnen zien, al is dat alleen als iemand echt voor het raam zou komen staan en door het raam zou gaan kijken.
Het klopt niet eens dat mensen de rommel zouden kunnen zien, maar ik ben streng voor mezelf en schaam me voor, voor wat men zou kunnen denken, en dat is dat ik een beetje gemakkelijk ben.
Ik sluit me af, en begrens mezelf.

Ik stond op, en opende het gordijntje volledig.
Hoe heet zo een gordijn eigenlijk, het is zo een ding die je omhoog kan oprollen. Het is best mooi, met een stuk die doorzichtig is, en een andere die het zicht belemmerd. Ecru kleurig. Soms kan je ze half open doen, en andere keren volledig openen, zoals nu.
Ik besloot om het pannetje van gisteren dat nog in de zink lag, in de vaatwasser te doen. Een mooie grote spin plakte op mijn vinger toen ik het pan vastpakte.
Ik vind ze regelmatig in de ochtend in de zink, de spinnen. Ze komen blijkbaar voor een druppel water, en kunnen ze niet meer omhoog komen. Ze zijn heel groot, daar ligt het dus niet aan dat ze geen kracht hebben om te klimmen, maar ik denk dat ze door het materiaal door de wanden glijden, of het materiaal is zodanig dat ze een beetje verlamd raken. Meren kunnen door de wanden ook niet meer omhoog..
Spin op mijn hand, zijn poten waren nat, hij klom zo op mijn arm. Ik voelde geluk en vertedering, en zag hoe ik me weer voor het leven opende.
Omdat zijn poten nat waren, was de spin ook voelbaar, anders voel je bijna niets, ze wegen ook niet veel. Ik vind spinnen zo bijzonder mooi..
Toen klom hij bijna in mijn nek, maar dan kan ik hem niet meer zien.. gelukkig was ik net in de achtertuin, en kon hem zachtjes laten vallen, op de bladeren van een prachtige plant.
Ik dacht bij mezelf, ik heb mezelf alleen maar de vraag gesteld of ik me zou kunnen openen, voor steun en troost, en Sterre gaat tegen me mauwen, een spin loopt met zijn natte poten op mijn arm..
Je geloof het niet, toen ik de deur open deed, om de spin achter in de tuin te brengen stond ineens een mooie roze kat voor me. Ze keek me aan met haar mooie gele ogen. Ze is niet roze, ze is een beetje oranjeachtigroze, rood noemen ze ze, maar ze zijn eerder heel licht oranje.
Deze is echt een schat van een mannetje, hij heeft balletjes zag ik.
Tenger en statig is hij.
Het verhaal begon een paar uur geleden, hij ligt nu op het matjes bij de achterdeur, op het aanrecht liet ik hem toch niet springen, en toen hij op een stoel lag, probeerde ik een doekje onder te schuiven, maar meneertje wilt dat niet..

Alleen de vraag stelde ik me voor: Zal ik iets toe staan, iets van buitenaf?, en het leven komt direct naar me toe..
Ik typ nu hier, en kijk uit het raam, de prachtige zonnebloemen gaan zachtjes heen en weer door de wind, kat op het matje.. De tuin achter is onbeschrijfelijk mooi.. Kat is nu trouwens in de stoel, met doekje eronder..
Ik lach, en denk: Wat is het leven mooi... de pijn in mijn borst voel ik nog, en als ik ietsje dieper zoek, zal ik het gevoel van depressiviteit en zinloosheid zo kunnen opsporen.. maar ik doe dat niet, ik ga van de rijkdom om me heen genieten..
Ja, ik sta me dat toe..

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Jammer dat je je zekerheid ontleent aan niet onderzochte omstandigheden, twijfel is namelijk het begin van loslaten en dat is op z'n beurt aanleiding tot weer méér twijfel en meer loslaten. Wetenschap is op z'n beurt een schromelijk overgewaardeerde onwaarheid, het wordt zo vaak achterhaald door nieuwe feiten dat er geen zekerheid aan is te ontlenen.

Het is sceptisch onderzoek dat de basis vormt omtrent meer zekerheid aangaande aannames en dus meer dan iets anders, zoals religies en leren, waarheid aan het licht brengt. Je hoeft daarbij alleen maar zelfonderzoek te doen en niks aan te hangen of te geloven zoals religies en geloven dat van je verwachten of verlangen. Bij advaita is er ont'dekken, hetgeen je per definitie al zelf doet in plaats van op gezag van een ander die om je persoonlijke bereidheid vraagt om te geloven of iets te leren.

Bij advaita hoeft je niet eerst overtuigd te worden dat het goed voor je is, je kunt er zomaar uit eigen beweging aan beginnen, al verzint ego, het ego eigen, wel weer nieuwe bedenkingen dat niet te doen. Wellicht een nieuwe studie, het belang van de toekomst, de materiële zekerheid voor kinderen. Als het belang van welstand, een auto, een vrijstaand huis de meest elementaire vraag in ieder mens, het 'weten wat je bent', verdrongen heeft houdt het onderzoek vanzelf op te bestaan en ga je zoals de rest consumerend door het leven.

Ik wilde met m'n vorige quote alleen maar wijzen dat de selectieve eisen van ego de toegang tot je verhinderd hetgeen bewustzijn je altijd als van nature zal toestaan omdat het geen bescherming behoeft. Je dus laten zien dat een ego belemmerend werkt voor iedere vrije ontplooiing en ontwikkeling.

We zeggen iets ( zinnig of niet) en we springen bij elkaar als de kat op de spek. Mooi tekst helder en duidelijk. Je persoonlijke motieven ( voor zover je die wel hebt) zullen mij een worst wezen.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

We zeggen iets ( zinnig of niet) en we springen bij elkaar als de kat op de spek. Mooi tekst helder en duidelijk. Je persoonlijke motieven ( voor zover je die wel hebt) zullen mij een worst wezen.

Tja als je onderzoek doet moet je geen halve waarheden als uitgangspunt nemen en daar zo'n ongefundeerde stelligheid op bouwen alsof het wetenschappelijk bewijs is, daar kan ik wel moeilijk over doen ja. Dus het blijft mij wel degelijk worst.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Tja als je onderzoek doet moet je geen halve waarheden als uitgangspunt nemen en daar zo'n ongefundeerde stelligheid op bouwen alsof het wetenschappelijk bewijs is, daar kan ik wel moeilijk over doen ja. Dus het blijft mij wel degelijk worst.

Dat bedoel ik ook met motieven en veranderlijke zaken buiten beschouwing laten. Zowel bij jezelf als bij wat je meent bij de ander te zien. Focussen op wat waar is en wat niet oftewel veranderlijk. Dan hoef je de veranderlijke dingen niet eens meer precies te weten hoe of wat. Ze verdwijnen toch weer.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Dat bedoel ik ook met motieven en veranderlijke zaken buiten beschouwing laten. Zowel bij jezelf als bij wat je meent bij de ander te zien. Focussen op wat waar is en wat niet oftewel veranderlijk. Dan hoef je de veranderlijke dingen niet eens meer precies te weten hoe of wat. Ze verdwijnen toch weer.

Het veranderlijke is niet dat 'wat' je bent, je bent hetgeen dat wat daar aan voorafgaat. Dat onderzocht en ondervonden hebbende kun je je gerust weer gewoon met de veranderlijke zaken bezig houden. Waar het om gaat is dat je dat onderzoek doet om tot die bevinding te komen, je moet niet zoals in de neo- of pseudoadvaita de bevinding als uitgangspunt nemen en vanaf nu veranderlijke zaken buiten beschouwing laten.

In de onderzoeksfase doe je aan waarheidvinding en datgene wat niet waar is verliest aan belang, zodat je tenslotte bij datgene wat overeind blijft kunt verwijlen en ontdekken dat dat hetgeen is 'wat' je bent. Dan, na dat onderzoek, 'weet' je dat wat je bent onveranderlijk is.

Het heeft niets te maken met iets in de dagelijkse praktijk om iets al dan niet buiten beschouwing te laten omdat het toch weer verdwijnt. Het is geen handigheidje om iets buiten te sluiten voor het gemak, geen loze kreet die je wel eens van pas komt.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Tja als je onderzoek doet moet je geen halve waarheden als uitgangspunt nemen en daar zo'n ongefundeerde stelligheid op bouwen alsof het wetenschappelijk bewijs is, daar kan ik wel moeilijk over doen ja. Dus het blijft mij wel degelijk worst.

De vraag blijft nog steeds dezelfde : wat is waarheid?
... Omdat jij dat bevonden hebt ?
... Omdat het wetenschappelijk aangetoond is ?
... Omdat ...

Een mogelijk uitgangspunt voor zelfonderzoek is het spanningsveld tussen het individu en het gemeenschappelijke, het collectieve; tussen het religieuze en het athe?stische.
Wat ik altijd een tekort heb gevonden in jouw verwijzingen naar het zelfonderzoek zijn de raakpunten met de concrete mens, deze mens, dit individu.

[Mars]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

De vraag blijft nog steeds dezelfde : wat is waarheid?

De enige waarheid is wat er nu is.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

De vraag blijft nog steeds dezelfde : wat is waarheid?
... Omdat jij dat bevonden hebt ?
... Omdat het wetenschappelijk aangetoond is ?
... Omdat ...

Een mogelijk uitgangspunt voor zelfonderzoek is het spanningsveld tussen het individu en het gemeenschappelijke, het collectieve; tussen het religieuze en het athe?stische.
Wat ik altijd een tekort heb gevonden in jouw verwijzingen naar het zelfonderzoek zijn de raakpunten met de concrete mens, deze mens, dit individu.

Uiteindelijk is slechts datgene wat blijvend is waar, ergo al hetgeen wat veranderlijk is, is niet waar. Maar ik had het hier zelfs nog niet eens over een subjectief beleefde waarheid waarvan je vanwege de veranderlijkheid al kunt zeggen dat die niet waar is. Het ging hier nog maar over een slecht uitgevoerd onderzoek waar de stelligheid was gebaseerd op een halve, in het geheel niet onderzochte, onwaarheid.

Wat jouw vraag betreft, dat wat uiteindelijk onwankelbaar blijft staan, dus na eliminatie van onwaarheid, is Waarheid. Die waarheid is voor iedereen die deze weg bewandeld hetzelfde. Dus ja omdat ik die gevonden heb, maar ik sta daarin niet alleen, bovendien is het niet iemand zijn waarheid. Ik kan mij er niet op voorstaan Waarheid te kennen.

Je moet al die invloeden even buiten beschouwing laten, zelfonderzoek doe je zonder invloed van buitenaf. Ook het gemis aan raakpunten met de concrete mens is slechts een tijdelijke onthouding gedurende dat zelfonderzoek.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Het veranderlijke is niet dat 'wat' je bent, je bent hetgeen dat wat daar aan voorafgaat. Dat onderzocht en ondervonden hebbende kun je je gerust weer gewoon met de veranderlijke zaken bezig houden. Waar het om gaat is dat je dat onderzoek doet om tot die bevinding te komen, je moet niet zoals in de neo- of pseudoadvaita de bevinding als uitgangspunt nemen en vanaf nu veranderlijke zaken buiten beschouwing laten.

In de onderzoeksfase doe je aan waarheidvinding en datgene wat niet waar is verliest aan belang, zodat je tenslotte bij datgene wat overeind blijft kunt verwijlen en ontdekken dat dat hetgeen is 'wat' je bent. Dan, na dat onderzoek, 'weet' je dat wat je bent onveranderlijk is.

Het heeft niets te maken met iets in de dagelijkse praktijk om iets al dan niet buiten beschouwing te laten omdat het toch weer verdwijnt. Het is geen handigheidje om iets buiten te sluiten voor het gemak, geen loze kreet die je wel eens van pas komt.

Ook dat is helder.
Maar bedankt voor je uitleg.