Mihaela's arena

[Cynthia]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

ik vroeg me af: Geloof ik in engelen? Die vraag was een paar dagen geleden. Ik merkte weer een soort van opstandigheid bij mezelf. Het leven is een ervaring die ervaren dient te worden, waar zijn dan de engelen voor nodig? Die bieden troost en hulp, maar dat is ook afhankelijkheid. Daarnaast, mag het leven in haar hevigheid, en de mens in zijn zoektocht gesteund worden, en getroost worden of niet, is dat niet vluchten voor de pijn?
Ik weet het niet hoor, ik snap er niets meer van..

De laatste paar dagen waren gevoelsmatig voor mij heel zwaar. Het gevoel van depressie, en zinloosheid was aanwezig. Zoals gewoonlijk besloot ik om voluit te voelen, verzuipen in het gevoel zoals gewoonlijk..
Ben ik te streng en hard voor mezelf? Het zou wel kunnen.. Eigenlijk, Ja!

Ik ben weer een paar dagen alleen, ik overwoog om bij vrienden te gaan, maar het ontbreekt me het impuls om dat te regelen.
Ik heb gekozen om thuis te blijven, ook al weet ik dat een bezoek bij vrienden mij goed zou doen, maar het ontbreekt me de kracht om moeite te doen.
Voelen, voelen, voelen.. is wat ik mezelf vertel. Moedig, en vastbesloten ga ik weer in dompelen, in het gevoel dat aanwezig is: eenzaamheid, depressie, pijn, en een gevoel van zinloosheid.
Wat nu aan de oppervlak is, en wat ik intens onderzoek, is het gevoel van hebzucht. Er zijn er zo veel kleine dingen waarin dat zich bij mij voordoet.
Een mengsel van gretigheid, pijn en genot gaan door elkaar.
Het is subtiel zoeken, voor mij dan, waar het ene is, en waar het andere eindigt begint een andere weer.
Ik zie ook hoe ik het ene oordeel, en wil onderdrukken, met het gevoel dat droogte, en leegte en eenzaamheid veroorzaak.

Vanmorgen overwoog ik om weer hulp te vragen, aan de voorzienigheid, wat dat moge zijn.
Ik keek naar de foto van mijn broertje, en vroeg me af of hij nu meer weet, en me daarin kon loodsen.. Ik vroeg me af of ik mezelf energie van troost en verzachting kon toelaten, en alsnog mijn weg blijven volgen.
Ja, ik ben streng en hard voor mezelf, niet dat het helpt, maar de gewoonte is er.

Ik kwam beneden vanmorgen, en wilde iets achter de computer doen. Voorin in mijn tuin heb ik enorme prachtige zonnebloemen. Het gordijntje was half open, dus kon ik ze maar een klein beetje zien. Het gevoel van rijkdom en karigheid tegelijk overweldigde me, en voelde me heel zielig en bezwaard.
Ik heb rijkdom voor mijn raam, en sta mezelf niet toe om volledig te aanschouwen, want er is een beetje een rommeltje op de aanrecht, en mensen die langs lopen zouden kunnen zien, al is dat alleen als iemand echt voor het raam zou komen staan en door het raam zou gaan kijken.
Het klopt niet eens dat mensen de rommel zouden kunnen zien, maar ik ben streng voor mezelf en schaam me voor, voor wat men zou kunnen denken, en dat is dat ik een beetje gemakkelijk ben.
Ik sluit me af, en begrens mezelf.

Ik stond op, en opende het gordijntje volledig.
Hoe heet zo een gordijn eigenlijk, het is zo een ding die je omhoog kan oprollen. Het is best mooi, met een stuk die doorzichtig is, en een andere die het zicht belemmerd. Ecru kleurig. Soms kan je ze half open doen, en andere keren volledig openen, zoals nu.
Ik besloot om het pannetje van gisteren dat nog in de zink lag, in de vaatwasser te doen. Een mooie grote spin plakte op mijn vinger toen ik het pan vastpakte.
Ik vind ze regelmatig in de ochtend in de zink, de spinnen. Ze komen blijkbaar voor een druppel water, en kunnen ze niet meer omhoog komen. Ze zijn heel groot, daar ligt het dus niet aan dat ze geen kracht hebben om te klimmen, maar ik denk dat ze door het materiaal door de wanden glijden, of het materiaal is zodanig dat ze een beetje verlamd raken. Meren kunnen door de wanden ook niet meer omhoog..
Spin op mijn hand, zijn poten waren nat, hij klom zo op mijn arm. Ik voelde geluk en vertedering, en zag hoe ik me weer voor het leven opende.
Omdat zijn poten nat waren, was de spin ook voelbaar, anders voel je bijna niets, ze wegen ook niet veel. Ik vind spinnen zo bijzonder mooi..
Toen klom hij bijna in mijn nek, maar dan kan ik hem niet meer zien.. gelukkig was ik net in de achtertuin, en kon hem zachtjes laten vallen, op de bladeren van een prachtige plant.
Ik dacht bij mezelf, ik heb mezelf alleen maar de vraag gesteld of ik me zou kunnen openen, voor steun en troost, en Sterre gaat tegen me mauwen, een spin loopt met zijn natte poten op mijn arm..
Je geloof het niet, toen ik de deur open deed, om de spin achter in de tuin te brengen stond ineens een mooie roze kat voor me. Ze keek me aan met haar mooie gele ogen. Ze is niet roze, ze is een beetje oranjeachtigroze, rood noemen ze ze, maar ze zijn eerder heel licht oranje.
Deze is echt een schat van een mannetje, hij heeft balletjes zag ik.
Tenger en statig is hij.
Het verhaal begon een paar uur geleden, hij ligt nu op het matjes bij de achterdeur, op het aanrecht liet ik hem toch niet springen, en toen hij op een stoel lag, probeerde ik een doekje onder te schuiven, maar meneertje wilt dat niet..

Alleen de vraag stelde ik me voor: Zal ik iets toe staan, iets van buitenaf?, en het leven komt direct naar me toe..
Ik typ nu hier, en kijk uit het raam, de prachtige zonnebloemen gaan zachtjes heen en weer door de wind, kat op het matje.. De tuin achter is onbeschrijfelijk mooi.. Kat is nu trouwens in de stoel, met doekje eronder..
Ik lach, en denk: Wat is het leven mooi... de pijn in mijn borst voel ik nog, en als ik ietsje dieper zoek, zal ik het gevoel van depressiviteit en zinloosheid zo kunnen opsporen.. maar ik doe dat niet, ik ga van de rijkdom om me heen genieten..
Ja, ik sta me dat toe..

Je eigen liefde is jou en onze Engel! Bedankt voor je licht!

Dikke zoen en knuffel,

Cynthia

[Pionne]

Wow Mihaela, wat een PRACHTIG verhaal! Ik ben hier momenteel niet zo heel veel, maar nu viel ik middenin jouw bespiegelingen en ik heb het ademloos gelezen. Heel beeldend, heel mooi.

(En ja, ik houd net als jij van spinnen, vind het hele mooie intrigerende diertjes.)

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

En ja, ik houd net als jij van spinnen, vind het hele mooie intrigerende diertjes.

Hoe is het met jouw huisspin Pionne?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Cynthia

Je eigen liefde is jou en onze Engel! Bedankt voor je licht!

Dikke zoen en knuffel,

Cynthia

Fijn om je naam weer te zien Cynthia

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Wow Mihaela, wat een PRACHTIG verhaal! Ik ben hier momenteel niet zo heel veel, maar nu viel ik middenin jouw bespiegelingen en ik heb het ademloos gelezen. Heel beeldend, heel mooi.

Dank je Pionne.
Hoe is het met jou, en met je ren-schoenen?

[Pionne]

Mijn hardloopschoenen, die staan mooi en nieuw te wezen, want niet heel intensief gebruikt nog... geef ik met een licht gevoel van schaamte toe. Ik ben m?e, echt moe nu (d.w.z. lusteloos, in een dip...), maar verder van goede wil, voor straks... Ach ja.

O, en de huisspin heeft zijn web verwaarloosd. Het is kapot. Normaal voert hij (zij?) dan vrij snel reparaties uit, maar nu dus niet. Het diertje lijkt nog wel levend. Zit in aan de bovenkant van het keukenraam. Ik observeer... eens kijken of er nog iets gaat gebeuren!

Hoe gaat het verder bij jou? Ik kom gewoon maar eens af en toe bij jou buurten. De rest van het forum vind ik soms zo onoverzichtelijk... Hier is het fijn vertoeven!

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Mijn hardloopschoenen, die staan mooi en nieuw te wezen, want niet heel intensief gebruikt nog... geef ik met een licht gevoel van schaamte toe. Ik ben m?e, echt moe nu (d.w.z. lusteloos, in een dip...), maar verder van goede wil, voor straks... Ach ja.

O, en de huisspin heeft zijn web verwaarloosd. Het is kapot. Normaal voert hij (zij?) dan vrij snel reparaties uit, maar nu dus niet. Het diertje lijkt nog wel levend. Zit in aan de bovenkant van het keukenraam. Ik observeer... eens kijken of er nog iets gaat gebeuren!

Hoe gaat het verder bij jou? Ik kom gewoon maar eens af en toe bij jou buurten. De rest van het forum vind ik soms zo onoverzichtelijk... Hier is het fijn vertoeven!

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Hoe gaat het verder bij jou?

Mijn leven is Ok. Op mijn werk is alles rustig en gemakkelijk. Op het gebied van materiële dingen heb ik veiligheid en rust.
De fysieke en geestelijke pijn, en dat wat ik zelfkennis/bewustwording noem, is iets waarop ik me met al mijn aandacht op kan richten.

Ik verwonder me dat ik geboren ben, dat ik leef, maar dat ik niet helemaal doordrongen weet ''wat ik werkelijk ben''. Tis toch gek?
Heb je dat ook?
De zoektocht/onderzoek naar dat ''wat ik ben'' is eigenlijk het enige wat mijn dagen vult..
Er is rust in mijn leven, en er is ook mijn onderzoek naar ''dat wat ik ben''.
Er is pijn in mijn leven, en ook bereidheid om dat te doorgronden.
Er is weten, en ook helemaal niets weten..

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Ik kom gewoon maar eens af en toe bij jou buurten. De rest van het forum vind ik soms zo onoverzichtelijk... Hier is het fijn vertoeven!

Heel fijn om dit te lezen Pionne.
Ik vind jammer dat je niet meer schrijft, ik kon zo van je humor genieten toen jij je
Pionne-draadje met je gedachten en beleving vulde, en ook toen jij gewoon deel nam aan het forum, waar dan ook.

Hoe breng jij je dagen door, ik bedoel wat betreft je mijmering, en je belangstelling, je onderzoek naar de diepere lagen in Pionne?

Is je spin aan de binnenkant van je keukenraam, of aan de buitenkant?
Was de kikker niet gewoond trouwens?

[Mihaela]

Vroeg me af hoe met Jos? gaat

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

De zoektocht/onderzoek naar dat ''wat ik ben'' is eigenlijk het enige wat mijn dagen vult..
Er is rust in mijn leven, en er is ook mijn onderzoek naar ''dat wat ik ben''.
Er is pijn in mijn leven, en ook bereidheid om dat te doorgronden.
Er is weten, en ook helemaal niets weten..

Is je spin aan de binnenkant van je keukenraam, of aan de buitenkant?
Was de kikker niet gewoond trouwens?

Het is gewond met één o trouwens, maar de kikker kan ook uitgewoond zijn.

Ik zie je toch overwegend bezig zijn met 'wie', oftewel meer het inhoudelijke (pijn doorgronden) dan de existenti?le (wat ben ik niet) kant van het zijn. Maar ik wil het niet afkraken, het wie je bent en je wederwaardigheden zijn ook zeer intrigerend.

[Pionne]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Mijn leven is Ok. Op mijn werk is alles rustig en gemakkelijk. Op het gebied van materiële dingen heb ik veiligheid en rust.
De fysieke en geestelijke pijn, en dat wat ik zelfkennis/bewustwording noem, is iets waarop ik me met al mijn aandacht op kan richten.

Hee Mihaela, goedemorgen,

Wat fijn dat het voor jou zo werkt! Letterlijk en figuurlijk. Wat voor werk doe je? (Ikzelf heb juist géén rust op het materiële vlak, ik ga veel werk kwijtraken vanaf januari, en dat geeft me kopzorgen...) Gelukkig kun je het opdoen van zelfkennis (of dat nou in de strikte zin is die Renoir voorstaat, of in meer psychologische zin...) helemaal gratis houden! (Ik ben geïnteresseerd in de details van jouw fysieke en geestelijke pijn, maar dat is wellicht te privé voor hier...)

Ik verwonder me dat ik geboren ben, dat ik leef, maar dat ik niet helemaal doordrongen weet ''wat ik werkelijk ben''. Tis toch gek?
Heb je dat ook?
De zoektocht/onderzoek naar dat ''wat ik ben'' is eigenlijk het enige wat mijn dagen vult..
Er is rust in mijn leven, en er is ook mijn onderzoek naar ''dat wat ik ben''.
Er is pijn in mijn leven, en ook bereidheid om dat te doorgronden.
Er is weten, en ook helemaal niets weten..

De vraag 'wat ben ik werkelijk' houdt jou bezig, zeg je. In wat voor opzicht precies? Kun je niet voluit leven zonder dit precies te weten? Ikzelf ben vooral heel erg bezig met 'wat ik werkelijk wil en nodig heb om voluit te leven'. Maar misschien raakt dit wel aan de vraag 'wat ben ik werkelijk'? Voor mijn gevoel mis ik nogal wat, iets heel essentieels. Ik mis aansluiting, het gevoel iets wezenlijks te delen met anderen. Herken jij er iets in, of is het bij jou toch heel anders, je zoektocht...?

Heel fijn om dit te lezen Pionne.
Ik vind jammer dat je niet meer schrijft, ik kon zo van je humor genieten toen jij je
Pionne-draadje met je gedachten en beleving vulde, en ook toen jij gewoon deel nam aan het forum, waar dan ook.

Misschien gaat het forum mij later weer meer boeien. Het lijkt ook wat stiller momenteel. Sommige mensen lijken verdwenen (Aart, Lia?), of zijn stil (Nadje?)...

Hoe breng jij je dagen door, ik bedoel wat betreft je mijmering, en je belangstelling, je onderzoek naar de diepere lagen in Pionne?

Praktisch gezien werk ik twee dagen in de week buiten de deur, bij een lichamelijk gehandicapte vrouw met pgb, dat is best zwaar werk, en niet waar ik voor ben opgeleid (het is ongeschoold werk). Maar ik heb een klik met deze slimme en dappere vrouw. Ik doe dit werk omdat ik als zelfstandige te weinig opdrachten had (na 15 jaar succesvol te hebben gewerkt binnen mijn vakgebied. Rottige crisis!, en ik word oud, dus voor een baan willen ze me doorgaans niet meer...)

Het mijmeren, denken, proberen te doorgronden, dat doe ik continu, tijdens alles wat ik doe. Ik doe inzichten op, maar misschien brengt het me uiteindelijk wel niet echt ergens. Het denken... Tja! Hoe werkt dat voor jou, Mihaela? Hoe richt jij je aandacht op die zaken die voor jou belangrijk zijn? En wat levert het je op?

Is je spin aan de binnenkant van je keukenraam, of aan de buitenkant?
Was de kikker niet gewoond trouwens?

De spin zit aan de binnenkant! Er zit er nu trouwens ook een hier aan de voorkant van het huis (ook binnen, bij het raam). Ook een grote kruisspin. En de kikker, nee, die was gelukkig helemaal heel. Een kat doet ook niet zoveel met een kikker. Ze lusten ze niet, dacht ik. Het is dat ze bewegen, springen, en dat daagt een kat uit.

Wist je trouwens dat kikkers heel hard kunnen gillen? Ik heb wel eens gedacht, wat hoor ik nou in de tuin? Heeft de kat een grote vogel te pakken? En dan was het een gillende kikker! Ik vind dat fascinerend, want wat heeft het voor zin voor een kikker om te gillen? In de natuur bedoel ik? Wie komt hem helpen als hij gilt? Misschien is het de bedoeling zijn aanvaller te laten schrikken? Ook houden ze zich soms voor dood. Om de belangstelling bij de aanvaller te laten verdwijnen... Interessant allemaal!

(Ik houd enorm veel van kikkers, heb ze ook als huisdier, Afrikaanse klauwkikkers in twee aquaria. En mijn buurjongen heeft heel veel leuke gifkikkertjes, die hij ook kweekt. Ik ga af en toe bij hem kijken.)

Nou, tot zover weer even! Een fijne dag voor jou en ik 'spreek' je!