Subtiele communicatie.

[Lily]

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Mihaela, dank voor je reactie. Ik geloof zeker dat datgene wat jou zo raakt en irriteert ('jou' bedoel ik in het algemeen hier) ook (of misschien wel voor?l!) iets zegt over een 'zwakte' in jezelf. Zo bedoel jij het toch (correct me if I'm wrong!)? Kun en wil jij een voorbeeld geven van hoe dit bij jou werkt?

Voorbeeld wat mijzelf betreft: ik heb veel last gehad van iemand die een veel te zwaar beroep op mij deed (in de vorm van een vriendschap, eentje tegen wil en dank op een gegeven moment?). Ik kon geen grenzen aangeven. Het is niet zo dat ik zélf ook claimde op ander vlak, althans, ik zie dit niet (wat natuurlijk niet uitsluit dat ik het toch ook deed/doe ergens?). Bij mij is het meer dat ik het zelf heel moeilijk vind iets van iemand te vragen, te verwachten, en als een ander dat dan zo schaamteloos bij mij doet, raakt dat een heel gevoelige snaar. Kennelijk! Het voelt dan zo oneerlijk of zo.

Ik kan overigens goed zien dat er eenzelfde problematiek zou kunnen liggen onder het claim-gedrag van mijn vriendin en mijn niet kunnen/durven vragen om aandacht, nl. het nodig hebben van een ander! Mooi van jou, dat je dit aangeeft.

Pionne, wat is die gevoelige snaar? Dat wat zo oneerlijk doet voelen?
Stel je zou toch jezelf opgeofferd hebben, wat vermoed je zou het resultaat worden?

[Pionne]

Oorspronkelijk geplaatst door Lily

Pionne, wat is die gevoelige snaar? Dat wat zo oneerlijk doet voelen?
Stel je zou toch jezelf opgeofferd hebben, wat vermoed je zou het resultaat worden?

Lily, het is vooral dat ik me verongelijkt voel(de), dat ik zo mijn best doe bescheiden te zijn en van anderen nauwelijks iets te vragen, terwijl die vriendin mij juist zo enorm overvroeg. Toch een beetje het gevoel dat het eerlijk verdeeld zou moeten zijn in de wereld misschien?, maar wie zegt dat dat zo is h??!

En hoe het zou zijn als ik mijzelf opgeofferd zou hebben? Ik heb dit gedaan! Ik heb geen grenzen aangegeven en heb haar gegeven waar ze om vroeg (en dat was héél veel aandacht en tijd). Terwijl ik van binnen hevig aan het kniezen was, ik was zo boos!

Nu zie ik wel dat ik zelf een groot aandeel had. Hier is een gezond ego, eentje die 'Ho!' zegt, vast op z'n plaats. Ik heb dit inmiddels overigens wel geleerd hoor. En de vriendin is nu een goede vriendin. Het is in evenwicht gekomen. Beiden hebben we geleerd. Maar het heeft wat jaartjes gekost, dat wel!

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Mihaela, dank voor je reactie. Ik geloof zeker dat datgene wat jou zo raakt en irriteert ('jou' bedoel ik in het algemeen hier) ook (of misschien wel voor?l!) iets zegt over een 'zwakte' in jezelf. Zo bedoel jij het toch (correct me if I'm wrong!)? Kun en wil jij een voorbeeld geven van hoe dit bij jou werkt?

Een collega van mij wilt altijd graag eerst op haar gemak alles vertellen over haar weekend voor dat het werk begint, en door de week heeft ze dat ook, en eigenlijk veel te vaak naar mijn zin wilt ze gewoon kletsen op haar gemak.
Ik heb daar geen tijd voor, en ook vind ik niet prettig om uitgebreid tijdens het werk over alles en nog wat te kletsen. Het gaat ook ten koste van mijn concentratie, en ik merk dat ik graag geconcentreerd werk. Eigenlijk werk ik graag door, en nu en dan een klein grapje maken met iemand, even lachen en dan weer verder, voelt voor mij veel fijner dan een lang verhaal.
Ik vond jaren geleden bv. heel moeilijk om de aandacht niet te geven dat van mij gevraagd werd, in haar geval dan, en in het verleden liet ik merken op een abrupte manier dat ik verder wilde. Ook al eindigde ik het gesprek door afstand ervan te nemen, van binnen voelde voor mij niet dat het natuurlijk had gedaan, maar geforceerd. Ook raakte ik een beetje gespannen van, en zat ik een beetje mee.
Ik heb heel bewust onderzocht, en ik heb bewust getracht te voelen wat ze echt van me wilt.
Soms is het simpelweg zin hebben om te kletsen van haar kant uit, maar soms voel ik dat ze echt behoefte aan aandacht heeft.
Ik heb me afgevraagd of ik dat ook zo doe, dat ik echt niet aanvoel dat de ander echt geen interesse heeft in zulke lange verhalen, en toen ontdekte ik dat ik dat ook bij mijn vriend doe. Vanaf toen, gaat het me heel veel beter af. Ik sta op en ga ik iets anders doen, of ik ga me omdraaien en ga ik verder met mijn werk, maar het is niet meer met spanning van binnenuit, en ook niet meer met een oordeel naar haar toe, want vaak voel ik haar behoefte aan aandacht, en daarin ook gelijk mijn behoeften weer in andere situaties en met andere mensen.
Het is verbazend hoe veranderd dat nu is, ook merk ik dat ik anders uitstraal, en anders mee om ga.
Ook heb ik ontdekt dat er in de kern dezelfde behoefte aan een vorm van aandacht is dat ik ook heb, maar buiten het werk meer, en in andere situaties.
Er zijn er meer voorbeelden, en bij ieder situatie heb ik altijd iets gevonden waarin ik ook datgene doe wat een andere mij ook 'aandoet'.
Er is echt geen gedrag van een andere, en ik bedoel vooral gedrag dat ik als ongewenst ervaar, dat ik ook niet heb. Soms is dat bijna onherkenbaar, en toch in de kern, het gevoel dat aan de oorsprong ligt van het gedrag, herken ik ook bij mezelf.

Ook een voorbeeld van het forum hier bv. Ik ervaar Hans heel kwetsend, bot, en op een zeer gemene manier mij willen confronteren, door bv teksten van mij neer te zetten onder een ander naam. Soms ervaar ik hem als denigrerend, en simpelweg mij lastig vallen met zijn streken.
Ik zie, en lees dat er ook mensen zijn die mij zo ervaren. Dus eigenlijk doe ik dat ook zo bij anderen.
Soms is er de impuls en de behoefte om de ander te confronteren, groter dan het gevoel van rekening te willen houden met het gevoel van de ander. Ik zie dat bij mezelf als onvermogen om mijn impulsen te beheersen, iets raakt me en het moet kwijt.
Als ik me dus door iemand zijn opmerking geraakt voel, tracht ik eerst te voelen, en weer te voelen.. nog bewuster te voelen... en dan pas te reageren. Dit gaat me nog niet helemaal goed af, maar ik merk dat ik bewuster in word...

Ik heb een relatie in Roemenië gehad, het is 25 jaar geleden door mij be?indigd.
Tot nu toe zocht hij altijd contact, via brieven of bellen, of op welke manier dan ook. Het voelde op den duur als een vorm van stalken. Ik heb geprobeerd om te zien of ik dat ook bij een ander doe op die manier, en heb nog niet kunnen ontdekken.
Wat ik opgemerkt heb is dat door mij toegefelijkheid dat ook in stand hield. Soms gingen mijn gedachten zomaar naar toe, en binnen no time zocht hij me op.
Ik wilde als vriendschap alsnog het contact behouden, maar hij begon vaak weer met een soort verwijten, en het voelde eigenlijk niet goed, maar ik vond ieder keer weer zielig om geen antwoord op zijn brieven of mailtjes te geven.
Ik eindigde het contact, en soms ineens een jaar later probeerde hij weer, en ik vond weer zielig .. en ga zo door.
Nu heb ik de laatste twee jaar gewoon me aan mijn NEE gehouden, en het voelt goed voor mij.
Dit gaat zo subtiel, dat als ik alleen maar over denk lijkt alsof hij dat waarneemt en HOP, weer een poging voor 'gewoon vrienden'.
Wat ik wel ontdekte was er een soort van spanning naar hem die ik koesterde, en door dat heel bewust aan te gaan, en dat bewust te voelen, is er bij mij iets veranderd waardoor ik nu NEE zeg en ook NEE blijft.

zo, lang verhaal geworden...

[Pionne]

Hee Mihaela, enorm bedankt! Voor mij heel fijn om te lezen, erg herkenbaar voor mij, zij het in andere vorm(en). Wat mooi dat je zo kijkt naar jezelf. Ik probeer dat ook, ik vind het soms moeilijk, maar vaak juist ook bijzonder interessant. Wat heb je te verliezen tenslotte, dat houd ik mij dan voor. Een mens mag zijn schaduwkanten hebben, toch?! Ik durf er ook steeds beter naar te kijken. Jij doet dit ook, zie ik.

Fijne dag, ik spreek je nog!

[Lia]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Een collega van mij wilt altijd graag eerst op haar gemak alles vertellen over haar weekend voor dat het werk begint, en door de week heeft ze dat ook, en eigenlijk veel te vaak naar mijn zin wilt ze gewoon kletsen op haar gemak.
Ik heb daar geen tijd voor, en ook vind ik niet prettig om uitgebreid tijdens het werk over alles en nog wat te kletsen. Het gaat ook ten koste van mijn concentratie, en ik merk dat ik graag geconcentreerd werk. Eigenlijk werk ik graag door, en nu en dan een klein grapje maken met iemand, even lachen en dan weer verder, voelt voor mij veel fijner dan een lang verhaal.
Ik vond jaren geleden bv. heel moeilijk om de aandacht niet te geven dat van mij gevraagd werd, in haar geval dan, en in het verleden liet ik merken op een abrupte manier dat ik verder wilde. Ook al eindigde ik het gesprek door afstand ervan te nemen, van binnen voelde voor mij niet dat het natuurlijk had gedaan, maar geforceerd. Ook raakte ik een beetje gespannen van, en zat ik een beetje mee.
Ik heb heel bewust onderzocht, en ik heb bewust getracht te voelen wat ze echt van me wilt.
Soms is het simpelweg zin hebben om te kletsen van haar kant uit, maar soms voel ik dat ze echt behoefte aan aandacht heeft.
Ik heb me afgevraagd of ik dat ook zo doe, dat ik echt niet aanvoel dat de ander echt geen interesse heeft in zulke lange verhalen, en toen ontdekte ik dat ik dat ook bij mijn vriend doe. Vanaf toen, gaat het me heel veel beter af. Ik sta op en ga ik iets anders doen, of ik ga me omdraaien en ga ik verder met mijn werk, maar het is niet meer met spanning van binnenuit, en ook niet meer met een oordeel naar haar toe, want vaak voel ik haar behoefte aan aandacht, en daarin ook gelijk mijn behoeften weer in andere situaties en met andere mensen.
Het is verbazend hoe veranderd dat nu is, ook merk ik dat ik anders uitstraal, en anders mee om ga.
Ook heb ik ontdekt dat er in de kern dezelfde behoefte aan een vorm van aandacht is dat ik ook heb, maar buiten het werk meer, en in andere situaties.
Er zijn er meer voorbeelden, en bij ieder situatie heb ik altijd iets gevonden waarin ik ook datgene doe wat een andere mij ook 'aandoet'.
Er is echt geen gedrag van een andere, en ik bedoel vooral gedrag dat ik als ongewenst ervaar, dat ik ook niet heb. Soms is dat bijna onherkenbaar, en toch in de kern, het gevoel dat aan de oorsprong ligt van het gedrag, herken ik ook bij mezelf.

Ook een voorbeeld van het forum hier bv. Ik ervaar Hans heel kwetsend, bot, en op een zeer gemene manier mij willen confronteren, door bv teksten van mij neer te zetten onder een ander naam. Soms ervaar ik hem als denigrerend, en simpelweg mij lastig vallen met zijn streken.
Ik zie, en lees dat er ook mensen zijn die mij zo ervaren. Dus eigenlijk doe ik dat ook zo bij anderen.
Soms is er de impuls en de behoefte om de ander te confronteren, groter dan het gevoel van rekening te willen houden met het gevoel van de ander. Ik zie dat bij mezelf als onvermogen om mijn impulsen te beheersen, iets raakt me en het moet kwijt.
Als ik me dus door iemand zijn opmerking geraakt voel, tracht ik eerst te voelen, en weer te voelen.. nog bewuster te voelen... en dan pas te reageren. Dit gaat me nog niet helemaal goed af, maar ik merk dat ik bewuster in word...

Ik heb een relatie in Roemenië gehad, het is 25 jaar geleden door mij be?indigd.
Tot nu toe zocht hij altijd contact, via brieven of bellen, of op welke manier dan ook. Het voelde op den duur als een vorm van stalken. Ik heb geprobeerd om te zien of ik dat ook bij een ander doe op die manier, en heb nog niet kunnen ontdekken.
Wat ik opgemerkt heb is dat door mij toegefelijkheid dat ook in stand hield. Soms gingen mijn gedachten zomaar naar toe, en binnen no time zocht hij me op.
Ik wilde als vriendschap alsnog het contact behouden, maar hij begon vaak weer met een soort verwijten, en het voelde eigenlijk niet goed, maar ik vond ieder keer weer zielig om geen antwoord op zijn brieven of mailtjes te geven.
Ik eindigde het contact, en soms ineens een jaar later probeerde hij weer, en ik vond weer zielig .. en ga zo door.
Nu heb ik de laatste twee jaar gewoon me aan mijn NEE gehouden, en het voelt goed voor mij.
Dit gaat zo subtiel, dat als ik alleen maar over denk lijkt alsof hij dat waarneemt en HOP, weer een poging voor 'gewoon vrienden'.
Wat ik wel ontdekte was er een soort van spanning naar hem die ik koesterde, en door dat heel bewust aan te gaan, en dat bewust te voelen, is er bij mij iets veranderd waardoor ik nu NEE zeg en ook NEE blijft.

zo, lang verhaal geworden...

Dit is voor mij nu de juiste/prettige manier van communiceren. Gewoon je verhaal doen en uitwisselen. Heel herkenbaar voor mij, alleen in ietwat andere omstandigheden. Dank je wel, Mihaela

[Lia]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Lia toch, je begon zo geweldig en blanco, ik knikte met mijn hoofd.. ja.. ja.. ja.... en ineens kreeg je er genoeg van het gezeur om je heen..
Moet erg om lachen.

Fijn je hier op dit forum te lezen Lia..

Tja, als ik mij voor het eerst ergens presenteer, doe ik dit gewoonlijk vrij blanco.
Blij te lezen, dat je nu beter begrijpt wie ik ben en niet ben. Dat hoop ik tenminste.

[Lia]

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Lia, ook dit is weer iets dat je je l??t gebeuren, toch? Je geeft het zelf al aan door te zeggen 'ik ben ook maar een mens'.

Ik herken het fenomeen in ieder geval maar al te goed! Ik heb er een tijd flink last van gehad, dat dat me overkwam, 'zuigende' mensen waarvan ik heel moe en boos werd. Ik vraag mij af of een mens die in evenwicht is met zichzelf, daar ook nog last van heeft, of het (beter) van zich af kan laten glijden. Hoe zie jij dat?

De vibraties die men uitzendt zijn krachten, waartegen je tot op zeker hoogte tegen bestand bent. Het gros der mensen reageert op deze trillingen en krachten, die van het gebied der emoties en begeerten uitgaan. Aangezien het gelijke het gelijke aantrekt zit er altijd in jezelf iets, waardoor die krachten bij je binnenkomen en je min of meer kunnen raken.
Wanneer die krachten in je eigen "lichaam" in wanorde zijn, en astraal lichaam maar wat in het wilde weg vibreert, ontstaat diezelfde afstemming op de omgeving. Je moet dus je eigen gevoelsveld in evenwicht, kalmte, rust brengen, zodat dit apart komt te staan van de chaotische omgeving. In andere woorden: je moet je eigen aura losmaken van omgeving.
Veel mensen reageren onbewust op vibraties van buitenaf, omdat zij een navelchakra hebben dat ver open staat.
Andere mensen zijn niet goed geaard.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Lily

Renoir heeft een hekel aan ego. Dus God vindt het heerlijk....

Dit is een verrassende draai zeg....

Maar eerst even wat anders. Ik heb gezien dat het God Renoir behaagt heeft de naam van dit topic te wijzigen van iets mbt problemen in subtiele communicatie.
Ik was daardoor heel even de weg kwijt, maar ik heb je dan nu toch gevonden.

Goed verrassende draai...

Of Renoir een hekel aan ego heeft weet ik niet, maar daar heeft het wel alle schijn van gezien zijn geflirt met egoloosheid.

Of God dat heerlijk vind? Ik vermoed dat het God geen bietje uitmaakt of Renoir nu wel of geen hekel aan het ego heeft. Het is m.i. wel zo dat God ruimschoots voldoende spinnen op Renoir's pad zou kunnen sturen zodat hij zijn evt dingetje met spinnen kan uitzoeken, zoals dat voor ons allemaal geldt.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Lily

Hij zegt maar dat niet, dat niet, dat niet.
Omgekeerd is dat ook dat, ook dat, dat ook.
En tegenstellingen lossen elkaar op.
Zegt iemand wit dan zal een ander zwart zeggen.
Zegt iemand rechts, dan gaat iemand links zeggen.
Dat blijft dan zo maar doorgaan.

Het is me niet helemaal duidelijk wat je hier nu mee wilt zeggen Lily? Ik krijg het idee dat er weer die onzekerheid onder zit en als gevolg daarvan wat verwarring.

Zou je iets meer kunnen zeggen, zodat ik niet in het duister tast en van daaruit maar wat begin rond te kwaken? Thks alvast.

[Lily]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Het is me niet helemaal duidelijk wat je hier nu mee wilt zeggen Lily? Ik krijg het idee dat er weer die onzekerheid onder zit en als gevolg daarvan wat verwarring.

Zou je iets meer kunnen zeggen, zodat ik niet in het duister tast en van daaruit maar wat begin rond te kwaken? Thks alvast.

Ja ik ervaar onzekerheid en dat ga ik zo laten zijn, Vagebond.