De laatste illusie

[Nathan]

Zelfkennis.
Kennis over het zelf.
Het beeld wat we vormen na ervaringen.
Misschien heb je nog nooit de ervaring gehad van non-dualiteit, van het wegvallen van alle gedachten, van het afbreken van het bekende,...
Misschien ken je wel die ervaringen en beweer je er nu helemaal te zijn.
Volgens mij was je er ook voor die ervaringen, alleen geven deze ervaringen nu een nog vollediger beeld van wie je bent.
Zelfkennis is niet alleen menselijk maar ook goddelijk.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Nathan

De persoon kan veranderen maar volmaaktheid is slechts een idee.

Nathan, waarom kom jij met 'volmaaktheid' op de proppen.

Ik heb het over een natuurlijke werking.

Als je ziet dat muizen niet bedreigend zijn dan zal er geen gillen bij het zien van een muis zijn, zo ook met bv irritatie, boosheid, verdriet, etc.

Er moet een voorwaarde voor het ontstaan van irritatie, etc zijn.

Die basis voorwaarde is altijd gebaseerd op oude stukjes/of te wel niet volledig in het moment zijn.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Het ontladen en afvoeren van energie, in welke vorm dan ook, lijkt me een hele natuurlijke toestand. Een natuurlijke toestand impliceert voor mij dan ook een toestand waarin inspanning en ontspanning elkaar afwisselen.

Naadje, heb jij niet de ervaring dat bv iets waar je je vroeger druk om maakte, totaal verdwenen is.

Zo zou het kunnen zijn als alle eigen oude energieen/stukjes verdwenen zijn dat er enkel ontspanning overblijft.

Voor mij is de natuurlijke toestand er enkel 1 van ontspanning/openheid.

Niet dat daarin bij mij geen milliseconden van naderende vernauwing kunnen plaatsvinden maar dat voelt direct als een oud stukje wat aangeraakt is en nog niet volledig is opgebrand en niet dat de vernauwing er niet zou mogen zijn maar doordat die lading die er vroeger op zat verdwenen is, heeft het niet meer de kracht de natuurlijke ontspannenheid onder te sneeuwen.

Ik had dat natuurlijk ook liever niet gehad, ik kan nu nergens meer boos om worden of verdrietig worden en heb sterk het gevoel niet begrepen te worden en dat is heel pijnlijk natuurlijk, ik voel me helemaal alleen.

[Aart]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Vooraf Aad ?
Ik heb er geen weet van dat er irritatie gaat komen en er komt ook nooit vooraf al een link op met het verleden. Voor een oorzaak moet ik achteraf gaan grasduinen in iets van het verleden. Als ik ga zoeken vind ik altijd wel een of andere verklaring die de aanleiding kan hebben gevormd. Maar of ik nou een oorzaak weet of niet dat doet niks af aan de omstandigheid dat ik geirriteerd kan raken.

In mij zit een, wat ik noem, poel van verdriet, over alles wat me is aangedaan en bij tijd en wijlen ben ik daar mee in contact. Ik vind dat prima.

Ik ervaar bij tijd en wijlen een boost van energie die je boosheid zou kunnen noemen en die is voor mij uiterst functioneel om de alsdan benodigde actie te kunnen ondernemen en de situatie gewassen te zijn. Hou ik me in dan slaat deze energie nogal destructief naar binnen en uit zich in de vorm van maagzuur.

Renoir, met 'vooraf' bedoel ik dat ik in het moment het hele proces zie gebeuren. Alles heeft een oorzaak en des te meer er niets meer in je zit wat getriggerd kan worden, ga je steeds meer zien/voelen hoe iets ontstaat.

Dat wat jij poel noemt, noem ik oude energie die ooit ontstaan is en die niet verwerkt/bewust ervaren/opgelost is. Als die poel echt ervaren/beleefd is dan verdwijnt die als vanzelf. Het is namelijk maar onverwerkte/opgeslagen oude energie.

Maar zolang die er spontaan uitkomt moet je die inderdaad maar laten stromen, inhouden is dodelijk.

[Nathan]

Oorspronkelijk geplaatst door Aad

Nathan, waarom kom jij met 'volmaaktheid' op de proppen.

Ik heb het over een natuurlijke werking.

Als je ziet dat muizen niet bedreigend zijn dan zal er geen gillen bij het zien van een muis zijn, zo ook met bv irritatie, boosheid, verdriet, etc.

Er moet een voorwaarde voor het ontstaan van irritatie, etc zijn.

Die basis voorwaarde is altijd gebaseerd op oude stukjes/of te wel niet volledig in het moment zijn.

Een mens kan zomaar in gedachten raken en bij een plotseling geluid in huis, denken dat het een inbreker is, ploep de schrik zit erin.
Met andere woorden: we zijn niet altijd wakker, helder aanwezig.
Zo schrik je bijvoorbeeld tijdens een film ergens van wat daar gebeurt in de film. Want zonder een zekere trance is het kijken naar een spannende film niets aan.
Ja, wie is altijd volledig helder, in het moment aanwezig?

[Nathan]

Het heilige is het lichaam. Want niemand accepteert zomaar dat iemand aan hem of haar komt.
Gedachtes en gevoelens kunnen nog heiliger zijn, we kunnen zelfs ons leven ervoor geven.
Liefde en bewustzijn zelf kunnen niet aangetast worden, het valt niet te verdedigen.
Dit alles te samen ben jij.
Je bent alles omvattend.

[Nathan]

Hoe laat je je ego achter je?
Door nooit meer kwaad of jaloers te worden?
Door alle ego toegedichte gedachten en gevoelens te overstijgen?
Wanneer je een gedachte en gevoel volledig bewust bent, zonder verdere uitleg en excuus (dat er een ego achter moet zitten), laat je eigenlijk meteen het zogenaamde ego achter je.
Wanneer je schaamteloos jezelf kunt zijn, dan pas ben je vrij van de illusie van een ego.
Vanzelfsprekend vind je niet alles vanzelfsprekend, ook niet van jezelf.

[Nathan]

Waarom denkt de mens dat er sprake is van een - lastig - ego in zijn leven?
Omdat ie volgens mij vergeten is dat ie zelf alles gezaaid heeft wat ie later oogst aan bepaalde gedachten en gevoelens.
Wat je nu denkt en voelt is niet zo toevallig als je wil geloven.
We zijn immers wat we denken.

Je plotseling overvallen voelen door bepaalde gedachten en gevoelens kan jou het geloof geven in een ego. Alleen omdat je de grote picture mist.
Wat we denken en doen heeft een effect op onszelf, we creëren onszelf steeds weer opnieuw.

Boeddha, bijvoorbeeld, mediteerde een lange poos, ze zeggen dat ie al zijn vroegere levens kon herinneren, op die manier doorzag ie alles, zo gaat het verhaal.
Wees alert, leerde hij, zodat jou niets ontgaat.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Aad

Naadje, heb jij niet de ervaring dat bv iets waar je je vroeger druk om maakte, totaal verdwenen is.

Zo zou het kunnen zijn als alle eigen oude energieen/stukjes verdwenen zijn dat er enkel ontspanning overblijft.

Voor mij is de natuurlijke toestand er enkel 1 van ontspanning/openheid.

Niet dat daarin bij mij geen milliseconden van naderende vernauwing kunnen plaatsvinden maar dat voelt direct als een oud stukje wat aangeraakt is en nog niet volledig is opgebrand en niet dat de vernauwing er niet zou mogen zijn maar doordat die lading die er vroeger op zat verdwenen is, heeft het niet meer de kracht de natuurlijke ontspannenheid onder te sneeuwen.

Ik had dat natuurlijk ook liever niet gehad, ik kan nu nergens meer boos om worden of verdrietig worden en heb sterk het gevoel niet begrepen te worden en dat is heel pijnlijk natuurlijk, ik voel me helemaal alleen.

Jazeker Aad heb ik de ervaring dat dingen waar ik me vroeger druk om maakte, nu helemaal geen rol meer spelen. En zijn er nog irritaties of boosheid, dan verdampen die doorgaans vrij snel weer. Datzelfde geldt voor verdriet. Ik kan me heel goed vinden in wat je schrijft dat de lading die erop zat is verdwenen, waardoor het inderdaad aan kracht heeft ingeboet. (raar woord trouwens ingeboet, maar enfin).

Maar zoals ik het beleef, tast het de natuurlijke ontspannenheid niet aan. Gisteren bijvoorbeeld nog. Heerlijk ongegeneerd een potje zitten janken bij de werkelijk schitterende film "Out of Africa". (Al tig keer gezien, maar hij blijft fantastisch.) Er is dan de herkenning van de pijn, van de liefde en tegelijkertijd de schoonheid ervan, die me kan ontroeren. Het is feitelijk alles ineen.

En die tranen, die zaten er al een paar dagen. Die zaten al aan de oppervlakte, ze wilden geplengd worden, maar wachten nog slechts op het juiste moment om naar buiten te komen. Heel dikwijls is dat zonder enig aanwijsbare aanleiding. Het is gewoon om alles en iedereen. Zoiets. Ik beleef dat absoluut niet als een vernauwing, noch als iets dat mijn ontspannenheid aantast. Voor mij voelt het zelfs heel natuurlijk. Het moet er juist uit, zoiets. Misschien is het moeilijk voor jou om je daar iets bij voor te stellen, toch is het hoe ik het beleef. En wie weet komt er ooit een moment waarop de tranen opdrogen, zoals bij jou, maar voor dit moment is dat niet mijn werkelijkheid.

[Nathan]

Mijn advies is om al je gedachten en gevoelens nauwkeurig gade te slaan, zonder daarbij je lichaam te vergeten.
Je neemt dan in een keer het innerlijke en het uiterlijke*waar.
Schrijf eens voor de verandering bepaalde gedachten, gevoelens en handelen niet toe aan het 'ego'. Neem gewoon waar, de waarnemer is het waargenomene.