Esje's aanraakhoekje

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Gisteren naar een tekenfilm gekeken over de Whoville, bewoond door wezentjes van het soort Whos. Er is echter één cynisch mannetje zonder empathie, die komt van het soort What .

[Esradha]

Naast de vragen 'wie ben je' of 'wat ben je' leeft in mij ook de vraag 'waar ben je'.

Natuurlijk is mijn lichaam hier, het leeft en ademt, en geeft een woning aan mijn persoonlijkheid. Toch heb ik moeite met volledig aanwezig te zijn en het leven te laten stromen. Ik ervaar een soort van 'mezelf weg maken', naar een duister niemandsland, een twilight zone. Vanuit die leegte probeer ik vast te houden, te sturen en te controleren, mooi te maken, sterk te zijn, licht te brengen, te overleven en het leven voor mezelf en mensen om me heen mooier te maken, om dichter bij 'het leven' te komen.

Als kern is daar dan steeds die leegte, van waaruit ik niet het gevoel heb echt te bestaan. Die leegte is geen echte leegte, maar meer een soort afgeschermde donkerte. Door 'ware' leegte kan het leven stromen en wordt leegte juist weer vol. Ik voel mij dualiteit ten top en ervaar twee uitersten in mezelf, van schitterend tot duister. Beiden zijn niet de waarheid, maar waar dan wel? Waar is de leegte, waar is de volte? Waar is het leven? Terwijl die vragen tegelijkertijd idioot klinken, HIER natuurlijk, waar anders? En toch...

[Esradha]

Gisteren een stukje gezien van een tekenfilm over de Whoville, bewoond door wezentjes van het soort Whos. Er is echter één cynisch mannetje zonder empathie, die komt van het soort What .

Hoe zou een Whatville eruit zien? Een stad vol mensen die weten wat ze zijn...

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Naast de vragen 'wie ben je' of 'wat ben je' leeft in mij ook de vraag 'waar ben je'.

Natuurlijk is mijn lichaam hier, het leeft en ademt, en geeft een woning aan mijn persoonlijkheid. Toch heb ik moeite met volledig aanwezig te zijn en het leven te laten stromen. Ik ervaar een soort van 'mezelf weg maken', naar een duister niemandsland, een twilight zone. Vanuit die leegte probeer ik vast te houden, te sturen en te controleren, mooi te maken, sterk te zijn, licht te brengen, te overleven en het leven voor mezelf en mensen om me heen mooier te maken, om dichter bij 'het leven' te komen.

Als kern is daar dan steeds die leegte, van waaruit ik niet het gevoel heb echt te bestaan. Die leegte is geen echte leegte, maar meer een soort afgeschermde donkerte. Door 'ware' leegte kan het leven stromen en wordt leegte juist weer vol. Ik voel mij dualiteit ten top en ervaar twee uitersten in mezelf, van schitterend tot duister. Beiden zijn niet de waarheid, maar waar dan wel? Waar is de leegte, waar is de volte? Waar is het leven? Terwijl die vragen tegelijkertijd idioot klinken, HIER natuurlijk, waar anders? En toch...

Net zo belangrijk voor je fysieke en geestelijke gezondheid is aankomen op aarde.

[Esradha]

In het kader van zelfrealisatie lijkt het levensdoel van een ieder op aarde te zijn om te realiseren wat je bent. Waarom worden we dan ieder met onze eigen bagage aan verschijnselen hier neergezet? Met onze eigen vermogens, verlangens en mogelijkheden bij te dragen aan de wereld? Met onze eigen pijnen, emoties en overtuigingen. Lessen die we te leren lijken te hebben. Iets klopt er voor mijn gevoel niet...

Ik kom voor mezelf steeds weer uit op het leven is energie, energie in beweging, energie die vorm krijgt in dualiteit. Maar door de vorm heen gezien gewoon energie is. En los van de 'macht' van die vorm juist vrij vorm kan krijgen binnen het leven. Zoiets...

Pff... woorden!

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Net zo belangrijk voor je fysieke en geestelijke gezondheid is aankomen op aarde.

Ja, landen en geland blijven. Voor mij nog niet vanzelfsprekend. Mijn bestaansrecht is iets wat wel voor me speelt.

Ik wou vandaag een flinke wandeling door de natuur gaan maken, maar zit nu met mijn pootje omhoog, nadat ik er gisteren een tafeltje op heb laten vallen. Zal me wel op een of andere manier wat duidelijk willen maken. Als die voeten niet uit zichzelf op aarde willen staan, dan maar een flinke dreun erop om te voelen dát ze op aarde staan.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ja, landen en geland blijven. Voor mij nog niet vanzelfsprekend. Mijn bestaansrecht is iets wat wel voor me speelt.

Ik wou vandaag een flinke wandeling door de natuur gaan maken, maar zit nu met mijn pootje omhoog, nadat ik er gisteren een tafeltje op heb laten vallen. Zal me wel op een of andere manier wat duidelijk willen maken. Als die voeten niet uit zichzelf op aarde willen staan, dan maar een flinke dreun erop om te voelen dát ze op aarde staan.

Het zou kunnen, maar mijn nuchterheid gebiedt mij ook te zeggen dat gewoon een ongelukje vanuit onachtzaamheid ook gewoon zou moeten kunnen. Logisch beschouwd kan ik ook geen zinnige redenen bedenken waarom je dat nu zou gebeuren, je bent toch juist (goed)bezig de moeder aarde en natuur met je voeten op te zoeken?

[Esradha]

Da's de eeuwige discussie of toeval bestaat of niet.

Mijn landingsgestel werkt vooralsnog in ieder geval nog niet naar behoren.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Da's de eeuwige discussie of toeval bestaat of niet.

Mijn landingsgestel werkt vooralsnog in ieder geval nog niet naar behoren.

Nee dat bedoelde ik eigenlijk niet. Een ongelukje/gevolg vanuit wat minder opletten door bv. een andere oorzaak dan die beschreven is nog steeds geen toeval toch? Hoe dan ook beterschap ermee en lekker lezen dan maar? Op je balkon?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Als kern is daar dan steeds die leegte, van waaruit ik niet het gevoel heb echt te bestaan. Die leegte is geen echte leegte, maar meer een soort afgeschermde donkerte. Door 'ware' leegte kan het leven stromen en wordt leegte juist weer vol. Ik voel mij dualiteit ten top en ervaar twee uitersten in mezelf, van schitterend tot duister. Beiden zijn niet de waarheid, maar waar dan wel? Waar is de leegte, waar is de volte? Waar is het leven? Terwijl die vragen tegelijkertijd idioot klinken, HIER natuurlijk, waar anders? En toch...

Er zit veel te veel vulling in je leegte.

En nee de Leegte is niet plezierig, die is de wanhoop nabij, alles wat je voor waar hebt gehouden, waar je je houvast aan hebt ontleend slaat als de bodem waarop je hebt gestaan onder je vandaan. Het laatste dat nog zou kunnen gebeuren is een fysieke sterven. In deze Leegte moet je kunnen vertoeven, deze Leegte moet je leren kennen als je uiteindelijke staat.

Soms heb je baat bij een totale overgave aan een hogere macht maar dan moet er wat over te geven zijn. Zit je egotechnisch niet goed in elkaar dan kom je te verkeren in iets als een twilight zone en moet je terug, weg uit de Leegte, en je ego versterken tot iets wat de moeite van de overgave waard is. Ook dan heb je baat bij gedegen zelfonderzoek, want halve waarheden verdwijnen daar allemaal.