Renoir's korte lontje

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Dat er een wereldwijde crisis is daarvan kunnen we nog steeds vanaf onze chesterfield bankstel op ons breed-beeld tv scherm met een biertje en een zak borrelnootjes kennis nemen. Een persoonlijke crisis raakt dichter bij huis.

Het zit in de volgorde Rob, het komt van onderuit en gaat naar boven. Ik verwijs niet naar de projectie die je hier maakt over de ansicht-kaart van Sien, maar over de spirituele wereld waarin het ontvangende en gevende in de gecorrigeerde vorm zich verenigen.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Duidelijk verhaal, Renoir.

Als aanvulling een paar opmerkingen die geen wet van meden en perzen is, maar iets wat ik vaak zie gebeuren op de weg van zelfonderzoek.

Om te beginnen (1) lijkt er vaak een crisis aan ten grondslag te liggen voordat het echt kan gaan gebeuren. Een crisis in de vorm dat alle verworven afweermechanismen van de egostructuur niet meer voldoen en er geen snelle alternatieven voor handen zijn.

Verder lijkt het zo te zijn dat (2) vasthoudendheid en discipline nodig zijn om zelfonderzoek vol te houden en af te ronden. Dat kan door een vorm van meditatie te beoefenen of door bij het herhaling bepaalde teksten te bestuderen of een ander voortdurend patroon waardoor het bekende egopatroon doorbroken wordt.

En als laatste (3) ben ik geneigd te zeggen dat het onmogelijk is om Dat te gaan realiseren wat men is zonder de persoonlijke ontmoeting met iemand die Dat al gerealiseerd heeft. De woordeloze overdracht van Dat te Zijn is minimaal nodig om de herkenning ook Dat te zijn in gang te zetten.

Om het kort samen te vatten: 1. men moet een keer meegemaakt hebben dat de poten onder het bestaan zijn weggevallen en 2. er moet voortdurend aan de poten gezaagd worden wil men er van verlost raken en 3. er moet een herkenning zijn dat er Bestaan is zonder een poot om op te staan.

Geen van de dingen die jij als aanvulling inbrengt is bij mij het geval geweest en niet dat ik het om die reden dan ook wil afkeuren dat je het inbrengt, maar niets daarvan is een voorwaarde, noch wenselijkheid.
Echter gezien de vluchtneigingen van ego breng je wel dankbaar een ontbindende voorwaarde in er niet aan te hoeven beginnen als niet daaraan is voldaan.

Wat betreft de laatste (3) nog een aanvulling. Ik geloof niet in de woordeloze overdracht. Er is altijd een woordelijke overdracht en wellicht dat het kwartje wat later valt dat de indruk bestaat dat het woordeloos is. Het is ook eerder een kwestie van zien in wording dat er tussen de woorden meer dan gezegd kan worden opgevangen. Het kan ook lezen zijn.

Het hebben van een leraar heeft ook zijn nadelen, doorgaans ontzag vanwege de grote aanhang waardoor men geneigd is meer in hem te zien dan het geval is. En verder is het meestal een grote mate van geloof en vertrouwen dat een rol speelt. Voor de oppervlakkige egowaarnemer heeft een leraar meer succes dan een zelfprutser dat is echter allerminst het geval, getuige ook het succes van de grootste kinderlokker (uiteraard ironisch bedoeld want hij was wel een toffe peer) aller tijden Osho. Het was daar een kweekvijver van ego's .

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Wat ikzelf eerder als een valkuil ervaar, is de verveling en meer dan de verveling op het actieve vlak is het de verveling in mijn gedachtenstroom. Als ik niets meer ben; als ik niet zou bestaan, met wat moet ik dan mijn hersenen ledig houden? Denkspelletjes, suduku e.a. kunnen tijdelijk rust geven; me heel goed, zalig in mijn vel voelen en wegdromen geeft ook rust; maar geen enkel van de twee wordt gezien als waarheidvinding.

Ik snap wel wat je bedoelt hier Marie. De hersenen die toch door willen gaan met van alles zogenaamd belangwekkends te produceren terwijl je tegelijkertijd weet dat het dat helemaal niet is. Volgens mij gaat dat allemaal gewoon door en hou je het bij het simpel "zien dat het zo is" terwijl dat denkspel dus gewoon zijn gangetje gaat. Op het moment dat je, bij wijze van spreken met elke cel van je lichaam, weet dat je Waarheid bent, en dat je die dus ook niet meer hoeft te zoeken, want je was het al die tijd al, vervalt dat gezoek van de hersenen ook wel een keer.

Uiteindelijk, als er een onhoudbare drang is naar Waarheid, dan zul je je door die angst voor geestelijke ledigheid echt niet laten weerhouden.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Uiteindelijk, als er een onhoudbare drang is naar Waarheid, dan zul je je door die angst voor geestelijke ledigheid echt niet laten weerhouden.

Mooi, dank je.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Geen van de dingen die jij als aanvulling inbrengt is bij mij het geval geweest

Bij mij was dat ook niet zo. Alleen maar een ontzettende niet te stuiten drang naar "de Waarheid willen weten". In het begin nog wel soort van "onder voorwaarden", bijvoorbeeld de voorwaarde dat er wel iets echts interessants uit zou moeten komen, of de voorwaarde dat ik er niet ongelukkig onder mocht gaan worden, maar gaandeweg veranderde dat in dat ik het wilde weten, ongeacht welke consequentie dan ook.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Bij mij was dat ook niet zo. Alleen maar een ontzettende niet te stuiten drang naar "de Waarheid willen weten". In het begin nog wel soort van "onder voorwaarden", bijvoorbeeld de voorwaarde dat er wel iets echts interessants uit zou moeten komen, of de voorwaarde dat ik er niet ongelukkig onder mocht gaan worden, maar gaandeweg veranderde dat in dat ik het wilde weten, ongeacht welke consequentie dan ook.

Ook hiervoor mijn dank, ik ga op Rob in want ik zou alleen niet willen dat het een belemmering gaat vormen. Maar de grootste en belangrijkste drijfveer is en blijft het absoluut willen weten 'wat' je bent of in jouw geval de waarheid willen weten, die dan uiteindelijk met wat er overblijft aan waarheid, Waarheid blijkt te zijn.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Bij mij was dat ook niet zo. Alleen maar een ontzettende niet te stuiten drang naar "de Waarheid willen weten". In het begin nog wel soort van "onder voorwaarden", bijvoorbeeld de voorwaarde dat er wel iets echts interessants uit zou moeten komen, of de voorwaarde dat ik er niet ongelukkig onder mocht gaan worden, maar gaandeweg veranderde dat in dat ik het wilde weten, ongeacht welke consequentie dan ook.

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Ook hiervoor mijn dank, ik ga op Rob in want ik zou alleen niet willen dat het een belemmering gaat vormen. Maar de grootste en belangrijkste drijfveer is en blijft het absoluut willen weten 'wat' je bent of in jouw geval de waarheid willen weten, die dan uiteindelijk met wat er overblijft aan waarheid, Waarheid blijkt te zijn.

Ik was begonnen te zeggen dat het niet een voorwaarde of wetmatigheid was.
Maar het is altijd goed om mogelijke misverstanden uit de weg te ruimen, nog voor dat ze ontstaan. Waarvoor dank!

En verder, voor zover ik jullie verhalen ken, was er volgens mij wel sprake van een vasthoudendheid en een intensief contact met een leraar. Die niet te stuiten drang om de waarheid te willen weten komt meestal niet uit de lucht vallen en er is doorgaans 'iets of iemand' nodig om het vuur tot op het laatst te laten opbranden. Wat Maria schrijft, er zijn in het meest oprechte zelfonderzoek vaak nog voorwaarden die achter de hand worden gehouden. Er is 'iets of iemand' nodig om te laten zien dat ook die laatste voorwaarden niet nodig zijn en in de weg zitten.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Ik snap wel wat je bedoelt hier Marie. De hersenen die toch door willen gaan met van alles zogenaamd belangwekkends te produceren terwijl je tegelijkertijd weet dat het dat helemaal niet is. Volgens mij gaat dat allemaal gewoon door en hou je het bij het simpel "zien dat het zo is" terwijl dat denkspel dus gewoon zijn gangetje gaat. Op het moment dat je, bij wijze van spreken met elke cel van je lichaam, weet dat je Waarheid bent, en dat je die dus ook niet meer hoeft te zoeken, want je was het al die tijd al, vervalt dat gezoek van de hersenen ook wel een keer.

Uiteindelijk, als er een onhoudbare drang is naar Waarheid, dan zul je je door die angst voor geestelijke ledigheid echt niet laten weerhouden.

Dank je om erop in te gaan. Verveling is al altijd een van mijn eigenschappen geweest en in feiten staat dat in tegenstelling met het vol zijn van zichzelf. Misschien heb ik die verveling soms opgevuld met het vol zijn van mijzelf.
Maar verveling zet ook aan tot verder zoeken in tegenstelling met het vol zijn van zichzelf die meestal bij een status quo blijft.

Denk je echt dat het angst is dat mij tegenhoudt om verder te zoeken; angst voor de verveling dan?

En, algemeen gezien, kan het zijn dat de mensen juist door die verveling, of is het vervreemding van zichzelf, want het blijkt dat primitieve stammen veel minder last hebben van verveling, zich in hun gewaagd evolutieproces hebben gestort?

Men spreekt hier voortdurend van angst; zou het vervreemding met de daaraan gebonden verveling kunnen zijn die ons van het juiste pad hebben doen afwijken?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik was begonnen te zeggen dat het niet een voorwaarde of wetmatigheid was.
Maar het is altijd goed om mogelijke misverstanden uit de weg te ruimen, nog voor dat ze ontstaan. Waarvoor dank!

En verder, voor zover ik jullie verhalen ken, was er volgens mij wel sprake van een vasthoudendheid en een intensief contact met een leraar. Die niet te stuiten drang om de waarheid te willen weten komt meestal niet uit de lucht vallen en er is doorgaans 'iets of iemand' nodig om het vuur tot op het laatst te laten opbranden. Wat Maria schrijft, er zijn in het meest oprechte zelfonderzoek vaak nog voorwaarden die achter de hand worden gehouden. Er is 'iets of iemand' nodig om te laten zien dat ook die laatste voorwaarden niet nodig zijn en in de weg zitten.

Er is 'iets of iemand' nodig om te laten zien dat ook die laatste voorwaarden niet nodig zijn en in de weg zitten

Zoals men ook bij godsdienstervaringen zegt dat de laatste stap is om in te zien dat de godsdienst, God overbodig is.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Zoals men ook bij godsdienstervaringen zegt dat de laatste stap is om in te zien dat de godsdienst, God overbodig is.

Ik weet niet wat je bedoelt want ik weet niet wat godsdienstervaringen zijn.

En verder zijn God en godsdienst geen synoniemen van elkaar.