Mihaela's arena - Pagina 122

Rennie · 20 September 2013, 11:54

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Geen van allen..
..maar wat dan wel?

Soms ervaar ik er een glimpje van dat wat ik ben, en zelfs kan dat langer duren dan heel even, maar het is nooit ononderbroken en blijvend.. Mijn ego,mijn denken,verhalen die ik mezelf vertel, komen er snel overnemen.

Technisch en oppervlakkig bezien ben je je verhalen al niet eens, dus zeg het daarom niet te vroeg dat je geen van allen bent, onderzoek je geloof er in.

Gewoon waarnemen zonder ergens naar te grijpen dan is dat toch geen enkel punt.

Rennie · 20 September 2013, 12:04

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik wil hiermee zeggen dat er een stuk in mij is die onverschrokken door blijft gaan. Het verrast me namelijk ook, mijn bereidheid. Waar komt dat in Godsnaam vandaan?
Waar het vandaan komt doet het niet eens toe, wat ik wel weet is dat ik dat volg, hoe moeizaam het ook maar gaat...

Ik weet nu dat ik dit allemaal niet ben, maar dat 'wat ik ben' bestempel ik nog steeds als 'het onbekende'.
Mogelijk moet ik daarmee ophouden, met de overtuiging dat ik 'niet weet wat ik ben'.

That's the spirit, stug blijven doorgaan, gedegen zelfonderzoek is niet voor doetjes die het snel laten afweten.

Het is toch de eerste vraag in je leven om te weten 'wat' je bent. Sommigen gaan dan op onderzoek in de inhoud, de 'wie' ik ben, allemaal heel natuurlijk. Het zit kennelijk in je gebakken dat te willen weten.

Het 'onbekende' is nog steeds iets, een indicatie dat er wat is blijven liggen, hetgeen ik je niet kan zeggen, dat vraagt zelfonderzoek.

Nadje · 21 September 2013, 20:53

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik ervaar Renoir ook als mild(er), geduldig(er). Maar juich niet te vroeg

Er is altijd hoop. Ik deel jullie ervaring. Dus deze speciaal voor Rennie....

En omdat ik altijd geleerd heb dat je geen "stiefkinderen" mag maken, voor jou en Pionne en iedereen hier op het forum en ver daarbuiten......

omdat een mens daar nou eenmaal nooit teveel van kan hebben/krijgen....

Love is in the air.....

Ik heb er een liedje van gemaakt....

http://www.youtube.com/watch?v=b0kSpfAoyZs

Pionne · 26 September 2013, 15:56

(Hoi Nadje, je bent er weer! Enne... ik heb wel stiefkinderen gemaakt, haha. Heb er zelf eentje en mijn dochter is er eentje... Snap je?! Maar dat bedoelde je vast niet! WiNk)

Mihaela, ik kwam even je even melden dat de mooie grote kruisspin uit mijn keukenraam gisteren door mij dood is aangetroffen op het vensterbankje. Ja, een spin heeft niet het eeuwige leven h?, ik was ook steeds benieuwd hoelang hij er zou zitten. Ik heb van de nood/dood maar een deugd gemaakt en het raam eens goed schoongemaakt. Want al die tijd dat het web er zat (aan de binnenkant h?!), wilde ik dat natuurlijk niet stukmaken! Jee wat was het vies, de zwarte schimmelplekken op het houtwerk, het raam half ondoorzichtig... Is nu weer fris!

Nou, verder kom ik binnenkort uitgebreider langs, ben erg druk en moe geweest...

Liefs en groetjes!

Mihaela · 26 September 2013, 17:53

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Nou, verder kom ik binnenkort uitgebreider langs, ben erg druk en moe geweest...

Liefs en groetjes!

Vroeg me af hoe met je gaat.

Ik wandelde met mijn vriend vandaag, en wij hebben een plek gevonden waar een stuk of 20 spinnen, een soort van ''spinnendorp'' hebben opgebouwd. Het is onvoorstelbaar hoe prachtig dat uitziet. Helaas is het moeilijk fotograferen, de draden zijn zo dun, en het hele tafereel is bijna onmogelijk op te vangen op een foto..
Ze leven in een soort van elkaar dulden, maar als ze te dicht bij de ander komen, gaan ze een beetje vechten. Alsnog blijven ze in elkaars buurt, ze jagen elkaar niet echt weg...
Webben naast elkaar, stukken door elkaar heen, het is werkelijk prachtig, helaas kan ik dat niet goed omschrijven.
Ik ga straks een foto bij doen...

Mihaela · 26 September 2013, 17:56

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Pionne

Mihaela, ik kwam even je even melden dat de mooie grote kruisspin uit mijn keukenraam gisteren door mij dood is aangetroffen op het vensterbankje.

Hoe voelde je je bij Pionne?

Mihaela · 29 September 2013, 11:47

En dan lijkt het ineens dat, door keer op keer naar mijn gevoel van pijn en spanning te gaan, de schaamte over alles en nog wat, verkleint of zelfs verdwijnt.

Ik heb vaak veel pijn in mijn lichaam. Daarnaast beweeg ik ook te weinig, ook al wandel ik heel veel. Maar bewegingen waarin mijn hele lichaam betrek, doe ik minder en minder.

Vanmorgen ging ik in de tuin.
Een klein plekje in de tuin was verlicht door het zonnetje, dus het was lekker warm daar.
Ik ging zomaar wat bewegingen maken.
Ik merkte direct op dat ik bewegingen durfde te maken, waarvan ik in het verleden me voor zou geschaamd hebben. Ook bewoog ik mijn hele lichaam, en niet zomaar rustige bewegingen, maar lekker losjes.
Zag er niet uit, bewegingen waarin ik als een kikker eruit zag, of simpelweg lompe bewegingen.
Ik ben niet zo slank meer, en de kleding die ik aan had waren ook niet echt flatteus volgens de normen van onze ingegeven Mode.
Ik merkte dat ik me ontspannen erbij voelde, en lekker van het zonnetje ging genieten, en vooral ging ik bewegen zodanig dat mijn pijn in mijn lichaam lichter werd.
Met mijn bolle buik, en ietwat volle lichaam, bewoog ik ontspannen, en de pijn werd lichter.
Als iemand uit de buurt uit het raam zou gekeken hebben, was er de mogelijkheid dat ik gezien zou worden. De gedachten amuseerde me, er was er geen schaamte, wel bewust van hoe ik eruit zie, en wat ik deed.
Ook was ik me bewust van het gevoel dat ik 'mog zijn' van mezelf. Dit voelde als 'nieuw', want er was geen schaamte, of angst en aarzeling.

Laatst zag ik een docu op tv, over Nazi's.
Ik vond zo amusant, en dom, toen tot me doordrong dat mensen zijn die zichzelf superieur voelen, maar voelde ik ook compassie, want men wist niet beter...
Vroeger, als ik zoiets zag, ontstond er een soort van angst bij me, en schaamte.
Nu was er alleen maar het gegeven dat men zo denkt.

Het feit dat mijn vader zigeuner was, en de manier van hoe mensen over zigeuners praatte, heeft me altijd een gevoel van inferioriteit geschonken.
Ik ervaar het gevoel van schaamte niet meer als zodanig in mijn gesteldheid.
Mogelijk, nog diep op de achtergrond, in mijn cellen, op een onbewust niveau, dat er nog wat angsten bestaan, want de pijn en spanning in mijn lichaam is er nog.
In mijn bewuste denken, en in mijn bewuste beleving, is er bij mij geen enkele beleving meer over inferioriteit of superioriteit.
Ik ben me heel erg doordrongen dat er geen mens meer of minder is.
Mensen onderscheiden zich in kwaliteiten of gebrek aan kwaliteiten, maar in de kern heeft geen mens meer recht om te leven dan een ander, want het leven is er gewoon..

Ik zie het bij mezelf dat ik tegenwoordig belachelijk amusant vind, als iemand zichzelf groter of kleiner maakt dan een ander.
Het verbaasd me alleen dat ik me ooit ook zo heb gevoeld, en me zo opgesteld, maar er is ook de compassie naar mezelf aanwezig, want ik wist toen niet beter...

Ik ben geboren, ik zou sterven.
Ik merk meer en meer een soort van nieuwsgierigheid naar wat het leven tussen die gegevens inhoudt..

Wat ben ik?

Rennie · 29 September 2013, 12:01

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Wat ben ik?

Niets van dat alles.

Mihaela · 29 September 2013, 12:36

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Niets

Mihaela · 30 September 2013, 17:35

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Je kwam de laatste dagen in mijn gedachten. Bijna had ik jou een privebericht gestuurd, maar vroeg me af waarom niet hier schrijven...
Dus bij deze: Hoi Naadje.

29 September 2013, 11:47	#1217
Mihaela Kasuaris Geregistreerd: 9 July 2011 Berichten: 626	En dan lijkt het ineens dat, door keer op keer naar mijn gevoel van pijn en spanning te gaan, de schaamte over alles en nog wat, verkleint of zelfs verdwijnt. Ik heb vaak veel pijn in mijn lichaam. Daarnaast beweeg ik ook te weinig, ook al wandel ik heel veel. Maar bewegingen waarin mijn hele lichaam betrek, doe ik minder en minder. Vanmorgen ging ik in de tuin. Een klein plekje in de tuin was verlicht door het zonnetje, dus het was lekker warm daar. Ik ging zomaar wat bewegingen maken. Ik merkte direct op dat ik bewegingen durfde te maken, waarvan ik in het verleden me voor zou geschaamd hebben. Ook bewoog ik mijn hele lichaam, en niet zomaar rustige bewegingen, maar lekker losjes. Zag er niet uit, bewegingen waarin ik als een kikker eruit zag, of simpelweg lompe bewegingen. Ik ben niet zo slank meer, en de kleding die ik aan had waren ook niet echt flatteus volgens de normen van onze ingegeven Mode. Ik merkte dat ik me ontspannen erbij voelde, en lekker van het zonnetje ging genieten, en vooral ging ik bewegen zodanig dat mijn pijn in mijn lichaam lichter werd. Met mijn bolle buik, en ietwat volle lichaam, bewoog ik ontspannen, en de pijn werd lichter. Als iemand uit de buurt uit het raam zou gekeken hebben, was er de mogelijkheid dat ik gezien zou worden. De gedachten amuseerde me, er was er geen schaamte, wel bewust van hoe ik eruit zie, en wat ik deed. Ook was ik me bewust van het gevoel dat ik 'mog zijn' van mezelf. Dit voelde als 'nieuw', want er was geen schaamte, of angst en aarzeling. Laatst zag ik een docu op tv, over Nazi's. Ik vond zo amusant, en dom, toen tot me doordrong dat mensen zijn die zichzelf superieur voelen, maar voelde ik ook compassie, want men wist niet beter... Vroeger, als ik zoiets zag, ontstond er een soort van angst bij me, en schaamte. Nu was er alleen maar het gegeven dat men zo denkt. Het feit dat mijn vader zigeuner was, en de manier van hoe mensen over zigeuners praatte, heeft me altijd een gevoel van inferioriteit geschonken. Ik ervaar het gevoel van schaamte niet meer als zodanig in mijn gesteldheid. Mogelijk, nog diep op de achtergrond, in mijn cellen, op een onbewust niveau, dat er nog wat angsten bestaan, want de pijn en spanning in mijn lichaam is er nog. In mijn bewuste denken, en in mijn bewuste beleving, is er bij mij geen enkele beleving meer over inferioriteit of superioriteit. Ik ben me heel erg doordrongen dat er geen mens meer of minder is. Mensen onderscheiden zich in kwaliteiten of gebrek aan kwaliteiten, maar in de kern heeft geen mens meer recht om te leven dan een ander, want het leven is er gewoon.. Ik zie het bij mezelf dat ik tegenwoordig belachelijk amusant vind, als iemand zichzelf groter of kleiner maakt dan een ander. Het verbaasd me alleen dat ik me ooit ook zo heb gevoeld, en me zo opgesteld, maar er is ook de compassie naar mezelf aanwezig, want ik wist toen niet beter... Ik ben geboren, ik zou sterven. Ik merk meer en meer een soort van nieuwsgierigheid naar wat het leven tussen die gegevens inhoudt.. Wat ben ik? Wijziging aangebracht door Mihaela op 29 September 2013 om 12:40.

26 September 2013, 15:56	#1214
Pionne Asprirant lid Geregistreerd: 5 May 2013 Berichten: 0	(Hoi Nadje, je bent er weer! Enne... ik heb wel stiefkinderen gemaakt, haha. Heb er zelf eentje en mijn dochter is er eentje... Snap je?! Maar dat bedoelde je vast niet! WiNk) Mihaela, ik kwam even je even melden dat de mooie grote kruisspin uit mijn keukenraam gisteren door mij dood is aangetroffen op het vensterbankje. Ja, een spin heeft niet het eeuwige leven h?, ik was ook steeds benieuwd hoelang hij er zou zitten. Ik heb van de nood/dood maar een deugd gemaakt en het raam eens goed schoongemaakt. Want al die tijd dat het web er zat (aan de binnenkant h?!), wilde ik dat natuurlijk niet stukmaken! Jee wat was het vies, de zwarte schimmelplekken op het houtwerk, het raam half ondoorzichtig... Is nu weer fris! Nou, verder kom ik binnenkort uitgebreider langs, ben erg druk en moe geweest... Liefs en groetjes!