Helder begaafd?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik heb blijkbaar de neiging tot confronteren met mijn gedrag. Ook al weet ik dat men snel geraakt wordt, als ik té openhartig ben, neem ik zeker de risico.
Is dat ook een onbewuste manier om alsnog in een sfeer van conflict te geraken? Ik weet dat het kan gebeuren, en toch doe ik het.

Wat confronterend? Niets confronterend. Ik jengel, en ik stoei met mijn ego. Ik zwijmel in mijn kwetsbaarheden, en ik laat mijn labiele kant in volle pracht hier zien.
Niemand houdt er hier van. Mensen willen maar graag kracht zien, en verlichting, ook al is het gespeeld.
Blijkbaar heb ik zelf ook een oordeel over, want ik schaam me over als ik zo mijn gedeprimeerdheid hier noem.
Ik weet nog toen ik in het kinderen tehuis was, iemand sloeg me, en ik piste in mijn broek. Ik was toen al 9 jaar of zo.. Vanaf mijn 8ste jaar was ik al daar.
Trouwens, de eerste dag toen ik in het kinderen tehuis ging, zag ik het licht. Letterlijk was dat, zag ik het licht uit het plafond schijnen. ik had geen elektriciteit in het huis van mijn ouders, en op de dag dat ik in het kinderen tehuis kwam, s?vonds, brandden er overal ineens lichten in het gebouw..
Wat deed ik toen, mijn eerste dag in het kinderen tehuis? Ik ging verwonderd met de lichtknop spelen, in en uit.. in en uit. in en uit.. Ineens gaf iemand mij een tik op mijn hand, en ik piste in mijn broek van schrik.
...
mooie herrieneringen...

[Mihaela]

is het de of het? de kinderen tehuis.. of het kinderen tehuis.. even googlen..

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ja, dat las ik vanmorgen. Ik wilde ook snel antwoord geven, maar ik typte 5 keer verkeerd mijn password in. Pff. Toen dacht ik: Dan maar goed ook, ga ik gelijk de deur uit.
Heerlijk gewandeld naar mijn werk.
Wat is de natuur mooi in de ochtend, en in de middag, en in de avond.. en altijd...

Het was niets meer wat me aandacht trok in jouw tekst. Blijkbaar hebben wij nu deze keer goed alles opgespoord en besproken.

Wat ik wel interessant vind om aan te kaarten is hoe ik me voel als ik iets deel op het forum. Ik merk bij mezelf altijd onzekerheid, over hoe men erop zal gaan reageren.
Vooral ben ik bang van negatieve reacties. Ik ben er aan gewend geraakt, waar ik ook maar schrijf, dat men een beetje tekeer gaat als ik iets deel over mijn gevoeligheden, of kwetsbaarheden.
Ik heb blijkbaar de neiging tot confronteren met mijn gedrag. Ook al weet ik dat men snel geraakt wordt, als ik té openhartig ben, neem ik zeker de risico.
Is dat ook een onbewuste manier om alsnog in een sfeer van conflict te geraken? Ik weet dat het kan gebeuren, en toch doe ik het.

Ik merk op dat ik hier dubbel in sta. Aan de ene kant zet ik dat bewust door, omdat ik belangrijk vind om juist mijn aarzeling en angst te voelen. Aan de ander kant is het omdat ik noodzakelijk vind om, waar ik ook maar ben, me te uiten precies zoals ik voel, ook al weet ik dat de reacties hevig zouden kunnen zijn.
Ook merk ik op dat ik toch altijd net niet over de grens ga. Interessant om dat te zien. Is het aanpassingsvermogen? Is dat uit angst of is het iets intuïtief?
Soms voel ik dat ik net iets te ver ben gegaan, en merk ik bij mezelf de angst op. Ik zet het bewust door, om mijn angst onder ogen te zien, en ook omdat ik mijn trots niet kan bedwingen, beter gezegd mijn impulsiviteit. Maar voor dat ik de stap neem, waarvan ik weet dat het net iets over de grens ga, overweeg ik eerst om dat te doen of niet.

De geest is een complex interessant iets, ik aanschouw het vol bewondering, al ben ik niet helemaal ontspannen onder.

Heb het ook alleen maar genoemd, omdat het met de berichten soms zo snel gaat en ik dacht misschien mis je het of zie je het niet meer.

Volgens mij gebeurde ons gesprek in die zin ook niet zo super spontaan. Meer vanuit een poging een patroon te doorbreken. Ik hoop dat je er wel wat aan hebt gehad en dit je helpt je spanning te doen verminderen. Ik ervaar je verder niet zo zeer als confronterend eerder als aandacht vragend. Het laat mij wel zien dat het iets van mijn zorgzame kant is wat ik los moet en wil laten. En dat vind ik wel lastig, maar dat voelt niet als directe confrontatie.

Van nature ben ik in eerste instantie een doener en alleen een deler, als iets mij bezig houd en het even de ruimte in moet gooien. Uiten dus. Thuis kan ik alles al delen wat er te delen valt. Een goed gesprek met iemand daarbuiten ontstaat gewoon, en eigenlijk nooit omdat ik behoefte heb om te delen.
Schrijf wel veel maar dat heeft meer te maken met mijn activiteiten.

[Esradha]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

is het de of het? de kinderen tehuis.. of het kinderen tehuis.. even googlen..

Het kindertehuis.

Ja, ik ben er ook nog... af en toe

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Het kindertehuis.

Ja, ik ben er ook nog... af en toe

Ach ja, laat ik maar toegeven, ik mis je wel Esradha..

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Heb het ook alleen maar genoemd, omdat het met de berichten soms zo snel gaat en ik dacht misschien mis je het of zie je het niet meer.

Volgens mij gebeurde ons gesprek in die zin ook niet zo super spontaan. Meer vanuit een poging een patroon te doorbreken. Ik hoop dat je er wel wat aan hebt gehad en dit je helpt je spanning te doen verminderen. Ik ervaar je verder niet zo zeer als confronterend eerder als aandacht vragend. Het laat mij wel zien dat het iets van mijn zorgzame kant is wat ik los moet en wil laten. En dat vind ik wel lastig, maar dat voelt niet als directe confrontatie.

Van nature ben ik in eerste instantie een doener en alleen een deler, als iets mij bezig houd en het even de ruimte in moet gooien. Uiten dus. Thuis kan ik alles al delen wat er te delen valt. Een goed gesprek met iemand daarbuiten ontstaat gewoon, en eigenlijk nooit omdat ik behoefte heb om te delen.
Schrijf wel veel maar dat heeft meer te maken met mijn activiteiten.

Dit tekst voelt voor mij weer uit afstand van jouw kant, alsof je (weer) achter je rol van zorgzame schuilt. Jammer, maar misschien interessant om erover te hebben.
Ik zie je niet als iemand die mij kan helpen, ik zie je als iemand die zelf nog met eigen stukken niet helemaal in het reine is gekomen. Zoals ik ook ben. Ik zie je simpelweg als een gelijken met opgeloste issues, en ook met rollen en maskers waarvan ze nog niet van bewust is, dus ook met onopgeloste stukken.
Kijk, zo een toon als in deze schrijven triggert me. Je zet je in de rol van de zorgzame, en je zet de schijnwerpers op mijn behoefte aan aandacht. Allebei de stukken kunnen kloppen, maar de verhouding schept afstand.

Wat ik boven schreef was niet naar jou gericht, was een stuk delen over wat mij raakt, en waar ik bang van ben. Ik lees straks nog een keer wat je schreef, maar de eerste indruk was afstandelijkheid van je..

Ik ga wandelen naar mijn werk, ik schrijf later nog meer.

Komt de wens van Rob uit?

Trouwens, ik lees alles wat mensen typen, en ik laat het tot me komen. Wat niet bruikbaar is laat ik gewoon van wat het is..

Voor mij ontstond het gesprek spontaan.. uiteraard gebruik ik mijn hersentjes, en zie ik wat ik doe, en wat ik niet doe..

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Dit tekst voelt voor mij weer uit afstand van jouw kant, alsof je (weer) achter je rol van zorgzame schuilt. Jammer, maar misschien interessant om erover te hebben.
Ik zie je niet als iemand die mij kan helpen, ik zie je als iemand die zelf nog met eigen stukken niet helemaal in het reine is gekomen. Zoals ik ook ben. Ik zie je simpelweg als een gelijken met opgeloste issues, en ook met rollen en maskers waarvan ze nog niet van bewust is, dus ook met onopgeloste stukken.
Kijk, zo een toon als in deze schrijven triggert me. Je zet je in de rol van de zorgzame, en je zet de schijnwerpers op mijn behoefte aan aandacht. Allebei de stukken kunnen kloppen, maar de verhouding schept afstand.

Wat ik boven schreef was niet naar jou gericht, was een stuk delen over wat mij raakt, en waar ik bang van ben. Ik lees straks nog een keer wat je schreef, maar de eerste indruk was afstandelijkheid van je..

Ik ga wandelen naar mijn werk, ik schrijf later nog meer.

Komt de wens van Rob uit?

Trouwens, ik lees alles wat mensen typen, en ik laat het tot me komen. Wat niet bruikbaar is laat ik gewoon van wat het is..

Voor mij ontstond het gesprek spontaan.. uiteraard gebruik ik mijn hersentjes, en zie ik wat ik doe, en wat ik niet doe..

Komt de wens van Rob uit?

Wat mij betreft niet, maar ik moest er ook meteen aan Rob zijn berichtje denken. Het zorgzame is toch echt wel mijn ding en heeft helemaal niets met jou te maken. Moet ik dan in vervolg maar niet meer zeggen hoe ik iets voor mij voelt? Ik heb ze ook niet benoemd omdat ik je wil of moet helpen". Je (algemeen) kunt van mij nog steeds een lekkere dikke deken op de bank krijgen en een kop soep, als je je niet lekker voelt. En naar de wc je rommel lozen mag je zelf doen als je het alleen kunt. Zoiets.

Natuurlijk heb ik ook nog mijn dingen/issues en die deel ik ook vaak als de situatie zich aandient. En dan het liefst in een persoonlijk gesprek en liever niet teveel op het net. Misschien heb ik het wel mis, maar voor mijn gevoel hadden wij dit gedoe dan niet eens. Ik heb er ook geen zin meer in. Want het is mijn insteek niet en nooit geweest. Het komt in mijn dagelijks leven bijna nooit meer voor. Gekissebis heen en weer lost voor mijn gevoel niet echt iets op. Soms kan een ontlading wel nodig zijn maar dan is de lucht ook weer gereinigd.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Komt de wens van Rob uit?

Wat mij betreft niet, maar ik moest er ook meteen aan Rob zijn berichtje denken. Het zorgzame is toch echt wel mijn ding en heeft helemaal niets met jou te maken. Moet ik dan in vervolg maar niet meer zeggen hoe ik iets voor mij voelt? Ik heb ze ook niet benoemd omdat ik je wil of moet helpen". Je (algemeen) kunt van mij nog steeds een lekkere dikke deken op de bank krijgen en een kop soep, als je je niet lekker voelt. En naar de wc je rommel lozen mag je zelf doen als je het alleen kunt. Zoiets.

Natuurlijk heb ik ook nog mijn dingen/issues en die deel ik ook vaak als de situatie zich aandient. En dan het liefst in een persoonlijk gesprek en liever niet teveel op het net. Misschien heb ik het wel mis, maar voor mijn gevoel hadden wij dit gedoe dan niet eens. Ik heb er ook geen zin meer in. Want het is mijn insteek niet en nooit geweest. Het komt in mijn dagelijks leven bijna nooit meer voor. Gekissebis heen en weer lost voor mijn gevoel niet echt iets op. Soms kan een ontlading wel nodig zijn maar dan is de lucht ook weer gereinigd.

Voor mijn gevoel is dit ook niet werkelijk belangrijk. Voor mij niet in ieder geval. Het speelt allemaal niet (meer) zo een rol. Dingen waar ik nog wel tegen aanloop bekijk ik ter plekke en verder leef ik vrij simpel. Maar behalve die dingen die wij nog doen voor ons bestaan laten we de rest zoveel mogelijk voor wat ze zijn.

Daarom raakt het mij wel dat door mijn toedoen spanningen ontstaan ook al kan ik het niet helpen. Dat is dat gevoel van eenheid wat ik ervaar met mensen, jou pijn is ook mijn pijn. Maar het voelt nu meestal vooral ook goed, volgens mij zorgt dat er wel voor dat wij elkaar wel "helpen" als het wel nodig is.

Hoe minder rompslomp hoe minder "kopzorgen" ik heb. En kun je je met de wezenlijke dingen van het leven bezig houden. Zorgen voor je bestaan voor zover nodig en verder gewoon genieten van zoveel mogelijk simpele en natuurlijke dingen. Rust en ruimte, natuur en het samenzijn met de mensen waarmee je al dan niet samen ben gaan leven. En dat hoeft (voor mij/ons)
ook allemaal niet zo ingewikkeld te zijn. Gewoon wat zich aandient en doen en laten waar je zin in hebt zonder dat je iets van jezelf moet.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Heb het ook alleen maar genoemd, omdat het met de berichten soms zo snel gaat en ik dacht misschien mis je het of zie je het niet meer.

Volgens mij gebeurde ons gesprek in die zin ook niet zo super spontaan. Meer vanuit een poging een patroon te doorbreken. Ik hoop dat je er wel wat aan hebt gehad en dit je helpt je spanning te doen verminderen. Ik ervaar je verder niet zo zeer als confronterend eerder als aandacht vragend. Het laat mij wel zien dat het iets van mijn zorgzame kant is wat ik los moet en wil laten. En dat vind ik wel lastig, maar dat voelt niet als directe confrontatie.

Van nature ben ik in eerste instantie een doener en alleen een deler, als iets mij bezig houd en het even de ruimte in moet gooien. Uiten dus. Thuis kan ik alles al delen wat er te delen valt. Een goed gesprek met iemand daarbuiten ontstaat gewoon, en eigenlijk nooit omdat ik behoefte heb om te delen.
Schrijf wel veel maar dat heeft meer te maken met mijn activiteiten.

Ulla, dit tekst van je kwam op me over alsof je weer een plaat opzetten.

In mijn optiek komt dit wat je hier boven schrijft op dit neer: Je vond dat ik aandacht vroeg, en jij, met jouw behulpzame aard, schoot mij tot hulp.

Klopt tot hier?

De teksten die erna volgde heb ik gelezen, maar ik moet je eerlijk bekennen, er is me daaruit niet veel bij gebleven. Het komt op me over als een herhaling van wat wij ervoor besproken hadden.
Wat voor mij van belang was, was het aangeven van een houding in je schrijven hierboven, waar ik niets mee heb. Ik benader je niet om mij te helpen, of om aandacht van je te krijgen. Als je het gesprek benut als wisselwerking, en elkaar belangstellend benaderen dan zitten wij op dezelfde golflengte, anders zit je op een ander spoor dan ik. Niets mis mee, maar dan houd jij jezelf voor de gek wat betreft behulpzaamheid naar mij toe. Ik heb je hulp niet nodig, en ik heb je hulp ook niet gevraagd.

Alsnog prettig, en interessant het gesprek dat wij uitgevoerd hebben. tot nu dan... Vanaf het schrijven hierboven ervaar ik niet meer dat wij ons op dezelfde golflengte bevinden, en zelfs ervaar ik nu stres en spanning op het gesprek.

[Mihaela]

Wat mij indruk is, is dat jij na aanleiding van mijn tekst iets persoonlijk opvatte, iets wat niet eens naar jou gericht was. Ik gok op het woord confronterend dat ik in mijn tekst gebruikt had.
Wij waren volgens mij in een gesprek, en het stroomde. Voor mij was het gesprek ietwat klaar omdat ik geen impuls meer kreeg vanuit je tekst. Niet dat het niet inspirerend was of niets zeggend, maar ik had het gevoel dat wij redelijk alles besproken hadden wat van belang was.
Daarom dat ik ineens iets algemeen ging delen.
Jouw reactie erop kwam op mij over alsof jij door mijn woorden geraakt was. Ik weet het niet of het zo is, maar hoe dan ook, je tekst was ineens in mijn beleving afstandelijk en ietwat verdedigend.
Ik ben nu helemaal niet boos of zo, alleen het voelt alsof er een kortsluiting plaats gevonden heeft in ons gesprek.

Dit is mijn beleving..