Het Thomas Evangelie

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Ik geloof niet dat de eenheidservaring geleerd kan worden. Anders zou binnen no time iedereen hiertoe wel in staat zijn geweest.

Wat denk je dan van bvb de chinese wijsheids en orakelliteratuur. Wijsheid wordt daar toch grotendeels omgezet in kennis die verandering (handelen) stuurt naar de harmonie van aarde, mens en hemel ? En is de westerse traditie niet op te vatten als één groot opvoedingsproject om tot éénheid te komen tussen mensen en volkeren en het bovennatuurlijke? ...
De realisatie en het in standhouden van die eenheid is een andere zaak en heeft behoefte aan geloof om die verworven eenheid (die oergrond waarvan je spreekt en ik als zodanig versta) te laten wortelen.

Die oergrond versta ik niet als de goddelijke natuur. De oergrond zou ik verwoorden als de poort of bron waar het menselijke raakt aan het goddelijke, het tijdelijke aan het eeuwige, het gebrokene aan het rechtvaardige, het letterlijke aan het abstracte, het betrekkelijke aan het absolute.
In die zin kan er voor mij geen sprake zijn van gerealiseerden of bestaat er geen concrete mogelijkheid om het bovennatuurlijke te zijn. Ik geloof dat ik eraan kan raken in de oergrond en mij van daaraf kan laten le(i)jden niet meer door mijn ik-heid maar door een geloofshouding en eerbetuiging aan het Ene, het Levende, de Vader. Ik wil zeggen dat niet het 'ik' mijn 'zelf' realiseert maar datgene wat mij raakt in de oergrond.
Dat naar de oergrond gaan, wordt in de parabel die je aanhaalde en vertelt over de verloren zoon. Of de vader dat nu al wist dat de zoon terug zou keren is niet de pointe van het verhaal. Het gaan door de wereld en het leven ?n de OMKEER naar huis, is de kernboodschap. In de oergrond (het weten van de vader) kan iemand zijn ik-heid omkeren en zich keren naar zijn ware zelf (verlangen bij de vader te zijn). Of iemand 'in' zijn ware zelf geraakt (samen bij de vader zijn) hangt niet van ik af ... maar van wie of wat dan wel?

Een hartelijke groet,

Looro

[Madelief]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Ik geloof niet dat de eenheidservaring geleerd kan worden. Anders zou binnen no time iedereen hiertoe wel in staat zijn geweest. Wat wel mogelijk is misschien om mensen eraan te herinneren wie en wat ze werkelijk zijn. Je kunt een mens dan ver op weg helpen, maar de laatste stap is m.i. altijd genade. Daar heeft een mens geen persoonlijke macht over al bid hij tientallen jaren, brengt hij alle gebruikelijke christelijke regels en adviezen in praktijk.
Ditzelfde geldt trouwens, ook weer naar mijn mening (!) - voor de non dualistische eenheidservaring, de realisatie die van blijvende aard is

Hoe zeg je dat nu toch Diane?

Volgens mij is het zo dat de eenheidservaring, van binnenuit, alleen maar
een herinnering aan......is. Bovendien denk ik dat dergelijke ervaringen niet zo zeldzaam zijn als je misschien zou denken. Ik denk dat het merendeel van de mensen het laat bij.....:" H? dat is een fijne ervaring," en daarna blijven terug verlangen, zonder dieper duiken, naar weer een nieuwe ervaring van dat kaliber. Maar goed dat laatste kan ik mis hebben als ik de tijd wat oprek naar een groter bereik mbt tot bv reincarnatie en dergelijke zaken.

En wat is een non-dualistische eenheidservaring, in Gods naam?

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

...
Het enige wat je volgens mij kunt verkrijgen is inzicht in het eigen ego. ...

Naast het inzicht kan je ook de wijsheid en kennis van je identiteit verkrijgen. Een soort toegang tot je eigen wezen en bezieling.
Het ik is een voorkomen, een bezield lichaam. Reeds in het lichaam is de identiteit zichtbaar en werkzaam, hoeveel te meer dan in de uitdrukking van je ziel als het wezen van het zijn.

Looro

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

De betere wel.
Het ligt daarnaast toch ook alleszins in de rede dat wanneer je weet wat je bent dat er geen erkenning kan worden gevonden in een persoonlijke staat. Dat er een zeker mate van compassie is met de persoon die verankerd is in z'n rotsvaste geloof is evident, er zijn geen schuldigen.

Neem me niet kwalijk Renoir dat ik jou beschouwde als een "normaal" mens, nog flink geïdentificeerd e.d. Dit schijnt volgens jouw woorden dus niet zo te zijn. Ok? ik geloof je. Ik vergeet het zelf nogal eens en schaam me daar geenszins voor. Maar goed, omdat ik je dus niet ken kon ik niet weten dat ik jou op een ander niveau kon en kan aanspreken. Ik bedoel, ik herinner m'n buurvrouw ook niet aan haar goddelijke status. En praat dus "normaal" tegen haar en als ik het ware Zelf "zelf", haha vergeet is er dus helemaal geen probleem..

Je moet dat van de andere kant zien, het zou leugenachtig en onoprechtheid zijn wanneer ik je zou erkennen terwijl ik weet dat je niet bestaat. Je verklaard in je eigen bewoording en die kloppen vervolgens niet meer. Wat jij als contraproductief ziet is ook weer iets heel anders, ik ben de getuigenis van Waarheid. Waarheid komt niet met stroop om vliegen te vangen. In mijn woorden Waarheid ontdekken is je allereerste opgave.

In zekere zin heb je gelijk. Anderzijds blijft het relatieve gewoon de wereld (die OOK het Absolute is), zodat het misschien toch een beetje uitkijken is dat je de niveaus niet door elkaar gaat halen. Wat juist is op Absoluut niveau hoeft dit niet per definitie te zijn in de omgang op dit aardse niveau. Ik ben echt nog nergens tegen gekomen dat een leraar per definitie met de botte bijl dient rond te zwaaien, er zijn er genoeg die het op een vriendelijke wijze vertellen. Dus in die zin zie ik toch een persoonlijke voorkeur van jouw kant. Die mag er zijn natuurlijk, maar je verheft die voorkeur tot algemeen geldigheid in mijn visie.

Dat brengt me bij je tweede opmerking over persoonljke voorkeuren. Wat denk je zelf ? Moet je je persoonlijke voorkeuren laten prevaleren en krijg je dan niet vervolgens een subjectief beleefde waarheid ? In mijn optiek doe je niet aan waarheidvinding, je wilt graag een comfortabel leven. lekker babbelen over realisatie en hoe mooi de wereld er dan uitziet.

Ik zie hier een invulling over mijn leven en streven waar je niets van afweet. Wijst op een bepaalde projecterende denkactiviteit wellicht?
W.b.t. prevaleren van persoonlijke voorkeuren, zie mijn opmerking over het met de botte bijl rondzwaaien.
In hoeverre een mens al dan niet gerealiseerd is kan ik niet weten en jij evenmin. Helaas is daar geen standaardtest bij mijn weten voor beschikbaar.
Ik kijk naar iemands gedrag en woorden en of die resoneren op een niveau van onvoorwaardelijke liefde. Wat o.a. vriendelijkheid en mededogen impliceert. Dat mag je gerust subjectief vinden.

Misschien is het het beste dat je me maar als "verloren" ziet? WiNk
Dat is geen probleem.

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

Hoe zeg je dat nu toch Diane?

Volgens mij is het zo dat de eenheidservaring, van binnenuit, alleen maar
een herinnering aan......is. Bovendien denk ik dat dergelijke ervaringen niet zo zeldzaam zijn als je misschien zou denken. Ik denk dat het merendeel van de mensen het laat bij.....:" H? dat is een fijne ervaring," en daarna blijven terug verlangen, zonder dieper duiken, naar weer een nieuwe ervaring van dat kaliber. Maar goed dat laatste kan ik mis hebben als ik de tijd wat oprek naar een groter bereik mbt tot bv reincarnatie en dergelijke zaken.

En wat is een non-dualistische eenheidservaring, in Gods naam?

Ja ik zeg het vast niet nauwkeurig genoeg, daar heb je gelijk in. Uiteindelijk is het idd een herinnering aan.. En zeker dergelijke ervaringen zijn helemaal niet zeldzaam. Ik bedoelde de blijvende realisatie, die niet zo vaak schijnen voor te komen. Als ik ook reïncarnatie hierbij ga betrekken dan kan het best, zoals je zegt, nog ingewikkelder liggen. Maar daar weet ik niets van, althans ik kan me niets herinneren hoor.

Ik noemde een eenheidservaring "non dualistisch" om duidelijk te zijn als onderscheid m.b.t. de christelijke mystiek. Maar beiden zijn natuurlijk hetzelfde.

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Dag Looro,

Nog korter door de bocht: de wezenseenheid wordt bepaald door kennis (Thomas evangelie), geloof (Christelijke evangelies) en wijsheid, zien (non-dualisme).
Wat eerst voorkomt als een tegenstelling is in wezen een onderlinge samenhang. Voor mij herken ik die samenhang, die wezenseenheid vanuit geloof. Ik geloof om de wijsheid als kennis te zien.

Dat heb je mooi samengevat Looro!
Het vervelende is, althans zo voel ik wel eens, dat ik idd bij alledrie de opvattingen/tradities e.d. wel iets van Waarheid zie.
De ondergrond is m.i. hetzelfde, de leringen ervan kunnen verschillen.
Nu mankeert het mij juist aan geloof!
En dat kun je toch niet afdwingen?

Warme groet!

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Wat denk je dan van bvb de chinese wijsheids en orakelliteratuur. Wijsheid wordt daar toch grotendeels omgezet in kennis die verandering (handelen) stuurt naar de harmonie van aarde, mens en hemel ? En is de westerse traditie niet op te vatten als één groot opvoedingsproject om tot éénheid te komen tussen mensen en volkeren en het bovennatuurlijke? ...
De realisatie en het in standhouden van die eenheid is een andere zaak en heeft behoefte aan geloof om die verworven eenheid (die oergrond waarvan je spreekt en ik als zodanig versta) te laten wortelen.

Zo ben ik bijv. ook nogal gecharmeerd om het even aards te zeggen van bijv. het Tao?sme.. Overal zie ik Waarheid.
Je geeft goed aan waar het mij aan ontbreekt, n.l. geloof..
Kun je dat volgens jou ook vertalen in overgave?
Daar ben ik evenmin erg goed in zeg maar, wat ik mezelf wel eens bijzonder kwalijk neem hoor.
Maar overgave is geen overgave als ik mezelf hiertoe dwing toch?
Ik kan er bijv. nog zo beroerd aan toe zijn, het op de knieën liggen bij wijze van spreken. Maar waar ik altijd die veerkracht vandaan haal (of misschien is het juist iets negatiefs?), als het ook maar een millimetertje beter gaat probeer ik overeind te komen.

PS De rest van je tekst komt later. Moet zo even eten afwas e.d.

Warme groet!

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Ik bedoelde de blijvende realisatie, die niet zo vaak schijnen voor te komen. Als ik ook reïncarnatie hierbij ga betrekken dan kan het best, zoals je zegt, nog ingewikkelder liggen. Maar daar weet ik niets van, althans ik kan me niets herinneren hoor.

En niet alleen van reïncarnatie.

Ik heb geen zin meer, soms zie ik een briljante helderheid, niets waaruit een persoon valt te herleiden en leef ik op. Het gekrakeel hier bevalt me allerminst.

Je beschrijft wat je in je beperktheid van je afgeknepen hoedanigheid, voor de geest komt. Niet dat je ergens aan zou moeten voldoen, het is geen invulling over je leven, maar een beschrijving van wat ik zie. Dat zet je allerminst aan om eveneens zo te kijken, nee je interpreteert en vindt dat ik er maar beter aan doe je als 'verloren' te beschouwen.

Nogmaals je doet niet aan waarheidvinding, je wilt helemaal niet weten.

Dat is in zoverre geen probleem maar je weet niet waar je het over hebt maar meent wel je hypothese omtrent realisatie te moeten verkondigen en frustreert serieus onderzoek, al is dat niet zo erg want ik zie hier niemand die daartoe bereid is.

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Dag Looro,

Die oergrond versta ik niet als de goddelijke natuur. De oergrond zou ik verwoorden als de poort of bron waar het menselijke raakt aan het goddelijke, het tijdelijke aan het eeuwige, het gebrokene aan het rechtvaardige, het letterlijke aan het abstracte, het betrekkelijke aan het absolute.

Ja misschien een kwestie van interpretatie? Zoals jij het beschrijft vind ik erg mooi. Voor mij heeft het meer de betekenis van het Goddelijke, het Mysterie waaruit alles ontspringt.

In die zin kan er voor mij geen sprake zijn van gerealiseerden of bestaat er geen concrete mogelijkheid om het bovennatuurlijke te zijn. Ik geloof dat ik eraan kan raken in de oergrond en mij van daaraf kan laten le(i)jden niet meer door mijn ik-heid maar door een geloofshouding en eerbetuiging aan het Ene, het Levende, de Vader. Ik wil zeggen dat niet het 'ik' mijn 'zelf' realiseert maar datgene wat mij raakt in de oergrond.

Op diepste niveau bestaan er m.i. idd geen gerealiseerden. Alleen een groot vergeten van... Ik geloof dat die oergrond "mij" raakt, d.w.z. "zichzelf"als menselijke uitdrukking,
Het "laten leiden e.d." zie ik dan ook als een vorm van geloof en/of overgave, waar ik juist veel moeite mee heb. Vandaar dat ik zo bezig ben met Inzicht. Maar mis dan datgene wat de "mij" nederig maakt, tot "niets" reduceert. De volkomen overgave aan het goddelijke en blijft daardoor e.e.a. min of meer mentaal.
Al is het de laatste tijd een soort berusting dat niet alles gewéten kan worden.
Mooi gezien dat niet de "ik" de dingen "voor elkaar" krijgt.

Dat naar de oergrond gaan, wordt in de parabel die je aanhaalde en vertelt over de verloren zoon. Of de vader dat nu al wist dat de zoon terug zou keren is niet de pointe van het verhaal. Het gaan door de wereld en het leven ?n de OMKEER naar huis, is de kernboodschap. In de oergrond (het weten van de vader) kan iemand zijn ik-heid omkeren en zich keren naar zijn ware zelf (verlangen bij de vader te zijn). Of iemand 'in' zijn ware zelf geraakt (samen bij de vader zijn) hangt niet van ik af ... maar van wie of wat dan wel?

Een goede uitleg! Die ommekeer kun je dat vergelijken met een "zich herinneren van.."? En wat bedoel je met "zijn ik-heid omkeren"?
Is het verlangen om weer bij de Vader te zijn van een "iemand"?
In het non dualisme wordt gezegd dat het Geest is die zichzelf herinnert.
In de vorm van een mens is Geest/Zijn werkzaam en voor de mens lijkt dit op een verlangen naar huis.
Het in het "ware zelf" te geraken is een belangrijk onderscheid tussen christendom en non dualisme. Aangezien bij het laatste wordt gezegd dat dit altijd in feite al het geval is, maar als gevolg van identificaties met denken, voelen, lichaam e.d. dit juist de belemmering is.

Ja hoe kom "je" daar? Een goeie vraag natuurlijk.
Alweer door eerst goed te zien wat dat "ik" nu precies inhoudt, althans het is een voorbereiding. Want dan nog kan er een "verlicht ego" ontstaan.
In elk geval is er dan meer ruimte om Geest/Zijn beter te kunnen laten schijnen. Tot op zekere hoogte kan ik daar volop aan meewerken, ook door overgave, geloof en/of devotie zoals bij het christendom vooral het geval is.
Daar hoef je toch geen inzicht voor te hebben lijkt me?
Maar dan he Looro, dat laatste stukje.

Ik geloof niet dat ONDANKS inzicht in het ik-mechanisme of een enorm geloof e.d. daar ook maar iets aan te doen is.
Sommigen noemen het Genade als dit gebeurt.

Fijn met je te praten Looro!
Warme groet,

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

En niet alleen van reïncarnatie.

Ik heb geen zin meer, soms zie ik een briljante helderheid, niets waaruit een persoon valt te herleiden en leef ik op. Het gekrakeel hier bevalt me allerminst.

Je beschrijft wat je in je beperktheid van je afgeknepen hoedanigheid, voor de geest komt. Niet dat je ergens aan zou moeten voldoen, het is geen invulling over je leven, maar een beschrijving van wat ik zie. Dat zet je allerminst aan om eveneens zo te kijken, nee je interpreteert en vindt dat ik er maar beter aan doe je als 'verloren' te beschouwen.

Nogmaals je doet niet aan waarheidvinding, je wilt helemaal niet weten.

Dat is in zoverre geen probleem maar je weet niet waar je het over hebt maar meent wel je hypothese omtrent realisatie te moeten verkondigen en frustreert serieus onderzoek, al is dat niet zo erg want ik zie hier niemand die daartoe bereid is.

Dat kun je natuurlijk niet weten via wat lettertjes.
Het moet voor jou idd wel frustrerend zijn om alleen hierop te moeten afgaan zonder in real live het moeizame gezoek en gespartel te kunnen zien.
Het eigenaardige is dat iedereen een bepaalde perceptie heeft en overtuigd is van de waarheid hiervan.
Jammer dat je het zo ziet Renoir.