Ego is een functie van het Geheel

[Kweetniet]

Zolang je met je ego vecht, ben je er niet. Het ego accepteren en er niet mee vechten is een belangrijke stap vooruit. Een grote stap. Een van de verbazingwekkende wetten van het universum is dat waar er geen weerstand bestaat, ook geen conflict is. Als je niet gaat vechten met je ego, dan kan het ego niet terugvechten. Het ego raakt gefrustreerd als het geen weerstand kan vinden.

Wanneer je dan aankomt in het potentieel van de Leegte, dan verliest alles zijn betekenis: gebondenheid, verlichting, kennis, allemaal onzin. Dan is er het Zien dat alles vanuit de Leegte, het Niets voortkomt. Máár hoeft er niet begrepen te worden!

Dan is er ook het weten dat Ik Ben alles is wat er geweten kan worden. Niet "Ik Ben Kweetniet? , maar slechts Ik Ben. De vraag is of het een overgave is, een opoffering. Die vraag is discutabel. Op het moment van overgave is er niemand meer die zich kan overgeven of opofferen.

Vanuit Ik Ben (zijn) kan er gezien worden dat 'zijn? en 'niet-zijn? uit elkaar voortkomen. Maar het is uw intellect die niet toestaat om simpelweg te 'zijn?.
Het is uw intellect die zegt: ik ben. Zodra uw intellect Klaas waarneemt zegt uw intellect direct: Ik ben Jan.

We kunnen stellen dat ego relatief is. Jan moet een relatie met Klaas hebben om een ego te kunnen zijn. Zeg dus niet dat ego niet bestaat, ego is relatief (als in: kan alleen bestaan in een relatie) Ego ontkennen is dualistisch. Ego is een f?nctie van het Geheel. Het maakt dat u een ander kunt ervaren. Uw intellect schept telkens 'de ander?.

U en ik zijn objecten geplaatst in ruimte/tijd. Door het denkvermogen is er tijd voor het ene object om het andere waar te nemen. Het denkvermogen dicht het andere object ook andere eigenschappen toe dan het zichzelf toedicht. Ruimte/tijd is ook onze beperking. Een museum is een geheel, maar om ieder schilderij te bekijken is er tijd en ruimte nodig. De werking van ons intellect staat niet toe om alle schilderijen in één keer te zien. Ook niet als ze naast elkaar staan. Dualiteit is de aard van ons denken, beste vrienden van dit forum.

Alles in het Universum is gebaseerd op tegenstellingen. We kunnen een overweldigend eenheidsgevoel krijgen als we omhoog turen naar de sterrenhemel. Maar we ervaren dualiteit als we één enkele ster gaan bestuderen. Dualiteit is dus niet fout en Non-dualiteit is niet goed. Non-dualiteit heeft de dualiteit nodig voor de manifestatie.

De tegendelen zijn onderling verbonden. In werkelijkheid moeten we beide aanvaarden. Maar het menselijk intellect vergelijkt de tegendelen, wil eruit kiezen en dat kan nu juist niet. Tegendelen zijn onderling verbonden tegenpolen. Het ene kan niet zonder het andere. Door het vergelijken ontstaat relatie en het gevoel van moeten kiezen tussen de tegenstellingen.