Meester van je stemming

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Von

Hoi Diane,
Ja, in bewustzijn kan alles opkomen, en als ik me daarvan bewust-ben, dan is er Bewust-zijn van dat wat er in het bewustzijn verschijnt.
(er is dan enkel waarnemen) en niet dat wat er in opkomt.
M.i. kun je nooit "verder" komen dan dit.

Ja Von, de bekende waarnemerspositie.
Toch voelt dit als een scheiding, immers het waarnemen en het waargenomene zijn EEN.
Al betekent dit dan weer niet dat er identificatie met het waargenomene plaatsvindt.
Het mag gewoon "gebeuren" in het volle bewustzijn dat dit geen persoonlijke aangelegenheid is.
Want door een halsstarrige waarnemerspositie in te nemen (wat ik heb gedaan..) lijkt het leven een ivoren torenkwestie te worden.
Wat vind jij?

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Dan heb je bericht 105 overgeslagen......

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Als je niets (meer) verwacht, is alles een kadootje.

Nee juist niet.
Want ik begrijp nog steeds niet waarom, je dan "verrast" wordt...
Trouwens betekent dit soort verrassing dat het vooral om "positieve" dingen gaat? Of zie je alles in zo'n geval als cadeautje?

Ik kan me voorstellen dat als je niets meer verwacht en er gebeurt iets waar je blij van wordt dat je dit als verrassing zou kunnen benoemen.
Wat ik eigenlijk bedoel is dit: het ligt er maar aan vanuit welke basishouding/gevoel dit "niets meer verwachten" voortkomt.
Zoals bijv. onverschilligheid, een gevoel van hopeloosheid o.i.d.

Kun je zeggen wat aan "het niets meer verwachten" ten grondslag ligt?

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Ja Von, de bekende waarnemerspositie.
Toch voelt dit als een scheiding, immers het waarnemen en het waargenomene zijn EEN.
Al betekent dit dan weer niet dat er identificatie met het waargenomene plaatsvindt.
Het mag gewoon "gebeuren" in het volle bewustzijn dat dit geen persoonlijke aangelegenheid is.
Want door een halsstarrige waarnemerspositie in te nemen (wat ik heb gedaan..) lijkt het leven een ivoren torenkwestie te worden.
Wat vind jij?

Het helpt me wel Diane, om wat meer afstand te nemen, waardoor ik betere keuzes kan maken.

[Naadje]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Nee juist niet.
Want ik begrijp nog steeds niet waarom, je dan "verrast" wordt...
Trouwens betekent dit soort verrassing dat het vooral om "positieve" dingen gaat? Of zie je alles in zo'n geval als cadeautje?

Ik kan me voorstellen dat als je niets meer verwacht en er gebeurt iets waar je blij van wordt dat je dit als verrassing zou kunnen benoemen.
Wat ik eigenlijk bedoel is dit: het ligt er maar aan vanuit welke basishouding/gevoel dit "niets meer verwachten" voortkomt.
Zoals bijv. onverschilligheid, een gevoel van hopeloosheid o.i.d.

Kun je zeggen wat aan "het niets meer verwachten" ten grondslag ligt?

Het niets meer verwachten komt voor mij niet voort uit onverschilligheid of een gevoel van hopeloosheid, integendeel, het komt eerder voort uit een soort van openheid, nieuwsgierigheid, wel zien wat het wordt.

Het komt voort uit een soort van overgave (bah vies woord) aan het leven. Geen vooringenomen standpunten en oordelen meer, noem het louter nog afgaan op je intuitie, op dat wat het moment en de situatie brengen. Zoiets....

Het alsnog verrast kunnen worden in negatieve zin, zie ik als het oplossen van oude patronen die nog wat nawerken, maar door mijn zien ook vrij snel weer verdampen. Het verrassen in positieve zin zie ik als een geraakt worden of een soort van verwondering van het leven an sich en dat wat zich daarin aan dient. Zoiets. Beter kan ik het nu even niet uitleggen.

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Naadje

Het niets meer verwachten komt voor mij niet voort uit onverschilligheid of een gevoel van hopeloosheid, integendeel, het komt eerder voort uit een soort van openheid, nieuwsgierigheid, wel zien wat het wordt.

Het komt voort uit een soort van overgave (bah vies woord) aan het leven. Geen vooringenomen standpunten en oordelen meer, noem het louter nog afgaan op je intuitie, op dat wat het moment en de situatie brengen. Zoiets....

Het alsnog verrast kunnen worden in negatieve zin, zie ik als het oplossen van oude patronen die nog wat nawerken, maar door mijn zien ook vrij snel weer verdampen. Het verrassen in positieve zin zie ik als een geraakt worden of een soort van verwondering van het leven an sich en dat wat zich daarin aan dient. Zoiets. Beter kan ik het nu even niet uitleggen.

Kan ik me prima in vinden!

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Von

... Laatst was er een programma op tv waarin mensen zich afvroegen wat ze zouden doen wanneer ze wisten dat hun leven spoedig zou eindigen. Ik vind dat je daar vanaf moet blijven, dat je dat niet kunt zeggen wanneer je er niet werkelijk voor staat.

Von, Is het laatste moment niet reeds het moment nu, het moment dat nu aanbreekt... ?
Wat weten wij van het leven, wat weten wij waarover wij spreken, wat zeggen wij als het over de werkelijkheid gaat ... ?
Ik zoek vijf tinten rood om een vlak in het schilderij tot leven te brengen.
Ik veeg en streep en wacht en herbegin; al dagenlang is dit nu het moment van rood.
En bijna is het laatste moment voor het rood aangebroken, want de kleur licht op en veert recht bij het blauw en straks het groen.
Straks nog even strepen en wrijven en dan is het rood gedaan en sterft voor altijd in het schilderij. Als een droge korst zal het daar achterblijven, altijd klaar voor één of ander kijken.

Ik kan er niet afblijven van die kleuren, die klanken, van het leven. Ik moest aan het leven komen en het gebruiken om te leven in dit moment, dit laatste moment ...
Looro

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik kan er niet afblijven van die kleuren, die klanken, van het leven. Ik moest aan het leven komen en het gebruiken om te leven in dit moment, dit laatste moment ...

Poetisch haast. Mooi.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Ik kan er niet afblijven van die kleuren, die klanken, van het leven. Ik moest aan het leven komen en het gebruiken om te leven in dit moment, dit laatste moment ...

Een aangaan maar evenzeer ook weer een loslaten.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Von, Is het laatste moment niet reeds het moment nu, het moment dat nu aanbreekt... ?
Wat weten wij van het leven, wat weten wij waarover wij spreken, wat zeggen wij als het over de werkelijkheid gaat ... ?

Het verschil vind ik Looro, dat wanneer je discusieert over iets wat niet werkelijk speelt, dit is gebaseerd op een leugen, en bovendien pijnlijk voor mensen die wél in zo'n situatie zitten en moeite hebben met Dat wat is. En wanneer je werkelijk afscheid van het leven moet nemen, zul je het zeer waarschijnlijk heel anders doen. Dus waarom daarover brainstormen?

Ik zoek vijf tinten rood om een vlak in het schilderij tot leven te brengen.
Ik veeg en streep en wacht en herbegin; al dagenlang is dit nu het moment van rood.
En bijna is het laatste moment voor het rood aangebroken, want de kleur licht op en veert recht bij het blauw en straks het groen.
Straks nog even strepen en wrijven en dan is het rood gedaan en sterft voor altijd in het schilderij. Als een droge korst zal het daar achterblijven, altijd klaar voor één of ander kijken.

Ik kan er niet afblijven van die kleuren, die klanken, van het leven. Ik moest aan het leven komen en het gebruiken om te leven in dit moment, dit laatste moment ...

Ik vind het prachtig Looro!
Heet het een betekenis voor je?