Jouw verhaal, mijn verhaal

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door **********

Ik heb het idee dat ik er aan verslaafd ben geweest. Aan geweld/conflict/ het gevoel van onveiligheid.
Mijn ouders zijn allebei op een gewelddadige manier gestorven. Vanaf mijn 8ste jaar ben ik in een redelijk veilige omgeving opgegroeid, maar ik bleef alert en werd heel fel.
Ik heb mijn hele leven in een soort alertheid geleefd, het is al jaren niet meer nodig, en toch is er iets in mij dat het leven en mensen nog steeds wantrouwt.
Ik ervaar omstandigheden en mensen om me heen nog steeds als niet te vertrouwen. Als mensen zichzelf voor de gek houden, onoprecht zijn, voel ik dat, zie ik dat,neem ik dat waar, en dat geeft me weer (onbewust) de bevestiging dat mensen niet te vertrouwen zijn.
Ik heb een soort alertheid ontwikkeld, en als ik onoprechtheid opmerk sluit ik me voor de ander. Sluit ik me voor liefde. Maar vooral sluit ik me voor mezelf, omdat ik dit alles wat ik in de andere verafschuw in mezelf zie.

Er is een stuk in mijn onbewuste dat het opgegeven heeft, omdat het contact met mensen zo vol strijd voelt.
Maar ik ben me er van bewust dat het mijn ideeën zijn, en toch is er iets sterker waar ik nog niet erover heen kan stappen. Ik heb nog niet de moed/de kracht om een stap verder te gaan. In vertrouwen.

Ook al is het nog niet zoals het hoort te zijn, ik heb 17 jaar aan gewerkt om me er van bewust te worden. Van een hele sterke persoon, tot een zeer gevoelige kwetsbare persoon.

Er was een onbewuste overtuiging dat ik minder was, wegens mijn achtergrond. En ook al zie ik mijn kwaliteiten en vermogens, ik kan daar nog niet er overheen stappen. Over het gevoel van verlies (minder zijn).

Mijn gevoel dat mijn IK gewonnen heeft van mijn intuïtie, en het goddelijke in me.
Het gevoel van verlies/minder zijn overheerst(onbewust) boven het vertrouwen.

Bewustwording is wanneer je het geziene onderzoekt op waarheid voor jou, verder gaat dat niet.

Ik heb ook een eigen aardigheid. Ik stoor me aan geluiden die ik niet uit kan zetten en het bewustwordingsproces leidt me naar vroeger dat ik gespitst in m'n bedje zat of m'n vader m'n moeder niet iets aandeed in zijn dronken buien. De geringste droge tik die ik s'nachts hoor wekt me uit m'n slaap en dus slaap ik met oordoppen in. Ik heb niks liever dan alle ramen wagenwijd open staan om de frisse lucht naar binnen te laten maar geluiden van buiten weerhouden mij ervan.

Als ik vredig van de stilte geniet begint er een of andere idioot met een klereherrie het blad in z'n tuin op een hoop te blazen en dat ritueel herhaald zich want de wind blaast het weer uit elkaar. Het is m'n weerstand ertegen die ik als pijnlijk ervaar en aan die weerstand kan ik alleen iets doen door m'n gedachten over het gebeuren te veranderen, door het geluid bijvoorbeeld niet af te keuren, maar dat lukt me voor geen meter.

Ik ben te kritisch op lawaaischoppers en denk godver.. hark dat blad gewoon op en deponeer het in een container dan hoef je het niet ieder twee á drie dagen op een hoop te blazen. En in mijn gedachten heb ik natuurlijk gelijk. Die man z'n gedachten zijn anders die denkt dat z'n vrouw erg blij is met zo'n harde werker omdat ie zoveel lawaai produceert en met z'n slurf tekeer gaat.

Jij vertoont eveneens gedrag naar je verleden en pogingen gedaan dat voor jezelf acceptabel te maken door andere gedachte te adopteren, een andere houding aan te nemen. Dan verbeterd de situatie enigzins maar er blijft een residu achter dat niet is weg te branden en zijn er maar twee mogelijkheden. Of integreren in je leven als een geaccepteerd gegeven waar je part nog deel aan hebt gehad, immers als het anders kon deed je dat wel, of blijven stoethaspelen en met dat laatste daar is evenmin wat mis mee. Misschien is het wel je redding iets te voorkomen.

Zigeunerfamilies hebben altijd een slechte naam gehad en werden argwanend bekeken. Wanneer ze lang zo zijn behandeld dan vestigt zich iets daarvan in de genen en wordt het overgedragen op een volgende generatie en kun je daar ook als is je levenswijze veranderd mee behept zijn. Het bovenstaande is gewoon psychologie van de kouwe grond (ik ben geen psycholoog) het is hoe mijn lekenverstand er tegenaan kijkt.

Een totaal ander punt is dat je veel meer bent dan die verschijning waar je volledige aandacht op rust. Vanuit die 'al' positie kan er compassie zijn met de mens in je die zo worstelt met z'n verleden. Anderen hebben die 'al' positie leren kennen als de begrip- en liefdevolle vader in wiens liefde ze zijn gaan delen en waardoor de ondervonden wonden zijn gaan helen. Misschien is het je weg te mediteren om vanuit turbulentie in vredige stilte te komen en zien dat het ook anders kan. In ieder geval is datgene waarin je betrokken bent niet hetgeen wat je bent, dat is je aardse jasje.

[Madelief]

Oorspronkelijk geplaatst door **********

Mijn gevoel dat mijn IK gewonnen heeft van mijn intuïtie, en het goddelijke in me.

Zou het kunnen zijn dat dat verfoeide en zgn geweldadige IK waar je hebt over hebt juist het onbegrepen Goddelijke is.

Het is zo iets als iemand die een auto rijd en niet in de gaten heeft dat hij/zij zelf de auto stuurt. Daarmee lijkt het alsof de auto een soortement van autonomie heeft die het in werkelijkheid niet heeft.

Snap je waar ik heen wil Flora?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

Zou het kunnen zijn dat dat verfoeide en zgn geweldadige IK waar je hebt over hebt juist het onbegrepen Goddelijke is.

Het is zo iets als iemand die een auto rijd en niet in de gaten heeft dat hij/zij zelf de auto stuurt. Daarmee lijkt het alsof de auto een soortement van autonomie heeft die het in werkelijkheid niet heeft.

Snap je waar ik heen wil Flora?

Ja, ik begrijp dat theoretisch. Ik voel regelmatig ook hoe het in werkelijkheid zit.
Ik weet en voel wat IK is en wat God (of grotere Zelf) is. Ik heb ook regelmatig dat ik me daar vrij van voel, van de autonomie van mijn Ik.
Ik ben er alleen niet helemaal van doordrongen, en dat blijkt weer uit mijn gedrag en beleving. Spanning in mijn lichaam en geest overheersen in mijn leven, op de achtergrond voel ik wel een glimpje van God altijd aanwezig.

Hoe gaat het bij jou Madelief?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Jij vertoont eveneens gedrag náár je verleden en pogingen gedaan dat voor jezelf acceptabel te maken door andere gedachte te adopteren, een andere houding aan te nemen.

Ik ben de laatste drie jaar heel bewust en diep in mijn pijn gedoken. Vaak dacht ik dat ik er aan zal sterven, zo diep ging het voor mij gevoel.
De pijn die ik nu ervaar is zo anders dan dat wat ik vroeger ervoer.

Wel lijkt erop dat ik de laatste stap naar vertrouwen net niet kan/durf te maken.
Ik bid, en ik zie het maar..
Ergens is het vertrouwen, maar ook het gebrek aan.

[Madelief]

Oorspronkelijk geplaatst door **********

Ja, ik begrijp dat theoretisch. Ik voel regelmatig ook hoe het in werkelijkheid zit.
Ik weet en voel wat IK is en wat God (of grotere Zelf) is. Ik heb ook regelmatig dat ik me daar vrij van voel, van de autonomie van mijn Ik.
Ik ben er alleen niet helemaal van doordrongen, en dat blijkt weer uit mijn gedrag en beleving. Spanning in mijn lichaam en geest overheersen in mijn leven, op de achtergrond voel ik wel een glimpje van God altijd aanwezig.

Hoe gaat het bij jou Madelief?

Flora kan jij je voorstellen dat die spanning die je voelt feitelijk jou opgekropte en verkrachte Goddelijke kracht is die zich met geweld naar buiten werkt in het verlangen gewoon te mogen stromen en zijn werk te doen. Namelijk wakker en bewust de auto besturen.

Laat het naar buiten komen/stromen, en ja in de eerste instantie zal het misschien niet zuiver aanvoelen vanwege alle oordelen die er op geplakt worden door jezelf, evt bevestigd door de buitenwereld die er als de kippen bij zullen zijn om onderdrukking te promoten.

Auto rijden is iets wat je moeten leren en dus is het vrijwel gerandeerd dat je er wat gebotst en gehost wordt in het begin. Daar is niks mee, hoort er allemaal bij.

En bedenkt dat de beste stuurlui (mooipraters) altijd aan wal staan.

Met andere woorden ga er voor meissie, laat je niet weerhouden door angst, het zal je geen windeieren leggen want zelf de auto besturen is het leukste wat er is wanneer je eenmaal de slag te pakken hebt ( ja ze me laten zien hoe het zal zijn wanneer ik doorzet of zoiets, vooralsnog..!?). Geen bomen meer waar je frontaal tegen aanbotst, geen stoeprandjes of andere zaken meer die je auto naar zijn mallemoer helpen waardoor je weer een nieuwe moet aanschaffen ect.

Voor mij Flora

Ik ben lerende en plaats soms vanuit onbewustzijn de auto nog rond een boom en dan is het au au au ect.. Ik scheld een potje, soms meerdere potjes, waarna ik vol goede moed en soms wat minder moed weer als brokkepiloot achter het stuur kruip tot ik geen brokkenpiloot meer zal zijn ect.

Ps: Mijn rijintructeur heeft mij verlaten. Hij zei:" ik heb je alles geleerd wat er te leren/weten valt en nu mag/moet je het zelf doen," en zette vervolgens, voor ie verdween een leuk parcours voor me uit.

Godgloeiende gloeiende en iets wat ik maar beter voor me kan houden .

[Mihaela]

Ik begrijp het heel goed Madelief. Ik meen(de) ook dat ik voluit aan het rijden ben(was).
Neem me niet kwalijk, ben net tegen een hoge berg gebotst,en ben herstellend, de berg heet: Mijn ego!
Auto in de prak. Kruipend ga nu ik verder.

Je schreef een keer dat je Ik en God niet perse gescheiden hoeven te zijn (of zoiets). Heb ook zo een gevoel.
Mijn Ik hoef niet meer te leiden. God weet toch beter dan IK, ben ik achter gekomen.

[Madelief]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Ik begrijp het heel goed Madelief. Ik meen(de) ook dat ik voluit aan het rijden ben(was).
Neem me niet kwalijk, ben net tegen een hoge berg gebotst,en ben herstellend, de berg heet: Mijn ego!
Auto in de prak. Kruipend ga nu ik verder.

Je schreef een keer dat je Ik en God niet perse gescheiden hoeven te zijn (of zoiets). Heb ook zo een gevoel.
Mijn Ik hoef niet meer te leiden. God weet toch beter dan IK, ben ik achter gekomen.

God en IK zijn het zelfde.

Mijn rijinstructeur (God) verdween op het moment dat ik dat besefte en toen was ik plots alleen. Ik snapte er geen hol van en vroeg me dus af hoe dat kon bladiebla ect. => het parcours verscheen als bij toverslag...holadiee

Mijn God mijn God waarom heeft Gij mij verlaten riep Jesus aan het kruis. Hij riep dat omdat Hij zelf God werd op dat moment en Zoon af was en dus uit de afhankelijkheid trad.

Goed ik liet me even meeslepen.

Terug naar jou.

Flora God en IK is het zelfde. Op het moment dat je zegt dat God het beter weet dan jij ga je in de afhankelijkheid zitten en doe je afstand van je autonomie/zelfstandigheid/zeggenschap.

Wat maakt het uit dat je een brokkepiloot bent, daar kun je alleen maar van leren. Honderduizend keer tegen een berg aan rijden, wil alleen maar zeggen dat je nog niet in de gaten hebt hoe je die berg moet oplossen.

Het Ego draagt de oplossing in zich, het is de laatste plaats waar je gaat wanneer er werkelijk geen andere wegen meer zijn. Jij alleen met je Ego oei oh oei oh oei.

En ja het kan jaren duren voordat je besluit cq inziet dat er werkelijk geen andere weg is dan er dwars doorheen.

Bij mij heeft het jaren en jaren geduurd voordat ik dat inzag en ging.

Ik ben er dus doorheen gegaan en ik ben er uit gekomen. Ik zal je de verdere details van hoe voorlopig besparen .

Groetjes

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rennie

Bewustwording is wanneer je het geziene onderzoekt op waarheid voor jou, verder gaat dat niet.

Hoi Renoir, een tijd terug schreef je, in een conversatie die je met Maria had, iets over de bladblazers en geluidsoverlast.
Nu geef je dat weer aan.
Het viel me toen gelijk op. Ik zei niets omdat ik niet het idee had dat jij iets van mij zou aannemen.
Het was ook niet op zijn plaats om daar toen iets over te zeggen, omdat ik ook met mijn illusies en beeld over jou aan het stoeien was. Ik liet het toen los.
Ik voel me nu naar jou vrij van mijn illusies/ideeën en ik wil graag delen, en noemen wat mij op viel: Jouw manier van op mensen af stappen kan volgens mij soms over komen als een bladblazer die vol vermogen af gaat op de ander om iets op te ruimen. Er is soms meer geluid dan doeltreffendheid, en dat vooral omdat mensen op wie je af gaat wat schuchter zijn betreffende hun onbewustheid. Veel mensen, waaronder ik ook tot nog kort, willen meestal geen ongevraagd advies, ongeacht hoe helder de ander het ook maar ziet, en hoe goed ook bedoeld.
Volgens mij is er iets wat je zelf nog niet in ziet: zoals jij gevoelig bent voor geluid, zo kan een ander ook gevoelig zijn voor jouw benadering.
Aan je heldere kijk op dingen ontbreekt volgens mij niets, maar de aanpak kan luidruchtig en ruw overkomen, en daardoor laten mensen niet zo snel binnen.
Zou kunnen dat het geluid wat jij maakte, en sommigen als lawaai ervoeren, wat forumleiders niet beviel? En dat een ban voor hun 'de oplossing' was?
Hiermee zeg ik niet dat ik het ermee eens ben met wat ze gedaan hebben. Alleen meen ik wel een parallel te zien.

Ik stoor me zelf nu niet meer aan de vorm, ik lees gewoon alleen de inhoud van je tekst. Ik ben bereid nu om via jouw ogen te kijken, als jij iets bij mij opmerkt.

Ik mende dus nu ook iets te zien bij jou, en wilde ik dat delen. Volgens mij is het niet voor mijn eigen genoegen., maar ik kan me er in vergissen.
Hoe denk jij hierover?

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door **********

Hoe denk jij hierover?

Oh je wilt het over mij hebben ? Ik meende dat we met jouw verhaal bezig waren. Het verhaal van de bladblazer heb ik als voorbeeld gebruikt om iets voor jou inzichtelijk te krijgen niet om de aandacht naar mijn wederwaardigheden toe te trekken.

Maar goed. Het ligt in m'n aard om me te storen aan stompzinnigheid en me daarover op te winden en daarbij komt het voor dat ik explosief reageer. Ik voel een energieboost opkomen die zich uit in een stemverheffing en actiebereidheid. Dat heb ik als een efficiënt mechanisme leren zien. Een soort van grens wanneer ik over me laat lopen omdat ik vind dat iedereen moet kunnen doen waar die zin in heeft. Ik herken het als een zichzelf herhalend mechanisme, een constant aanwezige uitlaatklep voor overtollige energie die iets kan voorkomen, bijvoorbeeld een hartfalen o.i.d..

Het kan dat je de explosiviteit van mijn woorden gewaar bent want het is door (aan)geraaktheid opgewekte energie dat ik iets uit m'n toetsenbordje kan rammelen. Dat je van 'n boost kunt schrikken of overdonderd voelen kan ik begrijpen, ik probeer daarin wat gedecideerder te zijn en vraag soms ook mij te helpen mij erop te attenderen als ik m'n stem verhef, maar het is mijn geaardheid ten aanzien waarvan ik niet voornemens ben me in te tomen. Irl kent men mij zo.

Vervolgens wat betreft de luidruchtige en ruwe aanpak. Ik heb me zelf leren kennen als gevoelig en kon dagen van streek zijn over één rotopmerking, maar inmiddels weet ik dat ik datgene wat gevoelig is onderdeel uitmaakt van een beschermingsmechanisme van het onvolprezen 'ego' en dat 'ego' blijft continue waakzaamheid vragen opdat het niet aangetast wordt. Nu ik me ten doel gesteld heb om dat 'ego' aan de kaak te stellen kan ik bezwaarlijk gevoeligheden in acht gaan nemen.

Wanneer je het 'ding' omzichtig wilt blijven benaderen en je besluit je gekwetst te gaan voelen kun je je beter maar niet met mij inlaten. Voor zover ik me herinner zijn het steeds die confronterende botsingen geweest met het 'ego' die forumleiders hebben doen besluiten mij te bannen. Ik sluit echter niet uit dat sommigen dat hebben gedaan vanwege klachten van leden en ingegeven of mede ingegeven door angst om ledenverlies. Het regende klachten, maar Remon bijvoorbeeld weigerde pertinent, ondanks veel aandrang van leden, om zijn 'ego' in ogenschouw te nemen.

Het is leuk om van alles te zien in elkaar dat is de motivatie om dat te blijven doen.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

God en IK zijn het zelfde.

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

Flora kan jij je voorstellen dat die spanning die je voelt feitelijk jou opgekropte en verkrachte Goddelijke kracht is die zich met geweld naar buiten werkt in het verlangen gewoon te mogen stromen en zijn werk te doen.

Ja, dat kan ik me heel goed voorstellen.
Ik kan het ook zien als mijn ego (IK) die het voor mij als schild fungerde, en zich er van afscheidde, en nu weer één met zichzelf kan worden.
Een met God is.

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

Flora enig idee waarom je evt. zo gewelddadig naar jezelf bent en jezelf minder maakt dan je bent?

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

Flora God en IK is het zelfde. Op het moment dat je zegt dat God het beter weet dan jij ga je in de afhankelijkheid zitten en doe je afstand van je autonomie/zelfstandigheid/zeggenschap.

Mooie parallel tussen hoe ik me voel/opstel/reageer en mijn beeld over God.
Daar waar ik mezelf (mijn IK of mijn ego) van God afscheid onstaat er dus geweld, en mezelf dus minder maak dat ik ben.

Ok, even herhalen: God en Ik zijn het zelfde.


**********