Esje's aanraakhoekje

[Esradha]

Ik heb een paar lieve vrienden om me heen, die me absoluut waarderen, alleen momenteel zelf opgeslorpt worden door hun eigen uitdagingen. En zoveel tijd voor zichzelf nemen, dat ze er bijna niet zijn. Af en toe even, om dan weer te verdwijnen. En ik, zit evenzeer in zwaar water, maar sta daarnaast gewoon klaar voor dierbaren. Maar dat lukt me steeds minder. Alleen maar geven en weinig terug krijgen. Dat heeft maanden geduurd en het breekt me op.

Maar dan valt ineens 'alles' weg, ben ik wel heel erg op mezelf aangewezen. Het voelt of het grootste deel van mijn netwerk is weggevallen en ik alleen sta. Niemand die zich om mij bekommert, voor mij komt zorgen en me laat voelen geliefd te zijn. Ik heb me verloren in de zorg om anderen en mezelf erin vergeten. Mijn verdriet daarin is zo groot. Aan mij dat kindje dat zich in de steek gelaten voelt, te troosten. Ik vind langzaam daarin ook mijn manieren en kom dan in een rust met een glimlach. Dan even is mijn wereld weer veilig, mag ik op deze wereld staan. Om vervolgens boem weer in dat verdriet te storten en liefde om me heen te missen. Blijven troosten, blijven troosten is de opdracht. Ga ik het in mezelf vinden dat gat aan gemis in te vullen...

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik heb een paar lieve vrienden om me heen, die me absoluut waarderen, alleen momenteel zelf opgeslorpt worden door hun eigen uitdagingen. En zoveel tijd voor zichzelf nemen, dat ze er bijna niet zijn. Af en toe even, om dan weer te verdwijnen. En ik, zit evenzeer in zwaar water, maar sta daarnaast gewoon klaar voor dierbaren. Maar dat lukt me steeds minder. Alleen maar geven en weinig terug krijgen. Dat heeft maanden geduurd en het breekt me op.

Maar dan valt ineens 'alles' weg, ben ik wel heel erg op mezelf aangewezen. Het voelt of het grootste deel van mijn netwerk is weggevallen en ik alleen sta. Niemand die zich om mij bekommert, voor mij komt zorgen en me laat voelen geliefd te zijn. Ik heb me verloren in de zorg om anderen en mezelf erin vergeten. Mijn verdriet daarin is zo groot. Aan mij dat kindje dat zich in de steek gelaten voelt, te troosten. Ik vind langzaam daarin ook mijn manieren en kom dan in een rust met een glimlach. Dan even is mijn wereld weer veilig, mag ik op deze wereld staan. Om vervolgens boem weer in dat verdriet te storten en liefde om me heen te missen. Blijven troosten, blijven troosten is de opdracht. Ga ik het in mezelf vinden dat gat aan gemis in te vullen...

Er liggen vragen op het puntje van mijn tong, maar voor nu deze .

[Pionne]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Dat worden we niet. Ze....... je opvoeders, de kerk, de moraal, de staat, je ouders, de school en dat alles generaties lang zodat het in je genen zit, hebben je een rugzakje omgedaan en hebben dat volgekieperd met zaken die je wezensvreemd zijn. Vandaar dat je je er ongelukkig mee voelt en er aan probeert te ontkomen. Alleen intrinsiek weet je wat je hier komt doen maar door al die ballast die aan je hangt kom je daar nooit mee in contact, dus doe je wat anderen van je verlangen en niet wat je intrinsieke opdracht is.

En uit deze verkniptheid van wat je niet bent bestaat vrijwel de gehele aarde en dat vindt z'n weerslag in alles wat we elkaar en de natuur aandoen. Het enige wat je kunt doen is weer gezond worden en dat is te weten zien te komen 'wat' je bent en afleggen wat je niet bent.

Mooi Renoir, bedankt voor dit stukje tekst. Erg toepasselijk, ook voor mij. En voor wie niet?!

[Pionne]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik heb een paar lieve vrienden om me heen, die me absoluut waarderen, alleen momenteel zelf opgeslorpt worden door hun eigen uitdagingen. En zoveel tijd voor zichzelf nemen, dat ze er bijna niet zijn. Af en toe even, om dan weer te verdwijnen. En ik, zit evenzeer in zwaar water, maar sta daarnaast gewoon klaar voor dierbaren. Maar dat lukt me steeds minder. Alleen maar geven en weinig terug krijgen. Dat heeft maanden geduurd en het breekt me op.

Maar dan valt ineens 'alles' weg, ben ik wel heel erg op mezelf aangewezen. Het voelt of het grootste deel van mijn netwerk is weggevallen en ik alleen sta. Niemand die zich om mij bekommert, voor mij komt zorgen en me laat voelen geliefd te zijn. Ik heb me verloren in de zorg om anderen en mezelf erin vergeten. Mijn verdriet daarin is zo groot. Aan mij dat kindje dat zich in de steek gelaten voelt, te troosten. Ik vind langzaam daarin ook mijn manieren en kom dan in een rust met een glimlach. Dan even is mijn wereld weer veilig, mag ik op deze wereld staan. Om vervolgens boem weer in dat verdriet te storten en liefde om me heen te missen. Blijven troosten, blijven troosten is de opdracht. Ga ik het in mezelf vinden dat gat aan gemis in te vullen...

Esradha, helder verwoord voor jezelf. Ik herken jou er volledig in? Veel zinnigs heb ik voor nu niet te zeggen verder. Knuf en sterkte!

[Hans]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ga ik het in mezelf vinden dat gat aan gemis in te vullen...

Een "verzonnen" gat is niet te vullen,...

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ik heb een paar lieve vrienden om me heen, die me absoluut waarderen, alleen momenteel zelf opgeslorpt worden door hun eigen uitdagingen. En zoveel tijd voor zichzelf nemen, dat ze er bijna niet zijn. Af en toe even, om dan weer te verdwijnen. En ik, zit evenzeer in zwaar water, maar sta daarnaast gewoon klaar voor dierbaren. Maar dat lukt me steeds minder. Alleen maar geven en weinig terug krijgen. Dat heeft maanden geduurd en het breekt me op.

Maar dan valt ineens 'alles' weg, ben ik wel heel erg op mezelf aangewezen. Het voelt of het grootste deel van mijn netwerk is weggevallen en ik alleen sta. Niemand die zich om mij bekommert, voor mij komt zorgen en me laat voelen geliefd te zijn. Ik heb me verloren in de zorg om anderen en mezelf erin vergeten. Mijn verdriet daarin is zo groot. Aan mij dat kindje dat zich in de steek gelaten voelt, te troosten. Ik vind langzaam daarin ook mijn manieren en kom dan in een rust met een glimlach. Dan even is mijn wereld weer veilig, mag ik op deze wereld staan. Om vervolgens boem weer in dat verdriet te storten en liefde om me heen te missen. Blijven troosten, blijven troosten is de opdracht. Ga ik het in mezelf vinden dat gat aan gemis in te vullen...

KiSs
Renoir heeft een mooi stuk voor jou geschreven.
Dat wens ik je zo toe, dat je weer "gezond" wordt.
Zal zeker dit weekend extra aan je denken en jij weet waarom!
Wie weet volgend jaar weer samen.

[Esradha]

Ja gaaf hoor, Ulla, geniet er maar van! Dank je, ook voor de rest.

Tijd en aandacht die ik aan mezelf geef, doen me nu veel goed.
Probeer goed mijn energie te blijven volgen, wat ik met mezelf doe.
Morgen dagje Zeeland, genieten van zon, zee en strand .

[glans]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Maar dan valt ineens 'alles' weg, ben ik wel heel erg op mezelf aangewezen. Het voelt of het grootste deel van mijn netwerk is weggevallen en ik alleen sta.

Veel Sterkte!

[glans]

Oorspronkelijk geplaatst door Esradha

Ja gaaf hoor, Ulla, geniet er maar van! Dank je, ook voor de rest.

Tijd en aandacht die ik aan mezelf geef, doen me nu veel goed.
Probeer goed mijn energie te blijven volgen, wat ik met mezelf doe.
Morgen dagje Zeeland, genieten van zon, zee en strand .

ik hoop dat je een fijne dag had gisteren
en wens je vandaag een mooie stralende ZONdag!

[Esradha]

Dank je wel, Glans. Het was heerlijk aan zee gisteren, wel beetje verbrand.
Nog zandbouwwerken gemaakt samen met vriendin haha, daar wel flink mee gelachen .