Het misverstand uit de nondualiteit.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Het klopt wat ik zeg, zeg je. Waarom wil je er dan iets anders van maken? Hoe kloppend wil je het hebben? Ben jij (algemene zin) je gedragingen? Je kunt gedrag afwijzen, maar dat doet aan de liefde toch niks af? Heb je zelf vanochtend nog zo mooi betoogd. Dat stuk waar je van walgt (in jou), heeft heling nodig. En wil aan het licht komen. Sluit je ogen er niet voor.

Hoezo zit/ben je gevangen? In welke wereld? Je hebt de keuze om je een slachtoffer/gevangene te voelen, of om te beseffen dat je (al) vrij bent en dat nooit anders is geweest, of zou kunnen zijn. Wat is voor jou (het meeste) waar? Welke gedachte/overtuiging/keus, maakt jou en je omgeving het meest gelukkig?

Berlusconi is verder niet zo belangrijk voor mij. Maar er zijn ook mensen waar ik van hou die ego-gedrag vertonen die buiten-proportioneel is. Dat maakt mij verdrietig. Berlusconi roept walging op omdat ik geen persoonlijke liefde voel voor hem. Voor iemand waar ik wel persoonlijke liefde voor voel roept hetzelfde gedrag verdriet op. Dat betekend dat mijn "ik" die betekenis er aan geeft.

Ik zie het ego als een gevangenis waar hooguit gedeeltelijk uit te ontsnappen valt. Zonder ego kan ik dit leven niet leven.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Ja, sorry, ik weet het zelf niet beter. Ik wordt er zelf gek van als ik iets (te lang en uitvoerig) moet gaan beredeneren en daar een beslissing op nemen. Dan wordt ik kriegelig en wacht gewoon totdat ik het gewoon wel weet. Zelfs al zijn de feiten duidelijk. (Als ik mij dat kan veroorloven natuurlijk en het geen zaak van leven en dood is.)

Met de ratio werken is een eitje. Je weegt belangen af en schat waarschijnlijkheid/risico in . Valt deze 60/40% uit, dan is de keuze gemakkelijk. Niets kiezen is immers ook een keuze. Met de ratio neem ik een beperkte tijdsspanne waarin ik de voorkomende mogelijkheden kan evalueren.

Eigenlijk heb ik tientallen jaren superrationeel mn beslissingen genomen en dat beviel me best. Maar op persoonlijk en emotioneel gebied ligt dat heel anders.
Dat gedicht van vanochtend sprak me aan zonder dat ik het begreep. Vandaar mijn vraag aan jou en Virgo. Weten zonder te weten.

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Berlusconi is verder niet zo belangrijk voor mij. Maar er zijn ook mensen waar ik van hou die ego-gedrag vertonen die buiten-proportioneel is. Dat maakt mij verdrietig.

Jij bent Niets. En je kunt er Niets aan doen. Maar willen we niet allemaal graag iets zijn? Iemand? Die daar iets aan zou kunnen doen? Het enige dat je in zo'n geval kunt doen, is je eigen verdriet onderzoeken.

[Guy]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Berlusconi is verder niet zo belangrijk voor mij. Maar er zijn ook mensen waar ik van hou die ego-gedrag vertonen die buiten-proportioneel is. Dat maakt mij verdrietig. Berlusconi roept walging op omdat ik geen persoonlijke liefde voel voor hem. Voor iemand waar ik wel persoonlijke liefde voor voel roept hetzelfde gedrag verdriet op. Dat betekend dat mijn "ik" die betekenis er aan geeft.

Ik zie het ego als een gevangenis waar hooguit gedeeltelijk uit te ontsnappen valt. Zonder ego kan ik dit leven niet leven.

Het leven leeft zichzelf. Met of zonder ego. Probeer het eens.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Niets

Ik ben niet de hele dag met Berlusconi bezig. Alleen op het moment dat ik er mee geconfronteerd wordt. Dan oordeelt mijn ego in een impuls over Berlusconi. Vanuit nondualiteit aanvaard ik hem.

Ik noem het gevangen zitten, omdat het ego nu eenmaal een gevangenis is.
Maar het ego is wel nodig om het te ervaren.

Daar had ik het niet over, waarom iets (ego en dualiteit) afwijzen waarvan je je zo in ruime mate bediend.

Het vraagt onderzoek naar het belang dat je ego heeft bij het afwijzen van Berlusconi.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Wat koopt iemand daarvoor, als je hem in dualiteit/irl tegenkomt? Theorie is mooi, maar uiteindelijk komt het aan op de praktijk.

In real life moet ik maar een beetje schipperen met al die zaken. Deze thread staat grotendeels vol met persoonlijke reacties van diverse reageerders. Ik ga daar niet over oordelen (ik heb het ook nauwelijks gelezen). Maar ik moet maar een beetje zien te dealen met dat ego-gedoe. Ik had gehoopt op een discussie nav #1. Maar daar is het niet meer van gekomen. Ben ik boos ? Nee. Ben ik verdrietig? Nee, ook niet. Ik aanvaard de dingen zoals ze zich presenteren aan mij. Ik aanvaard mijn eigen walging van Berlusconi, want die is ook onderdeel van Alles. Ik aanvaard mn verdriet over ego-gedrag van mensen die ik liefheb. Want ook mn verdriet is onderdeel van Alles.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Daar had ik het niet over, waarom iets (ego en dualiteit) afwijzen waarvan je je zo in ruime mate bediend.

Het vraagt onderzoek naar het belang dat je ego heeft bij het afwijzen van Berlusconi.

Dan heb je mij verkeerd gelezen. Ik wijs het en mijn eigen ego niet af. Ik probeer me bewust te zijn van mn ego. Ik wil hem leren kennen en alle trucjes die hij in huis heeft. En zoals ik in #1 al stel: het is een slimmerik.

Deze bewustwording leidt bij mij tot een heftigere reactie bij constatering van ego-gedrag. Waar ik zelf ook niet bepaald vrij van ben.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Wat koopt iemand daarvoor, als je hem in dualiteit/irl tegenkomt? Theorie is mooi, maar uiteindelijk komt het aan op de praktijk.

Dat is juist het grappige, dat nodeloze standpunt bepalen over hoe je staat tegenover iets of iemand die je nooit zult tegenkomen. En mocht je hem tegenkomen dan is het allesbehalve zoals je het had uitgedacht. Allemaal verhaaltjes in je kop terwijl als je in de situatie terecht komt altijd zeer adequaat zult reageren.

Het is idd helemaal niet relevant in je hoofd met hypothese bezig te zijn en dat is de gespreksstof hier.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Jij bent Niets. En je kunt er Niets aan doen. Maar willen we niet allemaal graag iets zijn? Iemand? Die daar iets aan zou kunnen doen? Het enige dat je in zo'n geval kunt doen, is je eigen verdriet onderzoeken.

Dat is ook wat ik doe. Ik probeer mijn eigen emoties te analyseren. Zij willen mij iets zeggen. Maar hier ben ik nog even niet uit. Waarom raakt het mij als iemand waar ik van houd, ego gedrag er op na houdt? Die persoon doet dat toch zelf? Bovendien weet ik dat Liefde in essentie nergens op gericht is.

Ik kom hier niet 1-2-3 uit.

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door Guy

Het leven leeft zichzelf. Met of zonder ego. Probeer het eens.

Het leven is als een rivier, de stroom bepaalt waar je heen gaat en er tegen in roeien is zinloos.