Tony Parsons - "Het open geheim"

[vesselin]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

En hier wordt eveneens gedaan, ergo er is doen om ergens te komen.

Het doel is besloten in de middelen.
Als je aandacht geeft aan wat je aan het doen bent, of dat nu wandelen is of iets anders, doe je misschien iets dat je nog nooit gedaan hebt, en dan krijg je een 'kick'. Maar dat verdwijnt vlug.
Leven met aandacht, alertheid geeft gewoon meer mogelijkheden. Dat vul je dan voor jezelf in. Alert zijn, aandachtig zijn is zijn eigen beloning, om het zo te zeggen, of anders: heeft zijn eigen kwaliteit.

Wat jij waarschijnlijk bedoelt is dat iemand de verwachting, de hoop heeft dat als je alerter, aandachtiger in het leven staat, je een wonderbaarlijke ervaring gaat hebben, misschien wel 'verlicht' gaat worden.
En dan is hij of zij niet meer bezig met alert zijn, maar staat, zoals ik dat zou noemen "op de uitkijk". En dat werkt niet.

Toen ikzelf op negentienjarige leeftijd een boek van Krishnamurti in handen kreeg, en al zijn opmerkingen over "awareness" las, begon ik uit alle macht "aware" te zijn. Ik maakte, net zoals de 'meester' lange wandelingen in een mooie omgeving en kreeg er een euforische kick van.
Ik had vroeger op de 'yoga-academie' van de DivineLifeSociety (wat een naam h?!) leren mediteren. Maar ik werd daar eerder depressief van - waarschijnlijk kindertrauma's die zich roerden - en vermeed het.

Maar, dus, Krishnamurti's 'awareness', dat was de 'max'!
Toen verviel ik in het andere uiterste: ik wou dat euforische gevoel altijd hebben.
Op den duur kon ik mij er niet meer los van maken, en kon niet meer 'normaal' doen. Daarmee wil ik zeggen, doen wat alle mensen doen: zich concentreren op hun bezigheden en opgaan in wat ze aan het doen zijn (cfr. mijn stukje over "flow").
Ik kon dat niet meer! Ik ging als het ware buiten de dingen staan als toeschouwer, wat een toestand van gespletenheid veroorzaakte die zeer veel energie roofde en mij zeer traag en onhandig maakte.
Als gevolg daarvan heb ik mijn verpleegstudies stop moeten zetten.

Je zou kunnen zeggen: "Dit is voer voor psychiaters." Er kan inderdaad in mijn psychologische make-up iets geweest zijn dat mij zo schizofreen deed reageren.
Hoe dan ook, tot mijn twee?ntwintigste, toen ik opgeroepen werd voor bugerdienst - naar het leger gaan was uitgesloten en daarom had ik het statuut van gewetensbezwaarde aangevraagd en gekregen - leefde ik als een parasiet op de goedheid van mijn ouders.
Mijn vader had soms wel zin om mij eruit te gooien. Maar hij was zelf een erg spirituele man - hij haatte zijn beroep als bankbediende - en ik heb er iets op gevonden: ik liet hem een boek van Krishnamurti lezen en hij vond het fantastisch.
Ik had zelf geen geld en ik heb mijn vader zover gekregen dat hij mijn treinreis naar Saanen betaalde om mij de kans te geven om aan de voeten van de 'meester' te gaan zitten.
Jaren later heb ik dat goedgemaakt. Toen ik al getrouwd was, heb ik hem meegenomen naar Brockwood en op de laatste dag dat we er konden zijn, heb ik uiterst brutaal de lange rij aanschuivenden, schaamteloos voorbij gestoken zodat mijn vader helemaal vooraan kon zitten, bijna letterlijk op de schoot van Krishamurti. Ik vermoed dat het een van de gelukkigste dagen van zijn leven geweest is.
Ik heb daar geen pak slaag aan over gehouden. Die Engelsen zeiden niets, buiten een oud dametje dat: 'Really! Shocking!" zei.

En zo, tijdens mijn burgerdienst, die zich afspeelde op een school voor minder begaafden (sic) ging ik, uit verveling, zang studeren en dat is uiteindelijk mijn beroep geworden.

Dat wereldvreemde, schizofrene 'awareness'-gedoe - en zo heeft Krishnamurti het zeker niet bedoeld, ik heb dat zo geïnterpreteerd - zorgde er tenslotte voor dat ik helemaal niet meer functioneerde.
Ik ontdekte dat ik, als ik een flink stuk in mijn kraag dronk, mij weer 'normaal' voelde.
En zo ben ik nog alcoholist geworden ook! Bedankt Krishnamurti!

Ik wil maar zeggen: Als ik wat huiverig reageer op sommige zweverige uitspraken van mensen hier, heb ik nu uitgelegd waar het vandaan komt.

Gelukkig ben ik nu weer normaal! Zo normaal als ik maar zijn kan! hahahahahahahahahahahahahaha!

[Esradha]

Alert zijn is open staan voor iedere ervaring en voor ieder gevoel, ongeacht de aard ervan. Alert zijn met als doel je geweldig te voelen, zal inderdaad niet werken, omdat je niet alles accepteert wat er is en niet overal alert op bent. Alertheid zelf is wel te oefenen. Zonder verwachting van de uitkomst die het moet hebben. Het enige doel is waarnemen wat er is.

[sagnaar]

Oorspronkelijk geplaatst door vesselin

Het doel is besloten in de middelen.
Als je aandacht geeft aan wat je aan het doen bent, of dat nu wandelen is of iets anders, doe je misschien iets dat je nog nooit gedaan hebt, en dan krijg je een 'kick'. Maar dat verdwijnt vlug.
Leven met aandacht, alertheid geeft gewoon meer mogelijkheden. Dat vul je dan voor jezelf in. Alert zijn, aandachtig zijn is zijn eigen beloning, om het zo te zeggen, of anders: heeft zijn eigen kwaliteit.

Wat jij waarschijnlijk bedoelt is dat iemand de verwachting, de hoop heeft dat als je alerter, aandachtiger in het leven staat, je een wonderbaarlijke ervaring gaat hebben, misschien wel 'verlicht' gaat worden.
En dan is hij of zij niet meer bezig met alert zijn, maar staat, zoals ik dat zou noemen "op de uitkijk". En dat werkt niet.

Toen ikzelf op negentienjarige leeftijd een boek van Krishnamurti in handen kreeg, en al zijn opmerkingen over "awareness" las, begon ik uit alle macht "aware" te zijn. Ik maakte, net zoals de 'meester' lange wandelingen in een mooie omgeving en kreeg er een euforische kick van.
Ik had vroeger op de 'yoga-academie' van de DivineLifeSociety (wat een naam h?!) leren mediteren. Maar ik werd daar eerder depressief van - waarschijnlijk kindertrauma's die zich roerden - en vermeed het.

Maar, dus, Krishnamurti's 'awareness', dat was de 'max'!
Toen verviel ik in het andere uiterste: ik wou dat euforische gevoel altijd hebben.
Op den duur kon ik mij er niet meer los van maken, en kon niet meer 'normaal' doen. Daarmee wil ik zeggen, doen wat alle mensen doen: zich concentreren op hun bezigheden en opgaan in wat ze aan het doen zijn (cfr. mijn stukje over "flow").
Ik kon dat niet meer! Ik ging als het ware buiten de dingen staan als toeschouwer, wat een toestand van gespletenheid veroorzaakte die zeer veel energie roofde en mij zeer traag en onhandig maakte.
Als gevolg daarvan heb ik mijn verpleegstudies stop moeten zetten.

Je zou kunnen zeggen: "Dit is voer voor psychiaters." Er kan inderdaad in mijn psychologische make-up iets geweest zijn dat mij zo schizofreen deed reageren.
Hoe dan ook, tot mijn twee?ntwintigste, toen ik opgeroepen werd voor bugerdienst - naar het leger gaan was uitgesloten en daarom had ik het statuut van gewetensbezwaarde aangevraagd en gekregen - leefde ik als een parasiet op de goedheid van mijn ouders.
Mijn vader had soms wel zin om mij eruit te gooien. Maar hij was zelf een erg spirituele man - hij haatte zijn beroep als bankbediende - en ik heb er iets op gevonden: ik liet hem een boek van Krishnamurti lezen en hij vond het fantastisch.
Ik had zelf geen geld en ik heb mijn vader zover gekregen dat hij mijn treinreis naar Saanen betaalde om mij de kans te geven om aan de voeten van de 'meester' te gaan zitten.
Jaren later heb ik dat goedgemaakt. Toen ik al getrouwd was, heb ik hem meegenomen naar Brockwood en op de laatste dag dat we er konden zijn, heb ik uiterst brutaal de lange rij aanschuivenden, schaamteloos voorbij gestoken zodat mijn vader helemaal vooraan kon zitten, bijna letterlijk op de schoot van Krishamurti. Ik vermoed dat het een van de gelukkigste dagen van zijn leven geweest is.
Ik heb daar geen pak slaag aan over gehouden. Die Engelsen zeiden niets, buiten een oud dametje dat: 'Really! Shocking!" zei.

En zo, tijdens mijn burgerdienst, die zich afspeelde op een school voor minder begaafden (sic) ging ik, uit verveling, zang studeren en dat is uiteindelijk mijn beroep geworden.

Dat wereldvreemde, schizofrene 'awareness'-gedoe - en zo heeft Krishnamurti het zeker niet bedoeld, ik heb dat zo geïnterpreteerd - zorgde er tenslotte voor dat ik helemaal niet meer functioneerde.
Ik ontdekte dat ik, als ik een flink stuk in mijn kraag dronk, mij weer 'normaal' voelde.
En zo ben ik nog alcoholist geworden ook! Bedankt Krishnamurti!

Ik wil maar zeggen: Als ik wat huiverig reageer op sommige zweverige uitspraken van mensen hier, heb ik nu uitgelegd waar het vandaan komt.

Gelukkig ben ik nu weer normaal! Zo normaal als ik maar zijn kan! hahahahahahahahahahahahahaha!

Doe niet zo normaal' man !....doe ff gewoon

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Blikje

De geprogrammeerde iemanden met al die vrije willen bleken ineens te zijn verzonnen.

Tot de "niemand" gewoon weer een "iemand" mocht zijn.
Het gaat niet lukken Blikje om "dit" over te brengen...

[Frederiki]

Ik heb 'Zoals het is' van Tony Parsons herlezen.

Hij doet hoofdzakelijk twee dingen:

Het eerste is, wat ik in het draadje 'Citaten' als gezegd heb:
Hij vraagt de mensen of ze hun 'zelf' kunnen vinden, waarbij de aangesprokene in de war raakt en toegeeft dat hij/zij dat niet kan.
Parsons vergeet er voor het gemak bij te vertellen dat het een absurde vraag was, omdat het zelf niet geobjectiveerd kan worden.

Het tweede is dat, als hij het over de afwezigheid van het zelf - zijn fameuze 'niemand hier, niemand daar' - heeft, hij simpelweg een beschrijving geeft van 'flow': de handelende persoon gaat op in de handeling en vergeet daarbij zichzelf - zelfvergetelheid dus.
Dit is inderdaad een alledaags verschijnsel dat ieder van ons meemaakt. En er is inderdaad geen 'lijst' of jaren van volgehouden meditatie voor nodig.
Waar hij de mist ingaat is dat hij dit voorstelt als zou deze toestand permanent kunnen zijn.

Wat besluit ik daaruit?
Dat volgelingen van dergelijke 'leraars' niet in staat zijn om kritisch, laat staan, zelfstandig te denken.

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door Frederiki

....niet in staat zijn om kritisch, laat staan, zelfstandig te denken.

Juist!

Maar niet alleen volgelingen van dergelijke 'leraars'..
OF beschouw jij jezelf misschien als kritische, zelfstandig denker?????

Ahum! ahum! aaahuuuum!!!!

[diane]

Oorspronkelijk geplaatst door Frederiki

Het tweede is dat, als hij het over de afwezigheid van het zelf - zijn fameuze 'niemand hier, niemand daar' - heeft, hij simpelweg een beschrijving geeft van 'flow': de handelende persoon gaat op in de handeling en vergeet daarbij zichzelf - zelfvergetelheid dus.

Wie of wat vergeet zichzelf dan?

Dit is inderdaad een alledaags verschijnsel dat ieder van ons meemaakt. En er is inderdaad geen 'lijst' of jaren van volgehouden meditatie voor nodig.
Waar hij de mist ingaat is dat hij dit voorstelt als zou deze toestand permanent kunnen zijn.

Het is zo alledaags dat we het gewoon vergeten.
Bovendien vindt het bedachte zelf/ik dit ontbreken van een middelpunt een bijzonder akelige gedachte.., zodat het zich (de gedachten) razendsnel "bij elkaar denkt" als degene die je denkt te zijn.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Frederiki

Ik heb 'Zoals het is' van Tony Parsons herlezen.

Hij doet hoofdzakelijk twee dingen:

Het eerste is, wat ik in het draadje 'Citaten' als gezegd heb:
Hij vraagt de mensen of ze hun 'zelf' kunnen vinden, waarbij de aangesprokene in de war raakt en toegeeft dat hij/zij dat niet kan.
Parsons vergeet er voor het gemak bij te vertellen dat het een absurde vraag was, omdat het zelf niet geobjectiveerd kan worden.

Het tweede is dat, als hij het over de afwezigheid van het zelf - zijn fameuze 'niemand hier, niemand daar' - heeft, hij simpelweg een beschrijving geeft van 'flow': de handelende persoon gaat op in de handeling en vergeet daarbij zichzelf - zelfvergetelheid dus.
Dit is inderdaad een alledaags verschijnsel dat ieder van ons meemaakt. En er is inderdaad geen 'lijst' of jaren van volgehouden meditatie voor nodig.
Waar hij de mist ingaat is dat hij dit voorstelt als zou deze toestand permanent kunnen zijn.

Wat besluit ik daaruit?
Dat volgelingen van dergelijke 'leraars' niet in staat zijn om kritisch, laat staan, zelfstandig te denken.

Hiermee kom je dus tot zelfonderzoek (het kleine zelf, de afspiegeling van het grote zelf) en benoem je dat als zelfvergetelheid. Dat maakt niet uit, je doet nu tenminste aan zelfonderzoek en kraait niet na wat die gasten beweren.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ogenblik-sem

Juist!

Maar niet alleen volgelingen van dergelijke 'leraars'..
OF beschouw jij jezelf misschien als kritische, zelfstandig denker?????

Ahum! ahum! aaahuuuum!!!!

Woordspelletjes.

[Ogenblik-sem]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Hiermee kom je dus tot zelfonderzoek (het kleine zelf, de afspiegeling van het grote zelf) en benoem je dat als zelfvergetelheid. Dat maakt niet uit, je doet nu tenminste aan zelfonderzoek

Dát is hier al een lang gepasseerd station.

en kraait niet na wat die gasten beweren.

En correct bevonden wat die gasten beweren.

Erg h