Vagebond

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door kabu

Nou ja zeg

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Nou ja zeg

Grapje Vagebond..

[Vagebond]

Ik zit te kijken naar the voice senior en daar komt toch voorbij een interviewtje met heddy lester wienst broer gaat mee doen aan de voice. Op verzoek van Martijn zingt ze nog keer de mallemolen, te schattig voor woorden, echt.

Deze opname was niet te vinden op you-tupe maar ik heb wel een ander opname van een op leeftijd zijnde Heddy die de mallemolen zingt in een zaaltje

Enjoy JaKnIk

25 april 2018 Heddy Lester Mallemolen

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Zo ja, hoe dan?

En toen ik veilig achter het gordijn stond, was er stilte en veiligheid...
De dik gemaakte en oplichtende tekst nog eens proevend ter hand te nemend.
Want ja het is een overbekend mechanisme wat mij jaar in jaar uit bestuurd heeft als het over relaties ging. Maar omdat ik in elkaar zit zoals ik in elkaar zit zit ik in elkaar, ik was bekend met dat mechanisme, want met elke van die negatieve-, de ander minderwaardig makende gedachte voelde ik hoe ik mezelf in de rug stak, niet in staat zijnde mijn vinger op de zere plek te leggen en mezelf daarmee bevestigend in mijn volstrekte onwaardigheid en stupiditeit.

Dus om de ander te beschermen tegen mij, ging ik, en dat vind ik nog altijd terecht, geen relaties meer aan.

Ik heb de kleine stoker nu in het vizier en dus kan ik kijken hoe hij werkt, hoe hij zijn energetische tengels in mij slaat, mijn ogen verblind zodat ik zie wat hij ziet....

Ik zag gisteren eigenlijk al dat er iets niet klopte en ik wist nadat ik bovenstaande door mezelf geschreven zag staan ook direct wat er niet aan klopte.

Het is eigenlijk vreemd dat ik schrijft dat ik een 'ander' wil beschermen terwijl het eigenlijk zou moeten zijn dat ik mezelf wilde beschermen. Ik voelde immers dat met elke steek, een ander minderwaardig makend, die ik een ander in mijn hoofd gaf dat ik mezelf in de rug stak. Dus wie wilde ik nu eigenlijk beschermen? Nou die vraag lijkt mij niet zo moeilijk om te beantwoorden, ik wilde mezelf beschermen tegen pijn, mezelf niet langer in de rug steken. Er zit hier iets heel fnuikend onder want hiermee zette ik mezelf natuurlijk in heel persoonlijke gevangenis, zelfbescherming.

Wordt er ergens nog gelachen?
Ik kom dichterbij, telkens een stukje dichterbij.
Ik zet je het licht.
Je kunt jezelf niet langer verschuilen al zie ik je nog niet.
Ik wacht tot jij jezelf laat zien, je inhoud.
Als de moeder die er nooit was.
Ach zo klein nog ben je eigenlijk.
Kom maar hier mijn kind laat me maar zien/voelen wat er is...

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door kabu

W. intrigeert je, je hebt nog, kan nog wat leren, over jezelf via hem zo te lezen.

Ik weet niet of ik nog iets van W. kan leren. Ik weet dat ik gevangen ben geraakt op het moment dat hij me liet gaan. Dat is de paradox, want hierin overkwam mij het ergste wat me kon overkomen, ik was mijn onafhankelijkheid kwijt, als die er al was, want had ik mezelf niet al die jaren van mijn leven mezelf voor de gek gehouden en hield ik eigenlijk mezelf niet al heel lang gevangen?

Er was een kind in mij, dat op zoek was naar een pappie en mammie, 1 van de twee was ook goed. En daar kwam W. en zonder dat ik me daar van bewust was, werd er een kans gezien en ik ging er voor, blind als ik was.

Natuurlijk wilde W. geen pappie spelen voor ene Vagebond en dus is het in mijn geest terecht dat hij me achter liet, maar voor het in de steek gelaten kind in mij is het een totaal ander verhaal. Natuurlijk kon het verweesde kind de waarheid niet in de ogen zien en dus hield het vast aan de droom. En denk nu niet dat dit iets is waar ik nu pas achter kom, ik weet dit al een flink aantal jaren.

W. mag van mij niet bewegen, niets zeggen, niets doen, want 1 beweging kan al voldoende zijn voor dit kind om hoop uit te putten, maar ze moet sterven, er is geen andere weg.

Ik zoek W. op om mezelf te confronteren. W. zal niet tot leven komen. Ik ben als een kind dat rond zijn overleden moeder blijft lopen, tegen het dode lichaam duwen in een wanhopige poging dat het lichaam weer tot leven zal komen, maar dat zal niet gebeuren, dood is dood. Dit kind zal moeten sterven aan haar kind-zijn, zij zal volwassen moeten worden op de één of andere manier.

Het gaat om mij het gaat niet om W.

En ja, ik hoor al weer stemmen opgaan die zeggen:" maar heb je daar nu perse ene W. voor nodig?

Nee, ik heb daar natuurlijk niet perse ene W. voor nodig het had ook een ander kunnen zijn. Waar het om gaat is de confrontatie, de kans dat ik onderzoeken dat iets echt dood is.

Als kind kon ik dat niet trekken dat ik in feite zonder echte opvoeders was en dus heb ik mezelf 'verstopt' ( weet niet of dat de juiste term is). Maar het lullig is dat telkens wanneer een een potentiële, bah vies woord, partner voorbij komt komt vroeger of later maar meestal vroeger, het verweesde kind opzetten. Ja en echt als ik een man was, had ik toch echt geen zin in kind/baby in mijn armen. Ja en mogelijk vinden anderen dat wel fijn, ik niet.

Ik wil eerst volwassen worden en dan kijk nog wel eens verder...

W. doet wat ik van hem vraag. Hoe pijnlijk ook voor de toeschouwer, dit is wat het is. Een kind dat weigert zijn dode ouder los te laten tot het zeker weet dat het dood is....

Wanneer jullie naar dit drama kijken, is dat wat je ziet. Een dier, het kalf van een olifant, dat bij zijn dode moeder blijft. De kudde blijft nog even hangen om de kleine de kans te geven afscheid te nemen, maar het duurt lang en op een gegeven moment gaan ze toch verder....en dus is het kalf op zichzelf aangewezen, treurig loopt het op een gegeven moment langzaam de einder tegemoet... Einde verhaal.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Wow, wandelen en fitnessen, we moeten toch eens met elkaar praten, want ik heb de motivatie van een amoebe wanneer het om bewegen gaat en mijn conditie een drama van hier tot tokio.

Mijn lichaam, ik schaam me er voor, al heel lang eigenlijk, maar vanochtend bedacht ik me ineens:" waarom me voor mijn lichaam schamen? Ja ik heb het verwaarloost, mijn hele leven, ik heb het niet gevoed met gezonde dingen, ik heb me bewogen alleen mechanisch op wilskracht omdat ik er toch een beetje appetijtelijk wilde blijven uitzien maar nu, na de overgang, heb ik het volledig laten gaan, dat bewegen is bijna onmogelijk voor me, fysiek niet, maar mijn geest wil niet, die wil alleen maar rouwen, en nog eens rouwen en verdrietig zijn. Gezond eten is een drama voor me, zo moeilijk en ik weet ook niet of dat ooit helemaal goed zal komen eerlijk gezegd. Dus ja moet ik mij schamen voor mijn lichaam dat in feite mijn strijd vertegenwoordigd, de littekens van mijn leven in vol ornaat? Moet ik me daar echt voor schamen? Wie/ wat is die stem die zegt:" maar je voldoet niet aan het ideaalbeeld, je bent niet die prachtige vrouwe die gracieus oud geworden is, een dat ben je niet zeker niet, kijk maar eens in de spiegel."

En ik kijk in de spiegel, ik zie daar een propje staan, ik ben niet al te groot, 30 kg, mai God, zo veel, overweight, niet te geloven ben nog nooit zo zwaar geweest, max 10 te zwaar dat was het wel en dat is echt een wonder met mijn eetpatroon. Ik kijk en denk:" vind mezelf nu echt zo lelijk als ik in mijn hoofd ben. Nee ik geloof van niet," en dan zie ik een foto van mezelf met dit gewicht, ja dat is echt wel even schrikken. Ja ik vind het moeilijk, mezelf te accepteren in de vorm waarin ik nu verkeer.

Ik hoop op een wonder dat ik op een dag, als bij een wonder, uit mijn lethargie zal opstaan. De handschoen zal oppakken en mezelf weer in vorm zal brengen, vooralsnog is mijn lichaam een battlefield waar nog altijd om wordt gevochten....

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Als kind kon ik dat niet trekken dat ik in feite zonder echte opvoeders was en dus heb ik mezelf 'verstopt' ( weet niet of dat de juiste term is). Maar het lullig is dat telkens wanneer een een potentiële, bah vies woord, partner voorbij komt komt vroeger of later maar meestal vroeger, het verweesde kind opzetten. Ja en echt als ik een man was, had ik toch echt geen zin in kind/baby in mijn armen. Ja en mogelijk vinden anderen dat wel fijn, ik niet.

Het wordt een stuk moeilijker als je het kind in jezelf niet kunt omarmen en daar een ander voor nodig hebt inderdaad.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Wow, wandelen en fitnessen, we moeten toch eens met elkaar praten, want ik heb de motivatie van een amoebe wanneer het om bewegen gaat en mijn conditie een drama van hier tot tokio.

Na mijn schrijven van daarnet schoot toch nog weer bovenstaande quote door mijn geestesoog. Want hoe voelt dat nu, mijn onvermogen. Ik voel me als een ziek kind, jaloers op de kinderen die allemaal, rennen, springen, dollend met elkaar, buiten aan het spelen zijn. Het wil graag meedoen, maar het kan niet, ik zit thuis met een mentaal gebroken been, inactief.

Ja, ik ben jaloers.

Nee, de marathon ga ik nooit lopen, da's mij te zot, maar gewoon een beetje leuk, ja dat zou toch leuk zijn...

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

.Ja ik vind het moeilijk...

Zo mooi en openhartig je laatste twee teksten, waarin jij van alles deelt.

Ik herken hier en daar ook bepaalde emoties en de innerlijke en de uiterlijke strijd, als mens en als vrouw. De fysieke en emotionele veranderingen, deel je hier openhartig.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het wordt een stuk moeilijker als je het kind in jezelf niet kunt omarmen en daar een ander voor nodig hebt inderdaad.

Zo is dat, en gaat dus niet gebeuren die ander, niet als het aan mij ligt, en dat ligt aan mij...

Het paradoxale in mijn geval is wel, ik weet niet hoe iets dergelijks voor anderen is, even doorbordurend op wat je hier zegt , dat ik net als ieder kind ouders verlangde maar dat ik ook zo boos was dat ik ze niet wilde ik wilde in elk geval zo snel mogelijk van ze af. En daarmee zet je jezelf dan in positie waar bijna niet uit te komen valt. Want je groeit op neemt dit alles mee in je rugzak, je wordt bewuster, ziet het patroon, wilt je eigen ouder zijn, maar dat lukt niet omdat je nooit geleerd hebt hoe je een ouder moet zijn omdat alleen maar een verrot voorbeeld hebt gehad en daarom zo snel mogelijk van ze af wilde.

Dit zag op er op het plaatje als een heel logisch verhaal uit, maar dit op geschreven hebben lijkt er iets te ontbreken. Ik laat het voor nu even liggen...