Aankomen

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

God/Bewustzijn/het Al in 1 kreet gebruiken lijkt mij niet aan de orde..

Het zijn dan ook 3 (zie het "scheidings"teken), naar eigen voorkeur te interpreteren, "kreten". Voor elk wat wils nietwaar...

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Bewustzijn bevindt zich op het 'wrijvingsvlak' van de geziene en ongeziene wereld. God, het Al is zowel geziene als ongeziene wereld + bewustzijn..

Naar mijn idee zijn wij (als mensen) degenen die bewustzijn een plaats toewijzen. Bewustzijn/God/het Al "plaatst" zichzelf nergens (?n overal natuurlijk). Volgens mij bestaat er niet echt een wrijvingsvlak tussen de geziene en ongeziene wereld. Het tot dan ongeziene dat zichtbaar wordt, is een "gebeurtenis" voor (het bewustzijn van) de persoon in kwestie, en dat kan inderdaad al dan niet als "wrijving" ervaren worden. Maar deze nooit-eerder-geziene-wereld heeft zich misschien al kenbaar gemaakt aan het bewustzijn van duizenden anderen? Met andere woorden : er bestaat niet zoiets als een ongeziene wereld an sich; er bestaat bewustzijn dat (nog) geen "weet" heeft van bepaalde "werelden" omdat deze nog niet gezien/(h)erkend werden. Dat is volgens mij iets totaal anders dan ervan uitgaan dat er sowieso een soort "wrijvingsvlak" zou bestaan tussen 2 werelden...

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Bewustzijn is het onveranderlijke, het eeuwige, derhalve is het ook onzin om van verruimd bewustzijn te spreken. Het Al kan niet worden waargenomen, men kan het alleen 'zijn'.

Ik mag van mezelf blijkbaar zoveel onzin uitkramen als ik wil.
Als ik spreek van verruimd bewustzijn, dan heb ik het uiteraard over MIJN bewustzijn dat de eigen grenzen heeft verlegd. Maar vermits ik niet sowieso uitga van het bestaan van het onveranderlijke (ik zie dat immers als een aanname en niet als een te verifi?ren gegeven), ga ik er evenmin vanuit dat het Al zichzelf niet zou kunnen verruimen (misschien wel VIA persoonlijk bewustzijn, wie weet?)

En wat bedoel je eigenlijk met "het Al kan men alleen zijn"? Ik kan inderdaad alleen maar allerhande "delen" (uitings-/verschijningsvormen) van dat Al waarnemen. Wanneer ik er nog niet eens in slaag om al die verschillende verschijningsvormen tegelijk waar te nemen, lijkt het me tamelijk onmogelijk om het Al(-wat-mogelijk-is) effectief in zijn geheel en tegelijkertijd te "zijn" (belichamen/ervaren). Gelukkig voor mij zie ik dat ook niet als mijn "opdracht". God, als slimme architect, heeft niet voor niets het concept tijd/ruimte ontworpen h?...

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

..... Ik citeer als toemaatje eventjes uit poëtisch "eigen werk" : "Het licht verdwijnt nooit voorgoed, hoe hard de nacht zijn best ook doet". En wie weet, misschien is dat ook een "concept" dat je wel zou kunnen liggen

Fijn je weer eens te lezen Tine. Een groet

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Ik mag van mezelf blijkbaar zoveel onzin uitkramen als ik wil.
Als ik spreek van verruimd bewustzijn, dan heb ik het uiteraard over MIJN bewustzijn dat de eigen grenzen heeft verlegd. Maar vermits ik niet sowieso uitga van het bestaan van het onveranderlijke (ik zie dat immers als een aanname en niet als een te verifi?ren gegeven), ga ik er evenmin vanuit dat het Al zichzelf niet zou kunnen verruimen (misschien wel VIA persoonlijk bewustzijn, wie weet?)

Als het ik is verdwenen is er ook niet langer MIJN bewustzijn. Dan wordt gezien dat bewustzijn onbegrensd is. Toch is het nog immer hetzelfde bewustzijn als altijd. Bewustzijn is de aanwezigheid in alles. Bewustzijn heeft geen begin en geen einde. Bewustzijn is zowel de leerling als de leraar. Bewustzijn is het onveranderlijke wat het veranderlijke ervaart in al zijn vormen in zowel de geziene als de ongeziene wereld.

En wat bedoel je eigenlijk met "het Al kan men alleen zijn"? Ik kan inderdaad alleen maar allerhande "delen" (uitings-/verschijningsvormen) van dat Al waarnemen. Wanneer ik er nog niet eens in slaag om al die verschillende verschijningsvormen tegelijk waar te nemen, lijkt het me tamelijk onmogelijk om het Al(-wat-mogelijk-is) effectief in zijn geheel en tegelijkertijd te "zijn" (belichamen/ervaren). Gelukkig voor mij zie ik dat ook niet als mijn "opdracht". God, als slimme architect, heeft niet voor niets het concept tijd/ruimte ontworpen h?...

Het Al 'zijn' is de aanwezigheid ervaren. Het Al, God kan niemand waarnemen.
Je kan het alleen gewaar 'zijn'. Het is op geen enkele manier een opdracht. Al die dwazen die opdrachten zagen vonden het niet. Daarom kan je het alleen 'zijn' , omdat het werkzaam is buiten alle opdrachten, ideeen en overtuigingen om. Het mooie is dat je er letterlijk niks voor hoeft te doen, niets voor hoeft te willen, het al ben en altijd al bent geweest.

En in die laatste zin schuilt nou ook juist de crux. Mensen slagen er soms een leven lang niet in om 'niet-te-doen'. Willen is geen kunst, dat kan iedereen. Maar het vergt een enorme wilskracht om 'niet-te-willen'.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Puppetji

Een concept, of idee, is nog geen overtuiging h?. De pastoor is overtuigd dat Jezus de enige zoon van God is. Voor de athe?st is dat een idee waar de pastoor van overtuigd is.

Ah, zo bedoel je het; dat is duidelijker voor mij.
ideeën/concepten zijn dan inderdaad eerder "vluchtige" dingen terwijl overtuigingen veel meer "zeggingskracht" (geldingsdrang?) hebben. In de loop van mijn leven hebben heel veel niet-zo-gezonde (want wat mij betreft vrijheid-berovende) ideeën -die mijn gevoel weliswaar als niet-waar(devol) beoordeelde maar die ik toch niet durfde verwerpen- blijkbaar een vruchtbare bodem gevonden in mijn bewustzijn... En mijn gebrek aan moed om VOOR MEZELF het waardegehalte van deze ideeën te onderzoeken/bepalen, heeft er toe geleid dat ze konden "uitgroeien" tot overtuigingen waarvan ik niet zo gemakkelijk verlost geraakte.

Oorspronkelijk geplaatst door Puppetji

Zo heb ik in het voorbije half jaar geleerd dat het idee 'ik heb een relatie' of 'ik ben in een relatie' als gevolg heeft dat ik lijd. Met het idee van een band, verhouding, binding komen verwachtingen, herinneringen aan voorbije relatie en verdere persoonlijke en cultureel geconditioneerde mentale concepten over wat een relatie zou moeten zijn. Sowieso zal niet iedereen zich daar in herkennen. Vandaar dat ik duidelijk over mezelf spreek.

Als ik alleen maar naar de stem van mijn ervaring (mijn mentale concepten) zou luisteren, dan zou ik niet meer in staat zijn om te geloven in "gezonde" (goed functionerende) relaties. Iets in mij lijkt echter heel goed te weten hoe het kán zijn (wat inderdaad neerkomt op hoe het VOOR MIJ zou moeten zijn) waardoor het onmogelijk geworden is om genoegen te nemen met minder.
Immers, wanneer de eigen betekenis -zowel wat betreft het inhoudelijke als wat betreft de vormgeving- die men aan "in relatie zijn" geeft, niet overeenstemt met de "invulling" die de andere betrokken partij voor ogen heeft, kan er niet anders dan strijd (lijden) ontstaan, wat zich zowel innerlijk als uiterlijk kan manifesteren (of op beide "terreinen" tegelijk). Zelfkennis en het kunnen/durven jezelf zijn (wat neerkomt op een goede relatie hebben met jezelf) beschouw ik als belangrijke factoren. En dat geldt volgens mij niet alleen voor partnerrelaties maar voor ALLE relaties...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Mensen slagen er soms een leven lang niet in om 'niet-te-doen'. Willen is geen kunst, dat kan iedereen. Maar het vergt een enorme wilskracht om 'niet-te-willen'.

Buiten de mensen bevinden alle andere levende wezens, die gewoon hun instinct volgen, zich niet in die toestand van 'niet-te-willen'?

dus ik zou niet weten waarom we dan van een vooruitgang moeten spreken; ik zie het eerder als een terugval.

Voor mij moeten we vooral die eigenschappen die we als mensen hebben en die ons van het dierenrijk onderscheiden, beter tot ontwikkeling brengen en volledig leren beheersen; want het schoentje lijkt mij eerder daar gekneld.
Wat wij nu tot bewustzijn komen noemen zou wel eens de normale toestand van de mensen kunnen zijn indien ze erin slagen om zich volledig tot mens te ontwikkelen...

[InX]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dat vind ik een beperkende maatregel. Ik zie niet in waarom we ons zouden moeten aansluiten op de flow?Iikzelf heb juist altijd de neiging om tegen de flow in te gaan.

Dank voor het meekijken Marie.

Ik constateerde zelf ook al dat er iets niet klopte in mijn bewering, ik laat bij deze in het scheppingsproces de flow dus even weg: we zijn altijd mede-scheppers. We zijn ook mede-scheppers aan strijd en chaos (of oorlog en andere ellende), we scheppen met zijn allen van alles wat er op en met moeder Aarde gebeurt.

Dus ook strijd, chaos (en andere oorlog en ellende) zullen ongetwijfeld hun nut hebben om voor iemand ergens iets helder te krijgen. Ook al kunnen we het niet begrijpen.

Voor mijzelf heb ik ont-dekt, dat het dodelijk vermoeiend is om tegen de stroom in te zwemmen.

Einzelganger zijn is niets mis mee (zelf nadenken), achter de kudde (of een guru) aanlopen is niet aan te raden. Maar de flow waar ik op doel, is het innerlijk Weten. Het deel wat rechtstreeks is verbonden met de Bron. Het is de Wat, die wij Zijn. Dat deel gaat voorbij ego-belangen. Is ook niet gehecht aan resultaat en/of goedkeuring. Daar ont-moeten wij....

[Puppetji]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

@Puppetji: Ah, zo bedoel je het; dat is duidelijker voor mij.
ideeën/concepten zijn dan inderdaad eerder "vluchtige" dingen terwijl overtuigingen veel meer "zeggingskracht" (geldingsdrang?) hebben.

Ja, zo is het. Zie als voorbeeld van overtuigingen en geldingsdrang maar naar Renoir / Laurens die mij inmiddels als Gargamel aan het censureren is. Hij haalt links en citaten uit mijn posts weg.
Ik mag niet meer naar in zijn en Theo's ogen valse profeten verwijzen.
Het gaat hier immers om 'zelfkennis', het is een 'onderzoeksforum' en geen 'discussieforum'.

[InX]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Als het ik is verdwenen is er ook niet langer MIJN bewustzijn. Dan wordt gezien dat bewustzijn onbegrensd is. Toch is het nog immer hetzelfde bewustzijn als altijd. Bewustzijn is de aanwezigheid in alles. Bewustzijn heeft geen begin en geen einde. Bewustzijn is zowel de leerling als de leraar. Bewustzijn is het onveranderlijke wat het veranderlijke ervaart in al zijn vormen in zowel de geziene als de ongeziene wereld.

Deze opmerking intrigeert: als bewustzijn onbegrensd is, dan zou het toch moeten kunnen verruimen? Het Universum deidt toch uit? En ook al heeft het geen begin en einde en is het on-going, dan kan het toch alsnog verruimen?

Bij deze gedachten moet ik overigens denken aan de Akashakroniek:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Akashakroniek

Het Al 'zijn' is de aanwezigheid ervaren. Het Al, God kan niemand waarnemen.
Je kan het alleen gewaar 'zijn'. Het is op geen enkele manier een opdracht. Al die dwazen die opdrachten zagen vonden het niet. Daarom kan je het alleen 'zijn' , omdat het werkzaam is buiten alle opdrachten, ideeen en overtuigingen om. Het mooie is dat je er letterlijk niks voor hoeft te doen, niets voor hoeft te willen, het al ben en altijd al bent geweest.

En in die laatste zin schuilt nou ook juist de crux. Mensen slagen er soms een leven lang niet in om 'niet-te-doen'. Willen is geen kunst, dat kan iedereen. Maar het vergt een enorme wilskracht om 'niet-te-willen'.

Dit kan ik volgen... Gewoon simpel Zijn, de wilskracht gebruiken om ego-verlangens te omzeilen, dienstbaar zijn aan het Heel-Al.

Hmmm, ik realiseer me wel hoe moeilijk dat is soms .... stoppen met roken is me tot nu toe nog niet gelukt in ieder geval...

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Als het ik is verdwenen is er ook niet langer MIJN bewustzijn. Dan wordt gezien dat bewustzijn onbegrensd is. Toch is het nog immer hetzelfde bewustzijn als altijd. Bewustzijn is de aanwezigheid in alles. Bewustzijn heeft geen begin en geen einde. Bewustzijn is zowel de leerling als de leraar. Bewustzijn is het onveranderlijke wat het veranderlijke ervaart in al zijn vormen in zowel de geziene als de ongeziene wereld.

Ik heb niet de indruk dat mijn ik is verdwenen en toch "zie" ik (of geef je er de voorkeur aan dat ik zeg "wordt er hier gezien"?) dat er inderdaad geen grenzen zijn aan bewustzijn.
Wat het veranderlijke versus het onveranderlijke betreft, je zou dan evengoed kunnen stellen dat bewustzijn het veranderlijke is dat het onveranderlijke ervaart/kan ervaren... Het maakt uiteindelijk niet echt een verschil...

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Het Al 'zijn' is de aanwezigheid ervaren. Het Al, God kan niemand waarnemen.
Je kan het alleen gewaar 'zijn'. Het is op geen enkele manier een opdracht. Al die dwazen die opdrachten zagen vonden het niet. Daarom kan je het alleen 'zijn' , omdat het werkzaam is buiten alle opdrachten, ideeen en overtuigingen om. Het mooie is dat je er letterlijk niks voor hoeft te doen, niets voor hoeft te willen, het al ben en altijd al bent geweest.

En in die laatste zin schuilt nou ook juist de crux. Mensen slagen er soms een leven lang niet in om 'niet-te-doen'. Willen is geen kunst, dat kan iedereen. Maar het vergt een enorme wilskracht om 'niet-te-willen'.

Naar mijn gevoel zit jij heel erg "vast" in tegenstellingen en beschouw je de éne kant van de tegenstelling als beter (juister, nobeler, ...) dan de andere. Als dat je "ding" is, doe gerust zo verder. Maar ik speel niet (meer) mee...

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Buiten de mensen bevinden alle andere levende wezens, die gewoon hun instinct volgen, zich niet in die toestand van 'niet-te-willen'?

Ik kan niet in een dier kruipen, maar het komt mij voor dat een dier niet zo veel wil heeft. Het is ons denken wat 'wil'. Het denken (wat dat ook moge zijn) schept oneindig veel mogelijkheden. Ik kan mij via het denken mij verplaatsen in een ander en dan ontstaat er iets wat wij empathie noemen.

dus ik zou niet weten waarom we dan van een vooruitgang moeten spreken; ik zie het eerder als een terugval.

Als we het nu eens gewoon zondeval noemen? Erfzonde?

Voor mij moeten we vooral die eigenschappen die we als mensen hebben en die ons van het dierenrijk onderscheiden, beter tot ontwikkeling brengen en volledig leren beheersen; want het schoentje lijkt mij eerder daar gekneld.

Het is het denken wat ons onderscheid van de dieren, dus volg het spoor terug zou ik zeggen. We moeten niet iets leren beheersen maar iets afleren.

Wat wij nu tot bewustzijn komen noemen zou wel eens de normale toestand van de mensen kunnen zijn indien ze erin slagen om zich volledig tot mens te ontwikkelen...

Ik blijf moeite houden met kreten als 'tot bewustzijn komen' houden. Ik heb dat altijd gezien als tot iets hogers komen, terwijl het in de aard juist heel basaal is. Kijk wederom eens naar de dieren en dan hoe vogels zich gelijktijdig bewegen in een zwerm of hoe vissen zwemmen in een school en als een organisme bewegen. Zij weten zich beter als eenheid te gedragen dan wij mensen.