Vagebond

[kabu]

Oorspronkelijk geplaatst door Iona

Toch wel mooi als ik terugkijk naar de weg die ik heb moeten gaan.
Wat overblijft is het moment en dat wat is.

Vind het ook mooi en ben ook dankbaar terugkijkend naar de weg die ik heb moeten gaan. Ik heb me zowaar aan een zwaar familie karma kunnen onttrekken. Van generatie op generatie werdt daarin onbewust de pijn doorgegeven zoals dat zoveel gebeurt.
Bij Mihaela zien we de sporen van haar communistische tijd in Roemenië nog altijd. Dat is het karma van een land. Men wist niet wie zich als vriend voor deed, maar daar onder een spion was. Daar wordt men paranoia van wat zij nog altijd is.

Haar waakhond is immer actief, alles is potentieel verdacht, ook heilige medicijnen waarop ik volgens haar gefixeerd ben inplaats van op een vrouw deze keer, want vaak neemt de kambo of bufo of Ayahuasca, de functie van een medicijn (dus drug) aan volgens haar, dus steeds gebruiken om de effecten te behouden.

Dus chronische achterdocht, altijd op haar hoede zijn, verdachte in alles en iedereen zien...
Ik ken het maar al te goed, mijn oudste zuster van 72 jaar heeft dit in extreme vorm waardoor, voor zover ik weet, ze al zeker 20 jaar anti-depressiva slikt.
Zij is nog neurotischer geworden dan ik als gevolg van de familie-terreur waarin we zijn opgegroeid. Zelfs als er recentelijk gesproken wordt over ons biologische vader die de terreur zaaide slaat ze nog altijd wit uit van angst ook al is die man al 25 jaar dood, het verhaal leeft voort in haar geest.

Zoals bij jou het vooral uitzitten en schrijven en het geschrevene weer verbranden en huilen dagelijks jarenlang bevrijding heeft gebracht zo hebben bij mij psychedelica de neuroplasticiteit verbeterd.
Talloze nieuwe verbindingen zijn tijdens de psychedelische ervaring in mijn brein ontstaan, dus desintegratie van gebaande oude paden, hetwelk simpelweg het gevolg is van het 'schudden van de sneeuwbol'. Ik kan het veel mensen die geen uitweg vinden uit hun neurose aanraden, goed beseffend dat het niet voor iedereen is. Als de angst om controle los te laten te groot is, moet je er niet aan beginnen. Men moet bereid en gemotiveerd zijn om het ego niet meer te laten ontsnappen. Niet meer met anderen bezig te zijn, het is allemaal van binnen te doen, alles daarbuiten is een projectie.

Zie ook Video: Psychedelics expert Dr Robin Carhart-Harris on what exactly happens to the brain on a trip.

[kabu]

Oorspronkelijk geplaatst door kabu

Breathin in, breathin out... de beweging van de golven volgend, riding on the inner waves, the drop who becoming the waves.

[kabu]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Thanks

Graag gedaan.

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Sorry,

Geen erg, hij was maar een spook.
Ja zeg, over spoken gesproken... Doet me denken aan deze babbel met François 10 jaar geleden over die 23 jaar jongere vrouw met incest en haar nonkel. Er was nog een 'nonkel' in het spel...

kabu: in het vliegtuig naar Istanbul heb ik met haar zware ruzie gemaakt over het spook 'nonkel Richard'. Ik noem die zo omdat ze die nog nooit gezien heeft. Ze heeft hem aan de haak geslagen op een datingsite een paar jaar geleden. Een man van eind in de zestig die op haar geilt, haar telefoneert, sms'kes en emails al jaren stuurt. Dat prikkelt haar en daar werd ik razend van.

Cois: Ge hebt haar enorm geconfronteerd met haar eigen innerlijke dualiteiten hé. Die twee krachten die tegen elkaar opboksen. Ze is nog te jong om die begeerte de baas te kunnen hé. Dat is ongelooflijk hé. meisje toch, mensen toch...Dat moet een enorm moeilijk proces zijn om daar ooit uit te komen.

kabu: Ze leek het te begrijpen.

Cois: begrijpen doet ze dat, want ze is intellectueel. Maar dat betekend niet dat ze het begrijpt dat ze daarom ook de energie heeft om er zich van los te maken.

kabu: Als ze die energie had gehad, dan had ze het ervoor al stop gezet met die Richard en ook met de broer van haar moeder.

Cois: zo is dat.

kabu: dus ik zei: moet ik nu altijd ruzie maken met u over zoiets? Ben precies een vader met zijn puber dochter.

Cois: Dat helpt niet. Op dat moment doet ze dat even vanuit haar intellectueel denken. Dan gehoorzaamt ze de wijsheid waar gij over spreekt. Maar uiteindelijk is dat maar een moment. Nadien is ze terug slachtoffer in dat gewoonte patroon van die energieën. Dat is een vies woord, maar dan neemt er iets van haar bezit.
Bezetenheid is een vies woord, maar dat betekend door iets bewogen worden dat gij niet beweegt, er neemt van jou iets bezit. Maar goed al dat ze het begrijpt.

Spoken en bezetenheid... Ze had drie nonkels!
De broer van haar moeder die ze regelmatig is pijpte, dan de nooit ontmoette nonkel Richard en ik, die ze in in een kadertje aan de muur naast de twee andere had gehangen volgens François!

Goddelijk die zijn duidingen toch. Wat heeft die mens tijd in mij gestoken..
Maar ik moest er weer door, ik had er weer wat uit te leren. Zo hield hij mij zelfs tegen om er te vroeg uit te stappen... zie..

kabu: Ik zit er nu al over te denken om te kappen met haar hoor.

Cois: Nee jonge, er is nog in uw hartje iets dat..., maar dat is omdat gij nog een jonge stier bent. Ik noem dat zo maar. Maar dan denk ik: ge zou het nog doen voor iets. Omdat ge ook een mens zijt die een beetje troost nodig heeft. Maar als die troost uw hart zeer doet, Ok, dan zal die natuur wel op een gegeven moment zeggen wanneer dat het genoeg is.
Amaai. Als ik soms schreeuw of hartkloppingen krijg, dan weet ik waarom. Dat is de pijn van het leven dat ik nu leef. Dat is niet meer de pijn van de ander die mij leven geven. Dus dat is een ander pijn.
De pijn die ik nu doormaak is genezing. De pijn die gij nog voelt is door wat anderen die nog niet door die pijn gegaan zijn op u projecteren. Dat is zelfs hun bedoeling niet om u pijn te doen. Maar dat gebeurt.
Maar hoe ga je daar mee om? Welke prijs wil je nog betalen?
Wil je nog echt een prijs betalen van pijn om dan toch nog af en toe een zalfke te hebben? Ok, zolang ge dat nodig hebt zul je daar ja tegen zeggen.

kabu: Al is het maar om mijn eigen eenzaamheid af en toe wat op te heffen.

Cois: nu zeg je het. Schrijf dat is op, op een blad papier. Voor dat doe je het.
Als ik eenzaam word dan blijf ik bij mezelf zitten. Dan denk ik: die jongen laat ik niet meer alleen. Al is eenzaamheid vreselijk. Ik heb het nooit zo gekend. Omdat ik voor iedere vorm van eenzaamheid een oplossing had vroeger. Ik ging wat trainen of wat babbelen.
Dus eenzaamheid bestond zogezegd niet. Maar ik ben altijd eenzaam geweest.
En hoe komt het dat ik nu zo dikwijls ween? Omdat ik besef dat ik door onwetendheid er nooit iets aan gedaan heb.
En terwijl vind ik dit leven nu een geschenk omdat ik er wel iets kan aan doen. Ik heb mij er van bevrijd. Ik wil men pijn zelf dragen. Ik wil niet dat anderen mijn pijn troosten. Want dat kunnen anderen niet. Dat is illusie.

Jaja, zolang we niet thuis komen van nooit weg geweest zijn is het allemaal deel van de illusie, de denkbeeldigheid waarmee de band niet verbroken kan worden.
Nu, thuisgekomen, kan ik er hartelijk mee lachen dit allemaal teruglezend. Toen was het puur maya waarin ik vast zat. De demon Mara had alles uit de kast gehaald om mij van verlichting weg te houden. Die wou geen klanten verliezen.

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Bedankt...en herkenbaar dat stukje van Çois. Heb er met Marianne aan gewerkt aan het gebrek aan eigenliefde, check.

Graag gedaan. Zware dobber dat gebrek aan eigenliefde.
Dit leven zien als een geschenk om er wat aan te kunnen doen is de doorbraak.

[kabu]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Wat heb jij toch met dat helderziende kabu, laat het toch gaan WiNk

Heeft te maken ook met Mihaela's helderziendheid enkele dagen geleden aangehaald door forumlid Iona.

[kabu]

Heb ik net van genoten met een glimlach...

Jonathan Antoine - Parla Piu Piano (The Godfather Theme)

[Vagebond]

Wat dat in me los maakt....

Mozart - Metallica (Symphony No. 40 - Enter Sandman : MOZART HEROES [OFFICIAL VIDEO]

Wow, lekkkkkkerrrrr hoor, wow

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door kabu

Heb ik net van genoten met een glimlach...

Jonathan Antoine - Parla Piu Piano (The Godfather Theme)

Nou, ik zie de machinegeweren en de lijken al op straat liggen, fantastisch, als ik nog niet depressief was werd ik het wel WiNk

Volgende vind ik ontroerend en is waar deze jongen vandaan komt:

Opera duo Charlotte & Jonathan - Britain's Got Talent 2012 audition - UK version

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door kabu

Geen erg, hij was maar een spook.

Wel een spook waar jij je enorm druk over lijkt te maken kabu

Oja, en ik maak me natuurlijk ook druk, maar dat is een ander verhaal WiNk

Ja zeg, over spoken gesproken... Doet me denken aan deze babbel met François 10 jaar geleden over die 23 jaar jongere vrouw met incest en haar nonkel. Er was nog een 'nonkel' in het spel...

Spoken en bezetenheid... Ze had drie nonkels!
De broer van haar moeder die ze regelmatig is pijpte, dan de nooit ontmoette nonkel Richard en ik, die ze in in een kadertje aan de muur naast de twee andere had gehangen volgens François!
(hevig lachen weggehaald wegens te veel smileys)

Je was vanuit je behoefden gewoon een ouwe viespeuk dus

Goddelijk die zijn duidingen toch. Wat heeft die mens tijd in mij gestoken..
Maar ik moest er weer door, ik had er weer wat uit te leren. Zo hield hij mij zelfs tegen om er te vroeg uit te stappen... zie..

Suïcide?

Jaja, zolang we niet thuis komen van nooit weg geweest zijn is het allemaal deel van de illusie, de denkbeeldigheid waarmee de band niet verbroken kan worden.
Nu, thuisgekomen, kan ik er hartelijk mee lachen dit allemaal teruglezend. Toen was het puur maya waarin ik vast zat. De demon Mara had alles uit de kast gehaald om mij van verlichting weg te houden. Die wou geen klanten verliezen.

Dat laatste weet ik alles van, die laatste heeft me weten te weerhouden de hemelpoort door te gaan. Ach, ik was nog niet klaar hier en dus daar gingen die klauwen regelrecht de zwakke plaats in, au, godsamme, klootzak..
En daar rolde Vagebond, bewust en misselijk van ellende, wetend wat haar te doen stond, geen misselijk karweitje

Zware dobber dat gebrek aan eigenliefde.
Dit leven zien als een geschenk om er wat aan te kunnen doen is de doorbraak.

Dat laatste, nou dat voel ik nog ff niet zo hoor, maar goed...
Dat eerste: Zelfhaat ken ik maar al te goed. Hoe heb ik mezelf gehaat na mijn val, maar mijn val legde een dieper probleem bloot waarvan ik wist en ervoeren had dat het/een laatste knooppunt was.
Want liefste jij kan je wel enorm druk maken om W. (sorry dat ik het spook alweer omhoog haal, hahahaha), maar het draait natuurlijk totaal niet om W. W. is slechts een instrument dat mijn basisprobleem naar de oppervlakte heeft gebracht en zolang dat probleem niet van de kaart is zal het als een spook-angeltje blijven steken en om aandacht blijven vragen,
blabla ect,voor ik mezelf ergens in zie verzanden waar ik geen trek in heb, de stekker eruit...

Waar het mij om gaat is dat e.e.a. bij Marianne is opgelost. Echter de methode bij Marianne heeft enige tijd nodig om tot volledige bloei (zoiets) te kunnen komen.

Zo is het dat ik nu al weet wat ik hierna ga aanpakken, mijn lethargie, iets waar ik ook al mijn hele leven last van heb, en ook zo zijn verbinding heeft met het knooppunt dat dankzij hem wiens naam wij niet gaan noemen anders dan 'het spook/fantoom', geankerd blijft in de tijd. Het aanpakken van die lethargie kan echter niet bv volgende week al gebeuren want die laatste sessies bij Marianne hebben hun volledige uitwerking nog niet gehad, iets dat wel weken of zelfs enkele maanden kan duren.....en tot die tijd is het voor mij een kwestie van rustig door ademen en niet in paniek raken. Het is allemaal proces en niet meer of minder dan dat...

Ik ben rustig zelfs als ik even helemaal wegzak in het paniek moeras.

[Vagebond]

Vanaf mijn jongste jeugd tot aan vele jaren later heb ik mijn moeder vanop het bot gehaat, dieper kon niet volgens mij, maar later werd dat gelukkig beter.

En toen brak de dag aan van mijn niet relatie, tis ff wat stappen fast forward.
En nog een paar stappen vast forward want op een dag, na jaren van in de spiegel te kijken, mezelf tot in detail bekijkend en onderzoekend en loslatend, kwam de dag dat ik me er ineens van bewust werd dat ik me in mijn niet-relatie bevond op de positie van mijn moeder in haar relatie met mijn vader en dat was een eye-opener voor me waarin voor mij ook duidelijk werd dat het tijd werd mijn idool van zijn voetstuk te trekken. Ik zag dat ik dan wel niet de bovenmatige intelligentie, wat is bovenmatig per slot, had van mijn idool, maar dat wat ik, al is het ongezien en blijft het mogelijk ook ongezien, vertegenwoordig minstens zo belangrijk is en dus niet onder de korenmaat geveegd hoeft te worden ter ere van....ja van wat eigenlijk, en al helemaal niet in een relatie... in elk geval niet door mij zelf, wat ik vertegenwoordig mag in zijn volle glorie shinen, "grow up": zei ik tegen mezelf want al die keren dat je gevallen bent voor dit omdat je niet zag wat je nu ziet - en gezien hebt, echt meisje klaar ermee, het was een breekpunt voor me. Vanaf dan zag ik mezelf steeds verder wegraken, minder aandacht hebbend voor zijn telkenmale, eindeloos herhalende aanklachts-recitaties zonder hem ook maar een stap verder te zien komen, van hem die ik zo lang op handen had gedragen, had lief gehad, zonder dat het gezien was/werd. Nu is zo'n inzicht dan wel helpend op een zeker vlak maar het is maar een verhaaltje rondom iets dat veel nijpender was en dus had ik hulp nodig/een zetje de goede richting in en dus ging ik vorige jaar naar Marianne en begonnen we, naar nu blijkt vanaf een redelijke oppervlakte steeds meer de diepte in te werken en daar zijn we nu...Mijn niet-relatie is alleen nog maar een anker voor mijn aandacht ect. maar ook dat zal wegvallen wanneer het nijpender probleem is opgelost

[Vagebond]

Nadat ik bovenstaande had geschreven dacht terug aan wat ik er eerder ergens op een andere plaats over geschreven had, en zoveel liefdevoller ook dan wat hierboven staat. En omdat ik dat vind, wil ik dat toch hier delen. Korter geleden dan ik dacht of in mijn herinnering had zitten en ook de volgorde der dingen klopt niet zo blijkt, maar toch, zelfde onderwerp andere bewoordingen.

9 Augustus 2020

Mijn liefste ik zag vanochtend op de rand van slapen en ontwaken dat het kansloze van onze relatie gelegen is in het gegeven dat ik bij voortduring de in mijn ogen volstrekt ongelijkwaardige relatie van mijn ouders op de onze projecteer.

Ik zocht, zocht omdat ik mij min of meer heb terug getrokken uit een actief soort van leven, mensen die voor mijn onbereikbaar waren zoals in mijn ogen mijn moeder nooit en te nimmer de intellectuele hoogten van mijn vader kon bereiken waardoor zij in mijn ogen een minderwaardig wezen werd. Maar nu blijkt dat ik de rol die ik mijn moeder toedichtte op me genomen heb. Ik probeer me een weg te banen uit deze krankzinnige situatie waarin ik mezelf bij voortduring marginaliseer vanwege een beeld vanuit een ver verleden. Wie zou ik zijn zonder deze door mij aangenomen inhoudsloze, van elk talent ontdane, rol?

Ja mijn liefste, ik kon mezelf nooit als gelijkwaardig zien en daarom durfde ik nooit met je in contact te treden want ook jij zou zien dat ik nietszeggend was.

Ik wilde mijn waarde niet aan jou afmeten maar ik besef nu dat ik dat vanwege mijn gedachten uit het verleden dus wel degelijk deed en doe. Want hoe verbijsterend krankzinnig en/of kinderlijk ook, ik meende dat ik in waarde zou kunnen stijgen wanneer er maar iemand was die....
En het meest verbijsterende is mogelijk nog wel dat ik me als kind al had voorgenomen dat ik mezelf nooit en ten nimmer in een dergelijke situatie zou brengen mij nu toch terug vind in deze situatie.

Ik denk dat het langzamerhand tijd wordt deze zwart/wit film uit een zeer grijs verleden uit de projector te halen, hoewel ik me wel afvraag wat er van mij overblijft wanneer ik dat doe, want dat ben ik inmiddels door deze zelf-indoctrinatie inmiddels vergeten.

Niettemin wel de moeite waard wil ik bij deze toevoegen...