Het Thomas Evangelie

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Als er in dat weten noch kennis en wijsheid en er geen taal is om dat weten te beschrijven, hoe kan dat weten dan door onderzoek geweten worden?
Ik weet dat je door uitsluiting van alles 'niets' overhoud. Omgekeerd is het ook zo dat door niets uit te sluiten, alles altijd onvolkomen is.

Wat moet ik verstaan onder 'ontstijgen van de aardse vorm'? Wat ontstijgt daar? Hoe kan een vorm de aarde ontstijgen en ten hemel opgenomen worden tenzij er in de hemel iets is om die transformatie op te nemen? Ik wil zeggen, jij bent een weg gegaan naar die transformatie. Heb je een zwijgplicht afgelegd en mag je misschien niets vertellen?

Je spreekt van een 'hogere orde' van weten. Moet ik mij die orde voorstellen als een elite, een standenverdeling, een kaste-systeem, een feodaal systeem? Het steunt zeker niet op marxisme of socialisme. Wat je ervan laat zien neigt vaak naar een intellectueel nihilisme, maar dat is mijn indruk.

uit het ongewisse,

Looro

Looro ik heb een eindje met je meege... het is geen kwestie van begrijpen en is een kwestie van doen en van leven.

Bij Weten gaat het niet, zoals je veronderstelde, om overdraagbare kennis. Dat moet gedaan en ervaren worden door je huiswerk van elimineren van onwaarheid te doen. Het is geen onderzoek met het idee iets te vinden maar bedoeld om in te zien dat alles op aannames berust.

Door een aanname en voorkeur te hebben kom je bij zoeken uit op het vinden waar je vooropgesteld naar op zoek was. Ook het hebben van je uitgangspunt, bijvoorbeeld om iets overeind te laten (niets uitsluiten in de betekenis van alles laten bestaan) is niet de juiste instelling daar aan te beginnen.

Het wordt me door het zoeken naar passende antwoorden te hypothetisch allemaal, beschouw me maar als onbekwaam in het navolgen van gedachteconstructies.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Blikje

Ik ken er zowiezo al 4.
Waarvan er minstens 2 elkaar naar het rijk der fabelen vewijzen.
Ze spreken elkaar tegen en begrijpen de essentie niet van wat de ander zegt.
Het kunnen ook grote ego's zijn, Farizee?n en Schriftgeleerden die gewoon gelijk willen hebben, who knows?

Dus; idd het beste maar totaal op je zelf vertrouwen.

Vertrouw op niemand, je bent zelf eveneens een onstabiele factor, onderzoek...

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

... een eindje ...

Pfff ... zo kort !
Maar ik kan het ermee doen. Het ziet er puntig uit en hopelijk haal ik mij er niet te diep mee open.

Ai,

Looro

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Heb het even opgezocht. ... Ook hier wordt toch duidelijk verwezen naar de aanwezigheid van de Christusnatuur in ieder mens?
Anderen zullen het misschien de Boeddhanatuur noemen.
Wat is jouw visie hierop?

Beste Diane,

Ik ben er nog niet uit maar je vraag doet grote deugd. Ik zie dat ik mijzelf en het doordrammen waar ik in rolde, een halt moet toeroepen of althans mij bewust worden daarmee op te houden.
Mijn visie is dat de menselijke natuur en de goddelijke natuur elkaar raken als menselijkheid en goddelijkheid, als tijdelijkheid en eeuwigheid, enz.
Het hangt er maar van af, en daar heeft Renoir een punt met het zelfonderzoek, hoe die dualiteit (die ik-heid) zich oplost.



Of Christus nu god is of leraar zoals Boeddha, het doet er voor mij niet toe. Wat er wel toedoet, denk ik, is dat ikzelf kan onderzoeken wie Christus is in de waarheid van het leven, mijn leven. En dan zie ik dat Hij een voorbeeld is in de zin zoals gezegd wordt 'Ik ben de weg, de waarheid en het leven'. Dat is voor mij de kern; Jezus spreekt mijn aan als voorbeeld, soms probeer ik Hem na te doen en soms ga ik uit van zijn Geest. Dat geheel van handelingen en getuigen houdt mij bezig en draait rond de kern waarheid.

Dat is maar ten dele zo, zegt Renoir, het zelfonderzoek moet daar doorheen gaan en ?zien? wat de grond daarvan is (weten). Zo versta ik zijn oproep toch, maar veel beschrijving is er niet.
En dan moet ik bekennen dat ik altijd geloofd heb zoals jij het vaak uitdrukt ? de rest is genade, het komt voort uit wat voorbij is aan het ik.

Ikzelf kan niet in doordringen in die kern, in de waarheid ansich en ik heb er geen weet van dat een mens dat ooit uit zichzelf heeft gedaan.
Het blijft dus? voor ieder? een zelfonderzoek en Christus, Boeddha, Tora, gnostiek, christelijke traditie, advaitia, en nog van dat meer, zijn krachtige voorbeelden die dat doordringen in de waarheid aandienen.

Een warme groet,

Looro

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door diane

Heb het even opgezocht. ... Ook hier wordt toch duidelijk verwezen naar de aanwezigheid van de Christusnatuur in ieder mens?
Anderen zullen het misschien de Boeddhanatuur noemen.
Wat is jouw visie hierop?

Beste Diane,

Soms vallen ons woorden toe en dringen zij zich op als antwoorden op een prangende vraag. Zo zocht ik enkele dagen geleden naar wat de redenen zouden geweest zijn die Ludwig Wittgenstein ertoe bewogen een academische carrière aan de universiteit van Cambridge radicaal te beëindigen om dorpsleraar te worden in een lagere school ergens diep weg in de Alpen.
Bleek dat hij zich inspireerde op de latere werken van Lev Tolstoj en met name op het werkje 'Mijn kleine evangelie' uit 1882.

Een kort citaat uit dit werk:

? ? Maar toen vroeg ik: wat is voor mij de zin van het leven?
Ik dacht dat er geen waarheid in het leven was, maar toen ik inzag dat er mensen waren die enkel en alleen door het licht leven, begon ik de bron daarvan te zoeken en ik vond hem in de evangeliën, ondanks de valse interpretatie daarvan door de kerk. En toen ik de bron eenmaal had gevonden, werd ik erdoor verblind en kreeg ik ineens volledige antwoorden die alle mij bekende antwoorden overtroffen. Ik zocht het antwoord op de levensvraag en niet op de theologische of historische vraag, ook omdat het mij volkomen koud liet of Jezus Christus wel of geen God was en van wie de heilige Geest afkomstig was en dat soort kwesties meer.
Toen ik mijn zoektocht begon, had ik nog twijfels, waren er nog pogingen tot kunstmatige verklaringen, maar hoe verder ik kwam, des te duidelijker en helderder alles werd en hoe minder ik twijfelde aan de waarheid.
Ik zie de leer van Jezus Christus niet als de leer van een god of van een heilige, maar als de leer van een groot man.
Zijn leer is de leer die het leven zin geeft.?

Lev Tolstoj, 'Mijn Kleine Evangelie', 1882

Dit formuleren van de levensvraag en het licht dat in de evangeliën helder schijnt, herken ik als ook mijn zingeving. Ondanks alle antwoorden die ik vind en vaststel, het formuleren van de vraag en het altijd weer opnieuw stellen ervan opent de leer waardoor het leven zin geeft.
Ik ervaar het zoals in psalm 2 vers 8 dat elk zoeken en onderzoeken aanvangt met : 'Vraag'. Of zoals in je vroegere handtekening stond wat Gertrude Stein zei : 'Ik heb mijn hele leven antwoorden gezocht maar wat was de vraag ook weer.' Daar is het zoeken begonnen en een opening gemaakt.

Hartelijk,

Looro

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Lyme

Dat vind ik een leuke uitdrukking.
Alles komt uit het ongewisse en keert daar ook weer naar terug.
Ondertussen speelt zich een leven af, maar eigenlijk is dat net zo goed het ongewisse.
In het leven is er een z.g 'wetende' die denkt te weten hoe het zit.
Maar dat is niet zo. Alles is immers het 'ongewisse' ?

Er is geen zekerheid maar wanneer de levenshouding onberispelijk wordt en standvastig,
wordt het leven klaar en helder als een stralend licht in alles.

Ook het weten geeft geen zekerheid,
maar brengt de klaarte van het licht dat in alles uitstraalt.
En ook het licht geeft geen zekerheid want op een dag,
op een zeker uur gaat het licht uit.
Het licht was er alleen om onberispelijk en standvastig door het leven te wandelen.

Ook het leven geeft geen zekerheid,
want je nam het leven uit de bron die leven geeft
en je geeft het leven in de dood terug aan de bron.

Alleen de dood geeft zekerheid omtrent die laatste strijd,
is het leven onberispelijk en standvastig overeind gebleven?

Looro

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Ik vind dit een mooi interview met Bram Moerland, de zeg maar "koning" van de gnostiek (in Nederland dan). Het woord nondualisme valt niet, het alles-is-een valt niet, en toch "klopt het".

http://www.youtube.com/watch?v=Np5mD4tziUI

De gnostiek gaat (ook) uit van non-dualiteit, het verschil met de gnostiek is m.i. dat de gnostiek er niet van uitgaat dat het ego een illusie is en moet verdwijnen. Waarom zou het ego überhaupt moeten verdwijnen? Alsof eenheid met de Christus noodzakelijkerwijs inhoudt dat je ego dan verdwenen is. Hoezo? Het mij verworven inzicht is dat je ego je eigen creatie is, zodat je daaraan niet meer gehecht hoeft te wezen. Want morgen kun je weer een andere jas aan doen. Of niet. Maar dat zie ik morgen wel.
En dat geldt voor mij ook voor mensen: de beste bijdrage aan 'het koninkrijk' is zijn-wie-je-bent en je eigen talenten inbrengen als bouwmateriaal van het geheel, het koninkrijk. Ik ben er van overtuigd dat zelfrealisatie kan samengaan met dienstbaarheid aan het geheel, en ook dat alleen die combinatie je gelukkig kan maken.
Eerst is er de Bron, datgene wat voor alle mensen gelijk is.
Dan is er de unieke persoonlijkheid, als een aspect van die Bron.
Dan is de vorm die we aannemen in de wereld, als een expressie van ieders unieke persoonlijkheid, afhankelijk van de situatie en het moment en de rol die we daarin vervullen. Soms minnaar (minnares), soms levensmaatje, soms kind, soms eenzaam, soms trooster, soms feestbeest, soms belangeloze helper, soms opkomend voor jezelf, enzovoort, enzovoort.
Daarmee is mijn spirituele ideaal geschilderd: aanwezig zijn in de wereld, in relatie tot mijn medemensen in welke vorm dan ook, als expressie van de eigen unieke persoonlijkheid, in verbondenheid met de Bron. Dat is, m.i. echt heel iets anders dan het ideaal van de egoloosheid.
Voor mij is niet de egoloosheid, maar het opheffen van de afgescheidenheid, als die er al is, een kenmerk van het gnostieke pad.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Von

Daarmee is mijn spirituele ideaal geschilderd: aanwezig zijn in de wereld, in relatie tot mijn medemensen in welke vorm dan ook, als expressie van de eigen unieke persoonlijkheid, in verbondenheid met de Bron. Dat is, m.i. echt heel iets anders dan het ideaal van de egoloosheid.
Voor mij is niet de egoloosheid, maar het opheffen van de afgescheidenheid, als die er al is, een kenmerk van het gnostieke pad.

Ik geloof ook niet in het ideaal van egoloosheid, maar ik heb geloof ik ook geen spiritueel ideaal. Aanwezig zijn in de wereld in relatie tot de medemens als expressie van de eigen persoonlijkheid in verbondenheid met de bron, dat gebeurt volgens mij vanzelf, ik zou niet weten hoe ik dat moest laten. Maar het vat de boel wel mooi samen

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Ik geloof ook niet in het ideaal van egoloosheid, maar ik heb geloof ik ook geen spiritueel ideaal. Aanwezig zijn in de wereld in relatie tot de medemens als expressie van de eigen persoonlijkheid in verbondenheid met de bron, dat gebeurt volgens mij vanzelf, ik zou niet weten hoe ik dat moest laten. Maar het vat de boel wel mooi samen

Hoi Maria, nee, ik heb eigenlijk ook geen ideaal, maar ik wordt er bijvoorbeeld niet echt blij van dat ik een illusie ben. Ook ik ben oké als mens en als persoonlijkheid. Ook hierin is m.i. geen dualiteit. En als ik mezelf oké vindt, vloeit daaruit voort dat Jij (de ander) dat ook is, want jij bent mij in een andere vorm. Als ikzelf een illusie ben en de ander hieruit voortvloeiende ook, of wanneer ik wacht totdat ik ooit verlicht ben, dan denk ik dat mijn handelen anders is.

[Von]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Ook het non-dualisme kent varianten mbt de vraag wat te doen met de mensheid/droom/dualiteit.

Je hebt advaitavada, dvaitadvaitavada en advaitadvaitadvaitavada .
Oftwel, non-dualisme, dualistisch non-dualisme en non-dualistisch dualistisch non-dualisme. Nee, dat is duidelijker

Even gewikied:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Advaita_Vedanta

Dus bij non-dualisme wordt alleen het absolute als werkelijkheid erkend, bij het dualistisch non-dualisme wordt het dualisme als tijdelijke werkelijkheid erkend, en bij het non-dualistisch dualistisch non-dualisme ook, maar dan zit er nog een ziel tussengeplakt die dan weer kosmisch is. Zucht.

Hiertussenin ergens past vast ook wel de gnostiek.

Allemaal grotendeels hetzelfde, ben ik met je eens. Alleen een mens kan zich nog het hoofd breken op die verschillen.

Dualisme betekent m.i. dat je van een bepaald aspect van de werkelijkheid bestaansrecht ontkent. Wie op grond van een dualistische opvatting van de werkelijkheid strijd gaat leveren tegen een deel daarvan, zal die strijd verliezen.

Als je het juiste pad wilt gaan
verwerp dan niet de wereld van de zintuigen en ideeën.
Werkelijk, deze ten volle accepteren staat gelijk aan verlichting.
Dualiteit ontstaat door foute gevolgtrekkingen.
Die zijn als een droom over bloemen die zweven in de lucht,
het zou dwaas zijn ze proberen te pakken.
Als het denken geen onderscheid maakt,
dan zal alles zijn zoals het is; één enkele essentie
Als je mysterie van deze ene essentie begrijpt,
zul je verlost worden van alle verwarring.
Wanneer alle dingen als gelijk gezien worden is de tijdloze essentie van het Zelf bereikt.
In deze staat zonder oorzaak en gevolg
zijn geen vergelijkingen of overeenkomsten mogelijk.

uit 'Oorspronkelijke Geest'

Zo is volgens de gnostiek de mens zoals in log. 72 geen deel van de Bron of van het Licht, maar is VOL-LEDIG het licht. (Ik ben Dat, Jij bent Dat, Dit alles is Dat en Dat is alles wat er is.

Log. 72: Iemand zei tegen hem: Zeg tegen mijn broers dat ze de erfenis van mijn vader met mij moeten delen. Hij zei hem: Man, wie heeft mij tot verdeler gemaakt? Hij keerde zich tot zijn leerlingen en zei hun: Ben ik dan een verdeler?

In ons mensenbestaan wordt de erfenis verdeeld tussen de kinderen onderling. Ieder krijgt een eigen en apart deel i.t.t. hier. Hier zijn wij allen erfgenamen van de Bron, we erven allemaal hetzelfde, dezelfde wezenskern v.d. bron, onze Christus Natuur. Jezus geeft iedereen de hele erfenis, hij is geen verdeler.