K. Wat is scheppen?

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Maak je niet ongerust, ik hou niet meer vast aan mijzelf...

En ik heb wel wat beters te doen dan mij ongerust te maken om jou.

Veel geluk, plezier en fierheid met al die kosmische krachten... Geniet ervan! Dat is misschien wel het beste wat jij met jezelf kan doen. En daar leg ik mij dan maar bij neer.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Rupsje nooit genoeg denkt daar anders over.

nooit genoeg zeg al genoeg...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

En ik heb wel wat beters te doen dan mij ongerust te maken om jou.

Veel geluk, plezier en fierheid met al die kosmische krachten... Geniet ervan! Dat is misschien wel het beste wat jij met jezelf kan doen. En daar leg ik mij dan maar bij neer.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Maak je niet ongerust, ik hou niet meer vast aan mijzelf...

Toch nog een kleinigheidje voor ik je verder met rust ga laten.

Ben je wel zeker dat je niet meer vasthoudt aan jezelf? Ik bedoel niet dat je je niet meer aantrekt wat anderen van je denken en zeggen, ik bedoel niet dat je jezelf kan aanschouwen als een vreemde. Ik bedoel: hang je echt niet vast aan die wat jezelf als een vreemde kan aanschouwen, aan die wat fier is vast te hebben gehouden aan "jouw" weg?

Laat ik het anders stellen: kan je bijvoorbeeld toegeven dat je toch nog wel vasthoudt aan jezelf, in de zin van fier zijn op jezelf, de vrijheid te hebben te kunnen zijn wat je bent? Hou je niet op één of ander manier toch wel vast aan "je" goed voelen, heel goed voelen, gelukkig en voldaan en daar blij om zijn? Ook dat is vasthouden aan je zelf, niet dan?

Als je dat kan toegeven, als je kan toegeven eigenlijk nog nergens te staan, dan begin je nog maar pas minder sterk vast te houden aan jezelf.

Ga het eens na bij jezelf of je echt wel niet meer vasthoudt aan jezelf? Ben wel benieuwd, maar je mag het gerust ook retorisch opvatten. Ik zal proberen niet vast te houden aan mijn nieuwsgierigheid.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Toch nog een kleinigheidje voor ik je verder met rust ga laten.

Ben je wel zeker dat je niet meer vasthoudt aan jezelf? Ik bedoel niet dat je je niet meer aantrekt wat anderen van je denken en zeggen, ik bedoel niet dat je jezelf kan aanschouwen als een vreemde. Ik bedoel: hang je echt niet vast aan die wat jezelf als een vreemde kan aanschouwen, aan die wat fier is vast te hebben gehouden aan "jouw" weg?

Laat ik het anders stellen: kan je bijvoorbeeld toegeven dat je toch nog wel vasthoudt aan jezelf, in de zin van fier zijn op jezelf, de vrijheid te hebben te kunnen zijn wat je bent? Hou je niet op één of ander manier toch wel vast aan "je" goed voelen, heel goed voelen, gelukkig en voldaan en daar blij om zijn? Ook dat is vasthouden aan je zelf, niet dan?

Als je dat kan toegeven, als je kan toegeven eigenlijk nog nergens te staan, dan begin je nog maar pas minder sterk vast te houden aan jezelf.

Ga het eens na bij jezelf of je echt wel niet meer vasthoudt aan jezelf? Ben wel benieuwd, maar je mag het gerust ook retorisch opvatten. Ik zal proberen niet vast te houden aan mijn nieuwsgierigheid.

Hang ik nog vast aan mijzelf??? Tuurlijk want ik leef; ik haal adem; ik voel geluk; ik voel pijn... Maar ik weet dat het bestaan niet meer afhangt van mijzelf... Dat er hoger is, zelfs een hoger zelf dat ook mij leidt...
En ik weet dat als ik, op kritische ogenblikken mij overgeef aan dat hogere, dat hogere mij niet in de steek laat...
Ik weet dat veel pijn verzwindt of sterk vermindert indien je je overgeeft aan die pijn en je je niet ertegen verzet...
Ik weet dat tegenslagen er zijn; misschien omdat je ze verdiend hebt, maar vooral omdat je er beter van kunt worden en zal ze dan ook eerder als iets positiefs dan als iets negatiefs zien...
Ik ben blij als er hier of elders positief op mij gereageerd wordt; want dat wil zeggen dat er banden geschapen worden of werden... Gebeurt het niet; hewel, dat betekent dat de andere kant er misschien nog niet rijp voor is en zijn eigen weg moet verder gaan...
Iemand die mij ziet zal niet zeggen 'kijk die is aangekomen'; misschien ziet hij mij zelf gewoon niet of anders zal hij misschien zeggen 'kijk, die zit goed in haar vel'...
Ik heb er niets tegen om hier verder met jou of anderen te praten; daarom zit ik toch op dit forum. Ik zal, misschien koudweg en volgens Michaela hoovaardig, mijn gedacht zeggen, maar ik zal vooral niemand anders oordelen of veroordelen... Wie ben ik???
Mijn voornaamste ontdekking is dat alles is zoals het is en dat het zo goed is...
Weet je waar ik het nog moeilijk mee heb??? Hewel om te aanvaarden dat het goed is voor een dier om opgegeten te worden door een roofdier... En toch is ook dat goed...

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Weet je waar ik het nog moeilijk mee heb??? Hewel om te aanvaarden dat het goed is voor een dier om opgegeten te worden door een roofdier... En toch is ook dat goed...

Het is toch weer de mens die in staat is daar allerhande gedachten op los te laten. Gisteravond zag ik op film een roedel wolven een hert vangen in het Cantabrisch hooggebergte van Noordwest Spanje. Het hert zal zeker minder humaan dan wenselijk zijn doodgebeten en inmiddels zijn verorbert. Het hert en de wolven zijn er onbekommerd over dus de vraag is wat het is om dat als mens, al dan niet postuum nog, erg te vinden om aan te zien. En hoeveel van deze compassie is er nog over wanneer het om het eigen hachje gaat. Ik denk dat er gewoon geen andere keus is dan te leven in het nu zoals dat hert in de greep van de wolven, of als mens wanneer gedachten niet meer de kans krijgen op te komen. Is het dan niet uitermate dienstig gedachten op waarheid te onderzoeken?

Byron Katie (We lijden alleen als we een gedachte geloven die in strijd is met wat is) heeft als vraag: kun je werkelijk weten dat dat waar is, en het antwoord is natuurlijk nee. Moeten we alle verhalen die alsmaar blijven op-poppen eigenlijk wel geloven?

Ik zou zeggen ga ze een kritisch onder de loep nemen.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Het is toch weer de mens die in staat is daar allerhande gedachten op los te laten. Gisteravond zag ik op film een roedel wolven een hert vangen in het Cantabrisch hooggebergte van Noordwest Spanje. Het hert zal zeker minder humaan dan wenselijk zijn doodgebeten en inmiddels zijn verorbert. Het hert en de wolven zijn er onbekommerd over dus de vraag is wat het is om dat als mens, al dan niet postuum nog, erg te vinden om aan te zien. En hoeveel van deze compassie is er nog over wanneer het om het eigen hachje gaat. Ik denk dat er gewoon geen andere keus is dan te leven in het nu zoals dat hert in de greep van de wolven, of als mens wanneer gedachten niet meer de kans krijgen op te komen. Is het dan niet uitermate dienstig gedachten op waarheid te onderzoeken?

Byron Katie (We lijden alleen als we een gedachte geloven die in strijd is met wat is) heeft als vraag: kun je werkelijk weten dat dat waar is, en het antwoord is natuurlijk nee. Moeten we alle verhalen die alsmaar blijven op-poppen eigenlijk wel geloven?

Ik zou zeggen ga ze een kritisch onder de loep nemen.

Je moet niets geloven; want geloven blijft in het denken hangen... Je moet weten...
En, ondanks ik het niet graag zie, weet ik dat het zo hoort, ook voor het hert...
Ik heb geen zin om Katie Byron te lezen en te ontleden... Wat niet wil zeggen dat ik het anderen afraad. Ik heb vroeger genoeg gelezen en ik wil mijn kop daar niet meer mee belasten... Laten we zeggen; liever lui dan moe...
En bij waarheid zoeken werd er mij steeds weer en opnieuw op gewezen mijn tijd niet te verdoen met wat voor mij nu gelanterfanter is...
Veel van wat ik vroeger deed, zelfs graag deed; o.a. naar films kijken, heel veel lezen... Is voor mij nu te veel...
Weet dat ik, mijn man kijkt graag TV, erbij zit zonder te kijken... Soms volg ik het verhaal als het mij aanspreekt, maar als ware indirect... En toch blijft er veel hangen..., misschien zelfs meer dan vroeger toen ik met volle aandacht keek... Zou het kunnen omdat er nu minder gruis opzit van mijn eigen gedachten...
Dat indirect kijken, zoals vroeger het direct spelen op computerspelletjes, als het ware een achterliggend verstand, niet beheerd door mijn gedachten in werking zet... Je doorziet als het ware veel meer... Van waar komt het???
Mijn echte diepere zijn???

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Hang ik nog vast aan mijzelf??? Tuurlijk ...

Dat is genoeg, de rest is allemaal verhaal.

Welnu, als je kan toegeven dat je nog vast hangt aan jezelf, wat al heel wat is, en toch een vooruitgang op wat je eerder beweerde ("ik hou niet meer vast aan mijzelf"), dan heb je tenminste iets om verder te onderzoeken: dat waar je aan vast hangt (niet het verhaal dat je er van maakt). Onderzoeken, niet nog meer verhaal toevoegen! Het gaat om einde verhaal: "vedanta".

Als je dat niet zou kunnen toegeven, dan kon je niet eens tot onderzoek over gaan. Dus wel, mooi!

En nu die andere stap zetten, daadwerkelijk (gedegen als je wil) onderzoeken wat het is waar je aan vast hangt, niet alleen de verhalen, ja die ook, daar hang je ook aan vast, maar ook die wat aan de verhalen vast houdt.

Wil je die stap zetten? Durf je die onderzoeken? Of ga je blijven mooie verhalen er tegen aan smijten en blijf je liever hangen in de voldoening, zekerheid, houvast die die verhalen je geven?

Durf je je verhalen, ook die van hoger en hoger zelf en leiding en zingeving en al dat soort invulling die we geven aan dat wat gewoon is (zoals dat hert dat gewoon opgegeten wordt zonder dat er daar een kosmische bedoeling, een leiding, een les achter zit) loslaten? Durf je dat? Kan je dat? Wil je dat?

Ik weet niet of je dit kan willen? Misschien kan niet iedereen dit? Maar je kan het allesinds proberen? Even al je verhalen lossen en te zien wat overblijft. Als dit te bedreigend is, pak je ze weer op, maar heb je tenmiste geprobeerd en weet je of je het kan of niet.

Als hier weer verhaal op komt en geen onderzoek, dan stopt het hier voor mij. Dus, alvast: het ga je goed. Ik zal je niet langer lastig vallen als je de stap niet wilt zetten, of je het verwerpt of je je er boven voelt staan of je moeite hebt met dat ik dit aan je schrijf of nog iets anders...

P.s. ik sta er niet boven, ik geef ook toe en zelfs dat ik nog nergens sta, en onderzoek: de verhalen, de vasthouder, de onderzoeker, het nergens.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Dat is genoeg, de rest is allemaal verhaal.

Welnu, als je kan toegeven dat je nog vast hangt aan jezelf, wat al heel wat is, en toch een vooruitgang op wat je eerder beweerde ("ik hou niet meer vast aan mijzelf"), dan heb je tenminste iets om verder te onderzoeken: dat waar je aan vast hangt (niet het verhaal dat je er van maakt). Onderzoeken, niet nog meer verhaal toevoegen! Het gaat om einde verhaal: "vedanta".

Als je dat niet zou kunnen toegeven, dan kon je niet eens tot onderzoek over gaan. Dus wel, mooi!

En nu die andere stap zetten, daadwerkelijk (gedegen als je wil) onderzoeken wat het is waar je aan vast hangt, niet alleen de verhalen, ja die ook, daar hang je ook aan vast, maar ook die wat aan de verhalen vast houdt.

Wil je die stap zetten? Durf je die onderzoeken? Of ga je blijven mooie verhalen er tegen aan smijten en blijf je liever hangen in de voldoening, zekerheid, houvast die die verhalen je geven?

Durf je je verhalen, ook die van hoger en hoger zelf en leiding en zingeving en al dat soort invulling die we geven aan dat wat gewoon is (zoals dat hert dat gewoon opgegeten wordt zonder dat er daar een kosmische bedoeling, een leiding, een les achter zit) loslaten? Durf je dat? Kan je dat? Wil je dat?

Ik weet niet of je dit kan willen? Misschien kan niet iedereen dit? Maar je kan het allesinds proberen? Even al je verhalen lossen en te zien wat overblijft. Als dit te bedreigend is, pak je ze weer op, maar heb je tenmiste geprobeerd en weet je of je het kan of niet.

Als hier weer verhaal op komt en geen onderzoek, dan stopt het hier voor mij. Dus, alvast: het ga je goed. Ik zal je niet langer lastig vallen als je de stap niet wilt zetten, of je het verwerpt of je je er boven voelt staan of je moeite hebt met dat ik dit aan je schrijf of nog iets anders...

P.s. ik sta er niet boven, ik geef ook toe en zelfs dat ik nog nergens sta, en onderzoek: de verhalen, de vasthouder, de onderzoeker, het nergens.

Zie je niet dat je zelf vasthangt in het willen weten; het verstandelijk willen weten... Het verstandelijk denken dat je dat kan en moet weten...
Je hangt vast in de vraagstelling... En als die vraagstelling nu eens compleet leeg en absurd is; compleet naast de kwestie...

Wat mij veel inzicht heeft bijgebracht is een tekst, die helemaal niet ging over inzicht of zo; maar over taalgebruik...
Voor ons westerse wereld, in ons taalgebruik, (en dat verklaard onze denkwereld) vertrekken we altijd van een begintoestand die evolueert naar een eindtoestand... Dus wij westerse mens zullen ons altijd afvragen van waar komen wij en waar wij naartoe gaan...
In de Chinese taal blijkbaar niet, alles draait daar om een voortdurende verandering zonder beginpunt en dan ook zonder eindpunt...

Kan jij dat inzicht ervaren, aanvaarden dat er geen beginpunt en geen eindpunt is en dat dan ook onze hele zoektocht naar zin en rede dwaas en nutteloos is; want noch dat beginpunt, noch dat eindpunt is er...
Alles is in een voortdurende transformatie en in die transformatie sta ik nu op een bepaald punt...
Welk punt??? Dat weet mijn zijn en mijn verstand kan alleen maar observeren, maar mijn verstand weet de weg niet; mijn zijn weet dat wel...

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Kan jij dat inzicht ervaren, aanvaarden dat er geen beginpunt en geen eindpunt is en dat dan ook onze hele zoektocht naar zin en rede dwaas en nutteloos is; want noch dat beginpunt, noch dat eindpunt is er...

...noch dat nu-punt ("ik ben nu"), geen zelf om aan vast te houden... alleen maar veranderlijkheid zonder essentie (zonder "ik").

Daar gaat het om. Om dat te onderzoeken, te ontdekken, maar niet verstandelijk. Neen, niet verstandelijk...

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Alles is in een voortdurende transformatie en in die transformatie sta ik nu op een bepaald punt...
Welk punt??? Dat weet mijn zijn en mijn verstand kan alleen maar observeren, maar mijn verstand weet de weg niet; mijn zijn weet dat wel...