We gaan tot in het oneindige blijven doorlullen

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Iemand zegt, als je daar blijft door lopen, dan val je in een afgrond, maar degene die er voor waarschuwt weet niet waar die over spreekt, omdat die er nog voor kan waarschuwen.
Degene die zegt dat je daar gewoon kunt doorlopen, en dat ook 'doet, die kan er 'niks meer over navertellen..

Zo werkt dat 'ongeveer.

Er kan gezien worden dat 'ik' kan kennen zoals ik zelf ook gekend wordt.
Dat 'het verhaal' een verhaal is van kennen en gekend worden.
Waarin 'ik' zowel de acteur ben die gekend wordt door het naamloze.
Als de naamloze die de acteur kent.

Daarom vond ik de uitspraak van Rob ook zo grappig. Er is zowel niet-iemand als wel-iemand. Afhankelijk of je de kenner bent of het gekende.

Uiteindelijk zal blijken dat er tóch iemand noodzakelijk is die 'verschijnt'.
(Jammer voor Laurens, maar het is niet vermeend)
Anders kan 'niemand' niet 'iemand' waarnemen.

Dus: of je stelling nu is dat er wel iemand is of dat er niet iemand is, je hebt altijd gelijk. Twee tegenstrijdige positie-inname's die beiden waar zijn. Laat daar Ludwig maar over zwijgen. Ik hou mijn mond niet.

[Bassie]

Krijg ik me toch een ingeving! Het vermeende waarnemen, is iemand die kunst machtig? Ik niet. (De wereld is een aanname.)

Nu ik weet dat die uitspraak van Alexander Smit is, zegt dat ook wat over Alexander Smit. (En over Laurens die het klakkeloos heeft overgenomen.)

Op pagina 228 staat het hoofdstuk "Er zijn geen twee zelven".
Dat is een stellige uitspraak die zowel waar is als onwaar.

[Bassie]

Even een quote uit dat hoofdstuk:

Wanneer de aanschouwing van het Zelf heeft plaats* gevonden, kan het 'ik' niet terugkeren van zijn eigen dood.

Jammer voor Alexander, maar het 'Zelf' kan nooit en te nimmer aanschouwt worden, hetgeen mij verteld dat Alexander nooit het onmiddellijke zien heeft gehad.... (Op het moment van schrijven dan.)

Maar even verder schrijft Hij:

Het vinden van het Zelf is het zijn van het Zelf,

Dan klopt het weer wel.

Maar dan schrijft hij:

het zijn van het Zelf is gelukzaligheid hier-en-nu.

Dat klopt dan weer niet. Alexander is het net-niet-helemaal......hij heeft de klok horen luiden, maar de beeldloze klepel bleef uit beeld (woordgrapje).

Het 'zijn van zelf' kent juist geen enkele gelukzaligheid. Het is een afwezigheid van alles en daarom louter aanwezigheid.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Er kan gezien worden dat 'ik' kan kennen zoals ik zelf ook gekend wordt.
Dat 'het verhaal' een verhaal is van kennen en gekend worden.
Waarin 'ik' zowel de acteur ben die gekend wordt door het naamloze.
Als de naamloze die de acteur kent.

Daarom vond ik de uitspraak van Rob ook zo grappig. Er is zowel niet-iemand als wel-iemand. Afhankelijk of je de kenner bent of het gekende.

Uiteindelijk zal blijken dat er tóch iemand noodzakelijk is die 'verschijnt'.
(Jammer voor Laurens, maar het is niet vermeend)
Anders kan 'niemand' niet 'iemand' waarnemen.

Dus: of je stelling nu is dat er wel iemand is of dat er niet iemand is, je hebt altijd gelijk. Twee tegenstrijdige positie-inname's die beiden waar zijn. Laat daar Ludwig maar over zwijgen. Ik hou mijn mond niet.

Wie van de forumleden dit stukje begrijpt, begrijpt ook waarom je nooit of te nimmer bewustzijn kunt zijn. Je bent zowel de kenner als het gekende, maar de relatie daar tussen is bewustzijn.

Bewustzijn zijn als relatie is dan weer wel kenbaar bij hoge uitzondering.
Dat is op het moment dat je van 'het gekende' naar de 'kenner' gaat. Maar dan noem je het anders......rara....

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Dat was nooit je insteek en verzin je nu vast maar even.

Tuurlijk was en is dat steeds de insteek. Ik strooi wat voorbeelden rond, als ze vuur vatten dan tonen ze vanzelf waar de rook hangt. Dan hoef ik dat niet eens aan te wijzen.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Je bent (of was) een ego pleaser en er mocht geen onvertogen woord vallen.

Nou, dat is wel een heel rare kronkel in je hoofd hoor. Hoe zou ego zich hier door gepleased kunnen voelen? Dat moet je toch eens toelichten. Ik ga allang niet meer rechtstreeks de confrontatie aan, dat is gebleken tot niets te leiden en kan mij ook niet meer bezighouden. Men ziet wat er speelt of men doet er alles aan om dit niet te zien. Ik geef alleen nog maar gelegenheid tot zien, maar of er gezien wordt ligt echt niet in mijn macht en laat ik dan ook daar waar de rook opkomt.
Ik laat het verder los.

[Guido]

Het is vrij simpel..
Ieder voor zich hoeft slechts één vraag te stellen, een vraag die nog nooit door een ander gesteld is, een authentieke vraag. Probeer het maar eens.
Als het een beetje mee zit, dan zal het antwoord wat daar op volgt een eind maken aan alle vragen en antwoorden. (M.b.t. deze materie.)

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Dat waarover men niet kan spreken, daar kan dus niks van gezegd zijn, dat je daar dan over zou moeten zwijgen is een onzin conclusie.. Of je het wil of niet, dat zwijgen is er al. Dat spreken als je er niet over zwijgt, is gewoon niet datgene waar men beter over zou kunnen zwijgen.

Er lijkt een vreemde kronkel in je gedachtewereld te zitten, dan wel mis je daar de nodige flexibiliteit (je neemt ook niet voor niks het woord rigide wel erg vaak in de mond hetgeen dan goed uit de eigen perceptie kan komen).
Niet kunnen spreken heeft niet alleen met een onmogelijkheid te maken, het kan evengoed met een advies te maken hebben dat het beter is niet te spreken wanneer de ontvanger daar niet aan toe is.

Je kunt niet beter of slechter worden in 'realisatie Rob, daar kun je niet voor trainen, en je kunt er ook niet voor in de leer..

Je mist de alhier gebruikelijke insteek dat je naar Waarheid kunt toewerken door het doen van gedegen zelfonderzoek ook wel waarheidvinding genoemd. Je bent in staat wat te doen, nog maar even afgezien van een noodzaak daartoe, want vanzelf komt het je niet aanwaaien.

Waar je wel voor kunt trainen en in de leer kunt gaan, is gezwets, geneuzel en geauwehoer over wat realisatie is of zou zijn, en 'hoe je dat 'Dan zou kunnen realiseren..

Aan dat gezwets en geneuzel ben je een vaste deelnemer.

Oorspronkelijk geplaatst door Guido

Iemand zegt, als je daar blijft door lopen, dan val je in een afgrond, maar degene die er voor waarschuwt weet niet waar die over spreekt, omdat die er nog voor kan waarschuwen.
Degene die zegt dat je daar gewoon kunt doorlopen, en dat ook 'doet, die kan er 'niks meer over navertellen..

Zo werkt dat 'ongeveer.

Er zijn valkuilen waar je kunt zijn ingevallen (en uiteraard weer uitgekropen) en waarvoor dientengevolge anderen gewaarschuwd kunnen worden. Persoonlijk vind ik al dat gewaarschuw, waaraan met name Dorje zich nogal veelvuldig schuldig maakt, volstrekt zinloos.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Uiteindelijk zal blijken dat er tóch iemand noodzakelijk is die 'verschijnt'.
(Jammer voor Laurens, maar het is niet vermeend)
Anders kan 'niemand' niet 'iemand' waarnemen.

In de vermeende werkelijkheid doet zich dat voor inderdaad.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Krijg ik me toch een ingeving! Het vermeende waarnemen, is iemand die kunst machtig? Ik niet. (De wereld is een aanname.)

Nu ik weet dat die uitspraak van Alexander Smit is, zegt dat ook wat over Alexander Smit. (En over Laurens die het klakkeloos heeft overgenomen.)

Op pagina 228 staat het hoofdstuk "Er zijn geen twee zelven".
Dat is een stellige uitspraak die zowel waar is als onwaar.

Zou het niet mogelijk zijn dat twee onderzoekers ieder voor zich op eenzelfde resultaat van onderzoek uitkomen. Aanvankelijk verbaasde mij de omstandigheid dat jij op vele punten op hetzelfde uitkwam als ik in mijn onderzoek. Heb je het dan van mij gejat?