Stelling van de dag

[Darsho]

Oorspronkelijk geplaatst door Steve

Er is wel degelijk een groot gevaar aan zelfkennis.

Dat heb ik is gevraagd aan google's Artificiële-intelligentie en inderdaad...

Er zijn enkele potentiële gevaren verbonden aan zelfkennis:

Trots en arrogantie: Te veel zelfkennis kan leiden tot trots en arrogantie. Je kunt gaan denken dat je beter bent dan anderen, waardoor je minder bereid bent om te leren en te groeien.

Angst voor verandering: Als je jezelf heel goed kent, kan het moeilijk zijn om te veranderen. Je kunt vast blijven zitten in oude patronen en gewoontes.

Eenzaamheid: Door jezelf te goed te kennen, kun je soms het gevoel hebben dat niemand je echt begrijpt. Dit kan leiden tot een gevoel van eenzaamheid.

Overanalyse: Te veel nadenken over jezelf kan leiden tot overanalyse. Je kunt jezelf vastlopen in gedachten en niet meer in het moment leven.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Darsho

Dat heb ik is gevraagd aan google's Artificiële-intelligentie en inderdaad...

Er zijn enkele potentiële gevaren verbonden aan zelfkennis:

Trots en arrogantie: Te veel zelfkennis kan leiden tot trots en arrogantie. Je kunt gaan denken dat je beter bent dan anderen, waardoor je minder bereid bent om te leren en te groeien.

Angst voor verandering: Als je jezelf heel goed kent, kan het moeilijk zijn om te veranderen. Je kunt vast blijven zitten in oude patronen en gewoontes.

Eenzaamheid: Door jezelf te goed te kennen, kun je soms het gevoel hebben dat niemand je echt begrijpt. Dit kan leiden tot een gevoel van eenzaamheid.

Overanalyse: Te veel nadenken over jezelf kan leiden tot overanalyse. Je kunt jezelf vastlopen in gedachten en niet meer in het moment leven.

Er is zelfkennis, onderzoek naar wie je bent en Zelfkennis, onderzoek naar wat je bent. De een is persoons gericht de ander niet en bovenstaande gevaren zijn op de laatste niet van toepassing.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Tilopa

Fanatieke beoefening van meditatie
of eindeloze studie van de geschriften
zal deze magnifieke realisatie
nooit teweeg kunnen brengen,
omdat dan de geest
die wanhopig verlangt naar ervaringen
op andere bewustzijnsniveaus of andere sferen,
onbewust het heldere licht negeert
dat alle ervaringen doordrenkt.

Het is zo ontzettend sprankelend in Waarheid te zijn.
Zodra je Waarheid herkent is ook meteen duidelijk welk licht er wordt bedoeld.

[Laurens]

Ik vind het twijfelachtig. Het is juist verbazingwekkend in welke verschillende visies, paden, etc, mensen rust vinden, afkoelen. Het maakt nauwelijks iets uit wat je gelooft en beoefent volgens mij. Als je maar zelf de suggestie hebt dat het werkt en klopt. Wat zegt het nou echt dat je van het geloof in een liefdevolle vader God rustig wordt, bekoelt, of van het idee dat er maar 1 leven is en dat het dan gelukkig afgelopen is met alles, of rustig wordt van andere ideeen? Wij mensen zijn vaak al blij dat iets werkt. Als we ingestraald water drinken en een klacht herstelt...nou dan zal het wel aan het water liggen toch...Als een spirituele meester een of andere zegen uitspreekt en een klacht herstelt, nou dan zal die man wel helende krachten hebben toch? Als het werkt...wat maakt het dan uit of iets waar of onwaar is? Is dat dan de mentaliteit die je moet hebben? Het idee dat wat werkt wel op waarheid moet berusten, heb ik verlaten..

Héél goed.
Dat gaat al op voor de subjectief bleefde waarheid maar échte (van alle subjectiviteit ontdane) Waarheid is nog weer eens van een geheel andere orde. Maar het begin is er.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door BA

Inderdaad. Wie meent dat het ego (of zelf) "dood" zou moeten, erkent daarmee indirect dat er dus sprake zou zijn van een ego (of zelf), terwijl er volgens het boeddhisme geen sprake kan zijn van een zelf (of ego). Dit betekent dat wie meent dat er een ego (of zelf) "dood" zou moeten, geenszins "Verlicht" is, maar slechts leeft in de illusie dat er sprake zou zijn van een zelf (of ego). Hij of zij gelooft daarentegen in de illusie van het zelf (of ego) en hier is sprake van een verwarde Don Quichot, die tegen molens vecht, in de illusie dat er sprake zou zijn van werkelijke vijanden.

Ik ben zo blij dat ik al dat geleuter niet (meer) op dit forum heb.

Het wel of niet bestaan van ego of zelf is helemaal geen issue. Het gaat om de geloofde gedachten omtrent het bestaan er van dat onderzoek behoeft. Dat is in één zin vertolkt.

Hier is al te zien hoe ver je kunt doorschieten met je gedachten als je deze alleen maar blijft volgen en er geen waarheidsgehalte onderzoek naar doet. Geen eliminatieproces van loze kreten is.

Het gezoek waar gezegden uit andere sectoren met de onze overeenkomen of afwijken gaat onverdroten voort. Wat een volstrekt zinloze bezigheid.

Dus voor de diehards die alsmaar meer 'woorden' nodig hebben, nog een keer.

We kunnen het 'ik' wel als voorbeeld hanteren. Gedegen zelfonderzoek wijst uit dat het 'ik' niet bestaat als zodanig maar gevormd wordt door gedachten. Echter de ervaring is anders, namelijk wij denken in termen van een 'ik' en bestaan dientengevolge dan ook. Wanneer er niet echt van een bestaan sprake is dan noemen we dat 'geloof' in het bestaan. Als 'ik' geloven we te bestaan en houden dat geloof voor de werkelijkheid. Het is daarom niet zo dat het 'ik' of 'ego' bestreden moet worden (dood moet), nee want het bestaat immers helemaal niet. Wat er moet gebeuren is te ont'dekken dat het 'ik' niet bestaat. Door gedegen zelfonderzoek.

De beoefenaars van dat waarheidsgehalte onderzoeken zullen in dit gesputter de angst van het ego herkennen aan zichzelf te zullen verliezen. Het 'ik' wordt neergezet als een Don Quichot die tegen windmolens (zelf of ego) vecht met de boodschap 'niet aan beginnen sukkelaars'.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door AI

De strijd tegen het ego is een levenslang proces: Zelfs als we veel van onze zonden hebben overwonnen, blijft er altijd een strijd tegen ons ego bestaan.

Ach welnee, de strijd tegen de daden van ego (zonden) is een levenslang proces, oftewel een hopeloze bezigheid. Het ego is de beschermheer van ik. Het is zijn taak om het 'ik' te beschermen. Dat doet ie dan ook voortreffelijk. Dus ego is je vijand niet die moet worden bevochten. Het bestaan van het 'ik' is datgene wat een, overigens eindig, onderzoek behoeft.

[Laurens]

Dat het ‘ik’ een illusie is, dat heb ik al heel lang geleden ervaren, in mijn kindertijd. Voor zover ik heb kunnen achterhalen, was het ergens rond mijn 14e jaar, toen ik me een beetje bewust werd van mezelf.

Dat kan wel zo zijn, maar daarvoor en daarna is je rugzakje met dikke vette koeienletters 'IK' erop opvoedkundig en gerelateerd alleen maar gevuld. Inmiddels draag je die als een enorme last met je mee. Het je realiseren, ervaren en bewust worden zijn daarvoor niet de geëigende oplosmiddelen.

Overigens, het 'ik' bestaat uit gedachten en van gedachten is bekend dat?
Juist... dat ze uiterst vluchtig zijn. Dus zo'n ballonnetje 'ik' is al snel door te prikken en dat weet dat ballonnetje zelf ook vandaar dan ook het leger er om heen in de vorm van een 'ego' om het te beschermen. Met die instandhouding van dat 'ik' zijn we feitelijk fulltime bezig.




We bevestigen doorlopend elkaars bestaan. En je moet dan ook voorkomend en beleefd zijn van de forumleiding op een forum dat de egobescherming hoog in het vaandel heeft. Bedenk hoeveel energie je overhoudt indien je van al die voorschriften om dat dagelijkse veeleisende ritueel in stand te houden en die we elkaar, op straffe van uitsluiting, opleggen, verlost bent.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door ChatGTP

Neti-neti, niet dit, niet dat: Het verwijst naar het proces van eliminatie. Door alles wat je niet bent te identificeren, kom je dichter bij wat je wel bent.

Juist

Oorspronkelijk geplaatst door ChatGTP

Overstijgt dualiteit: Het gaat erom los te komen van de dualistische manier van denken (goed/slecht, zwart/wit).

Daar gaat het niet om.

Oorspronkelijk geplaatst door ChatGTP

Hoe kun je 'neti-neti' in de praktijk brengen?

Meditatie: Door regelmatig te mediteren kun je je gedachten tot rust brengen en je bewustzijn naar binnen richten. Observeer je gedachten en gevoelens zonder oordeel.
Zelfreflectie: Stel jezelf voortdurend de vraag: "Ben ik dit?" en pas dit toe op alles wat in je opkomt: gedachten, emoties, lichamelijke sensaties, identiteit, bezittingen, etc.
Loslaten van identificatie: Leer om je niet te identificeren met je gedachten, gevoelens of bezittingen. Je bent meer dan dat.
Ervaren van het 'zijn': In plaats van te zoeken naar een antwoord op de vraag "Wie ben ik?", probeer je te richten op het ervaren van het 'zijn' zelf. Dit is een directe ervaring die niet in woorden kan worden uitgedrukt.

Zo werkt dat dus niet. Dat wordt al eeuwen zo gedaan zonder enig succes.

Oorspronkelijk geplaatst door ChatGTP

Waarom is het antwoord altijd 'neti-neti'?

De beperkingen van taal: Taal is een instrument om de wereld om ons heen te beschrijven, maar het kan nooit volledig vatten wat we werkelijk zijn.
De dynamische aard van het bewustzijn: Ons bewustzijn is voortdurend in beweging en verandering. Het is dus moeilijk om een statisch antwoord te vinden op de vraag "Wie ben ik?".
De essentie is ondefinieerbaar: De essentie van wie we zijn is iets dat ervaren moet worden, niet begrepen. Het is iets dat voorbij woorden gaat.

Het juiste antwoord is:
Omdat als je het onderzoek goed uitvoert er niets blijkt te zijn dat bestaat. Dat we een vermeend leven leiden. Dat alles wat er bestaat het geloof er in is. Dat is het antwoord van neti-neti.

Maar voor velen een brug te ver en dan gaan ze maar wat priegelen in de marge om hetzelfde resultaat te krijgen. Een huis komt niet tot stand door er over te lullen maar door te metselen.

Oorspronkelijk geplaatst door ChatGTP

Wat zijn de voordelen van het beoefenen van 'neti-neti'?

Verminderde identificatie met het ego: Je voelt je minder vastgeketend aan je persoonlijke verhaal.
Verhoogd bewustzijn: Je wordt je meer bewust van het huidige moment en van de eenheid van alle dingen.
Verminderde angst en stress: Door los te laten van de behoefte om jezelf te definiëren, ervaar je meer innerlijke rust.
Diepere verbinding met jezelf en anderen: Je ontdekt een diepere betekenis van het leven.

Als je uit bent op voordelen begin er dan maar gelijk niet aan. Het levert je namelijk helemaal niks op. Als je wat wilt bereiken doe dan datgene wat er hierboven staat bij het 'in de praktijk brengen van neti-neti. Het is namelijk helemaal niet verkeerd om bewust te worden en te zien wat je anderen en de wereld in je onbenulligheid aandoet. Bewustwording is second best.

Oorspronkelijk geplaatst door ChatGTP

Het pad van zelfontdekking is een persoonlijke reis. Er is geen 'juiste' manier om 'neti-neti' te beoefenen. Het belangrijkste is om nieuwsgierig te blijven en open te staan voor nieuwe ervaringen.

Onjuist. Het is niet persoonlijk, het is geen reis en er is een manier van beoefenen. Het gaat absoluut niet om nieuwsgierig te blijven en open te staan voor nieuwe ervaringen, indachtig het gegeven 'alles wat veranderlijk is ben je niet'. Dus op die wijze kom je nooit bij 'wat' je bent.

Er is tot op heden maar één manier werkzaam en dat is gedegen zelfonderzoek ongeveer overeenkomstig de wijze van Descartes en Byron Katie. Maar het moet alleen niet beperkt blijven tot de persoonlijke problematiek of de wens van een 'ik' om te ontdekken.

Het begrip 'gedegen zelfonderzoek' is niet zo maar een kreet die je overal maar kunt loslaten en interpreteren zoals je wilt. Het is een gedegen onderzoek op basis van neti-neti (ook wel waarheidvinding geheten) naar de waarheid van gedachten. Het gaat dus om eliminatie van datgene wat niet waar is. Bij datgene wat niet waar is blijven we dan ook niet stilstaan en gaan verder met de volgende aanname. Dus lullen op een forum gaat het niet doen want mogelijkheden opwerpen vraagt alleen maar meer onderzoek. Het lijkt bijna ondoenlijk om alle gedachten aan dat onderzoek te onderwerpen maar het effect ervan is dat geloofwaardige gedachten exponentieel afnemen en het proces tot een eind komt. Een belangrijk kenmerk van gedegen zelfonderzoek is dat gedachten omtrent het bestaan van het 'ik', de doener in deze, ook op waarheid onderzocht worden.

Ik blijf stipuleren dat het van het grootste belang is dat het 'ik' ook bij dat onderzoek wordt betrokken. En daar wringt de schoen, het 'ik' wil niet aan importantie verliezen en werkt niet mee.

Laat je evenmin leiden door populaire kreten als je hoeft niks te doen. Het is hard werken.

[Laurens]

Stel je voor, nu komen Jij en Ik aan bij de top, vraag niet hoe, maar we staan beide op de top.

Is het nu mogelijk dat Ik als topper als waar en werkelijk ga onderwijzen.... dat noch de wereld noch de wezens zijn geschapen door een God... Ik ga onderwijzen dat er geen sprake is van een scheppende God.

Is het mogelijk dat jij als topper als waar en werkelijk gaat onderwijzen...zowel de wereld als de wezens zijn geschapen door een God.

Kunnen wij op de top hele verschillende inzichten hebben op wat waar en werkelijk is?
Of hebben wij aangekomen op de top noodzakelijkerwijs ook dezelfde inzichten in het leven?

Stel dat we nu eens dat we niet dezelfde inzichten hebben, staan we dan wel op dezelfde top?
Waarom zou je dan zeggen dat je op dezelfde top bent aangekomen?
Heb je dan niet een hele andere berg beklommen waardoor je nu een heel ander uitzicht hebt dan mij?

De top staat hier kennelijk voor gerealiseerd en de vraag is delen we gerealiseerd zijnde dezelfde ideeën. Dat is in het kader van gedegen zelfonderzoek natuurlijk een belachelijke vraag, wetende dat ideeën veranderlijk zijn en dientengevolge niet waar. Evenzo gaat dat met ervaringen want het blijven, gerealiseerd of niet, toch subjectieve belevingen. De discrepantie zit dan ook alleen maar in het veranderlijke waarvan het kenmerk is dat we ze geloven. Weten wat je bent betekent niet dat je dan ook geen onware ideeën meer kunt hebben, het enige verschil zal zijn dat je ze niet meer uitkraamt met een stelligheid als zou het waarheid bevatten, anders dan de subjectief beleefde.

Het is wel zo dat de belangstelling voor al dat veranderlijke verdwijnt maar je kunt een door jou als schitterend beleefde zonsondergang nog steeds wel delen. Echter wanneer het op Waarheid aankomt herken je die onmiddellijk en zal er geen wederwoord op verschijnen.

[Laurens]

Ik zie dus veel overeenkomsten tussen Christus en de Boeddha. Natuurlijk zijn er ook veel verschillen. Ik heb al vaker aangegeven dat het christelijk geloof devotioneel van aard is. Het gaat over overgave aan God. De mens zoals deze is, kan zich bijna niet overgeven, hetgeen een loslaten vereist van je persoonlijke streven, je eigen wensen en eisen die je het leven wilt opleggen. Het komt dichtbij de Mahayana weg van het Grote Voertuig van het boeddhisme: jij bent niet het centrum, maar God (in de christelijke interpretatie). Mahayana stelt namelijk ook dat je los moet laten, mee moet gaan met de stroom van het Bestaan, dat hoef je dus helemaal geen God te noemen. Noem het dan desnoods de onafgebroken veranderende en dynamische levensstroom, die geen begin of einde kent. Jij laat los, je bent natuurlijk, dat is de weg van Tilopa en Mahamudra. De druppel laat zich meevoeren in de oceaan, je werkt niet tegen. Je zegt niet: dit is mijn vorm niet, je gaat uitsluitend mee. Dat lijkt enigszins op de genade van God: God is het centrum, niet wij, niet ik, en niet jij. De liefde van de Vader staat centraal, daarom is God het universele centrum, het volledige Al, het heelal zoals je wilt of het universum. Mij maakt het label niet uit. Christus noemt God de Vader, zodat de volgeling gemakkelijker tot overgave kan komen.

Het gaat niet over het uit verschillende mogelijkheden pikken van voor jou belangrijke aspecten. Het gaat er over wat er heel ver achter die woorden ligt en eigenlijk de boodschap is die je weigert te ontvangen, gefocust als je bent op de woorden zelf. Dat is hetzelfde als kijken naar de vingers van al degenen die naar de maan wijzen zonder de maan zelf zelfs maar een blik waardig te keuren.

Overgave is je eigen wensen ondergeschikt maken aan die van iemand anders, hetgeen wil zeggen dat je het verlangen van je eigen 'ik' niet langer laat prevaleren boven die van een ander. Dat haalt de egocentriciteit wel uit het 'ik' maar wie gaat er nu bepalen wat er goed voor je is. Een onbekende god is nog de minst kwaaie maar je kunt ook in handen vallen van een kwaadwillende sekteleider.

Wat is nou Liefde dan?

Nou dan ben je eens boos geworden, ongeduldig, dwars? En?
Oh jee....denk je later....ik moet groeien in Liefde...want dat is mijn heilige taak.
Liefde is immers, nooit boos worden, altijd geduldig zijn, nooit dwars.

Oke...je zult wel weten wat je doet he...

Nou dan ben je wel klaar met luisteren, troosten en steunen. En je denkt, zoek het nou maar lekker zelf uit. Ik ben er even niet voor jou hoor. En?
Oh jee...denk je later....ik moet groeien in Liefde...want dat is mijn heilige taak.
Liefde is immers, altijd luisteren naar anderen, troosten, en steunen. Klaar staan.

Oke...jij zult wel weten wat je doet he...




Nou dan stel je op een dag je eigen welzijn boven dat van anderen en ben je die Ander meer dan zat. Wat een zeur is die Ander. Wat een zeur. En?
Oh jee...denk je later....ik moet groeien in liefde...want dat is mijn heilige taak.
Liefde is immers, andermans welzijn boven dat van jezelf plaatsen, de Ander is geen zeur maar iedereen is een kind van God.



Zo kun je toch wel bezig blijven?

Maar uiteindelijk ben je toch alleen maar bezig met beeldvorming?
Jezelf beeldhouwen naar een bepaald model? Een model christen Een model mens?

Wat er heel ver achter al die woorden, die er door grote roergangers gesproken zijn, ligt is dat je een staat van zijn kunt realiseren die niet verbonden is met al je egocentrische motieven. Je kunt, onbekend met waarheid, afgaan op jou aansprekende verhalen van door jou als 'goed' beoordeelde figuren en daar lyrisch over doen en onderwijl niet zien dat het gewoon Gods hand (of Liefde) zelf is die je stuurt. De goedheid zit in 'wat' je bent en niet in 'wie' je bent met al zijn egocentrische motieven. Wordt 'wat' je bent is de tot het uiterst versimpelde boodschap.