Advaita en non-dualiteit in de praktijk

[Rob]

Kan prettig zijn, zo op de zondagochtend een stukje te wandelen in het bos.
Dit keer met Hans Laurentius, de schrijver van dat wat ik bericht #1 heb geplaatst. Het kan helpen om de tekst te begrijpen, misschien.

https://www.youtube.com/watch?v=OfcvgA9CN1k

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Gezien hoor, was gewoon blij met het delen.

Mooi!

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

De centrale vraag is of die 'ik' wel bestaat in de zin zoals we dat geleerd hebben (als een afgescheiden identiteit). Alle onderzoeken van wat we 'waarheid en werkelijkheid' kunnen noemen, begint daar.

Het ik "bestaat" zoals alles bestaat en weer vergankelijk is. Het is er en het is er niet en dat inzien is rust en stilte en geen angst meer. Ik merk het altijd weer als ik iets los ga laten wat mijn angstige hechting niet heeft en ook nooit gehad heeft. Gelukkig de meeste dingen niet. Maar ook als ik merk dat loslaten wat eerst angst en wanhoop inboezemt geleidelijk aan transformeert samen met de weerstand in vrede en IS wat Renoir eerder al als liefhebben betitelde. Het heeft (soms) wel wat meer tijd nodig om dat in te zien. Dat is ook goed. Liefde/waarheid is acceptatie van al wat IS.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Dat is inderdaad de angst van een 'ikje' om met het badwater weggespoeld te worden en dat er 'niets' overblijft. Maar dat 'ikje' is niet het kind dat gered moet worden van door het putje weggespoeld te worden; dat 'ikje' (of liever: het geloof in een ikje als een zelfstandige afgescheiden grootheid) is de verduistering die door het wassende water mag verdwijnen.

Dat 'ikje' zoals je het schrijft mag je voor mijn part en met veel plezier weggooien en dat 'ikje' moet inderdaad niet gered worden in die zin dat al zijn kleinigheden moeten gespaard blijven, want dat 'ikje', gezuiverd van al zijn kleinigheden moet opgaan in een groter geheel en dus zijn 'ik'-grenzen verliezen; dat is de weg die ik nastreef en die ik enkel kan bereiken door inzicht en door datgene wat ik als positief en zuiver ervaar in mijzelf te versterken.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Voor mij gooi je het kind weg met het badwater en blijft er inderdaad 'niets' over.

Voor mij is een van de opdrachten van het mensdom om zijn sentimentaliteit te ontgroeien en daar kunnen de regels van advaita hem wel bij helpen, maar niet om in het niets terecht te komen maar wel om hem het verschil te laten inzien tussen zijn vermeende, door aardse kluisters veroorzaakte, alles verdraaiende gevoelens en het zuivere en echte 'ZIJN' dat zeker het gevoel niet schuwt, in tegendeel.

Als ik de LIEFDE niet ken, ben ik niets.

Hoe kun je vanuit een subjectieve mij weten wat de opdracht van het mensdom is? En dat dat aan regels gebonden is en dan ook nog pretenderen te weten wat daarbij al of niet helpend is? Wat koopt de mensheid voor jouw persoonlijke waarheid voortvloeiend uit een persoonlijk perspectief? Van daaruit zul je de Liefde nooit kennen.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dat 'ikje' zoals je het schrijft mag je voor mijn part en met veel plezier weggooien en dat 'ikje' moet inderdaad niet gered worden in die zin dat al zijn kleinigheden moeten gespaard blijven, want dat 'ikje', gezuiverd van al zijn kleinigheden moet opgaan in een groter geheel en dus zijn 'ik'-grenzen verliezen; dat is de weg die ik nastreef en die ik enkel kan bereiken door inzicht en door datgene wat ik als positief en zuiver ervaar in mijzelf te versterken.

En welk ikje wou je daarvoor meebrengen? Om welke ik mee te versterken? En Geen idee wat jij onder geheel verstaat, maar wat ik eronder versta is dat het geheel alles omvat. Dus daar kan geen sprake zijn van een klein of groter geheel. Kortom waar gaat het allemaal over?

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

Hoe kun je vanuit een subjectieve mij weten wat de opdracht van het mensdom is? En dat dat aan regels gebonden is en dan ook nog pretenderen te weten wat daarbij al of niet helpend is? Wat koopt de mensheid voor jouw persoonlijke waarheid voortvloeiend uit een persoonlijk perspectief? Van daaruit zul je de Liefde nooit kennen.

Ok, jij die zegt dat je je subjectieve mij hebt afgegooid en dat je put uit de eeuwige en enige Waarheid, dat je dus direct put uit de bron; buiten 'alles is goed zoals het is, maar de subjectieve mens, vastgeklonken in zijn afgezonderdheid ziet het niet', kom je niet.

Voorbeeld, de evolutietheorie bestaat voor jou misschien niet en alles is nog steeds zoals het op een zeker moment uit het niets naar boven geborreld is? Is dat iets geen Eigen, zelfs schijnleven gaan leiden? Is dat allemaal maar menselijke inbeelding en heeft dat allemaal niets maar dan ook niets met de eeuwige werkelijkheid vandoen?

Wie zegt dat de mensheid 'mijn' wetten moet volgen? Het enige dat ik doe is de mensheid observeren en er mijn conclusies uit trekken welke ik probeer klaarder en duidelijker te maken voor mijzelf en voor anderen door er over te communiceren.
Ben je zeker dat jezelf wel een vrij mens bent waar je onmiddellijk wetten en regels bij andere ziet?

En wat de Liefde betreft, kan ik die alleen maar door en door voelen door mijn subjectieve mens, zoals jij dat noemt, te zuiveren en te volmaken zodat hij die Liefde wordt.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nadje

En welk ikje wou je daarvoor meebrengen? Om welke ik mee te versterken? En Geen idee wat jij onder geheel verstaat, maar wat ik eronder versta is dat het geheel alles omvat. Dus daar kan geen sprake zijn van een klein of groter geheel. Kortom waar gaat het allemaal over?

Alles gaat om bewustwording van het werkelijke zijn en daar heb ik als werktuig alleen mijn 'ik' voor.
Geen in zichzelf, bekrompen en afgesloten 'ik', maar een heel open 'ik' dat meer en meer zijn Eigen beperkingen en grenzen ontgroeid om later inderdaad volkomen opgenomen te worden in dat wat jij van op voorhand als ideaal omschrijft, maar waar je buiten jezelf te verloochenen klaarblijkelijk geen deel van kunt uitmaken.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Want uit niets is alles geboren en in dat hervonden niets zul je weer betekenis gaan geven aan de dingen, maar nu niet langer vanuit indoctrinatie en geloof maar zoals het bedoeld is zich te ontwikkelen vanuit 'wat' je bent. Een nieuw geboren worden als het ware.

Er is ook al eens gezegd dat je gerust je stokpaardjes van vóór het gedegen zelfonderzoek weer kunt oppakken indien je vooraf al zo angstig bent dat je aan jezelf en die belangstelling zult verliezen. Het is alleen de vraag of je dat nog op dezelfde wijze zult doen.

Die stokpaardjes verliezen (meer en meer) je belangstelling en/of je kijkt er anders na. Vaak of soms (speak for myself) al van te voren (voelbaar) maar dan zit het nog meer in het hoofd.

Wat leg je tegenwoordig mooi en herkenbaar uit!
Dank je wel! KiSs

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Die stokpaardjes verliezen (meer en meer) je belangstelling en/of je kijkt er anders na. Vaak of soms (speak for myself) al van te voren (voelbaar) maar dan zit het nog meer in het hoofd.

Wat leg je tegenwoordig mooi en herkenbaar uit!
Dank je wel! KiSs

Wat ik hier schrijf doet zich via mij, ik heb niet de indruk dat mij daarvoor jouw dank toekomt Ulla. Ik herken waarheid in hetgeen anderen zeggen en in wat ik hier neerschrijf en dat heeft zich in de loop zo voorgedaan. Ik denk dat jij dat vermogen waarheid te zien ook aan het ontwikkelen bent door meer van je vermeende zelf af te leggen.