Ontginnen van eenzaamheid

[Ornis]

Bedankt voor je uitleg, Nowee.

Ik vind het nog steeds vaag.

We zijn leven en alles daar omheen is een verhaaltje.

Wil je het leven onderzoeken of de verhaaltjes? Of weet je dat ook nog niet?

Kortom: je hebt nog geen onderwerp?

[Iona]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

... te zoeken naar een toegang tot wat dieper zit.

Wellicht is het zoeken naar een toegang wat dieper zit een mogelijkheid tot vinden.

Een andere mogelijkheid sluit ik niet uit... dat wat zich openbaart in het doorzien van ego.

[Ornis]

Maakt het uit wat voor werkplaats je inricht?

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Hoe kan je iets nieuws ontdekken wanneer het onderzoeken plaatsvindt binnen de matrix van het gekende (binnen de grenzen van wat mogelijk geacht wordt) en met alleen gekende middelen ter beschikking?

[Nowee]

Ja, Ornis, daarvan ben ik zeker 'er is geen onderwerp'.

Wanneer het ogenschijnlijke van de dingen is doorzien is het onderwerp verdwenen. Dan is het dieper kijken zoals Guido zegt, van elke subjectiviteit ontdaan. Het verdwijnen van het onderwerp is de garantie dat er 'dieper kijken' is.

Ik ben tot het onderwerpsloze-kijken gekomen door het aanwenden van mijn zelfstandigheid, door te handelen uit wat louter en uitsluitend 'mijn' standpunt, mijn standplaats is.

Het aanwenden van zelfstandigheid is geen verklaring dat uitlegt of definieert (aangezien er geen onderwerp is). Het onderwerpsloze-kijken is een handelswijze ter verklaring, ter opheldering van wat-is.

Wanneer je zegt: 'wij zijn leven en alles daaromheen zijn verhaaltjes', dan geef je uitleg aan hoe het kijken er aan de oppervlakte aan toe gaat. Daarmee geef je uitleg aan het gekende. Daarmee verdedig je een standpunt dat van iedereen kan zijn en dat ook is. Dat is juist wat ik wil vermijden door het onderwerpsloze-kijken te verwoorden.
Met dit lichaam dat in het leven verschijnt en in de dood verdwijnt, verken ik noch het gekende (de verhaaltjes), noch het ongekende.

Ik houd mij verre van openbaringen. Er doen zich in de werkplaats geen wonderen voor.

[Iona]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Ja, Ornis, daarvan ben ik zeker 'er is geen onderwerp'.
Wanneer het ogenschijnlijke van de dingen is doorzien is het onderwerp verdwenen. Dan is het dieper kijken zoals Guido zegt, van elke subjectiviteit ontdaan. Het verdwijnen van het onderwerp is de garantie dat er 'dieper kijken' is.

Ik houd mij verre van openbaringen. Er doen zich in de werkplaats geen wonderen voor.

Wat zich openbaart is geruisloosheid met het doorzien en verdwijnen van de ogenschijnlijke dingen .
Daarmee verdwijnen ook woorden.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Iona

geruisloos... verdwijnen ook woorden.

(...)

[Nowee]

Het eentonig grijs hangt daar als een oneindige schemering van leegte over de begrensde wereld.
Zonder hoogten of laagten loop ik al geruime tijd de paden langs en ik weet dat ik met elke stap dat ik zet verder afdwaal en mij in het nauw laat drijven van dit koude leven.
Ik kan niet terug, ik kan niet weg uit deze dingen die de kleur van dood al hebben aangenomen.

Ik schat dat mijn begrensde wereld en die ik de werkplaats noem, bij benadering negenhonderd vierkante kilometer groot is.
De werkelijkheid, voor alle duidelijkheid, is een onberekenbaar veelvoud van mijn begrenzing.
Zonder het schatten echter (zo heb ik kunnen leren) zou ik verloren zijn en zou ik niets hebben om mij aan te trekken en mij uit de zwakke middelmatigheid van mijn bestaan te werpen.

De werkplaats laat mij voelen dat ik leef, dat ik mij zelf bewust maak en mij uitstrek in oneindigheid.

[Mihaela]

Ik vind het mooi om te lezen, zoals gewoonlijk... Daarnaast valt op hoe het ego steeds binnen het kader van 'geen verhaal', weer een verhaaltje construeert.
De eenzaamheid wordt hier op een konlijke plaats gezet, terwijl eenzaamheid niets anders is dan ieder ander emotie (of is dat een gevoel?).
Het verhaal van de eenzaamheid, de eenzaamheid in het sterven.
Mooi dichterlijk en eenzaam.
In ieder vorm, of spirituele constructie, ontstaat rigiditeit. Als éen woord steeds terug komt, en gewicht krijgt, zoals hier ook de neiging is, weergeeft dat een behoefte aan houvast.
Niets mis mee, de drang naar vorm geven, het kunnen verwoorden en begrijpen, maar het is 'het ego' met zijn (afnemende) behoeften.

Mooi verwoord Nowee, een glimp in de menselijke winter..

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Het eentonig grijs hangt daar als een oneindige schemering van leegte over de begrensde wereld.
Zonder hoogten of laagten loop ik al geruime tijd de paden langs en ik weet dat ik met elke stap dat ik zet verder afdwaal en mij in het nauw laat drijven van dit koude leven.
Ik kan niet terug, ik kan niet weg uit deze dingen die de kleur van dood al hebben aangenomen.

Ik schat dat mijn begrensde wereld en die ik de werkplaats noem, bij benadering negenhonderd vierkante kilometer groot is.
De werkelijkheid, voor alle duidelijkheid, is een onberekenbaar veelvoud van mijn begrenzing.
Zonder het schatten echter (zo heb ik kunnen leren) zou ik verloren zijn en zou ik niets hebben om mij aan te trekken en mij uit de zwakke middelmatigheid van mijn bestaan te werpen.

De werkplaats laat mij voelen dat ik leef, dat ik mij zelf bewust maak en mij uitstrek in oneindigheid.

https://goo.gl/images/qMC65Q

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Iona

Wat zich openbaart is geruisloosheid met het doorzien en verdwijnen van de ogenschijnlijke dingen.
Daarmee verdwijnen ook woorden.

Er zijn de overpeinzingen. De schaarse aantekeningen die ik uit nieuwsgierigheid heb neergeschreven louter om een bron te slaan, een woordenschat te sprokkelen in onzegbaarheid. Zoals mensen, die ik nooit zal kennen, in voorbije tijden het vuur sloegen uit stenen om het tondel aan te steken, zo maak ik het gebaar om uit het onzegbare dat woord te horen en te spreken als van ander begin. Een klank die aansteekt, die ik loslaat. Een traag vergaan van wat gevallen is en als wintergoud ligt dof te worden in een waterplas. Kijk het licht daar op de grond liggen, een deken van wat zichtbaar is en warmte aanreikt naar de dingen: kruimels, klodders aarde versteend tussen afgebroken takjes, stokjes reeds die geen kleur meer bezitten uit hun eigen.

Hier ruimte! Hier geest! Hier gaat een gebaar niet verloren maar sluipt het woord heupwiegend in het ritme van een dans. Zoals gevoel, een glimlach op jonge lippen, kringelt en opborrelt uit de poriën van vele letters tot een woord, zo sta ik hier in het begin van vergeten.
Hoog in de wolkeloze lucht, zo hoog in de blauwe lucht als ik kan kijken volg ik de paden van vergetelheid. Ik kijk en kan maar niet genoeg van kijken krijgen. Het steekt en trekt aan mij en ik kan geen ander doen dan stap voor stap in die onbekendheid mee te gaan.
Ik ben buiten en in de vrolijkheid van wind en opwaaiende bladeren ben ik vergeten, word ik meegetrokken in een stroom naar dit moment van begin. Maar wacht! Wacht! Ik weet nog hoe ik in vergeten ben gegaan en van doelloosheid heb leren leven, heb leren sterven.



Het is al dagen geleden dat ik Looro heb gesproken. Ik ben aan één van de vele mogelijke trajecten begonnen om in deze werkplaats een ronding te maken voor mijn kwestie. Ik ben op weg gegaan zoals ik al zei en zie vruchteloos uit naar een markering of bijzonderheid in het landschap. Maar alles wat deze streek zo gewoon maakt blijft onveranderlijk in een eendere mate gewoon. Hoe zal ik ooit van deze dofheid kunnen houden nu ik elke verandering heb uitgesloten?
Er is mij niets dat de moeite waard is om in aanschouwing te nemen. Ik wandel langs dit pad, niet uit verveling of mistroostigheid, maar uit doelloosheid, uit het besef dat ik vergeten ben. Ik ben vergeten en daarom weet ik. Ik weet dat ik al wandelend uit ben in vergeten. Het wandelen in de werkplaats brengt een rust en vreugde nu en dat is niet altijd zo geweest. Denk nu niet meteen aan een verleden, want dat is er niet, heeft nooit plaats gevonden. Ook al klinkt dit vaag, het is gewoon zo.
Looro maakte mij er attent op om uit doelloosheid te ontwaken. Hij wees mij op het navolgen door meespreken, door zo te spreken dat het meetelt en tot aanzien brengt. 'Ontwaken,' zo zei hij, 'is onder de deken van licht kijken en blijven zien.'

Om in de kunst van het meespreken vooruit te gaan nam ik woorden en gebaren van enkele bekende leraren. Ik oefende woorden en gebaren tot zij in een vreemde uitstraling konden doorgaan voor mijn woorden en gebaren. En ik mag het zeggen, deze woorden en gebaren konden meetellen en meespreken zolang zij nodig waren voor een leven, voor daglicht in ieders ogen en voor handelen in gebruiken onder mensen. Ja, ik ken het ritme en de melodie zo wel.

Geruisloos heeft zich een nieuwe wereld van zingeving en beleving geopend. Alles is van een achtergrond geworden en van een verte voorzien. Ik besef dat afstand een nieuw lied maakt. Ik ben doorheen die uitstraling en begeestering een honger en dorst gewaar naar het wezen van dat spreken en meespreken. Hoe langer ik die woorden spreek en die gebaren maak, hoe meer zij mij tegenstaan. Het lukt mij niet het waas waarin zij zich verspreiden te ontsluieren. Het is mij onmogelijk hun illusie weg te nemen en de werkelijkheid waarvoor zij stralen in te gaan. De werkelijkheid van hun uitstraling is leeg, is van een onvoorstelbare leegte. Een leegte die ik niet aankan en waarvoor ik niet gemaakt ben.
Overal waar ik mij tot geboorte breng, daar sterf ik al, telkens en telkens weer in ieder woord, in elk gebaar. Wat een ongemanierdheid om mij zelf met woorden en gebaren aan te doen en mij te laten doordringen van illusie, van leegte zijn in een waan van zekerheid en bestaan.