Probeer te luisteren als bewustzijn.

[Nadje]

Als wordt gezien dat het uiteindelijk allemaal om aandacht draait, maakt het m.i. per saldo niet uit of die aandacht gericht is op het (ogenschijnlijke) positieve, dan wel negatieve.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door alsdan

Jammer genoeg kan ik vooralsnog hierop geen zinnig antwoord formuleren. Dus het blijft bij prietpraat.

Nada spreekt over aandacht.
Wanneer de aandacht op de "vanzelf" golflengte zit is er van zelf ontvangst. Maar die aandacht is zo vluchtig en chaotisch dat ie vrijwel onmiddellijk ook niet meer op dezelfde golflengte zit en terug op de golflengte van bekend en vertrouwd terechtkomt.

Een logische conclusie zou kunnen zijn dat men kalm en rustig de aandacht dient te richten. Zodat ie niet meer blind vlucht naar het bekende en vertrouwde. (zowel positief zoals aangename gevoelens, warmte, gelukzaligheid, genot of negatief zoals boosheid, frustratie, ongeduld enz.)

In die zin is het bekende en vertrouwde positieve misschien zelfs nog een grotere struikelblok dan het negatieve bekende en vertrouwde.

Want hoewel beide (de aandacht die gericht is op ofwel positief hetzij negatief) een verstoring is van de aandacht die gericht is op "vanzelf". Is het intrinsieke verlangen ten aanzien van "vanzelf" eigenlijk positief.

Wanneer de aandacht afglijdt naar het negatieve is er een sterkere impuls om terug te focussen.
Wanneer de aandacht afglijdt naar het positieve blijft men daar langer aan vasthouden wegens aangenaam en prettig. En die verwachting was er toch ten aanzien van "vanzelf".
---------


Hoe vaker de aandacht van zelf op de golflengte van "vanzelf" terechtkomt te meer ervaring men opdoet om over te schakelen op bewust de aandacht op de golflengte van "vanzelf" te leggen.

In die zin mag men het conceptuele denken ook niet als een vijand beschouwen, misschien eerder als een ploegmaat met grillen maar als ie meewerkt geeft ie grote vooruitgang vooral op het vlak om bewust de aandacht op de golflengte van "vanzelf" te leggen.

Maar dat is natuurlijk een als dan verhaal, louter hypothese.

Je kunt iets dat eenvoudig is klassificeren als prietpraat maar zinnig antwoorden zijn ook maar aangeklede gedachten.

Het gaat niet over dezelfde golflengte, over vertrouwen of rustige aandacht, het gaat er over dat je je eigen criteria voor waarheid leert ontwikkelen.

Wanneer er sprake is van een als negatief ervaren impuls is er een raakvlak om actief te worden, deze kan worden onderzocht op een verdedigingsmechanisme oid.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nada

Wat niet begrepen wordt, is dat mensen het (blijkbaar) verkiezen om in pijn en ellende te verkeren, hun depressies te omarmen en te willen (blijven) zwelgen in narigheid en hun rol van slachtoffer wensen te koesteren, omdat die bekend en vertrouwd is en aanzien (of beter nog, aandacht) geniet.

En m.i. is aandacht the magic word in dit alles. Wat wel begrepen kan worden is dat alles draait om aandacht. Negatief of positief.

Dan zou het toch heerlijk moeten zijn voor diegenen wanneer ik nog wat extra zout in de wond smeer. Voor mij zijn het maar gedachten die pijn doen.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Dan zou het toch heerlijk moeten zijn voor diegenen wanneer ik nog wat extra zout in de wond smeer. Voor mij zijn het maar gedachten die pijn doen.

Nee, want dan komt het accent te liggen op de pijn en niet op de aandacht.

[alsdan]

Oorspronkelijk geplaatst door Nada

Als wordt gezien dat het uiteindelijk allemaal om aandacht draait, maakt het m.i. per saldo niet uit of die aandacht gericht is op het (ogenschijnlijke) positieve, dan wel negatieve.

Ik ben niet zeker of ik het goed begrijp wat je schrijft.

Tot op bepaalde hoogte kan ik de logica wel volgen dat het per saldo niet uitmaakt of die aandacht nu gericht is op het (ogenschijnlijke) positieve, dan wel negatieve.

De vraag die ik me stel is,
de schrijver spreekt over genade, in mijn gedachtenwereld wekt dat de schijn van afhankelijkheid van buitenaf (eventueel van binnenuit) maar met de nadruk op afhankelijkheid waar men in feite totaal geen vat op heeft of ooit op kan hebben.
En in dat geval maakt het allemaal ook niet uit, je kunt noch juist, noch goed doen, geen enkel onderdeel van het wezen of lichaam/geest entiteit speelt dan een rol. De gebeurtenissen komen vanzelf, geen causaliteit.
Als het komt is de aandacht er automatisch op gevestigd, en als het verdwijnt kan de aandacht er ook niet meer op gevestigd worden, wegens niet meer tot mogelijkheden behorende.


In het boeddhisme spreekt men echter over causaliteit, en in dat geval speelt de lichaam/geest entiteit wel een rol. Weliswaar niet onmiddellijk het bewuste, maar uiteindelijk gaat het bewuste wel een aandeel hebben in de realisatie.
En wanneer men uitgaat van causaliteit speelt het gegeven waar men zijn aandacht op richt wel een rol. Of datgene waar men zijn aandacht op blijft vestigen.
Het bewuste kan meewerken, maar het bewuste kan ook tegenwerken.
En als ik kijk naar datgene waar ik het meest aan gehecht ben dan zijn dat toch de meer aangename, prettige, lustige zaken.
Het vasthouden (aandacht aan geven) aan die lustige/prettige/aangename is net zo goed tegenwerken.

Persoonlijk lijkt me het causaliteitsverhaal een optie die ik wel kan onderschrijven, zonder de andere optie uit te sluiten.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nada

Nee, want dan komt het accent te liggen op de pijn en niet op de aandacht.

Huh ?? Is pijn geen (gedwongen) aandacht ?

[Nadje]

@ Alsdan,

Misschien is het inderdaad handig om in deze onderscheid te maken tussen zelfbewustzijn en Bewustzijn. De eerste heeft betrekking op lichaam/geest en daarin kan aandacht getrokken dan wel gestuurd/gericht worden. In tijd en ruimte kan er dan sprake zijn van oorzaak en gevolg. Realisatie heeft echter betrekking op wat je wel de eerste oorzaak zou kunnen noemen. Dat wat aan alles vooraf gaat. Dat waarin de wereld der verschijnselen manifest wordt.

Het gaat er om in te zien dat jij het geheel der verschijnselen bent, de ruimte waarin deze plaatsvinden. Dan wordt ook duidelijk dat je als mens/persoon niks kunt doen (of laten) , aangezien de mens zelf een verschijnsel is. Dat wat jij bent, het geheel der verschijnselen, die aanwezigheid of waarnemendheid, welke naam je er maar aan wenst te geven, is onveranderlijk. En wordt door niets aangetast. Het is eeuwig en altijd zichzelf. Dan kan ook gezien worden dat het leven zichzelf ?doet? en dat er in absolute zin geen goed noch fout bestaat.

[Danique]

Oorspronkelijk geplaatst door Renoir

Huh ?? Is pijn geen (gedwongen) aandacht ?

Als je te ver gaat met pijn doen Renoir, raakt zo'n persoon van je verwijderd.
Dan bereik je uiteindelijk het tegenovergestelde van wat je wilde bereiken.
En komt niets van wat je nog zegt binnen en hetgeen je eerder gezegd hebt, wordt afgewezen.

[Rennie]

Oorspronkelijk geplaatst door Danique c.q. Caroline

Als je te ver gaat met pijn doen Renoir, raakt zo'n persoon van je verwijderd.
Dan bereik je uiteindelijk het tegenovergestelde van wat je wilde bereiken.
En komt niets van wat je nog zegt binnen en hetgeen je eerder gezegd hebt, wordt afgewezen.

Ja dat zegt Nada dus (ook), waartegenover staat dat de persoon maar gedachten zijn die rationeel zijn te benaderen.

Gevoel laten meewegen erkent dan de gedachte die iemand heeft en dus bevestig je datgene wat iemand denkt te zijn.

Iemand die zich om redenen van pijn van je verwijderd wil toch niets weten van zelfonderzoek, die wil het persoontje gestreeld hebben zodat de fictie kan groeien en bloeien.

Het is daarentegen van belang dat de persoon niet op de troon zit zodat dat wat er binnen komt door diepere lagen kan worden begrepen. Als het persoontje gestreeld kan worden is het persoontje ook te tergen, de fuik van de perceptie verhinderd iedere diepgang.

[Danique]

Je hebt wel gelijk uiteraard.
Maar van enige tact zal ik nooit vies zijn.
Gevraagd naar zal ik altijd eerlijk zijn en daarmee wellicht hard.
Niet gevraagd naar, zal ik trachten te luisteren, niet te voeden, maar wel uit laten woeden...

We hebben allemaal ons eigen paadje te bewandelen en ik ben van mening dat het niet anders zijn kan.