Tantra

[Madelief]

Flora, wat zegt zo'n zinnetje als; Tantrische Liefde gaat over ontwaken en ontdekken dat je verliefd bent op het leven,'' jou?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

Floortje het is me niet helemaal duidelijk. Je zegt dat je weet wat de gevolgen zijn wanneer je angsten en kwetsbaarheid niet laat zien, alles wat dan overblijft is een oppervlakkig gesprek, even in mijn eigen woorden.

Ik snap dan ook niet zo goed hoe jij dat dan bedoelt dat missen van de gelijkwaardigheid in die zin.

Hoi Madelief,

Ik heb het gevoel dat ik niets meer te verliezen heb. Ik heb mijn menselijke aard onder ogen gezien. Ik heb geen illusies meer dat ik in potentie ''anders'' ben dan de meest oorlogszuchtige, of de meest verlichte onder ons.
Alles ligt in mijn aard. Het dierlijke, destructieve en ook de onvoorwaardelijke liefde.
Het herkennen (doorvoelen) van mijn duistere kant was voor mij té belangrijk om me er vanaf te wenden, hoe pijnlijk het ook was, en soms nog kan zijn.

Voor mij voelt een gesprek gelijkwaardig als de andere ook zijn menselijke aard openlijk laat zien en voelen.

Als ik in een gesprek té veel de nadruk leg op het destructieve in mezelf, en de Liefde die in mijn aard ligt uit het oog verlies, of als ik té veel de nadruk leg op de Liefde in me, en vergeet datgene wat in mijn aard ook ligt: het destructieve, dan voelt het voor mij ook onevenwichtig. Dan heb ik het gevoel dat ik de andere ongelijkwaardig tegemoet in het gesprek treed.
Als ik alleen mijn kracht laat zien, en mijn kwetsbaarheid verloochen, voelt het voor mij ook alsof ik een niet kloppend beeld laat zien.
Alles ligt in mijn aard: het dierlijke, destructieve en ook het vredige en goddelijke liefde.
Voor mij is dat mens zijn.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

Flora, wat zegt zo'n zinnetje als; Tantrische Liefde gaat over ontwaken en ontdekken dat je verliefd bent op het leven,'' jou?

Op mijn werk keek ik uit het raam naar buiten, en was me op dat moment bewust van de schoonheid van de natuur.
De natuur heeft altijd een rustgevend effect op me.
Ineens gebeurde er iets met me. Ik voelde warmte in mijn lichaam stromen, en voelde me vervuld van liefde.
Een vriendin van me (collega) keek me aan en vroeg:

-'' Wie is hij?''

-''Ja, je hebt gelijk, zei ik. Ik voel me op dit moment verliefd.
Verliefd op het leven, verliefd op wat ik ben''

Ze glimlachte en ging door met haar werk. Ik zag dat ze een vleugje van het gevoel mee nam.

[Madelief]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Hoi Madelief,

Ik heb het gevoel dat ik niets meer te verliezen heb. Ik heb mijn menselijke aard onder ogen gezien. Ik heb geen illusies meer dat ik in potentie ''anders'' ben dan de meest oorlogszuchtige, of de meest verlichte onder ons.
Alles ligt in mijn aard. Het dierlijke, destructieve en ook de onvoorwaardelijke liefde.
Het herkennen (doorvoelen) van mijn duistere kant was voor mij té belangrijk om me er vanaf te wenden, hoe pijnlijk het ook was, en soms nog kan zijn.

Voor mij voelt een gesprek gelijkwaardig als de andere ook zijn menselijke aard openlijk laat zien en voelen.

Als ik in een gesprek té veel de nadruk leg op het destructieve in mezelf, en de Liefde die in mijn aard ligt uit het oog verlies, of als ik té veel de nadruk leg op de Liefde in me, en vergeet datgene wat in mijn aard ook ligt: het destructieve, dan voelt het voor mij ook onevenwichtig. Dan heb ik het gevoel dat ik de andere ongelijkwaardig tegemoet in het gesprek treed.
Als ik alleen mijn kracht laat zien, en mijn kwetsbaarheid verloochen, voelt het voor mij ook alsof ik een niet kloppend beeld laat zien.
Alles ligt in mijn aard: het dierlijke, destructieve en ook het vredige en goddelijke liefde.
Voor mij is dat mens zijn.

Helder en dank je voor de uitleg.

[Madelief]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Op mijn werk keek ik uit het raam naar buiten, en was me op dat moment bewust van de schoonheid van de natuur.
De natuur heeft altijd een rustgevend effect op me.
Ineens gebeurde er iets met me. Ik voelde warmte in mijn lichaam stromen, en voelde me vervuld van liefde.
Een vriendin van me (collega) keek me aan en vroeg:

-'' Wie is hij?''

-''Ja, je hebt gelijk, zei ik. Ik voel me op dit moment verliefd.
Verliefd op het leven, verliefd op wat ik ben''

Ze glimlachte en ging door met haar werk. Ik zag dat ze een vleugje van het gevoel mee nam.

Hoi Flora, ik herken wel iets van wat je schrijft vanwege het feit dat ik ooit, in een ver en inmiddels vaag verleden, iets dergelijks heb mogen ervaren. Inmiddels weet ik dus niet meer wat; verlieft op het leven, betekent, ik bedoel dus dat dat gevoel totaal uit mijn ervaring verdwenen is, ik er geen aansluiting meer mee heb.

Wat ik overigens wel grappig/opmerkelijk vindt is dat mensen zodra er woordloos gezwijmeld wordt men er automatisch vanuit lijkt te gaan dat het over een mens gaat waar over naar gekeken wordt.

We vinden onszelf als mens kennelijk zo belangrijk dat alleen maar over ons eigen menszijn kunnen zwijmelen of zo iets.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

Hoi Flora, ik herken wel iets van wat je schrijft vanwege het feit dat ik ooit, in een ver en inmiddels vaag verleden, iets dergelijks heb mogen ervaren. Inmiddels weet ik dus niet meer wat; verlieft op het leven, betekent, ik bedoel dus dat dat gevoel totaal uit mijn ervaring verdwenen is, ik er geen aansluiting meer mee heb.

Wat ik overigens wel grappig/opmerkelijk vindt is dat mensen zodra er woordloos gezwijmeld wordt men er automatisch vanuit lijkt te gaan dat het over een mens gaat waar over naar gekeken wordt.

We vinden onszelf als mens kennelijk zo belangrijk dat alleen maar over ons eigen menszijn kunnen zwijmelen of zo iets.

Als ik lees dat het gevoel van ''verliefd zijn op het leven '' uit jouw ervaring verdwenen is, vul ik zelf in dan dat het ook jouw wens was/is. Omdat het voor jou zo op de ''ik'' gericht zijn niet jouw wens is. Klopt mijn vertaling?

IK bevind me in een fase waar alles nog steeds om mijzelf draait. Om mijn groei, en beleving; om mijn pijn, en het los laten ervan, om mijn zelfkennis en bewustwording. Dus het draait bij mij nog steeds om mijn 'ik', mijn persoon.

Al moet ik zeggen dat ik zo een forum ook een zeer egocentrisch gebeuren vind. Niets mis mee, als men daar maar bewust van is. Het komt op mij over als een lichte verslaving, en dat houdt een 'IK' in volgens mij.
Er is een persoon die de ''gewoonte'' in stand houdt. Toch?

Ik ervaar mezelf als licht verslaafd aan bezig zijn met zelfkennis en bewustwording. Voor mij voelt het als een vlucht uit de realiteit. Daarnaast is er ook werkelijk sprake van bewust(er) worden.

Hoe los ben jij van je 'ik' Madelief?

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Hoe los ben jij van je 'ik' Madelief?

..en soms is er een moment dat alles stil is, en ik ga in op in het geheel. Dan is er geen sprake meer van ''ik'' of 'jij'...

...

[Madelief]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

Als ik lees dat het gevoel van ''verliefd zijn op het leven '' uit jouw ervaring verdwenen is, vul ik zelf in dan dat het ook jouw wens was/is. Omdat het voor jou zo op de ''ik'' gericht zijn niet jouw wens is. Klopt mijn vertaling?

Dat is een lastige vraag voor me Flora. Ik ben bang dat ik nooit zo bewust was om mij op die manier met het ik-bewustzijn bezig te houden of zoiets. Op een zeker moment in mijn ontwikkeling na een opvolgend reeksje gebeurtenissen in mijn leven kwam gewoon dat moment waarop ik me bewust werd van een verlieft gevoel op niks in het bijzonder. Ik geloof dat ik eigenlijk niet eens kan zeggen dat ik verlieft was op het leven of zoiets.

Het was gewoon een happening/ervaring die ik tot voor enkele jaren met me meedroeg als een gelukkig kleinnood dat nu is weggevallen kennelijk.

IK bevind me in een fase waar alles nog steeds om mijzelf draait. Om mijn groei, en beleving; om mijn pijn, en het los laten ervan, om mijn zelfkennis en bewustwording. Dus het draait bij mij nog steeds om mijn 'ik', mijn persoon.

Flora het zal ook om jou ik/jou persoon, groei, pijn, loslaten, zelfkennis, bewustwording, blijven draaien. Dat is ook zoals het hoort. M.i. is het idioot te proberen daar af te komen zolang het er nog is.

Wat ik wil zeggen Flora is dat jij op een voor mij vreemde manier, die ik ergens heel ver in de verte wel meen te herkennen omdat ik zelf ooit ook zo eens was, jezelf probeert jezelf uit de weg te gaan dmv ontkenning maar dat niet kan omdat wat in je is, en zich pijnlijk laat kennen, zich niet laat onderdrukken.

Je heb geen andere keus dan met jezelf bezig te zijn.

Al moet ik zeggen dat ik zo een forum ook een zeer egocentrisch gebeuren vind. Niets mis mee, als men daar maar bewust van is. Het komt op mij over als een lichte verslaving, en dat houdt een 'IK' in volgens mij.
Er is een persoon die de ''gewoonte'' in stand houdt. Toch?

Ik ervaar mezelf als licht verslaafd aan bezig zijn met zelfkennis en bewustwording. Voor mij voelt het als een vlucht uit de realiteit. Daarnaast is er ook werkelijk sprake van bewust(er) worden.

Ben ik met je eens. Op een forum heeft het ego alle kans om zichzelf in al zijn glorie te tonen.

Je zou idd kunnen denken dat er door een persoon een gewoonte in stand wordt gehouden. Ik heb daar zelf ook over nagedacht in die zin. Ik heb me er zorgen over gemaakt en ik maak me er soms nog zorgen over omdat iets in mij iets anders wil dan er nu is en zich afvraagt waarom ik zo idioot ben te willen schrijven op een plek waar zo veel (ontkende) pijn zichtbaar wordt in mij en anderen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik in deze openbaarheid schrijf omdat iets in mij i.v.m mijn bewustzijn daar om de één of andere reden om vraagt omdat het mij iets duidelijk wil maken.

Ik heb een harde kop waar niks tot door dringt dat uit mezelf komt dus voor het mij helder is/wordt gaat nog wel een tijdje duren ben ik bang.....holadiee :-).

Hoe los ben jij van je 'ik' Madelief?

Op dit moment Flora, ik heb geen flauw idee, maar ik heb zo het vermoeden dat ik terug op de juiste weg ben aanbeland na een hele tijd, door omstandigheden, ernstig verdwaald te zijn geweest. Dat betekent voor mij dat ik midden in de door mijzelf gecreeerde modderpoel zit/lig te kotsen vanwege vermeende smerigheid of iets dergelijks ipv langs de rand te wandelen omdat dat een beter plaats, minder pijnlijk, wat niet zo is, leek te zijn of zoiets.

Ik ben er eeuwig dankbaar voor, al zullen er genoeg mensen zijn die er geen jota van zullen begrijpen.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

.

Ik heb me er zorgen over gemaakt en ik maak me er soms nog zorgen over omdat iets in mij iets anders wil dan er nu is en zich afvraagt waarom ik zo idioot ben te willen schrijven op een plek waar zo veel (ontkende) pijn zichtbaar wordt in mij en anderen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik in deze openbaarheid schrijf omdat iets in mij i.v.m mijn bewustzijn daar om de één of andere reden om vraagt omdat het mij iets duidelijk wil maken.

herkenbaar

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Madelief

Op dit moment Flora, ik heb geen flauw idee, maar ik heb zo het vermoeden dat ik terug op de juiste weg ben aanbeland na een hele tijd, door omstandigheden, ernstig verdwaald te zijn geweest. Dat betekent voor mij dat ik midden in de door mijzelf gecreeerde modderpoel zit/lig te kotsen vanwege vermeende smerigheid of iets dergelijks ipv langs de rand te wandelen omdat dat een beter plaats, minder pijnlijk, wat niet zo is, leek te zijn of zoiets.

Ik ben er eeuwig dankbaar voor, al zullen er genoeg mensen zijn die er geen jota van zullen begrijpen.

is het kotsten symbolisch bedoeld of is het werkelijk zo?

Als het bedoeld is dat jij de smerigheid van het menselijke aard tot op de bodem aangegaan bent (en aan gaat), meen ik te begrijpen omdat ik de menselijke pijn (gevoelsmatig) aangegaan ben, zo diep als ik het kan. En dat is vooral omtrent mijn beleving en gevoelens zoals pijn, angst, hebzucht, woede, spanning dat ik in contact met mensen voel.
Ik ervaar zelf geen dankbaarheid. Bij mij is vaak het gevoel van compassie naar mezelf en medemens, en ik ben nieuwsgierigheid naar het leven. Ik ben gewoon benieuwd wat het leven inhoudt, nu dat ik niet meer de dromen en de wensen heb dat ik vroeger had. Ik heb geen vast beeld meer omtrent het leven, het is een gevoel van leeg zijn.

Wat zegt jou ons gesprek Madelief? Wat beweegt jou om het gesprek met mij aan te gaan? En ik ben vooral benieuwd naar jouw gevoel/beleving, wat doet het met je? Waarom ga jij het gesprek met mij aan?

liefs,
Flora.. ♪