Dader en slachtoffer...

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Dit is DE manier om alles weg te relativeren. A la de 'advaita shuffle'.

Ik weet de context niet waarin je dit schrijft. Maar vannacht is hier b.v. in mijn woonplaats door iemand onder invloed in een auto met te grote snelheid door de stad gereden en zijn er 2 fietsers het ziekenhuis in gereden. Een beetje extreem voorbeeld misschien, maar het zou je duidelijk kunnen maken dat er wel degelijk, in dit ondermaanse, sprake is van dader en slachtoffer.

Er hoeft helemaal niet 'iemand' kwijt geraakt te worden. Door zelfonderzoek wordt het helder wat je (1) in essentie bent en wat je (2) óók bent, namelijk een individu in deze wereld. En nee, dat is niet in tegenspraak met elkaar. En ja, het weten van (1) heeft grote gevolgen voor (2).

Uiteraard is er in de wereld van de vormen sprake van een slachtoffer en een dader.

Ik schreef in het kader van zelfkennis, dit onderwerp is geplaatst in Advaita Vedanta. Het lijkt mij dat ik dat niet hoef te benoemen op een zelfkennisforum.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Uiteraard is er in de wereld van de vormen sprake van een slachtoffer en een dader.

Ik schreef in het kader van zelfkennis, dit onderwerp is geplaatst in Advaita Vedanta. Het lijkt mij dat ik dat niet hoef te benoemen op een zelfkennisforum.

Ik neem deze zin van je over uit een ander draadje:

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Als je de diepste wezenlijkheid van ieder menselijk wezen zou kennen en erkennen dat deze eender is aan die van je zelf, wie blijft er dan nog over om excuses aan te bieden?

Dit is dus het grote misverstand, ingegeven door de advaita shuffle.

Volgens mij zou het moeten zijn: "Als je de diepste wezenlijkheid van ieder menselijk wezen zou kennen en erkennen dat deze eender is aan die van je zelf, wat blijft er dan nog over om niet je excuses aan te bieden?" De ander en jij zijn Een, dus wat houd je tegen? Je bied (anders gezien) je zelf je excuses aan. En dat kan bijzonder helend zijn, in vele opzichten. En dat is ook het gevolg van het wezenlijke inzicht: dat er werkelijk iets verandert in de manier waarop je in de wereld acteert. En niet dat je een excuus weet te vinden omdat niet te doen.

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik neem deze zin van je over uit een ander draadje:

Dit is dus het grote misverstand, ingegeven door de advaita shuffle.

Volgens mij zou het moeten zijn: "Als je de diepste wezenlijkheid van ieder menselijk wezen zou kennen en erkennen dat deze eender is aan die van je zelf, wat blijft er dan nog over om niet je excuses aan te bieden?" De ander en jij zijn Een, dus wat houd je tegen? Je bied (anders gezien) je zelf je excuses aan. En dat kan bijzonder helend zijn, in vele opzichten. En dat is ook het gevolg van het wezenlijke inzicht: dat er werkelijk iets verandert in de manier waarop je in de wereld acteert. En niet dat je een excuus weet te vinden omdat niet te doen.

Ik meen te beleven dat excuses aanbidden nog meer kwaad zouden kunnen doen in sommige situaties. Werkelijk.
Als je iemand het proces ontneemt van naar zichzelf kijken, door zijn ego te ontzien, is het kwalijker.

Vaak als beide partijen tot het besef komen hoe kinderlijk een situatie is, is het vanzelfsprekend, en zo een beleefdheidsvorm, als excuses aanbieden, kan overbodig worden..
Het is het dogmatische denken dat zulke vormen eist.

Jezus zei: "Vergeef ze!" En niet vergeef me!

[Mihaela]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

. En niet dat je een excuus weet te vinden omdat niet te doen.

Een belangrijk punt om in de gaten te houden.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik neem deze zin van je over uit een ander draadje:

Dit is dus het grote misverstand, ingegeven door de advaita shuffle.

Volgens mij zou het moeten zijn: "Als je de diepste wezenlijkheid van ieder menselijk wezen zou kennen en erkennen dat deze eender is aan die van je zelf, wat blijft er dan nog over om niet je excuses aan te bieden?" De ander en jij zijn Een, dus wat houd je tegen? Je bied (anders gezien) je zelf je excuses aan. En dat kan bijzonder helend zijn, in vele opzichten. En dat is ook het gevolg van het wezenlijke inzicht: dat er werkelijk iets verandert in de manier waarop je in de wereld acteert. En niet dat je een excuus weet te vinden omdat niet te doen.

Ik citeer mijn #9 waar je op reageerde:

Het slachtoffer kan zich los maken van de dader door het 'iemand' zijn kwijt te raken. Dan is de daad nog steeds gedaan, maar hij is niemand aangedaan.

Voor de dader ligt het moeilijker om het 'iemand' kwijt te raken.

Dus jij wil serieus dat het slachtoffer (van bv een verkrachting) excuses gaat maken aan de verkrachter? Ik denk dat je dan buiten de realiteit staat. Het slachtoffer kan de dader vergeven als eerste mogelijkheid. Daarna kan hij/zij het zijn van een 'iemand' ongedaan maken. In het zijn van 'niemand' (en niet anders) kan het slachtoffer zich verenigen met de dader.

De dader kan uiteraard ook zijn excuses aanbieden, maar dat zal in het hypothetische geval van ernstig daderschap lachwekkend overkomen.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Dus jij wil serieus dat het slachtoffer (van bv een verkrachting) excuses gaat maken aan de verkrachter? Ik denk dat je dan buiten de realiteit staat. Het slachtoffer kan de dader vergeven als eerste mogelijkheid. Daarna kan hij/zij het zijn van een 'iemand' ongedaan maken. In het zijn van 'niemand' (en niet anders) kan het slachtoffer zich verenigen met de dader.

De dader kan uiteraard ook zijn excuses aanbieden, maar dat zal in het hypothetische geval van ernstig daderschap lachwekkend overkomen.

Hoe je daar nou weer bij komt, dat een slachtoffer excuses zou moeten maken ...???

Als een dader excuses maakt, en vanuit een manier dat werkelijk is begrepen dat excuses op zijn plaats zijn, dan zal dat niet lachwekkend overkomen.

En nog maar een keer: je interpretatie van het 'iemand - niemand - verhaal' is hier niet aan de orde. In het besef wie in essentie te zijn, kan er geen 'weerstand' zijn van iemand om aan iemand oprechte excuses te maken.

[kabu]

Oorspronkelijk geplaatst door Mihaela

@Rob: Ik meen te beleven dat excuses aanbidden nog meer kwaad zouden kunnen doen in sommige situaties. Werkelijk.
Als je iemand het proces ontneemt van naar zichzelf kijken, door zijn ego te ontzien, is het kwalijker.

Rob zit nog altijd te wachten op mijn excuses voor het leed dat ik hem aangedaan heb door volgens hem de voorbije maanden geen respect te tonen voor Nadje zijn ex-partner die twee jaar geleden overleden is.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Hoe je daar nou weer bij komt, dat een slachtoffer excuses zou moeten maken ...???

Als een dader excuses maakt, en vanuit een manier dat werkelijk is begrepen dat excuses op zijn plaats zijn, dan zal dat niet lachwekkend overkomen.

En nog maar een keer: je interpretatie van het 'iemand - niemand - verhaal' is hier niet aan de orde. In het besef wie in essentie te zijn, kan er geen 'weerstand' zijn van iemand om aan iemand oprechte excuses te maken.

Wij komen niet tot verstaan, Rob. We spreken over hetzelfde in een andere taal.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door kabu

Rob zit nog altijd te wachten op mijn excuses voor het leed dat ik hem aangedaan heb door volgens hem de voorbije maanden geen respect te tonen voor Nadje zijn ex-partner die twee jaar geleden overleden is.

Je hebt waarschijnlijk nog nooit in je leven aan iemand je excuses aangeboden. Dat ligt namelijk niet in de lijn van handelen van een narcist. En dat je dat nu ook niet gaat doen, nadat je een leuke ervaring hebt gehad en je bedacht hebt dat je verlicht bent geraakt, laat zien dat er in essentie nog niets veranderd is bij je.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Wij komen niet tot verstaan, Rob. We spreken over hetzelfde in een andere taal.

Daar hoef je je in ieder geval niet voor te excuseren ...